สายเปย์เบอร์หนึ่ง – ตอนที่ 633

บทที่633 เป็นมืออาชีพเหลือเกิน

“ชิ้ง—!” เสียงโลหะกระทบกันรุนแรง กระสุนซึ่งมีพลังกลืนกินที่สยองขวัญลูกหนึ่ง…ระเบิดยิงบนตัวมีดหลงหยาอย่างแรง

เดิมทีทั้งตัวเฉินเป่ยไม่มีทางรับการโจมตีระยะห่างเช่นนี้ไหว…จึงกระเด็นลอยไปทันที…ร่วงลงที่พื้นอย่างแรง แม้แต่พื้นดิน…ยังแตกร้าวแล้วแถบหนึ่ง

ทั้งตัวเฉินเป่ยสีหน้าเคร่งขรึมไร้ที่เปรียบโดยฉับพลัน นี่คือ…กระสุนเจาะเกราะ ฝ่ายตรงข้าม…คาดไม่ถึงจะครอบครองกำลังกระสุนที่สยดสยองเช่นนี้

กระสุนเจาะเกราะ…นั่นคือหนึ่งในอาวุธพิเศษที่สยองขวัญที่สุดบนโลก…สามารถทะลุผ่านเสื้อเกราะกันกระสุนที่แข็งแรงหนาทึบได้

สายตาของเฉินเป่ยชั่วขณะนี้น่าสะพรึงกลัวที่สุด ฝ่ายตรงข้ามครอบครองกระสุนเจาะเกราะ…นี่เหมือนจะเป็นการต่อสู้แบบที่หนูรับมือกับงูเหลือมฉากหนึ่ง

เฉินเป่ยซึ่งมือเปล่าไร้อาวุธ…ก็คือหนูที่น่าเวทนาตัวนั้น

“รายงาน! กระสุนเจาะเกราะยิงโจมตีล้มเหลว! โดนฝ่ายตรงข้ามสกัดกั้น!!” ในหูฟังสื่อสารไร้สาย มือปืนซุ่มยิงกล่าวรายงานด้วยความตื่นตกใจ

ในหูฟังเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสียงที่เคร่งเครียดของผู้ควบคุมลอยออกมาแล้ว

“ทุกคน เปลี่ยนเป็นกระสุนเจาะเกราะ ล่าสังหารรอบสอง!”

บรรยากาศเงียบงันสุดๆ ในท้องฟ้าสูงที่ห่างกันหลายกว่าเมตร…กระสุนแต่ละนัดยิงมาอย่างดุเดือด

กระสุนเจาะเกราะมีกำลังสยองขวัญมหาศาล…สั่นสะท้านกลางท้องฟ้ายามราตรี กระสุนทั้งหมดจู่โจมมายังเฉินเป่ยอย่างรุนแรง

ลูกตาเฉินเป่ยแข็งเฉียบพลัน ทันใดนั้นฝีเท้าแวบผ่าน ร่างกายกลายเป็นภาพวืดประหนึ่งฟ้าแลบทันที

“ซู่ๆๆ—!” กระสุนเจาะเกราะที่โจมตีมาดุเดือดแต่ละลูกคำรามเข้ามาตามใบหน้าของเขา เสียงลมพัดแรงราวกับใบมีด บนผิวหนังแก้มของเขาเจ็บปวดราวกับฉีกขาด

“ตึงๆๆ—!”กระสุนเจาะเกราะนับไม่ถ้วนยิงไปยังที่ว่าง…โจมตีตำแหน่งที่เฉินเป่ยยืนเมื่อสักครู่อย่างรุนแรง…พื้นระเบิดร้าวในชั่วขณะหนึ่ง…กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่ง สยดสยองไร้ที่เปรียบ

เสียงระเบิดรุนแรงกำลังสั่นสะเทือนดังสนั่นอยู่ท่ามกลางถนนที่เงียบงันทั้งแถบ น่าตื่นตกใจอย่างยิ่ง

ในรถไมบัค ใบหน้าหลีชิงเยียนซีดเซียวสับสนถึงที่สุด ดวงตาจ้องสถานการณ์ที่ตื่นตระหนกด้านนอกหน้าต่างรถนั้นด้วยความประหม่า…วินาทีนี้ หัวใจของเธอพะวงขึ้นมาแล้ว

เฉินเป่ยกระเซอะกระเซิงสุดๆ ทั่วตัวเป็นฝุ่นดิน…เขาพุ่งมาที่ข้างหน้าต่างรถทันใด ตะโกนเสียงดัง “ล็อกประตูรถไว้! อย่าออกมาเด็ดขาด!”

