แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 613 จางจ้าน
ในเวลานี้ เฉินเป่ยไม่มีเวลาคิดเลย! เขาไม่มีทางหนีได้เลย!
เฉินเป่ยเบี่ยงตัวหลบ ตวัดฝ่ามือทั้งคู่ออกไป กลายร่างเป็นเงา!
“ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว—!” ทุกที่ที่สองฝ่ามือตวัดผ่าน…จะทำบรรยากาศสะท้านอย่างรุนแรง! ใบไม้พายุหมุนสะท้านนั่น พริบตาเดียวสลายกลายเป็นผุยผง…
ชายแก่สีหน้าทะมึน! สองเท้าเหยียบพื้นพร้อมกัน!
“พลั่ก!” แผ่นหินใต้ฝ่าเท้าแตกร้าวทันที!
“ไป!” ได้เห็นแค่ร่างชราของเขาพุ่งทะยานออกไป กวาดขายาวออก!
ฝีมือร้ายกาจพาเศษหินฝุ่นนับไม่ถ้วนบนพื้นพุ่งผ่านอากาศ พร้อมเสียงเสียดหูพุ่งไปทางเฉินเป่ย! !
รังสีอำมหิตแผ่ซ่านล้อมรอบเฉินเป่ย…ฝุ่นผงกระจายคละคลุ้ง ดูน่ากลัวมาก! นี่เป็นฉากสำคัญ สะท้านฟ้า! แต่ทุกมุมที่ล้อมรอบเฉินเป่ยแทบจะโดนหมด! ไม่มีที่ให้หลบเลย!
ชายแก่ค่อยๆดึงสองมือกลับมาไขว้หลัง ทั้งตัวเขาเปรียบเสมือนกระบี่ยาวโบราณ ปกป้องบ้านตระกูลจางหลายสิบปี ชายแก่ฝีมือคับฟ้าระดับอาวุโส วันนี้…คมออกจากฝักอีกครั้ง!
หลังจากฝุ่นผงคละคลุ้งอย่างรุนแรง…ค่อยๆหายไป…
ร่างนั้นกลับยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างสงบ
ชิ้ง! พอเห็นเฉินเป่ยยืนสงบนิ่งไร้รอยขีดข่วนอยู่ที่เดิม…แววตาของชายแก่เคร่งเครียดขึ้นมาทันที! มีแววไม่เชื่อสายตาตัวเองอยู่ในนั้นด้วย! !
การ์ดบ้านจางแต่ละคนสีหน้าตะลึง! นี่มันเรื่องอะไรกัน? ! ผู้อาวุโสลงมือเอง..อีกฝ่าย…กลับไร้แม้รอยขีดข่วน? !
“ตาแก่ ความอดทนของฉันมีจำกัดนะ..ถ้ารู้ตัวกัน ก็รีบเอาตัวหวางอู๋ตี๋ออกมา…ไม่งั้นฉันจะเข้าไปเอาตัวมันในบ้านจางของพวกแกเอง!” น้ำเสียงเฉินเป่ยเย็นเยียบสุดๆ มีแววท้าทายแบบไม่แคร์อยู่ด้วย
คฤหาสน์บ้านตระกูลจาง หลงเฟิ่งเก๋อ
หวางอู๋ตี๋กำลังนั่งจิบชาหลงจิ่งกันสบายๆอยู่ในหลงเฟิ่งเก๋อ ชาหลงจิ่งรสชาติกลมกล่อมส่งกลิ่นหอมละมุนออกมา หวางอู๋ตี๋ค่อยๆลิ้มรสความหวานหอมของชาหลงจิ่ง ดูสบายอารมณ์มาก
“หลงจิ่งของทะเลสาบตะวันตกนี่เป็นหนึ่งในเจียงซีจริงๆ…ดีมากเลย ทั้งหวานหอมราวน้ำใสกระจ่าง ทำให้เราใจเย็นลงได้” หวางอู๋ตี๋พูดสีหน้าฟิน นั่นเป็นอารมณ์ประหนึ่งความสงบก่อนภูเขาถล่ม ในสายตาเขา ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมหมด
ชาหลงจิ่งแห่งทะเลสาบตะวันตกชั้นเยี่ยมแบบนี้ มีแต่อำนาจและฐานะของบ้านตระกูลจางในหู้ไห่นี่เท่านั้นแหละที่หามาได้
จางจ้านจิบชาอีกคำ ก่อนหัวเราะว่า “ก็แค่ชาธรรมดาเท่านั้นแหละ คุณชายหวางมาเยี่ยมเยือนกระทันหัน พวกเราไม่ทันได้ตั้งตัว วันหลังจะเอาชาหลงจิ่งชั้นเยี่ยมที่เก็บสะสมมาสามสิบปีออกมาชงให้คุณชายละกันนะ”
ได้ยินคำเยินยอของจางจ้าน หวางอู๋ตี๋ยิ้มบางๆ ถึงจะรู้ว่าเยินยอ…แต่เขาฟังแล้วรู้สึกดี
