แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่648 ใครกัน
ในโรงพยาบาล ชั่วขณะนั้นเหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยพร้อมอาวุธกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้ว ที่นี่คือโรงพยาบาล คนไข้ด้านในล้วนเป็นบุคคลสำคัญของเมืองแห่งนี้ ซึ่งสำคัญเป็นพิเศษ
ผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปใช้ทักษะวาร์ปฉับพลัน ทั้งตัวกลายเป็นภาพวืด
“ปึงๆๆ—!” เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยพร้อมอาวุธกลุ่มนั้นถูกโจมตีลอยไปในชั่วพริบตา…เลือดสดสาดกระเซ็น
ผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปราวกับเป็นวิญญาณประเภทนั้น แวบผ่านไปอย่างว่องไว เดินเข้าไปในตัวอาคารโรงพยาบาลโดยตรงแล้ว
ขอเพียงระหว่างทางมีพนักงานรักษาความปลอดภัยขัดขวาง จะถูกเขาโจมตีจนลอยทันที ดุจปีศาจร้ายเลยทีเดียว ไม่มีใครสามารถสกัดได้เลย
ผู้ชายสวมหมวกแก๊ปเอามือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกง เดินไปยังห้องคนไข้วีไอพีห้องหนึ่งที่ปลายโถงทางเดิน…
ในห้องคนไข้ หวางอู๋ตี๋นอนอยู่บนเตียงคนไข้ กำลังรับการตรวจดูของแพทย์และพยาบาล
ทันใดนั้นเสียง“ปึง!”ดังขึ้น ประตูห้องคนไข้ถูกแรงมหาศาลถีบออก
หวางอู๋ตี๋ตกใจไปทั้งตัว ตามมาด้วยสายตาของเขาซึ่งล็อกอยู่บนภาพเงาผู้ชายที่คุ้นเคยคนนั้นตรงหน้าประตูห้องคนไข้
เขาใส่ชุดสูทสีดำ รองเท้าหนังขาด ทั้งยังมีกลิ่นบุหรี่ที่เต็มตัวนั้น ถึงแม้ว่าจะใส่ผ้าปิดปากและแว่นกันแดด แต่ยังคงปกปิดลักษณะท่าทางของเขาไม่มิด
“เฉินเป่ย?” ลูกตาหวางอู๋ตี๋น่าสะพรึงกลัวเย็นเฉียบ น้ำเสียงมีจิตสังหารที่โหดเหี้ยม
“ฉันไม่ไปหาแก…แกก็มาหาที่ตายถึงที่เลยรึไง?” หวางอู๋ตี๋โหดร้ายไร้ที่เปรียบ ทั้งร่างกายสั่นเทาเพราะโกรธแค้น
บนหน้าผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา เขาเดินเข้ามาในห้องคนไข้ทีละก้าวแบบนี้
เหล่าหมอและพยาบาลกลุ่มนั้นสีหน้าเปลี่ยน รีบเข้ามาขัดขวาง
“คุณผู้ชาย คุณจะทำอะไร? ที่นี่คือห้องคนไข้สำคัญ เชิญคุณออกไป!”