แต่เฉินเป่ยยังพูดไม่ทันจบ…ด้านหลังก็มีกระสุนหลายบุกโจมตีมา

ร่างกายเฉินเป่ยวาร์ปหายกะทันหัน…หลบกระสุนพวกนั้นไปได้ทั้งหมด

ลูกตาเขากวาดมองผ่านท้องฟ้าสูงยามค่ำที่มืดมิดไร้ขอบเขตรอบด้าน สิบห้าคน มือปืนซุ่มยิงสิบห้าคน เขาดูผ่านร่องรอยการยิงของกระสุนแล้ว…จากนั้นประมาณการจำนวนมือปืนซุ่มยิงของฝ่ายตรงข้ามออกมาได้ในที่สุด

มือปืนซุ่มยิงสิบห้าคนเต็มๆ…นี่แทบจะเป็นการสังหารสยองขวัญในระดับอาวุธครบครัน มือปืนซุ่มยิงมีกลยุทธ์วิธีการพิเศษ เพียงมือปืนซุ่มยิงคนเดียว…ก็สามารถลอบสังหารมีผลกระทบทั้งสถานการณ์รบ ส่วนวันนี้…คาดไม่ถึงว่าฝ่ายตรงข้ามจะส่งมือปืนซุ่มยิงสิบห้าคนเต็มๆ ออกมา นี่…ช่างเขย่าขวัญเหลือเกิน

ชั่วพริบตาเดียว…ร่างกายเฉินเป่ยก็เพิ่มความเร็วขึ้น พุ่งจู่โจมในท้องฟ้ายามราตรี

“รายงาน! เป้าหมายเคลื่อนที่ไวเกินไป เลนส์เล็งเป้าไม่มีทางล็อกเป้าได้!!” ในเครื่องมือสื่อสารไร้สาย เหล่ามือปืนซุ่มยิงพูดรายงานอย่างเคร่งเครียด

“ประสานรวมห่ากระสุน ปรับความผิดพลาดไปที่ศูนย์จุดหนึ่งเสี้ยววินาที ระเบิดหัวเขาให้ฉัน!!” เสียงผู้ควบคุมพูดอย่างน่าสะพรึงกลัวและโหดร้าย

ในท้องฟ้ายามค่ำคืนหลายร้อยเมตร มือปืนซุ่มยิงมากมายเล็งอาวุธร้อนอยู่ กำลังปรับระดับความแม่นยำสูงสุด วิถีกระสุนทั้งหมดเล็งไปยังเป้าหมาย…เฉินเป่ย

“ลั่นไก!” ตะโกนเสียงดุ

“ปังๆๆ—!!” กระสุนนับไม่ถ้วนประสานกันโจมตี อากาศยามค่ำคืนสั่นสะเทือนรุนแรง

เฉินเป่ยถือหลงหยาในมือวาร์ปหาย ทั้งตัวพุ่งหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว

“ตึงๆๆ!” กระสุนนับไม่ถ้วนกำลังระเบิดโจมตีข้างกายเขา สถานการณ์ปัจจุบันมีควันปืนตลบอบอวล อันตรายแก่ชีวิตมีอยู่ทุกที่

วินาทีนี้ เขาเหมือนได้กลับมาสู่สนามรบนองเลือดแบบในอดีตนั้น นรกอันสยองขวัญบนโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยห่ากระสุนฉากนั้น

ทั้งตัวเฉินเป่ยปล่อยความอำมหิตของการสังหารเด็ดเดี่ยวออกมา ทักษะพุ่งโจมตีของเขาว่องไวดุจสายฟ้าแลบ ทำลายความเร็วขีดจำกัดของร่างกายคนไปแล้ว ทุกพื้นที่ที่ผ่านไป…ล้วนมีฝุ่นคลุ้งตลบเป็นแถบ

กระสุนนับไม่ถ้วน…ยิงที่ว่างเปล่าไปทั้งหมด

บนยอดตึกสูงหลายร้อยเมตร…สายตาของมือปืนซุ่มยิงกลุ่มนั้นสั่นสะเทือน ในท้องฟ้ายามค่ำ…มือปืนซุ่มยิงทั้งหมดล้วนตกใจกันแล้ว

มือปืนซุ่มยิงสิบห้าคนเต็มๆ… ปืนบาร์เรตต์อาวุธซุ่มยิงสิบห้ากระบอกเต็มๆ คาดไม่ถึง…คาดไม่ถึงว่าไม่มีทางสกัดกั้นยิงสังหารได้? นี่…เป็นไปได้อย่างไร?

