บทที่ 612 บุกคฤหาสน์
คฤหาสน์บ้านตระกูลจางอยู่ในตำแหน่งพิเศษของหู้ไห่ เสมือนเป็นเขตหวงห้าม น้อยมากจะมีใครเข้ามาที่นี่
วินาทีนี้ คฤหาสน์บ้านตระกูลจางเงียบสนิทรอบด้าน แต่ในตอนนี้กลับได้ยินเสียงแตรดังลั่นแล่นมาไกล และเห็นรถMaybachสีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามา เหมือนจะบดเบียดทุกสิ่ง รถพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง เสียงแตรดังแล่นสนั่น เหมือนจะทำลายความเงียบสงบในบริเวณนี้
“เอี๊ยด–!” ในตอนที่รถMaybachเข้าใกล้คฤหาสน์บ้านตระกูลจาง ทันใดนั้น เสียงเบรคเอี๊ยดดังสนั่นเกิดที่หน้าบ้านตระกูลจาง!
เสียงแตรดังสนั่นยังคงดังไม่ยอมหยุด เฉินเป่ยเหยียบคันเร่งกระชากรถหันพวงมาลัยทันควัน!
รถMaybachพุ่งเร็วไปด้านหน้าประหนึ่งสัตว์ร้ายที่ขาดการควบคุม! ล้อรถหมุนเบียดพื้นถนนไม่หยุด เหลือร่องรอยเป็นทางยาวไว้ที่พื้นด้วย ส่งเสียงแสบแก้วหูดังสนั่นไว้!
ล้อรถหมุนเบียดทำฝุ่นตลบไม่หยุด เสียงแสบแก้วหูนั่นทำลายความเงียบสงบในอาณาบริเวณคฤหาสน์บ้านตระกูลจางไปเสียสิ้น! บรรดานกบินวุ่นด้วยความตกใจ!
ประตูใหญ่คร่ำครึสไตล์โบราณบานนั้นเปิดออกในที่สุด!
ยามรักษาการณ์สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธสองคนยืนอยู่หน้าประตู ตะคอกเสียงดังว่า “ใคร! ใครกล้ามาบุกรุกบังอาจที่หน้าบ้านตระกูลจาง? !”
รถMaybachเบรคเอี๊ยดทันที เฉินเป่ยปากคาบบุหรี่ มือหนึ่งพิงด้านหน้าต่างรถ พูดเสียงเรียบว่า “ไปเรียกหวางอู๋ตี๋ออกมาให้ฉัน”
“พวกเราไม่รู้จักหวางอู๋ตี๋อะไร เตือนแกดีๆให้รีบไสหัวไปเลยนะ ไม่งั้น…อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะ!” เสียงคนใช้สองคนพูดอย่างเย็นเยียบ ส่อแววอำมหิตออกมา
“อ๋อ?” เฉินเป่ยสีหน้าเรียบเฉย ตอบกลับอย่างท้าทายว่า “ถ้าฉันไม่ไสหัวไปล่ะ?”
“บังอาจ! คุมตัวไว้!” ยามสองคนเปลี่ยนเสียงเย็นเยียบถึงขีดสุด! พอทั้งคู่พูดจบ ก็ปรากฎการ์ดกลุ่มใหญ่พร้อมอาวุธกระบองเหล็กในมือมาด้วย!
การ์ดกลุ่มนี้มือเท้าไวปานสายฟ้าแลบ พุ่งดาหน้าเข้ามากัน! พุ่งโจมตีไปที่รถMaybachของเฉินเป่ยทันที!
การ์ดคนหนึ่งในมือถือกระบองเหล็ก ยกมือข้างนั้นหมายฟาดไปที่เฉินเป่ยที่อยู่ข้างกระจกรถอย่างแรง!
เฉินเป่ยไม่คิดหลบซักนิด เขายกมือเดียวขึ้นคว้าจับกระบองเหล็ก และออกแรงเล็กน้อย!
“พลั่ก!” กระบองเหล็กใหญ่ท่านนั้นโดนจับจนบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูป!
การ์ดคนนั้นสีหน้าเปลี่ยน! ยังไม่ทันรู้ตัว…ประตูรถMaybachก็เปิดผ่างออกทันที!
“ปึ้ก!” การ์ดโดนแรงเปิดของประตูกระแทกตัวลอยออกไป เลือดสดสาดกระเซ็น!
เฉินเป่ยปากคาบบุหรี่ ก้าวลงจากรถอย่างนิ่งเฉย
“ตาย!” การ์ดกลุ่มใหญ่พุ่งเข้าโจมตีเฉินเป่ยอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ! กระบองเหล็กแต่ละท่อนประหนึ่งเป็นอาวุธทำลายล้างที่น่าโกรธที่สุด!
เฉินเป่ยปากคาบบุหรี่ สองมือล้วงกระเป๋า ไม่มีทีท่าจะตอบโต้เลยสักนิด ขายาวยกขึ้นกวาดออกเบาๆ!
