บทที่583 ล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน
เวลานี้ เรดหวาดวิตกถึงที่สุดแล้ว ทั่วทั้งตัวราวกับเป็นโรคจิตร้องโหยหวน “ฉันเป็นคนของตระกูลริชาร์ด…นายจะแตะต้องฉันไม่ได้!”
“น่ารำคาญ” เฉินเป่ยสีหน้าหนาวเย็น ชั่วพริบตาเดียวแสงดำในมือเส้นหนึ่งก็แวบออกมาโดยตรง แสงดำดุจสายฟ้าแลบเฉียดผ่านตาซ้ายของเรด
“ฟึ่บ!” เลือดสดพุ่งออกมาจากตาซ้าย เรดอุดตาซ้ายไว้ ดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยเลือด ร้องโหยหวนอย่างเศร้ารันทด นั่นคือความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ดวงตาถูกทำลาย ความเจ็บที่จงใจทำให้บาดลึก
ชั่วพริบตาเดียวแสงดำก็กลับมาอยู่ในมือเฉินเป่ย บนปลายมีดหลงหยาไม่มีรอยเลือดหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย… แหลมคมถึงขั้นหยดเลือดไม่แปดเปื้อน
มือทั้งสองของเรดสั่นเทา ทันใดนั้นล้วงมือถือออกมาในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันระวัง จากนั้นต่อสายหมายเลขโทรศัพท์อย่างว่องไว
โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ เขากำลังโทรศัพท์ติดต่อขอความช่วยเหลือ
เฉินเป่ยนิ่งสงบไร้ที่เปรียบ กุมมีดหลงหยาไว้ในมือ ไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด อีกฝ่ายอยากจะเสริมกำลัง…งั้นก็ปล่อยเขาทำ…เพราะพอมีดหลงหยาออกมา จำเป็นต้องได้รับเลือด วันนี้ เรดยากจะหนีหายนะครั้งนี้ เขาจำเป็นต้องชดใช้ในความผิดของเขา
หลังจากต่อสายโทรศัพท์ เรดก็ร้องโหยหวนฟ้องในสายโทรศัพท์ เขาโทรศัพท์หาบิดาแล้ว ที่พึ่งสุดท้ายของเขา ฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย
ในสายโทรศัพท์นั้น ตอนที่เอ็ดเวิร์ดบิดาของเขาได้ยินสถานการณ์ที่เศร้าสลดเช่นนี้ของลูกชาย…น้ำเสียงเปลี่ยนไปดุร้ายที่สุด
“แกเป็นใคร? ถึงกล้ามาทำกับลูกชายฉันแบบนี้?” เสียงของเอ็ดเวิร์ดโกรธแค้นอย่างยิ่ง ตะโกนเสียงดุจากในโทรศัพท์ “แกรีบปล่อยลูกชายของฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น…ตระกูลริชาร์ดของฉันจะใช้สุดกำลังที่มี…ตามฆ่าแกถึงตาย!!”
โทรศัพท์เปิดลำโพงแล้ว เสียงของเอ็ดเวิร์ดมีการข่มขู่ที่น่ากลัว พยายามใช้เรื่องนี้สั่นสะเทือนสยบเฉินเป่ย
แต่เฉินเป่ยยังคงสีหน้าสงบนิ่งแบบไร้ที่เปรียบ เดิมทีไม่ได้สนใจคำขู่ในสายโทรศัพท์ แสงดำในมือเขาแวบผ่านไปอีกครั้ง
เสียง“ฟึ่บ!” ดวงตาอีกข้างของเรดก็โดนกรีดทำลายเช่นกัน เลือดสดพุ่งออกมา เรดร้องโหยหวน น่าเวทนาขั้นสุด
ในสายโทรศัพท์นั้น เอ็ดเวิร์ดได้ยินเสียงลูกชายตนเองร้องโอดครวญน่าสังเวชเช่นนี้ เขาแทบจะพังทลายแล้ว เขาเอ็ดเวิร์ดมีแค่ลูกชายคนเดียวเท่านี้ เพียงลูกชายคนหนึ่งนี้ เวลานี้ได้ยินเสียงของลูกชายที่น่าสงสารเศร้ารันทดเช่นนี้ นี่เสมือนเอามีดมาทิ่มแทงหัวใจของเขาเลยทีเดียว
“แกกล้าแตะต้องลูกชายฉันก็ลองดู? ฉันรับรองว่าจะต้องฆ่าแกแน่! ยังมีหลีชิงเยียนคนนั้นด้วย ฉันจะไม่ปล่อยหล่อนไป ฉันรู้ข้อมูลทั้งหมดของหล่อนตั้งนานแล้ว ฉันจะเอาหล่อนไปฝังตามลูกชายฉันด้วย!!” ในสายนั้น เสียงของเอ็ดเวิร์ดดุร้ายอย่างยิ่ง
พอได้ยินคำพูดนี้ แววตาของเฉินเป่ยแข็งทื่อเล็กน้อย พูดอย่างนิ่งเฉย “ดูแล้ว…เรื่องในวันนี้ของลูกชายแก…แกคงรู้เห็นด้วย?”