ผู้ชายสวมหมวกแก๊ปยกมือข้างหนึ่งขึ้นทันที
“ป้าบๆๆ—!” ฝ่ามือของเขากลายเป็นภาพวืด กระหน่ำตบหน้าติดๆ กัน
บรรดาหมอและพยาบาลกลุ่มนั้นถูกกำลังสยองขวัญตบจนกระเด็น…เลือดสดสาดกระเซ็น
ซู่! วินาทีนี้…สีหน้าหวางอู๋ตี๋เปลี่ยนไปทันที
“เฉินเป่ย! โอหัง! แกอยากจะทำอะไร?” ในตาหวางอู๋ตี๋สาดส่องความตกใจออกมา วินาทีนี้ เขารู้สึกถึงกลิ่นอายความตาย
ผู้ชายสวมหมวกแก๊ปใส่แว่นตาดำ แต่ดวงตาที่อาฆาตแค้นใต้แว่นตาดำนั้นกลับระเบิดขึ้นดุจสัตว์ป่าน่าสยดสยอง
“ฆ่าแก” เสียงของเขาลอยออกมาจากผ้าปิดปาก เผยจิตสังหารนองเลือดที่น่ากลัว เสียงนี้ ถึงแม้ว่าจะแหบแห้งและประหลาดอยู่บ้าง แต่…ลักษณะก็คือเสียงของเฉินเป่ย แบบเดียวกันเลย
ลูกตาหวางอู๋ตี๋หดตัวอย่างแรง ลุกขึ้นจากเตียงทันใด…ในขณะเดียวกัน…หมัดที่น่ากลัวของผู้ชายสวมหมวกแก๊ปข้างนั้นก็โจมตีออกไปด้วยความสยองขวัญ
หวางอู๋ตี๋เด้งตัวขึ้นจากเตียงคนไข้อย่างรวดเร็วจนร่างกายซวนเซและสั่นเทา หลบหลีกการโจมตีของหมัดข้างนั้นไป
“ตึง!” หมัดนั้นปล่อยไปบนเตียงคนไข้โดยตรง…หมัดหนึ่งต่อยทะลุเตียงคนไข้ทำจากโลหะเหล็ก…น่าสยองขวัญอย่างยิ่ง
“เฉินเป่ย… แกวอนหาที่ตาย!! แกกล้าแตะต้องฉันงั้นเหรอ? ฉันจะต้องฆ่าตระกูลเฉินของแกแน่ ฆ่าบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปทิ้ง!” ลูกตาหวางอู๋ตี๋หวาดวิตกและดุร้าย พูดข่มขู่ด้วยเสียงสั่นเครือ
ผู้ชายหมวกแก๊ปมีรอยยิ้มที่น่ากลัว บีบเข้ามาใกล้ทางหวางอู๋ตี๋ทีละก้าว
ร่างกายหวางอู๋ตี๋สั่นแรง หลังจากกัดฟันก็พุ่งไปยังด้านนอกหน้าต่างห้องคนไข้โดยตรง…
“ปัง!” กระจกห้องคนไข้ถูกชนแตก เพื่อหนีเอาชีวิตรอดแล้ว หวางอู๋ตี๋หลบหนีออกไปทางหน้าต่างทันที…
ระดับความสูงของห้องคนไข้ไม่ถือว่าสูงมาก แต่ก็มีระดับความสูงตึกสามชั้น
หวางอู๋ตี๋กระโดดลงไปทั้งตัวทันที หกล้มบนพื้นดินป่าหญ้าที่ด้านล่างอย่างแรง สีหน้าของเขาเจ็บปวดดูอัปลักษณ์ เสียงร้องโหยหวน…เหมือนเท้าจะเคล็ดแล้ว…แต่เวลานี้เดิมทีหวางอู๋ตี๋ไม่ได้ทันคิดมาก ปีนขึ้นมาจากพื้นทันที ฝืนกลั้นความเจ็บปวดที่เท้าไว้ วิ่งหนีแบบกะโผลกกะเผลก
ในขณะเดียวกัน…พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ถือปืนจริงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ด้านหลังนั้นก็กำลังพุ่งเข้ามาทิศทางนี้เช่นกัน
“คุณชายหวาง…คุณไม่เป็นไรนะครับ?” เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบประคองหวางอู๋ตี๋ไว้ ถามด้วยสีหน้าร้อนรนห่วงใย
หวางอู๋ตี๋สั่นเทาดุร้ายไปทั้งตัว เขาชี้ไปยังหน้าต่างห้องคนไข้ชั้นสามทันที พูดอย่างโมโห “ฆ่ามัน…ให้ฉัน! ใครเป็นอะไรไปฉันรับผิดชอบเอง!!”