“ครับ ครับ…งั้นเอาตามนี้นะ” หวางอู๋ตี๋พยักหน้าเนิบๆ แววตาครุ่นคิดลุ่มลึกประหนึ่งห้วงลึกในจักรวาล
“คุณชายหวาง…โอกาสหน้า คุณไม่ต้องเตือนผมแล้วนะ ผมจะทำหน้าที่ดาบยาว พุ่งไปฆ่าเจ้าขยะนั่นเอง เพื่อช่วยคุณชายหวางขจัดหมาที่เป็นหอกข้างแคร่นี่” จางจ้านยืนกรานอีก
พอได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าหวางอู๋ตี๋ดูเปลี่ยนเล็กน้อย แต่เขายังคงดูสบายๆ
หวางอู๋ตี๋จิบชาหลงจิ่งอีกคำ พลางว่า “มดเล็กๆระดับนี้ จะคู่ควรให้ผมลงมือได้ยังไง? แค่ตัวกีดขวางตัวเดียวในเมืองหู้ไห่…ถ้าผมจะจัดการมัน ง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ ก็สามารถจัดการมันได้แล้ว” จางจ้านพยักหน้า พูดอย่างยกยอว่า “ครับ คุณชายหวางพูดถูกแล้ว…มดตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่คู่ควรเลยสักนิด”
ในตอนที่ทั้งคู่จิบชากันสบายๆ ด้านนอกกลับมีเสียงชกต่อยอึกทึกขึ้น
ไม่นาน การ์ดคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทะเล่อทะล่า
“รายงานนายน้อย…ด้านนอก…ด้านนอกมีคนมาก่อเรื่องครับ!” การ์ดรายงานเสียงละล่ำละลัก
“หือ มีคนมาก่อเรื่อง? ใครกัน? กล้ามาก่อเรื่องที่บ้านตระกูลจาง ท่าจะเบื่อชีวิตแล้วสิ” จางจ้านพูดเสียงเรียบ ถามเนิบๆ
เขาไม่แคร์เลยสักนิดว่าคนก่อเรื่องเป็นใคร…คนที่กล้ามาก่อเรื่องบ้านตระกูลจาง…ไม่มีใครได้กลับไปอย่างครบสามสิบสองเลยสักคน
การ์ดละล่ำละลักบอกว่า “เขาบอกว่า…เขาแซ๋เฉิน…”
“เพล้ง!” ถ้วยชาในมือหวางอู๋ตี๋หล่นพื้นดังเพล้ง…น้ำชาหลงจิ่งร้อนกระฉอกสาดเต็มพื้น…ถ้วยชาแตกเพล้ง…และสีหน้าคุณชายหวางแห่งเยี่ยนจิงคนนี้ก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือดทันที!
จางจ้านได้ยินการรายงานของการ์ด สีหน้าชะงักกึก ความโกรธพุ่งปรี๊ดอย่างฉุดไม่อยู่! !
“เอ๋อตงเฉิน! ! ฉันไม่ไปหาแก..ไม่คิดว่าแกจะมาหาที่ตายถึงที่? ! !” นายน้อยตระกูลจางแห่งหู้ไห่พูดด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ! !
“คุณชายหวาง คุณรอที่นี่ก่อน ผมจะออกไปจัดการไอ้กระจอกนั้นเอง และจะเอาหัวมันมาให้คุณ! !” จางจ้านตวัดชายเสื้อ ก้าวเท้ายาวออกไป ท่าทางคมปลาบราวกระบี่ยาว
“เอาดาบมา!” จางจ้านตะคอกเสียงดัง น้ำเสียงกระจายสะท้อนไปทั่วทั้งคฤหาสน์!
ไม่นาน การ์ดหลายคนยกดาบยาวหนักมากมายื่นให้ต่อหน้าจางจ้าน!
จางจ้านยกดาบยาวขึ้น สีหน้าเคร่งขรึม แผ่ซ่านรัศมีอาฆาตออกมาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาคว้าดาบยาวเดินก้าวไปด้านนอกคฤหาสน์ทันที!
ในหลงเฟิ่งเก๋อ…คุณชายหวางแห่งเยี่ยนจิงสีหน้าซีดเผือด…เขาชงชาเขียวให้ตัวเองหนึ่งแก้วโดยอัติโนมัติ…แต่เขาในตอนนี้ดูเหมือนสติหลุดไปแล้ว…น้ำชาร้อนไหลออกจากถ้วยชาไม่หยุด…จนลวกตัวเองเข้าให้ เขาถึงได้สติกลับมา…โยนถ้วยชาทิ้ง สองมือสั่นเทา!