“รายงาน…ไม่มีทางล็อกบุคคลเป้าหมาย…” เหล่ามือปืนซุ่มยิงสีหน้าตื่นตระหนก น้ำเสียงมีความหวาดวิตกอยู่ด้วย พูดรายการกับในเครื่องมือสื่อสารไร้สาย

ในเครื่องมือสื่อสารไร้สายเงียบสนิทครู่หนึ่ง ผู้ควบคุมมองอยู่ที่หน้าตึกสูงเสียดฟ้าแห่งหนึ่ง จ้องภาพเงาที่เคลื่อนไหวรวดเร็วคนนั้นผ่านเลนส์เล็งเป้าแบบตาไม่กะพริบ…

“ล็อกเป้ารอบสอง! เล็งอาวุธทั้งหมดไปยังเป้าหมายเอาไว้! ต้องยิงเขาให้ตาย!!” เสียงผู้ควบคุมเคร่งเครียดอย่างยิ่ง

“ไม่ได้การ! เป้าหมายกำลังพุ่งไปทางไอ้เจ็ด!!” ทันใดนั้นเหล่ามือปืนซุ่มยิงพบอะไรเข้าแล้ว…พูดแบบดุเดือดสั่นสะเทือน

“ไอ้เจ็ด..ไอ้เจ็ด เป้าหมายพบชั้นที่นายชั้นซ่อนตัวแล้ว! เล็งเป้าให้ไว เตรียมยิงให้ตาย!!”

“ทุกคน เล็งเป้าหมายไว้ ยิงให้ตาย!” ผู้ควบคุมตะโกนบอก

กระสุนนับไม่ถ้วนเล็งเป้าไปยังเฉินเป่ยในท้องฟ้ายามค่ำอีกครั้ง…จากนั้นยิงไปอย่างดุเดือด

กระสุนที่สยองขวัญกำลังระเบิดข้างกายเขา ฝุ่นควันตลบอบอวล กลางอากาศมีการสังหารปกคลุมเต็มไปหมด

ในรถไมบัค หลีชิงเยียนกุมมือทั้งสองแน่น กลางฝ่ามือถูกบีบจนเหงื่อออก…ใบหน้างดงามของเธอซีดเซียวมองภาพเงาคนคนนั้นที่พุ่งโจมตีไปยังระยะไกลด้วยความกังวล…เธอในเวลานี้ ในสมองมีเพียงความคิดเดียว…นาย จะต้องไม่เป็นอะไรเด็ดขาด

“เป้าหมายเคลื่อนที่รวดเร็วเกิน เดิมทีไม่มีทางจับเล็งเป้าได้!!” ในเครื่องมือสื่อสารไร้สาย เหล่ามือปืนซุ่มยิงพูดเสียงสั่นเครือ

สายตาผู้ควบคุมเคร่งขรึมน่าครั่นคร้าม จ้องภาพเงาที่พุ่งโจมตีในท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นผ่านเลนส์เล็งเป้าชนิดที่ตาไม่ขยับ…

ทักษะของเฉินเป่ยไวดุจสายฟ้าแลบ กำลังวิ่งอย่างรวดเร็ว พุ่งโจมตีไปยังตึกสูงระฟ้าที่อยู่ไกลหลายร้อยเมตรแห่งนั้น ส่วนยอดตึกสูงระฟ้า…มือปืนซุ่มยิงคนหนึ่งกำลังเล็งเป้าเขาไว้ด้วยความสะพรึงกลัว ก่อนจะยิงเข้ามาอย่างรุนแรง พยายามขัดขวางเขา

“ทุกคน ยิงห่ากระสุน ปิดแนวป้องกันใต้ตึกเอาไว้! สกัดเขาเอาไว้ที่ด้านนอกประตูตึก ให้เขาเคลื่อนตัวลำบาก!” ผู้ควบคุมสีหน้าน่าสะพรึงกลัว พูดตะโกน

ชั่วพริบตาเดียว ห่ากระสุนมหาศาลประสานพัวพัน โจมตีมาที่หน้าประตูตึกสูงระฟ้าแห่งนั้น…กลายเป็นแนวห่ากระสุนที่สยองขวัญเส้นหนึ่ง พยายามสกัดกั้นเฉินเป่ยไว้ด้านนอก

