บทที่ 566 นายคือราชาหลง
ภายในโรงแรม นักฆ่าแต่ละคนเดินไปที่หน้าประตูห้อง ขณะที่พวกเขากำลังจะเปิดประตูที่ถูกยิงเป็นรูพรุน จู่ๆ หนึ่งในนักฆ่าก็ชะงักฝีเท้าลง มีเสียงมือถือดังขึ้นมาจากข้างหลังเขา
เสียงมือถือดังขึ้นมาจากในห้อง สีหน้าของนักฆ่าที่อยู่รอบๆ นิ่งไป พวกเขามองหน้ากันไปมา ราวกับว่าไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้
“หัวหน้า มีคนโทรมา” นักฆ่าคนหนึ่งรวบรวมความกล้าพูดออกไป
นักฆ่าคนนั้นชะงักไปและล้วงมือถือออกมา คนที่ส่งข้อความเสียงมาคือจิง “เพิ่มเงินรางวัล เมื่อราชาหลงตาย แกกับฉันได้เงินรางวัลนอกเหนือจากนี้”
“ครับ” หัวหน้ากลุ่มย่อยของเหล่านักฆ่าชะงักไปเล็กน้อย ตาของเขาเป็นประกาย จู่ๆ ก็พูดตอบรับออกมา
หลังจากที่วางสาย หัวหน้ากวาดตามองเหล่านักฆ่า และออกคำสั่งว่า “ทีมหนึ่ง ทีมสอง ไล่ล่าต่อไป ส่วนคนที่เหลือตามฉันมา”
เมื่อหัวหน้าพูดจบ คนพวกนั้นก็พุ่งไปที่หน้าต่างและยกปืนขึ้นมาเล็งไปที่ตัวของเฉินเป่ย
จู่ๆ หัวหน้าก็จ้องเขม็ง เพราะชั่วพริบตาก็มีเงาร่างสีดำปรากฏอยู่ข้างนอกโรงแรม
“ยิง!” หัวหน้าออกคำสั่ง ทันใดนั้นกระสุนจำนวนมากก็พุ่งออกไปยังตัวของเฉินเป่ย
ขณะเดียวกันนักฆ่าทีมย่อยทั้งสองทีมก็เปิดประตูห้อง เตรียมที่จะไล่ลาหลีชิงเยียน
แต่ทว่าตอนที่พวกเขาเปิดประตูและเดินเข้าไปตรงทางเดิน ร่างบอบบางที่แข็งแกร่งปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเขา
“มีคนซุ่มอยู่” นักฆ่าคนนั้นรีบตะโกนออกมา และชะลอฝีเท้าลง
เงาของร่างนั้นไวกว่าสายฟ้า ขาข้างหนึ่งที่แข็งแกร่งราวกับแส้เหล็กพุ่งออกมา จนทำให้นักฆ่าพวกนั้นกระเด็นออกไป
“พลั่ก” นักฆ่าพวกนั้นล้มลงบนพื้น พวกมันตะเกียกตะกายขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ต่างก็พากันอึ้งไป จากนั้นก็แสดงสีหน้าดูถูกเยาะเย้ยออกมา
ที่แท้แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
เมื่อนักฆ่าพวกนั้นเห็นซูเหลย ก็มีสีหน้าผ่อนคลายลง
“รนหาที่ตาย ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง กล้ามาสู้กับพวกเรา” หนึ่งในนักฆ่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ซูเหลยมองเหล่านักฆ่าด้วยแววตาเย็นยะเยือก เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง ถีบพวกนั้นจนกระเด็น
“หัวหน้า เป้าหมายจะหลบหนี!” จู่ๆ มีนักฆ่าคนหนึ่งตาดี ข้างหลังของซูเหลย หลีชิงเหยีนวิ่งอยู่ไกลๆ เขารีบชี้ไปที่ข้างหลังของซูเหลยแล้วแผดเสียงออกมา
“จะหนีรอดเหรอ” หัวหน้าของทีมนักฆ่าแสยะยิ้มออกมา จากนั้นจึงยกปืนเล็งไปยังซูเหลย
“ยิง!”
