บทที่ 614 จากไป
เฉินเป่ยยืนห่างออกไปเป็นเมตรด้วยสีหน้าเรียบเฉย แววตาเคร่งเครียด! เขายอมรับว่า วินาทีนี้เขาดูถูกคู่ต่อสู้ไปหน่อย!
เฉินเป่ยยิ้มมุมปากพลางว่า “ไม่คิดว่า…บ้านจางที่ใกล้จะล่มแล้ว…ยังมียอดฝีมือแบบนี้อยู่อีก…คิดไม่ถึงจริงๆ…”
พอเฉินเป่ยพูดแบบนี้ ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนทันที การ์ดมากมายจ้องเฉินเป่ยตาเขม็ง รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไม่หยุด!
เฉินเป่ยบังอาจมากที่พูดแบบนี้ นี่มันไม่เห็นบ้านจางอยู่ในสายตาเลยสักนิด!
คนแบบนี้ บ้านจางจะปล่อยไว้ไม่ได้!
สายตาเฉินเป่ยจับจ้องผู้อาวุโสอย่างครุ่นคิด นี่เป็นสายตาแบบที่ใช้เวลาเจอคู่ต่อสู้…เห็นได้ชัดว่า ตาแก่ชราตรงหน้านี้คู่ควรที่จะ…สู้! สู้กับเขาจริงๆ!
สีหน้าชายแก่เคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน! ! ตอนนี้กำปั้นนั้นของเขายังคงสั่นเทาน้อยๆ! การปะทะกับเฉินเป่ยเมื่อกี้…นั่นเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาในชีวิตเลย! ความรู้สึกนี้…เขาคุ้นเคยมาก! เหมือนกับ…เหมือนกับท่านผู้นั้นที่เขาไม่อาจหาญกล้าปะทะด้วยได้เลย…
ผู้อาวุโสกลับเห็นรังสีอำมหิตที่น่ากลัวซะยิ่งกว่าเจ้าตระกูลจากตัวเฉินเป่ย…นี่…มันเหลือเชื่อจริงๆ!
สีหน้าจางจ้านนายน้อยตระกูลจางเย็นเยียบราวน้ำแข็ง! เขายกดาบยาวนั่นขึ้น ดาบยาวเปล่งออร่าและกลิ่นคาวเลือดออกมา!
“เอ๋อตงเฉิน…สวรรค์มีทางแกไม่ไป…นรกไม่มีทางไปแกกลับคิดจะบุกรุก…” จางจ้านยกดาบยาวขึ้นกันหน้าอก มีออร่าอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วร่างเขา! วันนี้ ต่อหน้าประตูคฤหาสน์บ้านจาง เขาจะฆ่าล้างบางเอง!
การ์ดทุกคนที่นั่นพากันถอยให้…วิชาของนายน้อย..พวกเขาเคยเห็น! นั่นเป็นกระบวนท่าทำลายล้างที่น่ากลัวนัก…วันนี้นายน้อยจะลงมือเอง..ถ้าอย่างนั้น…เลือดสาดกระเซ็นแน่!
เฉินเป่ยได้ยินอย่างนั้น ก็แค่นเสียงข่มขู่ออกมาอย่างเย็นชาว่า “จางจ้าน…วันนี้ฉันจะให้ทางรอดกับแกเหมือนกัน ขอเพียงแกมอบตัวหวางอู๋ตี๋ออกมา…ฉันจะเปิดทางรอดให้ตระกูลจางของแก”
“ชิ้ง!” พอเฉินเป่ยพูดคำนี้ การ์ดบ้านจางแต่ละคนมีสีหน้าโกรธขึ้งทันที!
“สามหาว! !” สีหน้าจางจ้านบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ดาบยาวยกขึ้นตวัดกลางอากาศทันที!
“ฆ่า!” จางจ้านตะคอกออกมา ดาบยาวขยับพุ่ง! เข้าฟาดฟันเฉินเป่ย!
ผู้อาวุโสด้านหลังสีหน้าสับสนมาก เขาชะงักไปอึดใจ และขยับแล้ว! ร่างชราพุ่งเข้าใส่ราวธนูออกจากฝัก! เหยียบพื้นทะยานกลายเป็นเงาร่างพุ่งเข้าโจมตีเฉินเป่ย! วันนี้ต้องฆ่าเฉินเป่ยให้ได้! ! หมัดเมื่อกี้ปะทะกัน ทำให้เขารู้สึกถึงความน่ากลัวของเฉินเป่ยแล้ว! คนแบบนี้…เก็บไว้ไม่ได้! ! อาศัยโอกาสนี้ร่วมมือกับนายน้อย กำจัดมันซะ จะได้ไม่เหลือเสี้ยนหนามไว้อีก! !