“ปึ้งปึ้งปึ้ง–!” การ์ดแต่ละคนลอยกระเด็น! เลือดสดสาดกระเซ็นกลางอากาศ!
การ์ดคนหนึ่งยกกระบองเหล็กขึ้นลอบทำร้ายเฉินเป่ยจากด้านหลัง!
“ปึ้ก!” กระบองเหล็กใหญ่ฟาดลงที่ท้ายทอยเฉินเป่ยอย่างแรง!
กระบองเหล็ก…โดนกระแทกจนบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูป!
ส่วนหัวของเฉินเป่ยกลับไร้แม้รอยขีดข่วน! รอยเลือดสักนิดก็ไม่มี!
การ์ดคนนั้นเบิกตากว้าง ยังไม่ทันรู้ตัว…เฉินเป่ยก็ถีบมาแล้ว!
หน้าอกเขาเหมือนโดนแรงมหาศาลกระแทกเข้ามา เขาลอยออกไปทั้งตัว เลือดสดสาดออก!
แค่ไม่ถึงห้าวินาที ร่างล้มลงนอนครวญครางไปทั่ว!
การ์ดกลุ่มใหญ่ต่างโดนทำร้ายจนขดงอเป็นเต่าหดหัว…นอนกองกับพื้นเลือดกำเดาไหลพราก…สภาพดูน่าอนาถมาก..
เฉินเป่ยพ่นควันบุหรี่ออกมาคำหนึ่ง และพูดหน้าตาเฉยว่า “ฉันจะพูดอีกที ให้หวางอู๋ตี๋…ไสหัวออกมา”
ยามสองคนนั้นหรี่ตาลง ร่างกายถอยออกไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว…
“คุณชายหวาง…ไม่ได้อยู่ที่นี่…แกมาหาที่นี่ไม่มีประโยชน์ ถ้ารู้ตัว…ก็รีบไสหัวไปซะ! !” ถึงทั้งคู่จะตัวสั่นเทา แต่น้ำเสียงยังเย็นเยียบไม่เปลี่ยน ที่นี่คือบ้านตระกูลจาง คนในตระกูลมากมายฝีมือเก่งฉกาจทั้งนั้น! ไหนเลยจะกลัวอันธพาลกระจอกคนนี้? !
เฉินเป่ยหรี่ตามอง บุหรี่ในมือบินออกไป!
“ฟิ้ว!” บุหรี่นำพาอานุภาพร้ายแรงพุ่งไปหายามคนนั้นอย่างเร็วแรง! ขนาดบรรยากาศยังสะท้าน!
วินาทีนี้ยามคนนั้นหดรูม่านตาอย่างเร็ว! ร่างกายกลับไม่ทันขยับ! ขนาดโอกาสในการหลบยังไม่มี!
“เฟี้ยว!” ทันใดนั้นมีมือเหี่ยวย่นมือหนึ่งปราดมาบังหน้ายามคนนั้น!
บุหรี่ที่พุ่งมาด้วยพลังทำลายล้าง..เข้าสู่ฝ่ามือเหี่ยวย่นนั่นทันที… ! การปะทะรุนแรงนี่โดนป้องกันเอาดื้อๆ!
เห็นแค่ชายแก่ร่างผมบางในชุดยาวแบบโบราณปรากฏตัวออกมา…มาเงียบเชียบ..เหมือนหายตัวมาเฉยๆ
การ์ดคนนั้นสีหน้าซีดเผือด! รีบถอยหลังไปโค้งตัวเคารพชายชราคนนี้ “ขอบคุณผู้อาวุโสยื่นมือเข้าช่วยครับ!”
