แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 563 สามพันล้าน
“ให้คุณชายของตระกูลแกไสหัวมาที่นี่…” เสียงของเฉินเป่ยยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวของชายชรา ในใจของชายชรารู้สึกตื่นตระหนก เลือดไหลทะลักออกมาทางทวารทั้งเจ็ดโดยไม่รู้ตัว
ชายชรายื่นมือออกมาคลำอวัยวะบนใบหน้าของตัวเอง เมื่อเห็นของเหลวอุ่นๆ สีแดง สีหน้าของชายชราก็เปลี่ยนไปราวกับปีศาจร้ายอย่างไรอย่างนั้น
“ราชาหลง!” ร่างของชายชราสั่นเทิ้ม มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งโกรธและหวาดกลัวผสมปนเปกัน
“ยี่สิบปีแล้ว ยี่สิบปีเต็มๆ ไม่มีใครในเยี่ยนจิงที่จะทำร้ายฉันได้แม้แต่น้อย แต่วันนี้กลับโดยใครบางคนทำร้ายด้วยเสียง…” ชายชราพูดพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาสั่นระรัวและแฝงไปด้วยความอาฆาต
เส้นประสาทหูของชายชราถูกเสียงของเฉินเป่ยกระทบกระเทือนจนบาดเจ็บ ตอนนี้เขายังได้ยินเสียงวิ้งวิ้งอยู่ข้างหู ทำให้เขาเจ็บจนแทบบ้า
“ราชาหลง ทางที่ดีรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ให้ดีเถอะ รอให้ฉันฟื้นพลังลมปราณก่อน แล้วจะฆ่านายอย่างแน่นอน!” ผ่านไปนาน ชายชราเริ่มผ่อนคลายลง แววตาของเขาถอดมองไปไกล หลังจากนั้นก็หันหลังบ่นพึมพำ
ชายชราไม่รู้เลยว่าหลังจากผ่านไปไม่กี่วัน คำพูดของชายคนนั้นจะทำให้เส้นประสาทหูของเขาได้รับความกระทบกระเทือน และมันน่ากลัวขนาดไหน
…..
ภายในห้องเพรสซิเดนท์ผู้ป่วยของโรงพยาบาลสุดหรูในเยี่ยนจิง
บนเตียง จิงทอดมองความมืดนอกหน้าต่างด้วยแววตาสั่นไหว ความมืดนั้นคล้ายกับแววตาของเขา ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แต่ในใจของจิงกลับไม่สงบเอาเสียเลย ท่ามกลางความสับสน เขากลับรู้สึกไม่ปลอดภัย เพราะหนังตาของเขากำลังกระตุกเบาๆ
“นายท่านครับ มีเรื่องด่วนรายงานครับ!” จู่ๆ ก็มีเสียงที่ร้อนรนดังขึ้นมา ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน
แววตาของจิงไหววูบ เขากดความหงุดหงิดเอาไว้ในใจ แววตาของเขายังคงทอดมองไป และพูดออกมาเนิบๆ “ตกใจอะไร มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”
“แพ้แล้วครับ! นักฆ่าจำนวนมากถูกราชาหลงฆ่าครับ!” ลูกน้องคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรุนแรง เสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ร่างของจิงชะงักไป ความตกตะลึงพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจเขา พ่ายแพ้งั้นเหรอ แพ้แล้วงั้นเหรอ เยี่ยนจิงมีผู้มีพละกำลังมากมาย คนมีฝีมือทั้งหมดมีไว้เพื่อฆ่าราชาหลง แต่ทว่าตอนนี้กลับได้ยินสิ่งที่น่ากลัวจนไม่อยากจะเชื่อ! คนที่ให้ไปลอบสังหารทั้งหมดถูกฆ่าตาย เป็นไปได้ยังไง!
จิงกำหมัดทั้งสองข้างจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา สีหน้าของเขาแทบจะดูไม่ได้ หัวใจเต้นเร็วเป็นอย่างมาก เขาอดทนให้นักฆ่าไปสังหารราชาหลง แต่ทว่าตอนนี้ราชาหลงกลับไม่เป็นอะไรเลย!