“พวกฉันตระกูลริชาร์ดอยู่ที่หัวเซี่ยหูตากว้างไกล ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเมืองหู้ไห่เล็กๆ ที่หนึ่ง คุณชายใหญ่บอกทุกอย่างกับฉันแล้ว ข่าวอะไรจะรอดพ้นไปจากสายตาของฉันได้? ฉันขอเตือนแก ถ้าแกกล้าแตะต้องลูกชายฉัน หลีชิงเยียนได้ฝังอยู่ข้างหลุมศพลูกชายฉันไปด้วยแน่!!” เสียงเอ็ดเวิร์ดดุร้ายข่มขู่ถึงที่สุด
บนหน้าเรียบนิ่งของเฉินเป่ยค่อยๆ เผยการเยาะเย้ยขึ้น “ที่แท้มีพ่อเป็นแบบไหนลูกชายก็เป็นแบบนั้น…แกมีลูกแบบนี้ออกมาได้…ดูแล้วแกก็มีความชั่วมหันต์…”
“ฉันขอเตือนแกไว้ รีบปล่อยลูกชายฉันไปซะ ได้ยินรึเปล่า?” เอ็ดเวิร์ดแทบจะตะคอกคำรามใส่โทรศัพท์
“ที่จริง…ฉันกะว่าจะไว้ชีวิตลูกชายแกเอาไว้สักครั้ง…ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” เสียงของเฉินเป่ยนิ่งอย่างไร้ที่เปรียบ ประหนึ่งเสียงจากนรก
“ซู่——!” มีดหลงหยาพุ่งยิงออกมาเฉียบไว แสงดำดุจสายฟ้าแลบแหวกทะลุกลางอากาศ
“อ๊าก——!” เรดคำรามอย่างน่าสังเวช เห็นเพียงท่อนล่างของเขา…ทุกจุดที่พาดผ่านตามขาทั้งสอง…ถูกฟันจนกลายเป็นสองท่อนทั้งหมด ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป…เรดสูญเสียท่อนล่างร่างกายไปหมดสิ้น กลายเป็นคนพิการโดยสมบูรณ์แบบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสูญเสียความสามารถในการสืบเชื้อสายด้วย เพราะอวัยวะของเขา…ถูกแสงดำตัดลงไปแล้วเช่นกัน
เมื่อมีดหลงหยาออกโรง เดิมทีไม่มีที่เหลือให้กอบกู้ มีดหลงหยาเป็นอาวุธมีดที่แหลมคมที่สุดและไวที่สุดบนโลก ขอเพียงระบบอวัยวะที่ถูกมีดหลงหยาฟันลง เดิมทีไม่อาจใช้วิธีทางการแพทย์เชื่อมติดรักษา…นั่นหมายถึงตายลงถึงที่สุด
เรดร้องทุรนทุราย น้ำเสียงเศร้าเสียใจเหลือทน ท้ายที่สุดเสียงของเขานับวันยิ่งอ่อนแรง สีหน้าซีดเซียว…สลบลงไปทันใด
นี่คือสภาพที่ยากลำบากสุดจะทน ถึงแม้วันนี้เรดอยากตายก็ตายไม่ได้ ถ้าราชาหลงอยากให้เขาตาย ในคืนนี้เขาคงอยู่ไม่รอดเด็ดขาด ถ้าราชาหลงอยากให้เขาอยู่ เขาก็ตายไม่ได้เด็ดขาด
ในโทรศัพท์ที่พื้น เสียงเอ็ดเวิร์ดร้องคำรามอย่างดุร้ายโศกเศร้าอาดูรลอยมา “ฉันจะไม่ปล่อยแกไป ฉันต้องฆ่าแกแน่ ฉันจะฝังหลีชิงเยียนคนนั้นไว้ข้างๆ สุสานลูกชายฉัน ฉันจะให้หล่อนต้องตาย!”