นี่คือเหตุการณ์ที่สยดสยองสั่นสะเทือน การสังหารนับไม่ถ้วนจู่โจมมาที่หน้าประตูตึกถูกกระสุนที่ดุเดือดประสานรวมกันหนาแน่น…พื้นตรงนั้นถูกโจมตีเป็นหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่งในชั่วพริบตา ฝุ่นฟุ้งกระจาย

บนยอดของตึกสูงระฟ้าอีกแห่งที่ไม่ไกลนัก ผู้ควบคุมมองผ่านเลนส์เล็งเป้า จ้องสถานการณ์ฉากนี้โดยไม่กะพริบตา มุมปากของเขามีเส้นรัศมีเหี้ยมโหดน่าครั่นคร้าม… ต่อให้ทักษะเขาจะเร็วแค่ไหน…ก็ไม่มีทางพุ่งโจมตีเข้าในแนวป้องกันกระสุนที่ประสานรวมกันรุนแรงได้แน่ หากลองพุ่งเข้าไป จะต้องถูกกระสุนสยองขวัญยิงจนเนื้อพรุนแน่

“หมายเลขเจ็ด หมายเลขแปด…เล็งเป้าหมายไว้ สุดท้ายโจมตี…ยิงให้ตาย!” เสียงผู้ควบคุมพูดเสียงน่ากลัว บุคคลเป้าหมายถูกเขาล่อเข้ามาในจุดดักยิงที่ดีที่สุดแล้ว ซึ่งในขณะนี้ถึงแม้ทักษะจะไวแค่ไหน…ก็หลบหลีกได้ยาก เพียงแต่ว่า…อีกฝ่ายสามารถใช้วิชาตัวเบาเหาะหนีงั้นเหรอ? นี่…ต้องเป็นสถานการณ์ต้องตายฉากหนึ่ง

ด้านหน้า…กระสุนนับไม่ถ้วนยิงมา ส่วนด้านหลัง กระสุนหลายลูกโจมตีมาอย่างดุเดือด เดิมทีเฉินเป่ยไม่สามารถหลบได้ นี่คือสถานการณ์ที่ต้องตายเป็นแน่

ชั่วขณะนั้น…ทักษะของเฉินเป่ยหายวาร์ปขึ้นมา…ทั้งตัวราวกับสัตว์ป่าดุร้าย พุ่งโจมตีปีนไต่ขึ้นบนผนังกระจกของตึกสูง

ในท้องฟ้ายามค่ำ…ภาพเงาของเฉินเป่ยดูแข็งแรงว่องไว ราวกับมนุษย์แมงมุม…เหยียบขอบของผนังกระจกด้านนอกตึกใหญ่ ร่างกายพุ่งโจมตีปีนขึ้นฉับไว

บนยอดตึกฝั่งตรงข้าม ลูกตาผู้ควบคุมหดตัวเฉียบพลัน ทั้งตัวตื่นตกใจถึงที่สุด สายตาของเขาจ้องภาพเงาเป้าหมายนั้นตาไม่กะพริบ…นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร? เขา…เขาสามารถใช้วิชาตัวเบาได้จริงเหรอ?

วินาทีนี้ สายตาของผู้ควบคุมตื่นตระหนกตกใจ

วินาทีนี้ มือปืนซุ่มยิงที่ชั้นบนนับไม่ถ้วนโดยรอบต่างตื่นตกใจสั่นสะเทือนกันทั้งหมด พวกเขามองผ่านเลนส์เล็งเป้า ล็อกภาพเงาของเป้าหมายไม่ขยับ…ภาพเงาแข็งแรงที่กำลังปีนป่ายคนนั้น…เขย่าความสามารถการยอมรับในใจของพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

มือเปล่า…ปีนตึกสูง…นี่…เป็นมนุษย์คนหนึ่งจริงๆ เหรอ?

