บทที่ 565 แก๊งเทพมาร
“ราชาหลง แก๊งเทพมารจะไม่ปล่อยนายไว้! คนทั้งเยี่ยนจิงจะไม่ปล่อยนายไว้!” นักฆ่าพูดด้วยเสียงสั่นระรัว ช่วงวิกฤต เขาพูดชื่อแก๊งของตัวเองออกมา แก๊งเทพมาร หวังว่าพวกนั้นจะทำให้เฉินเป่ยหวาดกลัวได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น นักฆ่าจึงเอื้อมมือขวาไปข้างหลังและแอบล้วงมือถือออกมา จากนั้นจึงกดไปยังหมายเลขหนึ่ง
เฉินเป่ยแสยะยิ้มและมองนักฆ่าด้วยสายตายียวน “แก๊งเทพมาร?”
“ถึงเทพจะมาช่วยแกก็ไร้ประโยชน์” สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นยะเยือก เขากระทืบลงไปอย่างแรงอีกครั้งหนึ่ง
“กรอบบบ” ข้อต่อแขนซ้ายของนักฆ่าคนนั้นหัก
นักฆ่าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก มันเป็นความเจ็บจากแขนที่ขาดและกระดูกหัก สู้ให้เขาตายดีกว่ามีชีวิตอยู่
ขณะนั้นเอง มือถือที่อยู่บนพื้นโทรติดแล้ว
“ฮัลโหล” น้ำเสียงราบเรียบดังออกมาจากปลายสาย เฉินเป่ยคุ้นเคยกับเสียงอันไพเราะเสียงนี้เป็นอย่างมาก
ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของนักฆ่าถูกเหยียบจนขาดเป็นที่เรียบร้อย เขาไม่มีแรงขยับแม้แต่น้อย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เฉินเป่ยย่อตัวลงไปหยิบมือถือเครื่องนั้น เขาดูหน้าจอมือถือที่กำลังเป็นหน้าจอโทรออก แล้วแสยะยิ้มออกมา
“โอะ ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็แกนี่เอง” เฉินเป่ยกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับปีศาจร้าย
คนปลายสายอยู่ที่ในห้องพักของโรงพยาบาล เมื่อได้ยินเสียงนั้น จิงก็นิ่งไป
นี่ไม่ใช่เสียงของนักฆ่านี่นา งั้นหมายความว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนักฆ่าแล้ว!
“นายเองเหรอ” จิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับไม่มีความตื่นตระหนกใดๆ
“หลายปีมานี้ แกไม่เพียงแต่จะไม่ลืมฉัน แถมยังกลัวว่าจะมีใครมาฆ่าฉันอีก นี่ฉันควรขอบคุณแกไหม” เฉินเป่ยน้ำเสียงราบเรียบ
จู่ คนปลายสายอย่างจิงก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เสียงกัดฟันดังขึ้นมาในปากของเขา จิงไม่มีทางลืมไอ้เวรนี่ได้หรอก ถ้าไม่ใช่มันเขาจะมานอนอยู่บนเตียงแบบนี้เหรอ นี่ความอับอายที่สุดของจิง ศัตรูคนนี้เขาไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิต ถึงเอ๋อตงเฉินจะกลายเป็นฝุ่น เขาก็จำได้!
“นายจะทำอะไร” จิงสีหน้าเย็นชาและพูดออกไป
“ทำอะไร?” เฉินเป่ยยกมือถือขึ้น น้ำเสียงของเขาเย็นชา “ฉันควรจะถามคำถามนี้กับแกมากกว่า ไม่ยอมปล่อยฉันไป แกคิดจะทำอะไร หรือแกความจำเสื่อมจนจำเรื่องเมื่อปีนั้นไม่ได้”
เมื่อจิงได้ยินคำพูดนั้น ความโกรธของเขาก็ปะทุออกมา ความโกรธนั้นเหมือนสัตว์ป่าที่น่ากลัว
“เอ๋อตงเฉิน แกกำลังรนหาที่ตาย” น้ำเสียงของจิงเย็นชาและแฝงไปด้วยแรงอาฆาต จินตนาการได้ถึงความน่ากลัวในตอนนี้
“ถ้าแกยังไม่ยอมจำนน ถึงจะสู้กับกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง เขาก็ต้องฆ่าแกให้ตาย!” น้ำเสียงของจิงดังสั่นสะเทือนออกมาทางปลายสาย
เฉินเป่ยยกมือถือแล้วแสยะยิ้มเยาะเย้ย “กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง แกมีสิทธิ์ทำแบบนั้นเหรอ มีแค่สิทธิ์ทำแบบนั้นเพียงเล็กน้อยก็คุยโม้โอ้อวดว่าตัวเองเก่ง แกคิดว่าเยี่ยนจิงคือบ้านของแกเหรอ”
“นายก็ลองดู” เสียงอันเย็นชาของจิงดังขึ้นมา มันแฝงไปด้วยความอาฆาต
“ลองก็ลองสิ จะกลัวอะไรล่ะ” เฉินเป่ยพูดพลางกระทืบเท้าลงไป
“กรอบบ” เสียงแตกดังขึ้นมา ขาทั้งขาของนักฆ่าคนนั้นถูกแรงอันน่ากลัวเหยียบจนขาด กระดูกแยกออกจากกันภายในพริบตาเดียว
“อ้ากกก” เสียงร้องโอดครวญของนักฆ่าดังขึ้น สีหน้าของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มันคือความเจ็บที่ตายไปเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่
“แกกล้า!” คนที่อยู่ปลายสายอย่างจิง สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ มันคือความโกรธจากความอับอาย ที่กล้าทำแบบนั้นกับนักฆ่าที่เขาจ้างมา นี่มันเหมือนกำลังตบหน้าเขาอยู่ชัดๆ!