เฉินเป่ยเหยียบไปโดยตรง เหยียบจนมือถือเครื่องนั้นแตกละเอียด…เสียงที่เดือดดาลของเอ็ดเวิร์ดนั้นหยุดลงทันใด
เฉินเป่ยมาด้านหน้าอ่างล้างมือ ใช้สบู่เหลวล้างมือถูล้างเลือดบนมือซ้ำไปมา…ล้างฝ่ามือให้สะอาดหมดจด มือทั้งสองของเขาเปื้อนเลือดสดแล้ว แต่เสื้อผ้าของเขากลับยังสะอาดเรียบร้อยอย่างยิ่ง ไม่มีรอยเลือดกระเด็นใส่สักนิด…เหมือนว่าไม่ได้ผ่านฉากนั้นมาเลย
แต่เขายังถอดเสื้อสูทด้านนอกของตนเองทิ้งไป บนเสื้อตัวนอกเปื้อนกลิ่นของคาดเลือด เขาถอดเสื้อตัวนอกออกไปโดยตรง และเผยเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ห่อหุ้มกล้ามเนื้อตึงแน่นออกมา
เฉินเป่ยค่อยๆ มาถึงด้านหน้าหลีชิงเยียนที่สลบไป…หลีชิงเยียนในเวลานี้โดนยาสลบทำให้เกิดอาการ…ร่างกายอ่อนช้อยฟุบลงที่โต๊ะอาหาร สูญเสียการรู้สึกตัวไปถึงที่สุด…
เฉินเป่ยอุ้มเธอขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง หลีชิงเยียนที่เดิมทีไม่รู้สึกตัวไม่มีการขัดแย้งและต่อต้านใดๆ ปล่อยให้เฉินเป่ยอุ้มไว้ ทั้งร่างกายอ่อนยวบอยู่ในอ้อมอกของเฉินเป่ย
หลังจากอุ้มหลีชิงเยียนเอาไว้ เดินไปด้านหน้ารถไมบัคคันนั้นทีละก้าว เฉินเป่ยค่อยๆ อุ้มเธอเข้าไปในที่นั่งข้างคนขับ แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยแทนเธอ…หลีชิงเยียนในเวลานี้พิงอยู่บนพนักพิงหลังของเบาะ เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่อ่อนโยนละมุน
รถไมบัคสตาร์ทเครื่องยนต์ หายไปจากปลายทางของท้องฟ้ายามค่ำ…
มองแสงไฟสีแดงนั้นค่อยๆ ไกลออกไป ก่อนจะหายลับไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน คุณชายใหญ่ถึงค่อยๆ ก้าวเดินออกจากมุมของระเบียงทางเดิน
“น่าสนใจอยู่…ช่วยฉันกำจัดคนไปได้คนหนึ่ง ก็ดี…” คุณชายใหญ่บ่นพึมพำ ในแววตาเปล่งประกายความมันวาวที่ล้ำลึกแทบหยุดหายใจ
เขาเหมือนไม่ได้สะเทือนใจใดๆ ต่อเลือดสดในพื้นที่นี้ เหยียบย่ำผ่านไปด้วยฝีเท้าบางเบา เดินผ่านไปด้านนอกไนต์คลับโดยตรง
ในเวลานี้ ที่มือถือของเขามีเสียงกริ่งข้อความหนึ่งดังเข้ามา
เขาหยิบมือถือมาดู บนใบหน้าฉีกเส้นรัศมีวงกลมขึ้น…
คุณชายใหญ่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ไม่นานก็พิมพ์ตอบกลับข้อความหนึ่งเข้าไป: ในฐานะผู้มีตัวตนระดับสูงของหู้ไห่ นายต้องการให้ฉันลงมือจริงเหรอ?