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยยกอาวุธปืนขึ้นทันที ปืนนับไม่ถ้วนเล็งไปที่หน้าต่างของห้องคนไข้ชั้นสามในชั่วพริบตาเดียว
บนหน้าผู้ชายสวมหมวกแก๊ปมีรอยยิ้มชั่วร้าย มองผ่านแว่นตาดำ เขากวาดสายตาผ่านหวางอู๋ตี๋ไปอย่างเย็นชา…
“ปังๆๆ—!” ด้านล่าง กระสุนนับไม่ถ้วนที่ยิงลอยไปนั้น กำลังโจมตีมาทางเขาอย่างรุนแรง
ในชั่วพริบตาเดียว ร่างกายผู้ชายสวมหมวกแก๊ปแวบผ่าน…ราวกับกลายเป็นภาพวืด…ทั้งตัวหายไปจากด้านหน้ากระจก…
ลูกตาหวางอู๋ตี๋แข็งทื่อเฉียบพลัน…จ้องด้านหน้ากระจกห้องชั้นสามตาไม่กะพริบ ภาพเงาที่กลายเป็นภาพวืดหายวับไปนั้น…
ในขณะนี้เขากุมหมัดทั้งสองไว้แน่น สีหน้า…เขียวปัดสั่นเทา
“เฉิน—เป่ย!!” มีเพียงเสียงนั้นที่ตะโกนอย่างแค้นเคืองดุร้ายดังก้องอยู่ในอากาศที่โรงพยาบาล ราวกับกำลังระบายแรงอาฆาตแค้นที่เดือดดาลและสยองขวัญของเขาในเวลานี้
…
หน้าประตูเฟยหยางกรุ๊ปเงียบสงบ
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนกำลังยืนอยู่ที่ป้อม ยืนเข้าเวรเฝ้ายาม
บนถนนด้านตรงข้ามอาคาร รถไมบัคสีดำคันหนึ่งค่อยๆ ขับเข้ามา…ตอนที่ขับมาในระยะห่างหลายร้อยเมตร…รถไมบัคคันนั้นเร่งความเร็วฉับพลัน พุ่งจู่โจมเข้ามายังเฟยหยางกรุ๊ปโดยตรง
“ปึง!” รถไมบัคชนการสกัดของเหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยจนพังทลายทันที พุ่งเข้าไปในอาคารเฟยหยางกรุ๊ปแล้ว
พอบรรดาพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มนั้นเห็นรถไมบัคที่ติดป้ายทะเบียนหู้ไห่คันนี้ ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ นี่…คือรถไมบัคของคนสมควรตายที่มาก่อเรื่องเมื่อวานนี้คนนั้น คาดไม่ถึงวันนี้เขามาอีก? วอนหาที่ตายชัดๆ
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มนั้นตัดสินใจเฉียบขาด ล้วงอินเตอร์คอมออกมารายงานเร่งด่วน
“รายงานๆ!! จัดกำลังช่วยเหลือพนักงานบอดี้การ์ดทั้งหมดในบริษัทด่วน เจ้าสารเลวคนเมื่อวานนั้นมาอีกแล้ว!!”