……
ในขณะเดียวกัน ข้างนอกโรงแรมก็โดนสาดกระสุนใส่ไม่ยั้ง
ประกายกระสุนปืนพุ่งออกมาท่ามกลางอากาศ จู่ๆ ที่นี่ก็กลายเป็นสนามรบ
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว”
กระสุนปืนทะลุผ่านอากาศเข้าไปในโรงแรมและพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ย
ภายนอกโรงแรมกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาหาเฉินเป่ย แสงดำสว่างวาบขึ้นมาทันที!
“ฉิ้งๆๆๆ”
เสียงสกัดกั้นดังขึ้นมา
ภายในโรงแรม เหล่านักฆ่าสีหน้าตกตะลึง พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะจู่โจมกลับ
นักฆ่าเหล่านั้นโดนกระสุนปืนจำนวนมากย้อนกลับไปจู่โจมจนล้มลงไปนอนจมกองเลือด
“ปังปังปัง” กระสุนถูกยิงออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ถึงแม้นักฆ่าจะได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี แต่เขาไม่เคยเจออานุภาพที่รุนแรงและน่ากลัวขนาดนี้
อาวุธหนักที่น่ากลัวขนาดนี้มีอยู่ในหัวเซี่ยอย่างนั้นเหรอ แทบไม่อยากจะจินตนาการเลย
ความน่ากลัวและอานุภาพที่น่ากลัวตรงหน้าทุกคนเป็นเหมือนเป้าซ้อมยิง
นักฆ่าล้มลงไปบนพื้นทีละคน ทีละคน เลือดนองเต็มพื้นไปหมด
“หลบและป้องกัน! ” หยางเห้อหัวหน้าของนักฆ่าแผดเสียงออกมา ตอนนี้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน และมีเพียงความตายเท่านั้น!
ภายนอกโรงแรม เหล่านักฆ่าเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาท่ามกลางความมืด สีหน้าของพวกเขาตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก นักฆ่าล้วงปืนสั้นออกมา หวังจะจู่โจม
จู่ๆ หยางเห้อก็อึ้งไป เขาเห็นร่างของเฉินเป่ยระเบิดพลังออกมา ขายาวถีบออกมาราวกับอาวุธอันแหลมคมที่น่ากลัว
“พลั่กกก” นักฆ่าคนหนึ่งถูกถีบจนลอยออกไปหลายเมตร จนเลือดทะลักออกมาจากปาก
สีหน้าของเหล่านักฆ่าเปลี่ยนไปทันที พวกเขาเข้ามาล้อมเพื่อพยายามจะสกัดชายผู้น่ากลัวคนนี้!
เฉินเป่ยไพล่มือสองข้างไว้ข้างหลัง ขาวยาวๆ ของเขาขยับอย่างรวดเร็ว
“พลั่กๆๆ” ร่างถูกถีบไปทีละร่าง นักฆ่าเหล่านั้นไม่สามารถตอบโต้เฉินเป่ยได้เลยแม้แต่น้อย
ท่ามกลางความมืด ร่างของคนเหล่านั้นถูกถีบจนปลิวไปทั่วทุกทิศ เลือดสาดกระจายเต็มไปหมด กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ
ตอนนี้ความสุขปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเฉินเป่ย “รสชาติที่ไม่ได้เจอมานาน…” มันคือรสชาติของเลือดสด มันเป็นรสชาติที่สัมผัสได้ในสงครามเท่านั้น
“หึ ก็ไม่เท่าไรนิ” เฉินเป่ยแสยะยิ้มอย่างโหดร้าย มันเป็นรอยยิ้มของความไม่พอใจ
ท่ามกลางความมืดราชาหลงต่อสู้เพียงคนเดียว ราวกับเข้าไปในดินแดนที่ไร้ผู้คน
สงครามทั้งหมดถูกเขาควบคุมเอาไว้ ที่นี่กลายเป็นกับดักของเหยื่อ!
หยางเห้อนิ่งไป เขาจ้องเฉินเป่ยด้วยแววตาที่ฉายแววความหวาดกลัว “นาย..คือราชาหลง?”