“แกกำลังรนหาที่ตาย ฉันสาบานว่าแกจะต้องตายอย่างน่าเวทนา!” เสียงของจิงดังขึ้นมาด้วยความโมโห
“เหรอ ฉันสงสัยจังว่าแกจะให้ฉันตายยังไง งั้นฉันหักฆ่ามันอีกข้างดีกว่า” เฉินเป่ยพูด
เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นมา แขนขาของนักฆ่าโดนเหยียบจนหัก เลือดอาบเต็มตัว ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ ตัวสั่นไปทั้งตัว น่าเวทนาเป็นอย่างมาก
นักฆ่าอันดับต้นๆ ในแก๊งเทพมังกรอย่างเขา คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีวันที่ตัวเอง ต้องนอนอยู่ใต้เท้าของคนอื่นอย่างน่าเวทนา แขนขาหัก ความน่าสังเวชนี้จะต้องสั่นสะเทือนไปทั้งเมืองหู้ไห่
เฉินเป่ยถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น รองเท้าหนังของเขาเหยียบอยู่บนตัวของนักฆ่าคนนั้น แสดงถึงความให้เห็นถึงความอาฆาตที่น่ากลัว
“ราชาหลง ถ้าฉันไม่ฆ่าแก ฉันจะไม่เป็นคนอีก!” น้ำเสียงของจิงดังออกมาจากโทรศัพท์ราวกับปีศาจร้าย
“เหอะๆ แกไม่ต้องพูดแบบนี้ แกมันก็ใกล้จะไม่ใช่คนอยู่แล้ว” น้ำเสียงของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยความเย็นชา ทันใดนั้นเขาบีบมือถือจนแตกกระจาย
……
ภายในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเยี่ยนจิง จิงกำมือถือแน่น จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตกดังออกมาจากมือถือ จากนั้นก็ไม่สามารถติดต่อได้อีก เขาวางมือถือลงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เสียงโกลาหลเมื่อครู่ ทำให้เขารู้ว่ามันคือแรงอาฆาต
ตอนนี้สีหน้าของจิงเย็นชา เขาวางมือถือลงช้าๆ แววตาของเขาเย็นยะเยือก จากนั้นก็แสยะยิ้มเย็นยะเยือกที่ไม่สามารถคาดเดาได้ออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่เย็นจนเสียวสันหลัง
“เป็นไง?” หู้ที่อยู่อีกด้านเอ่ยขึ้น
“ราชาหลงต้องตายเท่านั้น ฉันจะไม่ให้มันรอดออกไปจากเยี่ยนจิง!” จิงพูดอย่างเย็นชา จากนั้นก็หยิบมือถือส่งข้อความไปยังหมายเลขหนึ่ง
จิงรู้ดีว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์ของแก๊งเทพมาร เมื่อเขาส่งข้อความนี้ออกไป แก๊งเทพมารจะต้องฆ่าราชาหลงโดยไม่เสียดายว่าจะต้องเสียอะไรไปบ้าง
ข้อความที่ส่งไปเป็นข้อความที่ไม่ซับซ้อน: ถ้าเป้าหมายตาย เงินรางวัลจะเพิ่มขึ้นอีก!
หลังจากที่วางมือถือลง แววตาของจิงทอดมองไปนอกหน้าต่างท่ามกลางความมืด ท่าทีของเขาแปลกไป จิงหลับตาลง พรุ่งนี้ตอนเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่อยากได้ยินข่าวร้ายอีก ไม่งั้น เขาจะต้องใช้กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงในการสังหาร!
ถึงแม้เมื่อกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงออกโรง ราชาหลงไม่มีทางชนะ แต่ความอันตรายที่จิงต้องเผชิญก็มีมากมายมหาศาลเช่นกัน!