ชั้นบนสุดเฟยหยางกรุ๊ป เซวอี้กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานแบบท่าทางนิ่งเฉย ดื่มด่ำกับบริการการนวดของเลขาฯจางจื่อหลานอยู่…
ผ่านเหตุการณ์ที่น่าแค้นเคืองเมื่อวานมา เซวอี้โมโหจนโจมตีเข้าหัวใจจนกระอักเลือด…จิตใจสั่นสะเทือน…ในขณะนี้คงมีเพียงการนวดของเลขาฯ เท่านั้นถึงสามารถทำให้เขาสงบได้สักครู่
ดวงตาเซวอี้หลับสนิท ค่อยๆ ปรับลมหายใจของร่างกาย ผ่อนคลายลงทั้งตัว เขาในเวลานี้เหมือนมีความสุขล้นหลาม…
“กริ๊ง!!” ทันใดนั้นมีเสียงกริ่งโทรศัพท์ที่เร่งด่วนดังขึ้นจากบนโต๊ะทำงาน
ร่างกายของเซวอี้กระตุกเล็กน้อย…พลังที่จะปะทุออกมานั้นถูกควบคุมแล้ว…เกือบจะถูกดับลงแล้ว…
เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นอย่างหงุดหงิดโกรธเคืองอยู่บ้าง ช่วงเวลาที่สำคัญกลับถูกโทรศัพท์ขัดจังหวะกะทันหัน ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาฉุนเฉียวมาก
“เรื่องอะไรถึงต้องโทรศัพท์มาตอนเที่ยงด้วย?” เสียงเซวอี้หงุดหงิดไร้ที่เปรียบ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจมาก
ส่วนท่อนล่างนั้น จางจื่อหลานยังคงกินด้วยความระมัดระวัง บริการแทนประธานเซวทีละขั้น
“ประธานเซว…เมื่อ…เมื่อวาน…รถไมบัคคันนั้นมาอีกแล้ว…” พนักงานพูดในสายโทรศัพท์นั้นด้วยความระมัดระวัง
“รถไมบัคอะไร? รถไมบัคคันหนึ่งมานายก็ต้องโทรศัพท์มารายงานฉันเหรอ?” เซวอี้เดือดดาลอย่างยิ่ง
“ไม่ใช่…ประธานเซว…เป็นรถไมบัคคันนั้นของเฉินเป่ย…เฉินเป่ยคนนั้นมาอีกแล้ว…” พนักงานพูดอธิบายแบบสั่นเทาอีกครั้ง
ตึง! ได้ยิน’เฉินเป่ย’สองคำนี้ ทั้งตัวของเซวอี้สั่นรุนแรง…ชั่วขณะนั้นท่อนล่างอ่อนระโหยโรยแรงหดหายไป…คุณชายรุ่นสองที่เหนือชั้นท่านนี้…ในชั่วพริบตาเดียว…ตกใจจนเหี่ยวเฉาแล้ว
ด้านล่างตึกเฟยหยางกรุ๊ป รถไมบัคหมุนวนสะบัดท้ายด้านในโถงใหญ่ เหมือนว่ามีการยั่วยุที่เข้มข้น
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยโดยรอบกลุ่มหนึ่งต่างไม่กล้าเข้าใกล้กันทั้งนั้น…
ในเวลานี้เอง ประตูลิฟต์เปิดออก ท่านประธานเซวอี้สีหน้าเขียวปัดไร้ที่เปรียบ พุ่งออกมาจากในลิฟต์อย่างเดือดดาลน่าสะพรึงกลัว
ด้านหลังของเซวอี้ บอดี้การ์ดที่น่าเกรงกลัวดูอาฆาตสองคนล้วงอาวุธออกมาแล้ว ยกปืนที่หนาวเย็นขึ้นในทันที
สายตาเซวอี้มีจิตสังหารเย็นเฉียบ ถลึงตามองในรถไมบัคไม่ขยับ ภาพเงาผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดปากคนนั้น…ผู้ชายคนนี้ ถึงแม้จะปกปิดใบหน้า…แต่…ต่อให้กลายเป็นขี้เถ้าเขายังจำได้ ยิ่งไปกว่านั้นเวลานี้เขายังขับรถไมบัคที่ก้าวร้าวคันนั้นด้วย
