บทที่ 568 เสียงคำราม
หยางเห้อล้มลงในกองซากปรักหักพัง เลือดสดทะลักออกมาจากปากของเขาไม่หยุด
มีดหลงหยาปักอยู่บนพื้นข้างตัวเขา ความเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจนทำให้น่ากลัว
หยางเห้อหันหน้าไปมองอย่างหวาดกลัว ครั้งนี้เขาได้ยินเสียงคำรามของมีดหลงหยาอันเก่าแก่ได้อย่างชัดเจน
มีดดูโบราณ ตรงส่วนที่แหลมคมของมีดมีลวดลายที่แปลกประหลาดราวกับสัญลักษณ์ แรงสังหารแผ่ซ่านออกมาอย่างน่ากลัว
หยางเห้อสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ตาของเขาจ้องเขม็ง
“หลงหยา!” หยางเห้อเสียงสั่นระรัวและแฝงไปด้วยความตกตะลึงจนแทบไม่อยากจะเชื่อ มีดหลงหยาคือมีดที่ทำให้คนทั้งต่างแดนหวาดกลัว
มันเป็นตัวแทนของสิ่งต้องห้ามของคาวเลือดในประวัติศาสตร์ที่ต่างแดน
ตำนานบอกว่าราชาหลงถือมีดหลงหยา ฟาดฟันลงไปในอากาศ มีดสามารถต้านทานทหารนับล้าน!
เฉินเป่ยค่อยๆ เดินเข้ามาท่ามกลางความมืด ทุกก้าวของเขาแฝงไปด้วยแรงสังหารไม่มีที่สิ้นสุด
หยางเห้อเบิกตาโพลง เขาจ้องเงาร่างที่คุ้นเคยและน่ากลัวท่ามกลางความมืด เงาร่างนั้นค่อยๆ ก้าวเข้ามา ราวกับแฝงไปด้วยแรงสังหารที่ไม่สิ้นสุดท่ามกลางความมืด
วินาทีนั้น หยางเห้อตัวสั่นเทิ้ม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นสิ่งต้องห้ามที่น่ากลัว แต่ทว่าเขาเคยได้ยินผู้อาวุโสแก๊งเทพมารเล่าต่อกันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แผ่นหลังของคนที่ยืนอยู่บนศพที่เต็มไปด้วยกองเลือดในภาพนั้น เขาไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต!
“กะ…แกเป็นใครกันแน่!” หยางเห้อกลัวจนสั่นไปทั้งตัว มันเป็นความหวาดกลัวที่ออกมาจากจิตใจ
สีหน้าของเฉินเป่ยราบเรียบ ดวงตาของเขาแดงก่ำและมีริ้วเส้นเลือดอยู่ในดวงตา “แกรู้ว่าฉันคือราชาหลงไม่ใช่หรือไง”
เสียงของเขาราวกับปีศาจที่มาจากนรก มันโหดเหี้ยมอยู่ในความมืด
สีหน้าของหยางเห้อเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตัวของเขาสั่นเทิ้ม
เฉินเป่ยดวงตาแดงก่ำ เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ฉันก็คือเอ๋อตงเฉิน”
วินาทีนั้นดวงตาของหยางเห้อเบิกโพลง ตัวสั่นเทิ้ม เขาจ้องคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เขาตัวสั่นเป็นอย่างมาก มันคือความหวาดกลัวอย่างสุดขีด
“ราชาหลง!” เสียงของหยางเห้อสั่นระรัว เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเป็นความหวาดกลัวจากจิตวิญญาณของเขา!
หา! เมื่อนักฆ่าที่บาดเจ็บได้ยินคำว่าราชาหลง ก็รีบถอยกรูดไปอย่างรวดเร็ว นักฆ่าบางคนถึงกับเข่าอ่อนล้มลงไปกองกับพื้น เขากลัวจนยืนไม่อยู่
ชื่อนั้นเป็นชื่อต้องห้าม!
ท่ามกลางความมืด เหล่านักฆ่าไม่สามารถแบกรับความหวาดกลัวได้อีกแล้ว พวกเขาเข่าอ่อนล้มลงไปบนพื้น มันคือความหวาดกลัวที่มาจากจิตใจ
จู่ๆ เหล่านักฆ่าก็หวาดกลัวจนทรุดลงไปกองกับพื้น
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจของเฉินเป่ย เขาก้าวเข้าไปหาหยางเห้อ ราวกับการมาถึงของปีศาจ
หยางเห้อกับเหล่านักฆ่าตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ มันคือความกลัวที่มาจากจิตใจ
“แก๊งเทพมาร…” น้ำเสียงของเฉินเป่ยราบเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความอาฆาตของปีศาจจากนรก
หยางเห้อตัวสั่นเทิ้ม เขากระโจนลงไปบนพื้น แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เหล่านักฆ่าที่อยู่รอบๆ พากันทรุดลงไปบนพื้น ภาพนี้ทำให้คนตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง
“ราชาหลง!” หยางเห้อตะเกียกตะกายอยู่บนพื้น สีหน้าของเขาซีดเผือด เสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว คนที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ
เฉินเป่ยมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจร้าย
หยางเห้อตัวสั่น เขาตกใจจนหน้าซีดเผือด
“ท่านราชาหลง ยกโทษให้ผมด้วย” เขานอนตะเกียกตะกายอยู่บนพื้นและโขกหัวลงกับพื้นจนทำให้หน้าผากแตก เลือดไหลทะลักออกมา แต่ทว่าเขาไม่มีท่าทีที่จะหยุด บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด
สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นชา เขาจ้องไปที่หยางเห้อและพูดออกมาว่า “รนหาที่ตาย”
เสียงนั่นเหมือนฟ้าผ่าลงมาสังหาร
หยางเห้อตัวสั่นเทิ้ม มีของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาระหว่างขาทั้งสองข้าง เขาตกใจเสียงของเฉินเป่ยจนฉี่ไหลออกมา
ส่วนเหล่านักฆ่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นงันงกเข้าไปใหญ่ วินาทีนี้พวกเขารับรู้ได้ถึงความตายที่มาจากนรก!
“ใครส่งพวกแกมา” เฉินเป่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเฉยชา แต่กลับแฝงไปด้วยความโกรธของปีศาจร้าย
หยางเห้อตะเกียกตะกายอยู่บนพื้น ตอนนี้เขาน่าสังเวชเป็นอย่างมาก หัวหน้าของเหล่านักฆ่าฝีมือดีในต่างแดน ในตอนนี้กลับตกใจและหวาดกลัวจนอยู่ในสภาพนี้
เสียงของหยางเห้อสั่นระรัว “เจ้า..เจ้าของเมืองนี้กับหัวหน้าแก๊งของพวกเรา พวกเขาร่วมมือกันส่งเรามาที่นี่…”
วินาทีนั้นดวงตาแดงก่ำของเฉินเป่ยนิ่งไป ความโกรธอันรุนแรงปะทุขึ้นมา!
แววตาของเฉินเป่ยเย็นยะเยือก นับวันจิงจะยิ่งเหิมเกริมขึ้นเรื่อยๆ