“ทุกคน! เล็งเป้าหมายไว้! ยิงกลางอากาศให้ฉัน! อย่าให้เขาปีนขึ้นชั้นยอดได้!!” ผู้ควบคุมตะโกนสั่ง

ซู่! ปากกระบอกเลนส์เล็งเป้านับไม่ถ้วนเล็งไปหาเฉินเป่ยที่กำลังปีนป่ายรวดเร็ว…ลั่นไก

“ปังๆๆ!” กระสุนสาดกระจาย ยิงดุเดือดไปยังเฉินเป่ยที่ปีนอยู่กลางอากาศไม่หยุด

ทักษะของเฉินเป่ยไวดุจฟ้าแลบ เหยียบผนังของตึกใหญ่ไม่เลิก ไต่ขึ้นฉับไว ชั่วพริบตาเดียวก็ปีนมาถึงท้องฟ้าสูงที่เกือบร้อยเมตร

แต่ทว่าในเวลานี้ มีกระสุนนับไม่ถ้วนโจมตีเข้ามาทางด้านหลัง อยากสังหารเขาให้ตายอยู่กลางท้องฟ้าสูง

เฉินเป่ยในเวลานี้อยู่ตำแหน่งด้านนอกผนังตึกใหญ่ เดิมทีไม่มีทางใช้ทักษะเคลื่อนไหวหลบหนี…นี่ ราวกับเป็นฉากแห่งหายนะ

ทันใดนั้น แสงดำวาร์ปผ่านด้านหน้าเฉินเป่ย มีดหลงหยาคำรามเบาๆ ทำเอาอากาศสั่นสะเทือนเปล่งประกายออกมา

“ชิ้งๆๆ!” กระสุนนับไม่ถ้วนถูกฟันสกัดไว้ทั้งหมด ไม่เข้าร่างกายเขาสักครึ่งนิ้ว

ชั้นบนของตึกใหญ่…มือปืนซุ่มยิงหมายเลขเจ็ดลูกตาเคร่งขรึมทันใด ปืนบาร์เรตต์อาวุธดักยิงของเขายิงดุเดือดยังเฉินเป่ยที่ปีนมาจากด้านล่าง

“ไปตายซะ!” มือปืนซุ่มยิงหมายเลขเจ็ดสีหน้าดุร้ายสุดๆ ปืนบาร์เรตต์โจมตีออกมาอย่างรุนแรง กระสุนมหาศาลสั่นสะเทือนกลางอากาศ

ร่างกายเฉินเป่ยยิ่งว่องไว ปีนไต่ด้านนอกผนังกระจกที่สูงหลายร้อยเมตร…มีดหลงหยาในมือลอยแวบดุเดือด ฟันกระสุนมหาศาลนั้นร่วงลงทั้งหมด

นี่คือภาพน่ากลัวฉากหนึ่งซึ่งสั่นสะเทือนใจคนขั้นสุด…และเกินกว่าความสามารถในการยอมรับของจิตใจคนไปด้วย

เฉินเป่ยเพียงคนเดียว ปีนขึ้นตึกสูงระฟ้าหลายร้อยเมตรด้วยมือเปล่า…เผชิญหน้ากับการโจมตีของอาวุธดักยิงที่สยองขวัญเหลือล้น…คาดไม่ถึงจะสามารถฟันร่วงแล้วหลบหลีกได้ทั้งหมด เดิมทีกระสุนทั้งหมดไม่สามารถเข้าตัวเขาได้สักนิด

ชั่วพริบตาเดียว ร่างกายของเฉินเป่ยกระโดดทันใด กระโดดขึ้นไปบนชั้นบนของอาคาร ไวดุจสายฟ้าแลบ

ชั้นบนอาคาร มือปืนซุ่มยิงหมายเลขเจ็ดโกรธแค้นโหดร้าย กุมปืนบาร์เรตต์ไว้ กราดยิงไปที่เฉินเป่ยกลางอากาศยกหนึ่ง

ในท้องฟ้ายามค่ำ กระสุนนับไม่ถ้วนยิงเข้ามาจากทั่วสารทิศ เหล่ามือปืนซุ่มยิงกลุ่มนั้นเล็งเป้าหมายไว้ที่…เฉินเป่ย

แสงดำตรงหน้าเฉินเป่ยวาร์ปหาย ฟันกระสุนนับไม่ถ้วนนั้นจนร่วงหมด สยดสยองเช่นนี้

“หมายเลขเจ็ด! หลบหนีให้ไว!” ผู้ควบคุมตะโกนเสียงดุมาในอินเตอร์คอม

“ทุกคนคุ้มครองหมายเลขเจ็ดหลบหนี!!”