“เฉินเป่ย! แกยังกล้ามาหาที่ตาย?” เสียงของเซวอี้ฉุนเฉียวอย่างยิ่ง มีจิตสังหารน่าครั่นคร้าม วันนี้เขาเกิดจิตอาฆาตแค้นจริงๆ แล้ว
ในรถไมบัค ผู้ชายใส่หมวกแก๊ปมองผ่านแว่นตาดำ กวาดตาผ่านเซวอี้อย่างล้ำลึกแวบหนึ่ง “คุณชายเซว ของขวัญเมื่อวานนี้ คุณพอใจหรือเปล่า?” เสียงของผู้ชายใส่หมวกแก๊ปผิดปกติพอสมควร แต่กลับยังคงเป็นโทนเสียงที่อันธพาลไร้ขอบเขตนั้นอยู่ นี่คือเสียงของเฉินเป่ย
ซู่! ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเซวอี้เปลี่ยนไปเขียวปัดไร้ที่เปรียบ เขากุมหมัดทั้งคู่แน่น โกรธจัดจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
“คุณชายเซว เพื่อเสริมให้คุณสมบูรณ์ยิ่งขึ้น วันนี้…ผมเลยมาส่งของขวัญใหญ่ให้คุณเป็นพิเศษ หวังว่าคุณจะรับไว้…” เสียงผู้ชายใส่หมวกแก๊ปหัวเราะชั่วร้ายน่าสะพรึงกลัว…
สีหน้าเซวอี้ฉุนเฉียวมาก ในที่สุดเขาก็โมโหขั้นสุดแล้ว
“เอาปืนมาให้ฉัน!” เซวอี้โกรธแบบสยองขวัญ บอดี้การ์ดสองคนด้านหลังเข้ามาทันที…แต่ยังไม่ทันได้ยิงปืน…รถไมบัคคันนั้นก็เพิ่มความเร็วทันท่วงที หนีไปอย่างว่องไว…เหลือเพียงฝุ่นควันเอาไว้
“ยืนเซ่ออยู่ทำอะไร? ยิงปืน!! ตามฆ่ามัน!” เซวอี้โกรธเคืองสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำอย่างยิ่ง
บอดี้การ์ดสองคนเล็งเป้ายังรถไมบัคทันที ยิงปืนออกไป
“ปัง!” กระสุนลูกหนึ่งยิงลอยออกไปจากปากกระบอกปืน สั่นคำรามอยู่กลางอากาศ
แต่หลังจากที่ลูกกระสุนนี้ยิงลอยออกไป…ชั่วขณะนั้นกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาปัจจัยทางเคมีบางอย่างบนพื้นขึ้น เห็นเพียงที่พื้น…บนพื้นที่เมื่อสักครู่นี้รถไมบัคหมุนวนผ่านไป…ได้ทิ้งร่องรอยน้ำมันที่เปียกชุ่มรอยหนึ่งไว้ นี่คือ…น้ำมันที่ติดไฟง่าย
“ไม่ได้การ! ประธานเซวระวัง!!” ชั่วขณะหนึ่งบอดี้การ์ดสองคนตอบสนองมา แต่ช้าเกินไปเสียแล้ว
ลูกกระสุนที่อยู่กลางอากาศกำลังเสียดสีกับปัจจัยน้ำมัน…ชั่วพริบตาเดียวไฟก็ลุกขึ้น
“ตู้ม!” น้ำมันที่พื้นติดไฟขึ้นทั้งหมดในชั่วขณะนั้น ผสมด้วยกันกับปัจจัยที่รุนแรงในดวงตา…อากาศกดอัดเฉียบพลัน การระเบิดที่สยดสยองถาโถมเข้ามา
“ปึง!” การระเบิดจู่โจมเข้ามา ราวกับลูกระเบิดที่ระเบิดขึ้น
ทั้งตัวเซวอี้ถูกระเบิดลอยออกไปโดยตรง กระแทกบนผนังอย่างรุนแรง…
พนักงานรักษาความปลอดภัยบอดี้การ์ดทั้งหมดโดยรอบถูกแรงระเบิดโจมตีถาโถมใส่จนกระเด็นออกไป…