หวางอู๋ตีในตอนนี้ จิตใจสับสนมาก..เหมือนมีกระบี่คมค้างอยู่กลางอากาศ ประกายคมปลาบนั่นกำลังชี้มาที่เขา! เขาในตอนนี้รู้สึกร้อนรนอย่างประหลาด…ใช่..คุณชายแห่งเยี่ยนจิงคนนี้…ลนลานแล้ว!
จางจ้านลากดาบยาวกับพื้น ก้าวเท้ายาวไปที่ด้านนอกคฤหาสน์…หินโบราณโดนลากจนเป็นรอยดาบยาว..เห็นได้ชัดว่าดาบคมแค่ไหน!
หน้าประตูใหญ่คฤหาสน์บ้านตระกูลจาง
สีหน้าชายแก่เคร่งเครียดมาก วันนี้…คนๆนี้เป็นคู่ต่อสู้ร้ายกาจลึกลับที่สุดที่เขาผู้มีอายุเกินร้อยพานพบ! ลึกลับจนทำให้เขา…รู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว!
เฉินเป่ยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาไม่อยากเสียน้ำลายพูดแล้ว ความอดทนเริ่มหายไป “จะให้ไหม?” พูดจบ เขาเดินนำหน้าหนึ่งก้าว…ก้าวนี้แสดงถึงการตัดสินใจของเขา! ถ้าบ้านตระกูลจางไม่ยอม งั้นเขาจะบุกเอง!
สีหน้าคนแก่งยังคงเคร่งเครียด ปล่อยพลังออกมาเต็มร่าง! ร่างเหี่ยวย่นพุ่งหมัดเข้าหาเฉินเป่ยราวพยัคฆาดุร้าย!
วินาทีนี้ ชายแก่ปล่อยฝีมืออกมาหมดแล้ว! จางฉงหลิน เป็นการคงอยู่ของหู้ไห่ตั้งแต่เมื่อสี่สิบปีก่อน!
หมัดนี้ของชายแก่พาพลังทำลายล้างอันน่ากลัว จนบรรยากาศยังหดตัว! บิดเบี้ยวผิดรูปไปเลย!
หมัดนี้ หมัดไร้คู่ต่อสู้นี้! หมัดนี้เคยฆ่าล้างคู่ต่อสู้มาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่! หมัดนี้เคยฆ่าล้างศัตรูเลือดสาด หมัดนี้ไม่มีใครเคยต้านทานได้…เพราะฉะนั้นมันถึงชื่อว่าไร้คู่ต่อสู้!
เฉินเป่ยเก็บความนิ่งเฉยในแววตาไปเสีย เขาแววตาเคร่งเครียด แขนขวาแข็งเกร็งจนเส้นเลือดปูดโปน กล้ามเนื้อแข็งขึ้ง!
“ตู้ม–!” เฉินเป่ยส่งหมัดออกไป พลังเต็มเปี่ยม บรรยากาศยังสะท้าน! !
“ปึ้ง–!” พลังหมัดปะทะกันอย่างรุนแรง! !
วินาทีที่หมัดของทั้งสองปะทะกัน บรรยากาศหดตัวทันที! ! ภายใต้แรงมหาศาลนั่นเปลี่ยนอัตราความกดอากาศไปโดยสิ้นเชิง บรรยากาศโดนแรงกระแทกจนบิดเบี้ยว!
บรรยากาศรอบด้านเงียบลงทันที! คล้ายจะก่อตัวกันแน่น!
ในตอนนี้เอง!จู่ๆก็มีคนหนึ่งพุ่งเข้ามากลางอากาศ!
ดาบใหญ่สีเงินตวัดพาดผ่าน ฟาดฟันมาที่เฉินเป่ย!
พอเห็นดาบยาวที่ตวัดฟันมาที่หัวเจา…เฉินเป่ยหรี่ตาลงทันที!
หัวเขาสามารถรับกระบองเหล็กได้…แต่ยังไงก็ไม่ใช่หัวเหล็ก รับดาบยาวไม่ไหวหรอก!
เฉินเป่ยดึงหมัดกลับ ถอยหลังไปอย่างเร็ว! แปลงร่างเป็นเงาเลย!
“แกร๊ง–!” ดาบยาวตวัดพลาดเป้าลงปักพื้น! ท่านี้พลาดไป!
“พลั่ก!” ดาบยาวตกพื้น พื้นหินแตกเป็นเสี่ยงๆ โดนแรงกระแทกสะท้านลอย… !
จางจ้านมือถือดาบยาว…ยืนอยู่กับที่ ใต้เท้าเขา…ปรากฎรอยเท้าลึกสองรอย! และดาบยาวนั่น…ครึ่งหนึ่งของดาบ…ปักเข้าไปในพื้นแล้ว…เห็นได้ชัดว่าพลังของดาบเมื่อกี้น่ากลัวแค่ไหน!