ในท้องฟ้ายามค่ำ กระสุนมากมายกระหน่ำยิง อยากขัดขวางเฉินเป่ยไว้ด้านนอก

ขณะเดียวกัน เดิมทีหมายเลขเจ็ดไม่ได้สนใจจัดเก็บสถานที่…ร่างกายพุ่งจู่โจมโดยตรง…อยากหลบหนีไปทางบันไดหนีไฟ

“ฟุบ—!” เฉินเป่ยใช้ทักษะวาร์ปหาย ทั้งตัวกลายเป็นภาพวืด พุ่งโจมตีไปตรงหน้ามือปืนซุ่มยิงหมายเลขเจ็ดอย่างรวดเร็ว…

“แก๊ก!” เสียงดังสนั่น มือสองข้างของเฉินเป่ยเข้าไปหักดุจฟ้าแลบ ศีรษะของหมายเลขเจ็ดหักขาดกระเด็นร่วงทันที เลือดสดสาดกระจาย

“หมายเลขเจ็ด!!” ในเครื่องมือสื่อสารไร้สาย…เสียงของผู้ควบคุมและมือปืนซุ่มยิงกลุ่มหนึ่งแค้นเคืองและดุร้าย

หมายเลขเจ็ด…เสียชีวิตในที่สุด แม้แต่โอกาสวิ่งหนียังไม่มี

“ฆ่าเดี๋ยวนี้!! ฆ่าเขาซะ! เปลี่ยนเป็นกระสุนขนาดใหญ่!!” เสียงผู้ควบคุมโกรธเคืองน่าสะพรึงกลัว ในท้องฟ้ายามค่ำนี้โหดเหี้ยมเหมือนปีศาจร้าย

รอบด้านที่ห่างไปหลายร้อยเมตร มือปืนซุ่มยิงนับไม่ถ้วนที่อยู่บนยอดอาคารทั้งหมดเล็งเป้าไปยังเฉินเป่ย อาวุธดักยิง…แสงอินฟราเรดยิงออกมาจากเลนส์เล็งเป้า

อากาศในชั่วพริบตาเดียวจุดศูนย์วินาทีเงียบงันลง

แวบเดียว อากาศก็สั่นสะเทือน กระสุนระเบิดโจมตีเข้ามาเหมือนสายฝนเปลวไฟที่สยดสยอง

เฉินเป่ยหมอบที่พื้นฉับไว คว้าปืนบาร์เรตต์อาวุธดักยิงกระบอกนั้นขึ้นทันใด นี่…คือความรู้สึกที่คุ้นเคยแบบหนึ่ง ขณะนี้เขาคล้ายว่าได้กลับไปยังนรกโหดเหี้ยมที่รอบตนเองมีควันปืนปกคลุมไปทั่วแบบนั้นอีก นรกแห่งนั้น ถึงเป็นสถานที่ที่ของเขา ถึงเป็นโลกแท้จริงของเขา

ไม่มีใครคุ้นเคยกับปืนบาร์เรตต์ไปมากกว่าเฉินเป่ย…เพราะนี่คือพรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิด ชีวิตนี้ของเขาล้วนมีอาวุธร้อนที่เย็นยะเยือกเคียงข้างมา

“ซวยแล้ว! ฝ่ายตรงข้ามยึดครองอาวุธและตำแหน่งดักยิงแล้ว…มีแนวโน้มโจมตีกลับ!!” เหล่ามือปืนพูดอย่างตื่นตระหนก

“จัดการให้ฉัน ทุกคน! ล็อกเป้าหมายไว้!! ยิงเขาให้จนเนื้อเป็นรูพรุน!!” เสียงผู้ควบคุมตะคอกดุร้ายและโกรธแค้น

ชั่วขณะนั้นกระสุนนับไม่ถ้วนเล็งมา แหวกทะลุท้องฟ้ายามค่ำที่เงียบงัน

พริบตาเดียว เฉินเป่ยบรรจุลูกกระสุนเตรียมพร้อม ยกปืนบาร์เรตต์ขึ้นด้วยฝีมือคล่องแคล่ว วินาทีที่มองเลนส์เล็งเป้านั้น…ท่วงท่าของเขาเปลี่ยนไปกะทันหัน นั่นคือ…ทะเลเลือดที่อึมครึม…กองศพดุจภูเขา ชั่วขณะที่นิ้วชี้ข้างขวาของเขาลั่นไกอาวุธ…อากาศก็แข็งตัวแล้ว

ใต้นิ้วชี้ข้างขวาของเขา…ทำลายวิญญาณมามากเท่าไร? ราชาหลงมักไม่ใช้ปืน…เพราะหลงหยาของเขาเพียงพอที่จะฆ่าฟันทุกอย่างแล้ว แต่ชั่วขณะที่ราชาหลงกุมปืนเอาไว้นั้น…นรกถึงมาเยือนที่แท้จริง