ทั้งในโถงใหญ่ของเฟยหยางกรุ๊ประเกะระกะมลายหายไปหมด…อาคารทั้งหมดพังทลายหมด…แก้วแตกเป็นเสี่ยงๆ…ที่เกิดเหตุตอนนี้ราวกับสนามรบ…
“ประธานเซว…!!” เหล่าบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งเดิมทีไม่สนใจบาดแผลของตนเอง พุ่งเข้ามาพยุงเซวอี้เอาไว้ทันที
สีหน้าเซวอี้ซีดขาวแถบหนึ่ง โกรธจนสั่นเทาไปทั่วตัว…
“เฮือก!” เซวอี้ไอเป็นเลือดอีกครั้ง
…
รถไมบัคสีดำคันนั้นค่อยๆ ขับรถอยู่กลางถนน ขอเพียงขับผ่านตรงไหน…อุปกรณ์วงจรปิดทั้งหมดโดยรอบล้วนหยุดทำงานทั้งหมด…เดิมทีไม่มีทางจับร่องรอยเบาะแสใดๆ ของเขาไว้ได้…
ท้ายที่สุดรถไมบัคก็หายไปปลายทางถนนแล้ว…มาแบบไร้เงา…ไปแบบไร้ร่องรอย…ราวกับปรากฏตัวขึ้นมาเฉยๆ และหายตัวไปเฉยๆ…
…
เมืองหู้ไห่ บนท้องฟ้าที่เงียบงันค่อยๆ ถูกชั้นเมฆสีเทาปกคลุม แม้แต่แสงแดดยังเหมือนบดบังเส้นแสงไว้…วันนี้ ลิขิตมาให้ไม่สงบสุข
บนมอเตอร์เวย์ของหู้ไห่ รถออฟโรดลายพรางสีเขียวสามคันกำลังขับมาอย่างรวดเร็ว ขับแบบบ้าคลั่งไปยังทิศทางของเมืองหู้ไห่มาตลอดทาง…ความเร็วของรถออฟโรดสามคันไวที่สุด ราวกับเฮลิคอปเตอร์ เห็นได้ชัดว่าเร็วเกินไป ใช้ความเร็วสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แล่นอย่างบ้างคลั่งด้วยความเร็วสูง แต่ตำรวจจราจรทั้งบนมอเตอร์เวย์กลับไม่ได้ดำเนินการสกัดกั้นรถสามคันนี้แต่อย่างใด…และไม่ได้ดำเนินการขัดขวางและตรวจสอบใดๆ ต่อรถสามคันนี้
เพียงเพราะป้ายทะเบียนขาวตัวอักษรแดงสามแผ่นที่แขวนอยู่หน้ารถสามคันนี้
สามคันนี้เป็นรถยนต์หน่วยงานสำคัญของกระทรวงการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิง
เพียงแค่ป้ายทะเบียนสีขาวตัวอักษรแดงสามแผ่นนี้ สามารถสั่นสะเทือนได้ทั้งเมืองหู้ไห่ ป้ายทะเบียนสามแผ่นนี้…เป็นตัวแทนของสองคำ เหนือชั้น
บนมอเตอร์เวย์ทั้งสาย พอผู้ขับขี่รถโดยรอบเห็นรถออฟโรดลายพรางของทหารสามคันนี้เข้า…ทุกคนต่างหลบให้กันหมด หลบออกให้เป็นทางที่กว้างขวางเส้นหนึ่ง ถึงแม้มีบางคนไม่รู้จักความหมายโดยรวมที่มาของป้ายทะเบียนนั้น…แต่…ทุกคนล้วนเข้าใจความหมายแฝงของป้ายทะเบียนตัวอักษรสีแดงกัน นั่น…เป็นป้ายทะเบียนที่ใช้ทั่วไปของหน่วยงานสำคัญของหัวเซี่ย รถยนต์คันนี้ เดิมทีหาเรื่องไม่ได้
รถออฟโรดลายพรางสามคันแล่นอย่างบ้าคลั่งมาถึงด่านบริการเก็บค่าผ่านทางของเมืองหู้ไห่ พนักงานเก็บค่าผ่านทางพอมองเห็นป้ายทะเบียนรถสามคันนี้ ชั่วขณะนั้นเกิดความรู้สึกเคารพอย่างสุดซึ้ง พนักงานกลุ่มหนึ่งนิ่งสงบทำความเคารพทันที แสดงการให้เกียรติ