ผู้อาวุโสพยักหน้าช้าๆ ดวงตาเหี่ยวย่นลุ่มลึก ประหนึ่งผ่านวันเวลามายาวนาน
“พ่อหนุ่ม มีเรื่องอะไรคุยกับลุงได้ไหม?” ชายแก่คนนั้นถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
เฉินเป่ยหรี่ตามอง…เมื่อกี้การ์ดบ้านจางมองไม่ออก…เขากลับเห็นได้ชัดเจน…ร่างเบาหวิว…นี่เป็นฝีมือระดับสูง..ไม่คิดว่า ในบ้านตระกูลจางจะได้มาเจอปรมาจารย์การต่อสู้ที่อายุเกินร้อยที่นี่…
“ลุง ลุงเก่งกว่าเจ้าพวกนั้นหน่อย วิทยายุทธ์ของลุงก็ดูจะมีที่มานะ” น้ำเสียงเฉินเป่ยนิ่งเฉย ฟังไม่ออกว่าชมเชยหรือประชด
ชายแกค่อยๆขยับเข้าหา สีหน้าเหี่ยวย่นนั่นมองไม่เห็นอารมณ์ใดๆ
“พ่อหนุ่ม ฟังลุงสักคำนะ ไปเถอะ..ที่นี่เราบุกไม่ได้หรอก” ชายแก่พูดเนิบๆ
พอได้ยินชายแก่พูดแบบนี้ เฉินเป่ยยิ้ม แถมยิ้มแบบมีเลศนัยอีกต่างหาก
“ฟังที่ลุงพูด คฤหาสน์ของพวกลุงนี่เป็นกำแพงเหล็กล่ะสิ? งั้นผมคงต้องบุกสักหน่อยแล้วล่ะ” เฉินเป่ยท้าทายดื้อๆ
การ์ดทั้งหมดที่นอนร้องครวญครางบนพื้นพากันล้มลุกคลุกคลานขึ้นมา และถอยไปยืนด้านหลังชายแก่ พวกเขาจ้องมองเฉินเป่ยอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
มีลมพัดมาแผ่วเบาโดนใบไม้บนต้นไม้แก่ต้นหนึ่งหน้าคฤหาสน์…ใบไม้โดนลมพัดจนร่วงหล่นจากต้น…ตกลงมาต่อหน้าชายแก่
ทันใดนั้น ชายแก่ใช้สองนิ้วคีบใบไม้ไว้ และสะบัดอย่างแรง!
“ฟิ้ว–!” ใบไม้กลายเป็นใบมีด เร็วปานพายุ…พุ่งตัดอากาศด้านหน้า นำพาพลังงานอำมหิตเข้าไปหาเฉินเป่ย!
เฉินเป่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิม แถมยังดูขี้เกียจเกินจะขยับอีก เขายกนิ้วชี้ขึ้นเบาๆ!
ใบไม้บินนั่นโดนนิ้วมือเขาเบรคไว้…แรงมหาศาลผลักดัน…ใบไม้นั่นรับแรงไม่ไหว…สลายเป็นผุยผงทันที..เหลือแต่ฝุ่นผง…กระจายไปในอากาศ
ชายแก่หรี่ตามองเขม็ง เหมือนแปลกใจ
“น่าสนใจ…ตอนนี้ทั่วทั้งหู้ไห่สามารถรับมือฉันได้นี่น้อยมาก..มิน่าถึงได้กร่างนัก กล้าพูดแบบนี้กับฉัน…” น้ำเสียงชายแก่เนิบนาบยืนยาว แต่แฝงไปด้วยพลังความแข็งแกร่ง
เฉินเป่ยได้ยินอย่างนั้น เบะปากอย่างไม่แคร์
“ความอดทนฉันมีจำกัดนะ รีบเอาตัวหวางอู๋ตี๋ออกมาให้ฉันซะ…บางทีฉันอาจจะยอมไม่ทำอะไรคฤหาสน์บ้านจางก็ได้…ไม่งั้น…ฉันไม่แน่ใจว่า คฤหาสน์บ้านจางของพวกแกจะเหลือสภาพไหนกันแน่…” น้ำเสียงเฉินเป่ยนิ่งสนิทๆ แต่…กลับแฝงแววข่มขู่อย่างแรงกล้าไว้!
การ์ดบ้านจางที่ยืนอยู่ในที่นั้นรู้สึกโกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน! บ้านจางแห่งหู้ไห่ของพวกเขาวันนี้…กลับโดนอันธพาลกระจอกนี่หยามเกียรติถึงเพียงนี้? นี่มันตบหน้าบ้านจางฉาดใหญ่ชัดๆ!
ชายแกสีหน้าเคร่งขรึมทันที น้ำเสียงแหบชราร่ายยาว!
“พ่อหนุ่ม รู้ตัวไหม…ว่าพูดอะไรออกมา?”
เฉินเป่ยจ้องคฤหาสน์บ้านจางอย่างไม่แยแส พูดแบบมีนัยยะว่า “คฤหาสน์เก่าบ้านจางนี่ก็เก่ามากแล้วนะ…เจ้าหวางอู๋ตี๋มาขลุกหลบซ่อนตัวในคฤหาสน์เก่าแบบนี้…ดูท่าจะหมดทางไปแล้วสิ….”
“ไร้มารยาท! บังอาจ!” ชายแก่สีหน้าขึ้งโกรธ รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาทันที! พื้นใต้ฝ่าเท้าเขาเกิดรอยแตก! พลังลมปราณมหาศาลแผ่ซ่าน!
ร่างชายแก่แล่นปราดราวสายฟ้าแลบ พุ่งผ่านต้นไม้ราวพายุ!
“ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว–!” ใบไม้นับไม่ถ้วนพาพลังไม่ธรรมดาบินจากมือเขาออกไป! ประกายคมปลาบสานความอาฆาต!
บรรยากาศสะท้านอึ้ง! ใบไม้ร่วงกลายเป็นอาวุธพุ่งเข้าโจมตีเฉินเป่ย!
