เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 569 ศิลปะอย่างหนึ่ง
ข้างนอกโรงแรมเต็มไปด้วยความน่ากลัวและน่าหดหู่
เหล่านักฆ่าขาอ่อนทรุดฮวบลงบนพื้น ตัวของพวกเขาสั่นเทิ้ม
แต่ทว่าเฉินเป่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิม ราวกับเทพสังหารที่มาจากนรก
“ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว งั้นก็ไม่ต้องกลับไปแล้วล่ะ” เฉินเป่ยกวาดตามองทุกคนที่อยู่ที่นี่ “ถ้าเลือกเชือดคอตาย ฉันจะให้ศพของพวกแกอยู่อย่างสมบูรณ์”
เมื่อคำพูดนั้นดังออกมา เหล่านักฆ่าต่างก็พากันตกตะลึง
เอ๋อเฉินตง ราชาหลงผู้มีชื่อเสียงโด่งดังกะจะไม่ปล่อยพวกเขาไป
“อย่า…” ขาสองข้างของหยางเห้อสั่นรัว เขาสะกดกลั้นความกลัวภายในใจและพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา และวิ่งหนีเอาชีวิตรอดท่ามกลางความมืด
เขาไม่ยอมตายที่ผืนแผ่นดินนี้หรอก!
เขาผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายในต่างแดน ถ้าภารกิจครั้งนี้สำเร็จ ตำแหน่งของเขาในแก๊งเทพมารก็จะสูงขึ้นเป็นอย่างมาก ถึงขนาดที่สามารถเป็นท่านผู้อาวุโสของแก๊งเทพมาร แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคืนนี้เขาจะต้องจบชีวิตลงที่หัวเซี่ย เขาไม่ยอม ถ้าวันนี้เขามีชีวิตรอดออกไป เขาจะเปลี่ยนชื่อ ถึงราชาหลงจะใช้แผนดีแค่ไหนก็หาเขาไม่เจอแน่นอน
ไม่เพียงแค่หยางเห้อ เหล่านักฆ่าก็คิดเช่นนี้ พวกเขาพยายามหนีหัวซุกหัวซุน ไม่มีใครอยากตาย!
เหล่านักฆ่าที่เคยเหี้ยมโหดจนไม่มีใครสู้ได้ ตอนนี้กลับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
“หนีงั้นเหรอ” เฉินเป่ยยังยืนอยู่ที่เดิม แววตาของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและความเย็นชา
ทันใดนั้น เขายกมือขวาขึ้นไปบนอากาศ
“หลงหยา!”
ฉิ้ง! มีดหลงหยาที่ปักอยู่บนพื้น สั่นสะเทือนราวกับได้ยินเสียงเรียกอันน่าหลงใหล มันลอยกลับเข้าไปในมือของเฉินเป่ย
มีดหลงหยาอยู่ในมือขวาของเฉินเป่ย เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น
“ฆ่ามัน!” เฉินเป่ยแผดเสียงออกมา แล้วยกมีดในมือขวาขว้างออกไป
สวบบบ หลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ ทันใดนั้นมันก็พุ่งไปยังหยางเห้อที่กำลังวิ่งหนีไปไกล
เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น จนทำให้คนที่กำลังวิ่งหนีตกใจกลัว
พวกเขาเห็นความไวของมีดหลงหยา ตัวมีดเสียดสีกับอากาศจนทำให้เกิดเสียงคำรามออกมาอย่างชัดเจน
หลงหยาปรากฏกาย เหล่าเทพสยบ!
มีดหลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ จนทำให้เกิดแสงสีดำ แสงนั้นพุ่งไปยังตัวของหยางเห้อ
หยางเห้อกำลังวิ่งเอาชีวิตรอด
“สวบบ”
ทันใดนั้นแสงดำพุ่งทะลุหัวใจของเขา มีดทะลุออกมาจากหน้าอกของเขา
สีหน้าของหยางเห้อซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาค่อยๆ ชะงักฝีเท้าลง ร่างกายของเขาโงนเงน เขาก้มลงมองหน้าอกของตัวเองแล้วเบิกตาโตอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ เขารีบยกมือขึ้นมาอุดเลือดที่กำลังไหลทะลักออกมาทางหน้าอก
แต่..นี่จะช่วยได้ไหม?
เลือดทะลักออกมาจากหน้าอกของเขาไม่หยุด มันทะลักออกมาจากร่องนิ้ว มือทั้งสองข้างและตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด
ในขณะเดียวกัน มีดหลงหยาหมุนวนอยู่ในอากาศ จากนั้นก็พุ่งตามแรงไปตรงหน้าเขาอีกครั้ง
“สวบบ” มีดหลงหยาพาดผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นมันก็แทงไปที่หน้าผากของเขา รูเลือดสีแดงปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเขา มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก
“อะ..อ้ากกก” หยางเห้อแผดเสียงร้องออกมาอย่างน่ากลัว เขาเหมือนคนเสียสติ เขาไม่อยากตาย!!