แม้กระทั่งพนักงานยังไม่ได้เก็บค่าผ่านทางใดๆ อยากปล่อยผ่านไปทันที แต่คนขับรถในรถออฟโรดไม่สนใจการเคารพเจตนาดีของพนักงาน ยังคงยัดธนบัตรนั้นใส่มือพนักงานไป
“ควรเก็บเท่าไร ก็เก็บเท่านั้น” บนตัวคนขับรถสวมเครื่องแบบทหารลายพรางไว้ สีหน้านิ่งสงบเคร่งขรึม หลังจ่ายเงินเสร็จก็รีบขับออกไป…หายลับไปที่ปลายถนน…
…
อาคารตระกูลหลี ห้องทำงานชั้นเก้าสิบเก้า
เฉินเป่ยนอนอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบ หนังตาแอบกระตุกนิดหน่อย ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดี…
ใต้อาคารใหญ่ จางหยุ่งผู้จัดการพนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังยืนอยู่หน้าป้อม ตรวจตราสถานการณ์เฝ้ายามของลูกน้องพนักงานรักษาความปลอดภัย
ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นมีเสียงเครื่องยนต์ร้องคำรามลอยมาจากระยะไกล…
ทุกคนหันหน้าไปมองด้วยความตกใจ…เห็นเพียงรถออฟโรดดุดันสีเขียวลายพรางทหารสามคันขับเข้ามาบนถนน
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งหน้าตามึนงง…พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ปลดประจำการมาจากทหารหนึ่งในนั้นร่างกายสั่นกะทันหัน ชี้ไปยังป้ายทะเบียนของรถสามคันนั้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นและสั่นสะเทือนไร้ที่เปรียบ “เกิง…เกิง…เกิงG!!”
จางหยุ่งหน้าตาไม่เข้าใจ “เป็นบ้าอะไรกัน?”
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งยังไม่ทันตอบสนองเข้ามา…รถออฟโรดสามคันนั้นก็เหยียบเบรก จอดอยู่ที่หน้าประตูอาคารตระกูลหลีฉับพลัน
“ตึง!” ประตูรถสองคันเปิดออกพร้อมกัน ทหารที่สวมเครื่องแบบทหารลายพรางกลุ่มหนึ่งก้าวลงมาด้วยท่าทางดุเดือดรุนแรง ความรวดเร็วไว้อย่างยิ่ง ชั่วขณะเดียวยืนเรียงสองแถว บุคลิกน่าครั่นคร้าม เผด็จการไร้ที่เปรียบ
มีเพียงประตูรถยนต์คันตรงกลางที่ยังไม่ได้เปิดออก ในรถ…เหมือนว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบสงบ
จางหยุ่งมึนงงโดยสมบูรณ์แบบ มองฉากนี้อย่างอึ้งทึ่ง…นี่…นี่คือเหตุการณ์อะไร? นี่คือทหารกลุ่มหนึ่ง? ทหารกลุ่มนี้มาที่บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปกะทันหัน…นี่คืออยากจะทำอะไร?
จางหยุ่งกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง เข้ามาด้วยความระมัดระวังแล้วถามว่า “ทุกท่าน…พี่ทหารทุกท่าน…พวกคุณ…มีธุระอะไรเหรอ?”