บนพื้น…แตกเป็นเสี่ยง! ไม่ว่าย่างก้าวใดที่ชายแก่ย่ำไป ล้วนแตกกระจายทั้งสิ้น! !
นี่เป็นฉากไม่มีทางรอดเลย!
ดาบยาวฟันตรง ตวัดผ่านอากาศ! สองหมัดกล้าดุจเหล็กสั่นสะท้านโลกา! !
ไม่มีทางหนีเลยสักนิด!
เฉินเป่ยหรี่ตามอง กล้ามเนื้อสองแขนเกร็งแทบระเบิด กล้ามเนื้อปูดโปนแทบทะลุออกมา! ในมือขวาของเขา มีดสั้นสีดำทะมึนปรากฎตัวเงียบๆ! นั่นคือหลงหยา!
ถ้าจะสู้ ก็สู้! หลงหยาปรากฏตัวเมื่อใด เลือดไหลนองทันที!
ในตอนที่จะตวัดมีดสั้น มีรถสปอร์ตคันหนึ่งแล่นเข้ามา!
“หยุดนะ!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังจากในรถ!
พอได้ยินเสียงเธอ มีดหลงหยาที่กำลังจะโจมตีของเฉินเป่ยเก็บกลับมาทันควัน..เขาถอยอย่างรวดเร็ว!
“โครม!” ดาบยาวของจางจ้านตวัดตัดอากาศอีกครั้ง…ห่างจากหน้าอกเฉินเป่ยไปเกือบซม.! สุดท้ายก็พลาดอยู่ดี! !
สองหมัดของผู้อาวุโสพุ่งเข้ามา…หมัดนี้หลบไม่ได้…โครม!
หน้าอกเฉินเป่ยโดนสองหมัดกระแทกจนตัวลอยออกไป!
“อุ๊!” เฉินเป่ยโดนกระแทกลอยไปหลายสิบเมตร และกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนพื้นแตก!
“แค่กแค่กแค่ก…”
ห่างไปไม่ไกล จางจ้านสีหน้าโกรธจัด ตะคอกว่า “ไม่ต้องคิดหนี! ตายซะ!” พูดจบ ดาบยาวในมือเขาตวัดขึ้นอีกครั้ง ประกายดาบตวัดพาให้สะท้านทรวง!
ในตอนนี้เอง มีเงาร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากรถ… !
เงาร่างอรชรอ้อนแอ้นประดุจชีตาร์พุ่งออกมาขวางกลางไว้ เธอปรายตามองจางจ้านก่อนบอกว่า “พอได้แล้ว พอแค่นี้แหละ”
พูดจบ ในมือซูเหลยปรากฎมีดสั้นสีขาวประกายคมขึ้นมา!
วินาทีนี้บรรยากาศตึงเครียด! รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไม่หยุด!
“ซูเหลย กลับมาเถอะ” จู่ๆเฉินเป่ยก็พูดขึ้น
พอได้ยินเฉินเป่ยบอก ร่างซูเหลยชะงักเล็กน้อย หมุนหัวกลับมามองเฉินเป่ยอย่างมีนัยยะ ก่อนค่อยๆถอย
แต่จางจ้านไม่คิดปล่อยเฉินเป่ยสักนิด สีหน้าเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ตะคอกว่า “ตายซะ!” ดาบยาวเขายกขึ้นอีกครั้ง พุ่งเข้าใส่! วันนี้เขาจะให้เฉินเป่ยตาย! ต้องทำให้ได้! !
“นายน้อย!” ตอนนี้เองกลับมีเสียงแหบพร่าดังขึ้นด้านหลังเขา!
ร่างชราของชายแก่ปราดเข้ามา และพุ่งไปขวางหน้าจางจ้านเอาไว้!
“นายน้อย อภัยได้ก็…อภัยเถอะครับ วันนี้ปล่อยเขาไปดีกว่า..” ผู้อาวุโสเกลี้ยกล่อม
จางจ้านสีหน้ากระตุก ตะคอกว่า “ผู้อาวุโส หลีกไป…วันนี้ฉันจะฆ่าเอ๋อตงเฉินให้ได้ เอาเลือดเขามาสังเวยฟ้าดิน!”
แววตาชายแก่เคร่งเครียดมาก ส่ายหัวใส่เขาเบาๆ ในแววตาชายแก่เหมือนมีนัยยะอื่นอีก คล้ายกับตักเตือน ตักเตือนอย่างแรง!