รอยริ้วสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางเห้อ มันเป็นรอยแผลจากมีดที่ประณีต มันกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“สวบบบ” เสียงดังแตกกระจาย กะโหลกของเขาแตกออกมา
หยางเห้อหัวหน้าของแก๊งเทพมารที่มีชื่อเสียงโหดเหี้ยมล้มลงบนพื้น เขาเหลือเพียงร่างกายที่ไร้หัว
เฉินเป่ยแผดเสียงออกมาเบาๆ ท่ามกลางความมืด มีดหลงหยาลอยกลับเข้ามาในมือของเขาอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เฉินเป่ยดวงตาแดงก่ำ เขาโดนความกระหายเลือดเข้ามาแทนที่
ข้างนอกโรงแรม ซูเหลยเดินข้ามศพนับไม่ถ้วน เธอเดินผ่านทางเดินเข้ามายังห้องภายในโรงแรม เธอยืนอยู่ในห้องราวกับกำลังสงสัย ทำไมนักฆ่าที่ไล่ตามเธอถึงน้อยลง…
จู่ๆ ดวงตาของซูเหลยก็จ้องเขม็ง เหมือนเธอคิดอะไรได้จึงมองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจของเธอเต้นระรัว!
ถึงซูเหลยจะผ่านกระสุนมานับไม่ถ้วน แต่เธอกลับหน้าซีดเมื่อเห็นภาพอันน่ากลัวที่อยู่ตรงหน้า!!
นี่..นี่เป็นไปได้ยังไง!
แต่ทว่าภาพตรงหน้ามันน่ากลัวเป็นอย่างมาก ข้างนอกโรงแรมมีเงาเลือนรางของใครบางคน รอบๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด ราวกับภาพในนรกอย่างไรอย่างนั้น นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน!!
ข้างนอกโรงแรมคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
เฉินเป่ยยืนด้วยสีหน้าราบเรียบอยู่ที่เดิม ตาของเขาแดงราวกับปีศาจ เขากวาดตามองไปยังเหล่านักฆ่าที่กำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอด
เสียงหลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ
เสียงมากมายดังขึ้นพร้อมกัน จนกลายเป็นบทเพลงจากนรก
ฟึบบบ
มีดหลงหยาพาดผ่านไปที่ลำคอของนักฆ่าคนหนึ่ง จากนั้นมันก็หยุดนิ่งอยู่ในอากาศท่ามกลางความมืด
หยดเลือดไหลลงมาจากปลายมีด
“พรวดดด” เลือดกระจายออกมาจากร่างของนักฆ่าคนนั้น
“พลั่ก!” ร่างอันไร้เรี่ยวแรงของนักฆ่าคนนั้นล้มลงกับพื้น ตัวของเขามีความอุ่นหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด
“ฟู่วว” เฉินเป่ยถอนหายใจออกมาแล้วกวาดตามองไปรอบๆ
ขณะเดียวกัน ตรงจุดที่ไกลจากโรงแรม มีนักฆ่าคนหนึ่งรอดชีวิตไปได้ เขากำลังมองเหตุการณ์ผ่านลำกล้องที่ติดอยู่กับปืน
เมื่อเขาเห็นศพเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ตัวของเขาก็สั่นเทิ้ม ภาพที่น่ากลัวยิ่งกว่านรกทำให้เขาตกใจจนฉี่ราด
หนี!
ต้องรีบกลับแก๊งเทพมาร มีเพียงแก๊งเทพมารเท่านั้นที่จะปกป้องความปลอดภัยของเขาได้ นอกจากแก๊งเทพเมรก็ไม่มีที่ไหนปลอดภัยอีกแล้ว!
นักฆ่าคนนั้นสีหน้าซีดเผือด ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นและหนีต่อ จู่ๆ ก็เหมือนร่างกายของเขาไร้ความควบคุม เท้าและขาของเขาไม่สามารถควบคุมได้
ตอนนี้ร่างของเฉินเป่ยทั้งเฉยชาและโดดเดี่ยว เสมือนกับถูกปกคลุมอยู่ท่ามกลางความมืด มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก เฉินเป่ยถือมีดหลงหยาอยู่ในมือขวา มีหนามอันน่ากลัวปกคลุมอยู่บนมีดสีดำ ราวกับเขี้ยวของหลงหยา ลวดลายโบราณ ตัวมีดถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เหมือนกับเลือดกำลังไหลเวียนอยู่ในลวดลายนั้น ประกายอันเย็นชาของคาวเลือดแผ่ซ่านออกมา
และใต้เท้าของเขามีเลือดกระจายไปรอบๆ อย่างช้าๆ มีร่องรอยแปลกๆ ที่น่ากลัว ราวกับสิ่งที่ใหญ่มหึมา
ไม่ไกลมีศพอันน่าเวทนาจำนวนมากกองระเกะระกะอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่ว
นักฆ่ากว่าสิบชีวิต ไม่มีใครมีชีวิตรอดเลยสักคน
ข้างนอกโรงแรม ซูเหลยยืนสีหน้าตกตะลึงอยู่ที่เดิม ราวกับแข็งเป็นหิน เธอมองภาพตรงหน้าอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ
ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเห็นภาพลูกกระสุน เห็นศพที่กองเป็นภูเขา แต่เธอไม่เคยเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้ามาก่อน
เฉินเป่ยใช้พละกำลังของตัวเอง ทำให้ภาพตรงหน้าราวกับนรก เขา..เป็นคนใช่ไหม
เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน นักฆ่าเหล่านี้ยังมีชีวิตและหนีเอาตัวรอดหัวซุกหัวซุน
แต่ทว่าภายในพริบตาเดียว ศพก็กระจายเต็มพื้น เหล่านักฆ่าโดนฆ่าจนหมด! ศพของแต่ละคนโดนแสงดำฟันจนแยกส่วน ไม่มีศพไหนที่มีอวัยวะครบถ้วนสมบูรณ์
นี่มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก!