บรรยากาศมืดมิดเงียบงัน รถไมบัคค่อยๆ ขับอยู่บนถนน…หลีชิงเยียนหลับปุ๋ยอยู่ที่นั่งด้านข้างเงียบๆ…
ในมือถือไม่มีการตอบรับอะไร เฉินเป่ยค่อยๆ ขับรถไมบัคไปยังเขตคฤหาสน์แล้ว
…
วันต่อมา รถยนต์คันหนึ่งรีบร้อนไปยังโรงพยาบาลต่างสัญชาติที่ทางฝั่งตะวันตกมาลงทุนแห่งหนึ่งอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
ผู้ติดตามใส่สูทชาวตะวันตกคนหนึ่งดึงประตูรถเปิดออกฉับไว ผู้ชายวัยกลางคนชาวต่างชาติคนหนึ่ง ดวงตาแดงก่ำ พุ่งเข้าโรงพยาบาล
ในโรงพยาบาล ในห้องไอซียู เรดกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาทั้งสองโดนกรีดจนบอด ส่วนขาโดนตัดหมด เหลือเพียงส่วนหนึ่งที่ว่างโหรงเหรง
ด้านนอกประตูห้องคนไข้ เอ็ดเวิร์ดสีหน้าซับซ้อนเขียวปัดขั้นสุด มองผ่านหน้าต่างกระจกใส…เห็นลูกชายน่าเวทนาเช่นนี้ ดวงตาของเขายิ่งเป็นสีแดงเลือด กุมหมัดเสียงดังลั่น
แพทย์เจ้าของไข้ชาวต่างชาติสองคนยืนอยู่ด้านหน้าเอ็ดเวิร์ด รายงานอาการบาดเจ็บของเรดอย่างละเอียด
ตอนที่ได้ยินการรายงานของแพทย์ สีหน้าของเอ็ดเวิร์ดนับวันยิ่งดูแย่ แทบจะดุร้าย
“หรือว่าไม่มีวิธีต่อขาของลูกชายฉันได้แล้วเหรอ? เทคนิคการเชื่อมต่อของการแพทย์บนโลกสมัยนี้ไม่ใช่เก่งกาจมากเหรอ? แม้แต่ความสามารถจุดนี้พวกนายยังไม่มีกัน จะกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นสมาคมการแพทย์ชั้นเลิศได้ยังไงกัน” เอ็ดเวิร์ดแทบร้องคำราม เขามีลูกชายเพียงคนเดียวเท่านี้ จะให้ลูกชายบาดเจ็บพิการไปตลอดชีวิตเช่นนี้ได้อย่างไร? ท่อนล่างไม่มีแล้ว เขาจะยังสืบทอดวงศ์ตระกูลอีกรุ่นต่อไปได้อย่างไร?
แพทย์สองคนสีหน้าจำใจมาก ค่อยๆ พูดอธิบาย “คุณผู้ชายครับ การบาดเจ็บของลูกชายคุณไม่ธรรมดามาก…เป็นบาดแผลที่โดนอาวุธที่มีเอกลักษณ์อย่างหนึ่ง…พวกเราไม่เคยเจอบาดแผลที่รอยตัดเรียบตรงกันพอดีแบบนี้มาก่อนเลย…อาวุธแบบนั้นยังแหลมคมยิ่งกว่ามีดผ่าตัด…ขอเพียงระบบเซลล์ทุกส่วนที่ถูกอาวุธนั้นตัด ล้วนแล้วแต่ตายทั้งนั้น เดิมทีไม่มีทางรักษาได้…”
วินาทีนี้ หัวใจของเอ็ดเวิร์ดดังปัง เกือบจะล้มลง เขาจะไม่มีลูกชายอีกแล้ว นี่คือสิ่งที่เขาไม่ยินยอมเห็นเด็ดขาด
เอ็ดเวิร์ดสีหน้าดุร้ายเปลี่ยนไปร้อยแปดพันเก้า เขาปล่อยหมัดหนึ่งไปบนหน้านายแพทย์ทันใด นำความแค้นเคืองดุร้ายทั้งหมดระบายไปบนตัวนายแพทย์แล้ว
ลูกน้องหลายคนดึงห้ามเอาไว้อยู่ตั้งนาน ถึงดึงเอ็ดเวิร์ดออกมาได้