“ไอ้สวะหลีหง ดูเหมือนว่าประกาศในเว็บมืดจะไม่ได้ผลอะไรเลย” เสียงเย็นยะเยือกของหู้ดังขึ้นมาจากอีกด้าน
“เราอยากยืมมือคนอื่นไปฆ่าคน แต่ใครจะไปคิดว่าสองสามปีนี้พละกำลังของเขาก้าวหน้าไปเร็วมาก ในปีนั้นเขาได้รับขนานนามว่าคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเยี่ยนจิง ร่างกายถึงขั้นสุดยอด ช่วงปีที่ผ่านมาเขาผ่านอะไรมาบ้าง ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ แข็งแกร่งกว่าที่พวกเราคิดเอาไว้” ไม่นาน จิงตั้งสติ สีหน้าเขากลับมาเป็นปกติ
“นายมีวิธีอะไรบ้าง” หู้หันไปมองจิง
“วิธีที่ดีที่สุดก็คือเพิ่มเงินรางวัลอีก” จิงพูดเนิบๆ
“เพิ่มอีกงั้นเหรอ” สีหน้าของหู้ประหลาดใจและเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“นักฆ่าพวกนี้ไม่มีปัญญาจัดการได้ ทำไมยังต้องเพิ่มเงินรางวัลอีกล่ะ” หู้ถามขึ้น
“เพราะผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงยังไม่ออกมาน่ะสิ นายคิดว่าพันล้านจะทำให้พวกเขาสนใจได้เหรอ” จิงยิ้มอย่างยียวน “นักฆ่าระดับสูง ไม่ได้ลงมือเพราะเงินทอง ขอแค่เพิ่มเงินรางวัลเข้าไป และให้ข่าวไปเข้าหูพวกนักฆ่าจำนวนมาก” จิงนิ่งไป จากนั้นก็พูดต่อ “ถึงแม้พวกเขาจะไม่ออกมา แต่ก็ตัดพละกำลังของราชาหลงได้แล้ว ฉันจะได้ให้กองทหารการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิงบุกเข้าไปจู่โจม”
“ถึงขนาดต้องใช้กองทหารการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิงเลยเหรอ นายแน่ใจแล้วเหรอ ถ้าจัดการเรื่องนี้ไม่ดี นายไม่มีทางรับผลที่ตามมาได้เลย!”
เมื่อหู้ได้ยินว่าจิงจะใช้กองทหารการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิง สีหน้าของเขาก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที คนที่อยู่ในระดับเดียวกับจิง เขารู้ดีว่า ถ้าราชาหลงไม่ตายและไม่สามารถปกปิดเรื่องนี้ได้ ต้องโดนลากคอเข้าคุกอย่างแน่นอน!
“วางใจเถอะ ตอนนี้หลีหงต้องการให้ราชาหลงตาย ฉันช่วยสนองความต้องการของเขา เขาคงจะซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก จากความสามารถของเขาแล้ว คงจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน” จิงพูดอย่างสงบนิ่ง ท่าทางของเขาเหมือนมีแผนอยู่ในใจ และคาดเดาทุกอย่างไว้หมดแล้ว
หู้ตั้งสติได้ จากนั้นหันไปมองจิงและถอนหายใจออกมาเบาๆ “ใจคนยากที่จะคาดเดา แต่นายกลับคาดเดาทุกอย่างไว้แล้ว รอให้ราชาหลงเข้ามาในกับดัก”
“นายกับฉันต้องมาเจอเรื่องน่าอับอายขนาดนี้ ฉันไม่มีทางปล่อยมันไป ในปีนั้นปล่อยให้มันรอดไป วันนี้จะไม่ให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก” จิงพูดด้วยสีหน้าเคียดแค้น
……
ภายในห้องของซูเหลยในโรงแรม ซูเหลยนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เธอดูเงินรางวัลที่ประกาศในเว็บมืดก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
ยังมีคนตั้งเงินรางวัลสูงประกาศลงเว็บมืด แต่ต้องการปลิดชีพราชาหลงเหมือนกัน ประกาศค่าหัวอันนี้มีค่าถึงสามพันล้าน มันมากกว่าสองสามเท่า!
ราชาหลงยิ่งตกอยู่ในอันตราย ซูเหลยอดเป็นห่วงราชาหลงไม่ได้ นักฆ่าทั้งเยี่ยนจิงเตรียมพร้อมที่จะลงมือ รวมไปถึงกลุ่มที่อยู่นอกเยี่ยนจิงอีกด้วย พวกนั้นกำลังมาที่เยี่ยนจิง!
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาอาจจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อ!