“ฉันคือราชาหลง” เฉินเป่ยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นท่ามกลางความมืด เขาสบตากับหยางเห้อ
แววตาแห่งความน่ากลัวปะทะกันกลางอากาศ แรงอาฆาตแผ่ซ่านออกมา
“ดี! คนที่ฉันตามหาคือนาย! ฉันได้รับคำสั่งภารกิจระดับ S มาเพื่อตัดหัวของนาย!” หยางเห้อพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่มีความอาฆาตแฝงออกมาด้วย
ขณะนั้นเอง ปืนที่กำลังจู่โจมอยู่รอบๆ หันปากกระบอกปืนมาที่เป้าหมาย นั่นก็คือเฉินเป่ย
“ฆ่ามัน!” หยางเห้อแสยะยิ้มอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็ออกคำสั่ง
“ปังๆๆๆ” ทันใดนั้นกระสุนออกก็ออกมาจากปลายกระบอกปืนอย่างบ้าคลั่งและพุ่งไปที่ตัวของเฉินเป่ย
กระสุนจำนวนมากพุ่งออกมาทุกทิศทุกทางราวกับห่าฝน
แต่ทว่าเฉินเป่ยยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แววตาของเขาเฉยชาเป็นอย่างมาก
ขณะนั้นเองก็มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
เหล่านักฆ่าที่อยู่ตรงนี้พากันตกตะลึง
ช่วงที่กำลังวิกฤต เฉินเป่ยแสยะยิ้มออกมา
สวบ! ทันใดนั้นร่างของเขาก็หายวับไป
ความเร็วนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก เร็วจนไม่สามารถเห็นและไม่สามารถสัมผัสได้
“สวบ!” นักฆ่าที่มีปืนอยู่ในมือไม่ทันได้ตั้งตัว เขาถูกจู่โจมอย่างรวดเร็วที่หน้าอก จนยุบและแยกออกจากกัน
ร่างของเขาล้มลงบนพื้น อานุภาพอันน่ากลัวสั่นสะเทือนไปทั่ว พื้นถูกกระแทกจนยุบและแตก
ตัวของเฉินเป่ยปรากฏขึ้นกลางอากาศ เขาเหยียบลงบนศพของนักฆ่าคนนั้น แววตาของเขาเรียบเฉย และมองไปรอบๆ ทุกซอกทุกมุม
“กู่ปา!” เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองโดนฆ่าเช่นนี้ แถมยังถูกเหยียบอยู่บนศพอย่างดูหมิ่น นักฆ่าที่อยู่ตรงนั้นมีสีหน้าโหดเหี้ยม ความโกรธเข้ามาแทนที่!
“ปังๆๆๆๆ” ปากกระบอกปืนหันไปหาเฉินเป่ยและยิงออกมาอย่างบ้าคลั่ง มันเต็มไปด้วยแรงสังหาร
ประกายกระสุนอันน่ากลัวถูกยิงออกมาจนเกิดความสั่นสะเทือนไปทั่ว
แววตาของเฉินเป่ยยังคงราบเรียบ แสงดำปรากฏขึ้นในมือของเขา
“ฉิ้งๆๆๆ” กระสุนนับไม่ถ้วนโดนแสงดำสกัดเอาไว้ทำให้กระสุนปืนไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของเฉินเป่ยได้
เหล่านักฆ่าพวกนั้นเบิกตาโต ยังไม่ทันได้ตั้งสติ
แสงดำก็ระเบิดพลังออกมา มันตวัดอย่างสวยงามอยู่ท่ามกลางความมืด
แสงดำพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงฟาดฟันดังขึ้นอย่างกึกก้อง
เหล่านักฆ่าต่างมองหน้ากันด้วยแววตาหวาดกลัว รอยเลือดเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนลำคอของพวกเขา
จากนั้นพวกเขารีบเอามือจับคอไว้แน่น เพราะเลือดกำลังทะลักออกมา
พลั่กๆๆๆ ศพของนักฆ่าร่วงลงพื้นทีละคน ทีละคน เลือดเจิ่งนองเต็มพื้น
“ฆ่ามัน!” หยางเห้อออกคำสั่งด้วยความโกรธ
“ย้ากกก ตายซะ!” นักฆ่าคนหนึ่งแบกอาวุธหนักวิ่งเข้าไป
“ปังๆๆๆ” อาวุธหนักยิ่งออกมา ประกายไฟสาดไปทั่ว