“คุณผู้ชายครับ คุณอย่าพึ่งโมโหเลย ต้องรักษาสุขภาพไว้นะครับ!” พวกลูกน้องพูดเกลี้ยกล่อมด้วยความระมัดระวัง
สายตาเอ็ดเวิร์ดอยากจะฆ่าคน สีหน้าโกรธแค้นเดือดดาลขึ้นอีก “คนหัวเซี่ยแซ่เฉิน! ยังมีนังสารเลวนั้น! ฉันจะฝังหล่อนอยู่ในสุสานแทนลูกชายฉัน”
“เข้ามาสิ! ไปจับหลีชิงเยียนนังสารเลวคนนั้นกลับมาให้ฉัน! ฉันจะให้หล่อนชดใช้ด้วยเลือด!!” เสียงเอ็ดเวิร์ดดุร้ายดังสนั่น นั่นคือความโกรธแค้นแสนมหึมา
“คุณผู้ชายครับ คุณอย่าพึ่งโกรธเลย…ถึงแม้คุณชายน้อย…ถึงแม้ว่าอันนั้น…แต่ในหลายปีนี้คุณชายน้อยมีผู้หญิงที่ด้านนอกไม่น้อย…ไม่แน่ว่าอาจจะมีผู้หญิงคนไหนท้องลูกของคุณชายน้อยแล้วก็ได้…” เลขาฯคนหนึ่งขยับเข้ามาใกล้ด้านหน้าเอ็ดเวิร์ดค่อยๆ พูดขึ้น
พอได้ยินตรงนี้ ดวงตาของเอ็ดเวิร์ดแข็งทื่อ ถูก! เอ็ดเวิร์ดเป็นพวกเจ้าชู้เสเพล หลายปีมานี้ไม่รู้ว่าอยู่ด้านนอกขืนใจหญิงสาวไปมากเท่าไร…ไม่แน่อาจยังมีความหวังว่าจะมีผู้หญิงคนไหนตั้งครรภ์ลูกของเขาเข้าก็ไม่แน่เหมือนกัน?
“ไปค้นหาผู้หญิงที่หลายปีมานี้เรดเคยนอนด้วยให้ดี! ดูว่ามีใครท้องบ้างรึเปล่า ถ้ามีคนท้อง ฉันจะให้สิบล้าน!!” เอ็ดเวิร์ดที่สีหน้าดุร้ายเปลี่ยนแปลงไป วินาทีนี้เขาเหมือนมองเห็นความหวังนิดๆ ขณะเดียวกันในใจเขามีความโชคดีนิดๆ ต้องชมความเจ้าชู้ของเรดในหลายปีนี้ ความเจ้าชู้ที่ขัดตามากพวกนี้ เวลานี้กลับกลายเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของการสืบต่อตระกูลพวกเขาสู่รุ่นต่อไป
เอ็ดเวิร์ดสีหน้าโกรธมาก กุมหมัดแน่น นั่นคือความแค้นเคืองอันใหญ่หลวง สายตาของเอ็ดเวิร์ดแดงสดเหมือนเลือด
“เตรียมรถ กลับบริษัท!” เอ็ดเวิร์ดสายตาเย็นยะเยือกไร้ที่เปรียบ วินาทีนี้เขาตัดสินใจฆ่าเพื่อลูกชายเขาแล้ว เขาต้องเปิดฉากสังหารครั้งใหญ่
รถเบนซ์หลายคันแล่นกลับไปทางบริษัทแล้ว
หลังจากเอ็ดเวิร์ดกลับมาถึงบริษัท ทันใดนั้นก็เรียกอันธพาลกลุ่มใหญ่ที่หู้ไห่มาทันที วันนี้เขาอยากยกมีดขึ้นอีกรอบ สังหารให้เรียบ ลบล้างความอัปยศอดสูให้ลูกชาย
“หลีชิงเยียน อีกทั้งผู้ชายที่สมควรตายคนนั้นด้วย กล้ามาแตะต้องเอ็ดเวิร์ดลูกชายของฉัน ฉันจะให้พวกแกเอาเลือดมาสังเวย!!” เอ็ดเวิร์ดหยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมาทันที สีหน้าดุร้ายที่สุด
ในเวลานี้ ทันใดนั้นลูกน้องคนหนึ่งพุ่งเข้ามาในห้องของเอ็ดเวิร์ดด้วยสีหน้าซีดเซียว
“คุณผู้ชายครับ ไม่…ไม่ดีแล้วครับ!!”