จู่ๆ ออดในห้องก็ดังขึ้น ซูเหลยหลุดออกจากภวังค์ เธอปิดคอมพิวเตอร์และลุกไปเปิดประตู เห็นหลีชิงเยียนยืนอยู่หน้าประตู
นี่เพิ่งผ่านไปไม่นาน แต่หลีชิงเยียนในตอนนี้มีสีหน้าไม่สู้ดีกว่าก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก
“ยังไม่ได้ข่าวของเขาเหรอ เขาไปไหนกันแน่” หลีชิงเยียนถามขึ้น เสียงของเธอแหบพร่า
ซูเหลยส่ายหน้า หลีชิงเยียนมองซูเหลย จู่ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า “คุณคิดว่า คนนั้นใช่เขาหรือเปล่า ถ้าเป็นเขาจริงๆ เขากล้าไปหาบ้านตระกูลหลีได้ยังไง เขาเป็นใครกันแน่”
หลีชิงเยียนถามออกมาสามคำถาม ถึงแม้ว่าตอนนี้คนโง่จะอยู่กับเฉินเป่ย ก็จะรู้สึกถึงความผิดปกติของเฉินเป่ยที่มีมานาน
จากตอนแรกที่ดูหมิ่นและรังเกียจ เฉินเป่ยในใจของหลีชิงเยียนกลับลึกลับขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว
“ประธานหลี ฉัน…” ซูเหลยกำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆ เหมือนเธอรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง รีบหันหลังเดินไปที่หน้าต่าง
ซูเหลยกวาดตามองไปนอกหน้าต่าง เธอมอทุ่งหญ้าที่ล้อมอยู่ข้างนอกโรงแรม มีพุ่มหญ้ากำลังเคลื่อนตัวมาที่โรงแรม
ซูเหลยจ้องเขม็ง เธอตั้งสติได้ก็รีบหันขวับไปกระโจนใส่หลีชิงเยียนจนล้มลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“เธอทำอะไรน่ะ” ตอนแรกหลีชิงเยียนรู้สึกตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นซูเหลยเธอก็ตั้งสติได้ เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ชู่ว” ซูเหลยทำท่าเตือนโดยยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปากเพื่อบอกให้หลีชิงเยียนเงียบ เธอเอาตัวแนบกำแพงเพื่อแอบประเมินอย่างเงียบๆ
เพียงแค่ดูแวบเดียว สีหน้าของซูเหลยก็ซีดเผือด ข้างนอกโรงแรมมีกลุ่มเล็กๆ อย่างน้อยสี่กลุ่มหลบซ่อนอยู่ข้างนอก และจะลอบสังหารได้ทุกเมื่อ!
นี่แค่หน้าประตูโรงแรมเท่านั้น ประตูหลังโรงแรมน่าจะมีคนซุ่มอยู่เช่นกัน
โรงแรมโดนล้อมเอาไว้หมดแล้ว ซูเหลยกับหลีชิงเยียนไม่สามารถหนีพ้น
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” หลีชิงเยียนอ้าปากพูดแบบไม่มีเสียง ซูเหลยสีหน้าไม่สู้ดีและเดินกลับมาที่หลีชิงเยียน จากนั้นจึงพูดเบาๆ ว่า “ประธานหลี พวกเราหนีออกไปไม่ได้แล้ว มีคนจำนวนมากล้อมที่นี่เอาไว้ การที่จะหลุดพ้นจากที่นี่มีน้อยมาก”
หลีชิงเยียนสีหน้าสลด เธอมองไปยังซูเหลย ใบหน้าอันงดงามซีดเผือด ผ่านไปนานกว่าหลีชิงเยียนจะตั้งสติได้ เธอมองซูเหลยแล้วพูดว่า “งั้นเธอหนีไป หนีได้เพียงคนเดียวก็หนีไป”
ซูเหลยส่ายหน้า “หน้าที่ของฉันคือรักษาความปลอดภัยให้คุณ ฉันหนีไปไม่ได้”
“ซูเหลย” น้ำเสียงของหลีชิงเยียนเหมือนแกมบังคับ “ฉันคือเจ้านายของเธอ ตอนนี้ฉันกำลังสั่งเธอ ไม่งั้นเราจะตายกันทั้งสองคน”
ระหว่างที่หลีชิงเยียนกับซูเหลยกำลังเถียงกัน จู่ๆ กระจกหน้าต่างห้องของหลีชิงเยียนก็แตกละเอียด
“เพล้ง!”
เสียงกระจกแตกดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง กระจกแตกกระจายไปทั่วห้อง จากนั้นก็มีตะขอมาเกี่ยวไว้ที่ตรงหน้าต่าง นักลอบสังหารพวกนั้นบุกรุกเข้ามาในห้อง
“รีบไปกันเถอะค่ะ” ซูเหลยตั้งสติได้เร็วและดึงแขนหลีชิงเยียนออกไปนอกห้อง
“ตึก ตึก ตึก”
ร่างที่สวมเสื้อสีดำและคุลมหน้าไว้ด้วยผ้าดำเดินเข้ามาท่ามกลางความมืด มันปีนเข้ามาอย่างเงียบๆ ในมือของคนพวกนั้นถืออาวุธที่จู่โจมในระยะประชิด ช่วงเวลาที่คนพวกนั้นเข้ามา มันก็เล็งไปที่ประตูห้องของซูเหลย
เสียงดังแสบแก้วหูของปืนดังขึ้น ลูกกระสุนพุ่งไปยังซูเหลยกับหลีชิงเยียน หลีชิงเยียนกับซูเหลยปิดประตูลง วินาทีต่อมาประตูถูกยิงจนเป็นรูพรุน!