“โป้ง—!” กระสุนลูกหนึ่งมีกำลังที่สู้ได้ดุเดือด ระเบิดยิงมาทางเฉินเป่ยทันใด เป้าหมายคือระหว่างคิ้วของเฉินเป่ย

ดวงตาเฉินเป่ยแข็งทื่อ ลั่นไกทันที

“ปัง—!” ปืนบาร์เรตต์สั่นสะเทือน กระสุนดำขลับลูกหนึ่งยิงออกไป กระทบสกัดไปยังกระสุนที่โจมตีเข้ามาลูกนั้น

“ตู้ม!!” กระสุนสองลูกปะทะกันรุนแรงกลางอากาศ จากนั้นระเบิดโดยตรง

ฝีมือการยิงปืนของเฉินเป่ยเฉียบไวไร้ที่เปรียบ ยิงรุนแรงอยู่กลางท้องฟ้ายามค่ำ

สำหรับกระสุนที่กราดยิงมานับไม่ถ้วนโดยรอบถูกกระสุนที่เขายิงออกไปสกัดกั้นไว้หมด

“เป็นไปได้ยังไง?” เหล่ามือปืนซุ่มยิงกลุ่มนั้นตื่นตะลึง ตกใจอึ้งค้างกับฉากที่สยองขวัญนี้แล้ว

คาดไม่ถึง…คาดไม่ถึงจะสามารถใช้กระสุนสกัดกระสุนที่มีความไวเหนือเสียงได้? นี่…นี่ต้องมีความแม่นยำที่ห้าวหาญมากแค่ไหน? ฝีมือเล็งเป้าสยองขวัญมากแค่ไหน? นี่…มีเพียงระบบวิถีกระสุนยิงกลับแม่นยำระดับสูงถึงสามารถทำได้ หรือว่า…ฝีมือการยิงปืนของเขา…แม้กระทั่งยังถูกต้องกว่าระบบอาวุธที่ละเอียดแม่นยำสูง? นี่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

เหล่ามือปืนซุ่มยิงไม่เชื่อหรอก อาวุธร้อนทั้งหมดเล็งเป้าในทันใด กราดยิงไปที่เฉินเป่ยอย่างดุเดือดอีกครั้ง

“ปังๆๆ—!” ปืนบาร์เรตต์ในมือของเฉินเป่ยโจมตีสั่นสะเทือนออกมาอีกครั้ง

กระสุนที่ลอยยิงมาพวกนั้นถูกขัดขวางที่กลางอากาศโดยตรง กระสุนยิงปะทะกัน ระเบิดอยู่กลางอากาศ

เปลวไฟระเบิดโจมตียิงลอยมานับไม่ถ้วน ส่องแสงสว่างในท้องฟ้ามืดมิดหลายร้อยเมตร

ชั่วขณะนี้…มือปืนซุ่มยิงทั้งหมดต่างสั่นสะเทือนกัน เหตุการณ์ฉากนี้…ทำเอาจิตใจของพวกเขาตื่นตระหนกถึงที่สุด

พวกเขาไม่เคยเจอคนที่ฝีมือการยิงปืนสยองขวัญเช่นนี้มาก่อน…คาดไม่ถึง…จะสามารถสกัดกั้นกระสุนที่โจมตีเข้ามาจากทั่วทุกด้านได้ทั้งหมด? นี่…นี่แม่งเป็นไปได้อย่างไร? หรือว่าเขาเป็นระบบสกัดวิถีกระสุนในร่างคนเครื่องหนึ่งเหรอ? นี่เกินกว่าความสามารถการยอมรับในจิตใจของมือปืนซุ่มยิงทั้งหมด

พวกเขาผ่านการฝึกฝนที่เป็นมืออาชีพคุณสมบัติสูงมา…แต่วินาทีนี้…พวกเขายังสั่นสะเทือนกันแล้ว ฉากที่สยดสยองนี้ เกินกว่าการคาดการณ์และการยอมรับของทุกคน

บนตึกสูงระฟ้าแห่งหนึ่งซึ่งห่างออกไปหลายร้อยเมตร ผู้ควบคุมโกรธเคืองที่สุด…จ้องฉากนี้ตาเขม็ง สีหน้าของเขาเคร่งขรึมเงียบงัน