เอ็ดเวิร์ดสีหน้าแข็งทื่อ ถามด้วยเสียงเย็นชา “อะไรไม่ดีแล้ว? ถึงฟ้าถล่มลงมาก็มีฉันต้านไว้อยู่นะ”
“ด้านนอก…ด้านนอกมีสมาชิกองค์ใต้ดินกลุ่มใหญ่มาครับ…พวกเขา…พวกเขาทุบบริษัทที่ตระกูลริชาร์ดบริหารที่หัวเซี่ยหมดแล้ว!!” ลูกน้องสีหน้าซีดเซียวไร้ที่เปรียบ พูดอย่างสั่นเทา
“อะไรนะ?” เอ็ดเวิร์ดโกรธถึงขีดสุดเลยทีเดียว วันนี้ช่วงเช้า บริษัทถูกบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปซุ่มยิง…สูญเสียเงินทุนนับไม่ถ้วน…นี่ทำให้เขาแทบจะกระอักเลือดแล้ว…แต่เวลานี้…มีสมาชิกขององค์กรใต้ดินกลุ่มหนึ่งมาปรากฏตัวขึ้นกะทันหันอีก แถมยังทุบบริษัทของเขาจนพัง? นี่หมายความว่าอยากจะเอาชีวิตของเขาเลยทีเดียว เอ็ดเวิร์ดสีหน้าเย็นยะเยือกขั้นสุด รีบคว้ามีดขึ้นมาก่อนจะพุ่งออกห้องทำงานไป วันนี้จะเปิดฉากสังหารครั้งใหญ่
แต่เอ็ดเวิร์ดเพิ่งพุ่งออกจากห้องทำงานได้ไม่นาน สมาชิกสูทสีดำฝ่ายตรงข้ามที่ในมือกุมมีดขนาดใหญ่ไว้กลุ่มหนึ่งก็สกัดเขาไว้ในชั่วขณะนั้น
มองสมาชิกที่ใส่สูทสีดำกลุ่มใหญ่นี้อยู่ ในใจของเอ็ดเวิร์ดเสียววาบ ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีผุดขึ้นขึ้นในใจอย่างรุนแรง สมาชิกชุดกลุ่มตรงหน้านี้…ไม่เหมือนกับสมาชิกองค์กรใต้ดินธรรมดาสักนิดเดียว คนกลุ่มนี้ล้วนมีท่วงท่าจิตสังหารเหมือนกัน…บนหน้าแต่ละคนใส่แว่นดำไว้ นั่น…แสดงถึงอิทธิพลใต้ดินที่แท้จริง อิทธิพลใต้ดินที่น่ากลัวกลุ่มหนึ่ง ถึงเอ็ดเวิร์ดจะเรียกว่าเป็นอิทธิพลใต้ดิน…แต่อย่างมากก็เป็นเพียงหัวหน้าอันธพาลกระจอกคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนกลุ่มคนตรงหน้านี้…นี่คืออิทธิพลใต้ดินที่แท้จริง
“พวกนาย…พวกนายเป็นใคร?” เอ็ดเวิร์ดมองสมาชิกอิทธิพลใต้ดินที่น่าสะพรึงกลัวกลุ่มนี้ ขาทั้งสองสั่นเทาอยู่บ้าง นี่คือสถานการณ์ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน นึกไม่ถึงว่าตนเองจะโดนสมาชิกอิทธิพลใต้ดินที่น่ากลัวกลุ่มหนึ่งล้อมดักไว้
ซู่! ทันใดนั้นสมาชิกอิทธิพลใต้ดินกลุ่มนั้นแบ่งออกเป็นสองแถว หลบเป็นทางเส้นหนึ่งตรงกลาง