พอเห็นสายตาแบบนี้ของชายแก่ จางจ้านใจกระตุกสูบ…เขา…ไม่เคยเห็นสายตาเคร่งเครียดแบบนี้ของผู้อาวุโสมาก่อนเลย! ผู้อาวุโสเป็นอะไรน่ะ? นี่ยังเป็นเทพสงครามไร้คู่ต่อสู้ในตอนนั้นอีกไหมเนี่ย? !
“ผู้อาวุโส..” น้ำเสียงจางจ้านเริ่มเคร่งเครียด..เหมือนมีคำถามค้างอยู่ในคอ เขามีคำถาม!
ผู้อาวุโสส่ายหัวใส่เขาอีกครั้ง บอกให้ใจเย็น อย่าวู่วาม!
วินาทีนี้ร่างจางจ้านสั่นเทา มันเป็นอาการโกรธแล้วไม่มีที่ระบาย! เขาสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งเฮือก จากนั้นตวัดดาบยาวลงพื้น!
ดาบยาวปักเข้าที่พื้นอย่างจัง..เหลือเพียงโคนด้ามปรากฎอยู่ด้านนอก! เห็นได้ชัดว่าแรงเมื่อกี้มากแค่ไหน.. ! และจางจ้านโกรธมากแค่ไหน! !
“เอ๋อตงเฉิน วันนี้…แกยังไม่ถึงฆาต! จะละเว้นชีวิตแกไว้ก่อน วันหลังฉันค่อยมาเอา!” จางจ้านพูดเน้นทีละคำ บอกได้เลยว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหน!
พอได้ยินคำพูดโอหังสามหาวของจางจ้าน เฉินเป่ยหรี่ตามองทันที!
ในตอนนี้เอง ซูเหลยพูดกับเฉินเป่ยว่า “ประธานหลีบอกว่าเธอรอนายกลับไปอยู่นะ”
เฉินเป่ยถึงเก็บรังสีอำมหิตของตน
เขาจุดบุหรี่ขึ้นสูบ สูดเข้าปอด และพ่นควันบุหรี่ออกมา
“หวางอู๋ตี๋! แกฟังให้ดีนะ!” จู่ๆเฉินเป่ยแผดเสียงออกมาไปที่บ้านจาง น้ำเสียงใหญ่ห้าวหาญราวมังกรจริงๆเปล่งออกมา “วันนี้โชคดีให้แกหนีรอดไปได้! แต่บ้านหวางของแก…ฉันจะจำไว้! เรื่องนี้ต้องได้คิดบัญชีกันแน่!”
น้ำเสียงเฉินเป่ยสะท้านไปทั่วในอากาศ!
คฤหาสน์บ้านจาง
เดิมหวางอู๋ตี๋นั่งอยู่ในคฤหาสน์ หน้าเขาก็ซีดเผือดอยู่แล้ว…พอเขาได้ยินเสียงตะคอกที่ลอยผ่านเข้ามา…คุณชายหวางคนนี้ก็นั่งไม่อยู่แล้ว…ลุกพรวดจากที่นั่งขึ้นมา… ! คุณชายรองตระกูลหวางแห่งเยี่ยนจิง…วันนี้กลับตกใจจนนั่งไม่ติดเพราะเสียงตะคอกของผู้ชายคนหนึ่งในเมืองเล็กๆอย่างหู้ไห่เนี่ยนะ!
“พอตระกูลเรียบร้อยแล้ว…ฉันจะให้แกอยากอยู่ก็ไม่ได้อยู่ อยากตายก็ตายไม่ได้เลย!” หวางอู๋ตี๋กำหมัดแน่น เขาในตอนนี้ได้แต่ใช้วิธีนี้มาผ่อนคลายและควบคุมความสับสนโกรธขึ้งในใจเท่านั้นเอง…
นอกคฤหาสน์บ้านจาง เฉินเป่ยขึ้นไปนั่งในรถ
ไม่นาน รถก็ขับเคลื่อนออกไป…ทิ้งไว้แต่ฝุ่นตลบ
จางจ้านสีหน้าทะมึน จับจ้องรถคันที่แล่นออกไปเขม็ง..
“ผู้อาวุโศ…เมื่อกี้ทำไมต้องห้ามไม่ให้ผมลงมือด้วย?” น้ำเสียงจางจ้านเต็มไปด้วยความไม่พอใจและสงสัย! เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่ผู้อาวุโสห้ามไว้ ดาบยาวของเขาคงได้ลิ้มรสเลือดโดยการฆ่าเฉินเป่ยตายคาที่ไปแล้ว!