เพียงอาศัย…กำลังคนเดียว…สกัดขวางกั้นกระสุนที่เร็วเกินกว่าเสียงนับไม่ถ้วนได้…เหตุการณ์ฉากนี้…เขาเคยได้ยินมา… สิบปีก่อน…ตอนที่เขาอยู่ในฐานทัพระหว่างรับการฝึกฝน…เขาเคยได้ยินผู้ฝึกสอนของเขาพูดถึง…บนโลกใบนี้…มีบางคน…ผ่านการฝึกฝนทรมานของนรกมา…พวกเขาเป็นปีศาจร้ายที่ออกมาจากในนรก พวกเขา สามารถสกัดกั้นกระสุนด้วยมือเปล่าได้…สามารถขัดขวางวงโคจรการโจมตีของกระสุนไว้ได้ พวกเขาถูกเรียกว่านักรบพิเศษ

นักรบพิเศษ…หรือว่า…เขาคือ…นักรบพิเศษ? ความคิดที่น่าตกใจผุดขึ้นในสมองของผู้ควบคุมในชั่วขณะนั้น

แต่ทว่า…ผู้ควบคุมยังไม่ทันครุ่นคิด…ก็ถูกเสียงตะโกนตื่นตกใจในเครื่องมือสื่อสารไร้สายดึงสติกลับมาแล้ว

“หมายเลขเก้า! หมายเลขเก้า!!” ในหูฟังไร้สาย มีเสียงตะโกนลอยมา

ผู้ควบคุมยกเลนส์เล็งเป้าขึ้นฉับไว หันหน้ามองไปยังชั้นที่มือปืนซุ่มยิงหมายเลขเก้าอยู่

หมายเลขเก้า…ล้มจมกองเลือดไปแล้ว…โดนยิงระหว่างคิ้ว

ขณะนี้…ลูกตาของผู้ควบคุมหดตัวทันที สถานการณ์เปลี่ยนกะทันหัน

“ทุกคน กำบังหลบหลีก ปกป้องตัวเอง!” ผู้ควบคุมเดือดดาลตะโกนบอก

เหล่ามือปืนซุ่มยิงกลุ่มหนึ่งสีหน้าเคร่งขรึมไร้ที่เปรียบ ทุกคนหมอบคลานลงหมด ปิดบังร่างกายของตนเองไว้แล้ว

บนยอดอาคาร เฉินเป่ยแบกปืนบาร์เรตต์ยิงด้วยสีหน้าสงบอย่างยิ่ง…ในปากของเขาคาบบุหรี่มวนหนึ่ง พ่นควันแบบกำเริบเสิบสาน…สำหรับเขานั้นการล่าสังหารกลับได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้ว

มือปืนซุ่มยิงคนหนึ่งหลบซ่อนอยู่ที่มุมกำแพงของดาดฟ้า เลนส์เล็งเป้าของปืนกำลังเล็งเฉินเป่ยที่อยู่บนดาดฟ้าอีกแห่งที่ห่างร้อยเมตรไว้ไม่ขยับ…เขาค่อยๆ ปรับระดับความแม่นยำของอาวุธดักยิง…กำลังอยากเล็งเป้ายิงโจมตี…

ทันใดนั้น อากาศสั่นสะเทือน ตามมาด้วยลูกตาของเขาหดตัวเฉียบพลัน

กระสุนลูกหนึ่ง…กำลังยิงเข้ามาทิศทางของเลนส์เล็งเป้าของปืนอย่างแม่นยำไม่มีผิดพลาด

“ปึง!” กระสุนยิงเลนส์เล็งเป้าทะลุโดยตรง…ยิงเข้าลูกตาของเขาในทันที…จากนั้นทะลุผ่านท้ายทอย…

ทั้งตัวของเขาล้มลงบนพื้นทันที

“หมายเลขสาม! หมายเลขสาม!!” ในเครื่องมือสื่อสารไร้สาย เสียงพวกพ้องตะโกนเรียกเสียงดัง แต่ว่าหมายเลขสามตายแล้ว…โดนกระสุนทะลวงศีรษะจนตาย

“ทุกคนระวังตัว! ทุกคนระวังตัว! เปลี่ยนไปใช้กระสุนขนาดใหญ่ ระวังตัวกำบังไว้ โจมตีไปให้ถึงที่สุด ระเบิดเขาให้เป็นจุณ!” ผู้ควบคุมสีหน้าโกรธแค้นอย่างยิ่ง พูดตะโกน