เห็นเพียงผู้ชายใส่แว่นดำคนหนึ่งค่อยๆ ก้าวเท้ามาด้านหน้า บนหน้าของชายคนนี้มีรอยมีดที่น่ากลัวหลายรอย…เหมือนเป็นประจักษ์พยานว่าผ่านยุคที่นองเลือดมา หลังจากการปรากฏตัวของผู้ชายคนนี้ สมาชิกองค์กรใต้ดินหลายร้อยคนในที่เกิดเหตุต่างก็เคารพนอบน้อมกันหมด นั่นคือความเคารพที่ไม่เคยมีก่อนหน้านี้
ฝีเท้าชายคนนี้เชื่องช้ามาก ราวกับแต่ละก้าวมีท่วงท่าที่น่าครั่นคร้ามอยู่ เขาเดินมาด้านหน้าของเอ็ดเวิร์ดอย่างสงบนิ่งขนาดนี้
ขาทั้งสองของเอ็ดเวิร์ดสั่นไม่หยุด ตอนที่เผชิญหน้ากับชายคนนี้ เขารู้สึกถึงการข่มขู่และการกดดันอันมหาศาล นั่นคือท่วงท่าที่เขาไม่สามารถรับได้ ถึงแม้ชายคนนี้จะใส่แว่นดำไว้ แต่หน้าตาของเขากลับคุ้นเคยขนาดนั้น
ในที่สุดชายคนนี้ก็ค่อยๆ ถอดแว่นดำบนหน้าลงมา
“นายเป็นใคร?” เอ็ดเวิร์ดกัดฟันสอบถามด้วยเสียงหนาวเหน็บ
“ฉันแซ่โจว…ฉัน…ฉันมาจากถานกง……” ท่านโจวก้าวเท้าออกมา พื้นสั่นสะเทือน
“ถานกง!!! ท่านโจว?” เอ็ดเวิร์ดร่างกายสั่นอย่างแรง สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ร่างกายถอยไปด้านหลังอย่างควบคุมไม่ไหว ถานกง…ท่านโจวเจ้าของถานกง
เขาย่อมเคยได้ยิน ที่หู้ไห่ ผู้ที่ไม่สามารถล่วงเกินได้มากที่สุดก็คือเจ้าของถานกง
ถึงเป็นผู้ยิ่งใหญ่ก็สู้อิทธิพลของท้องถิ่นนั้นไม่ได้ ต่อให้อิทธิพลริชาร์ดของเขายิ่งใหญ่แค่ไหน ก็ต้องเคารพต่อท่านโจวอยู่ดี
วินาทีที่เจอกับท่านโจวเข้า เอ็ดเวิร์ดสั่นเทาแบบออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ ถานกง…อิทธิพลใต้ดินที่ใหญ่โตเหนือชั้นของเมืองหู้ไห่ ท่านโจวบุคคลผู้มีความทะเยอทะยานท่านนี้ คาดไม่ถึงจะยืนอยู่ตรงหน้าเขา…นี่เดิมทีทำให้เขาไม่มีทางต้านทาน นี่คือมดปะทะช้าง
“ท่านโจว…ผมเอ็ดเวิร์ดอยู่ที่เมืองหู้ไห่ไม่เคยผิดใจท่านเลย…ทำไมท่าน…” ภาพเงาของเอ็ดเวิร์ดสั่นเทิ้ม เวลานี้เขาได้รับความวิตกกังวลใหญ่โต อานุภาพของท่านโจวช่างน่าตกใจเหลือเกิน
ทันใดนั้นสายตาท่านโจวแข็งทื่อ เสียงเย็นชาดุจอุโมงค์น้ำแข็ง
“เอ็ดเวิร์ด แกล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินแล้ว”
คนที่ไม่ควรล่วงเกิน? ได้ยินคำพูดนี้ เอ็ดเวิร์ดสีหน้าซีดเผือดขั้นสุด คนไม่ควรผิดใจ? ใครกัน? เขาสีหน้าดูแย่อย่างยิ่ง ในใจมีความทรงจำแฉลบผ่านรวดเร็ว…ในที่สุดเขาก็นึกอะไรได้แล้ว