นี่คือครั้งแรกที่จางหยุ่งพูดคุยกับทหาร…ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าระแวดระวังพอสมควร ประหม่ามาก มองท่าทางของทหารกลุ่มนี้อยู่ แต่กลับดูไม่เหมือนพวกตัวปลอม…ถ้ายั่วโมโหเข้าจริง…จากหยุ่งกลัวผลที่ตามมาเช่นกัน
ทหารหนึ่งในนั้นก้าวขึ้นมา ยกมือขวาทำท่าทางเคารพแบบทหาร พูดว่า “พ่อหนุ่ม สวัสดี…ขอถามหน่อย พวกคุณที่นี่มีคนขับรถคนหนึ่ง ที่ชื่อเฉินเป่ยหรือเปล่า?”
ได้ยินคำพูดของทหารคนนี้ ชั่วขณะนั้นสายตาจางหยุ่งตะลึง…มาหาพี่เฉินอีกแล้วเหรอ?
บรรดาพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งในเหตุการณ์ตะลึงค้างแล้ว…นี่แม่ง…มาหาพี่เฉินกันอีกแล้วเหรอ? บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปแห่งนี้ใกล้เป็นสถานที่รับแขกส่วนตัวของพี่เฉินแล้วล่ะ มีคนเข้ามาตามหาเขาไม่ขาดสายเลย…
จางหยุ่งมองทหารกลุ่มนี้ด้วยความระแวงสงสัยอยู่บ้าง ลังเลตั้งนาน ถึงค่อยๆ พยักหน้า
“พ่อหนุ่ม รบกวนแจ้งให้เขาทราบหน่อยได้หรือเปล่า…พวกเรามีธุระต้องการพบ” ทหารคนนั้นพูดจาจริงจัง
จางหยุ่งสีหน้าตกใจสงสัยเต็มที่…เขาในเวลานี้ยิ่งตัดสินใจไม่ถูก…แต่ว่าเวลาแบบนี้ไม่ใช่เขาคนเดียวที่สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้รอด…จำเป็นต้องแจ้งให้พี่เฉินทราบ…
จางหยุ่งต่อสายไปยังโทรศัพท์ของเฉินเป่ยด้วยความระมัดระวัง…
หน้าประตูป้อมยาม เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งมองทหารกลุ่มนี้แบบมึนงง…อยู่ต่อหน้าทหารกลุ่มนี้…ท่วงทีของเหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนนี้ก็หดหายไป…เหมือนกับความรู้สึกของมดที่เจอเข้ากับช้าง…
พนักงานรักษาความปลอดภัยหนึ่งในนั้นถามขึ้นอย่างระวัง “เสี่ยวพัน…เมื่อกี้นายพูดบ้าอะไรอ้ำๆ อึ้งๆ? มันหมายความว่าอะไร?”
พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ปลดประจำการทหารคนนั้นสีหน้าตื่นเต้นไร้ที่เปรียบ พูดแบบเกรงขามเคารพ “เกิงG…นี่คือ…รถของหน่วยรักษาการณ์ติดอาวุธ…!!”
เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยโดยรอบได้ยินชื่อที่ยาวท่อนนี้…ชั่วขณะนั้นยังไม่เข้าใจมัน… แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จัก…แต่…คงเป็นบุคคลยิ่งใหญ่แน่นอน
ห้องทำงานชั้นเก้าสิบเก้า
เฉินเป่ยกำลังสูบบุหรี่อย่างล้ำลึก…ทันใดนั้นรับสายโทรศัพท์ของจางหยุ่ง
“พี่เฉิน…หน้าประตู…หน้าประตูมีทหารกลุ่มหนึ่งมาหาพี่…” เสียงของจางหยุ่งมีอาการสั่นเบาๆ พูดจาระวัง
ได้ยินคำว่า’ทหาร’ สายตาของเฉินเป่ยแข็งทื่อฉับพลัน… ทหาร? หรือว่า…อิทธิพลกลุ่มนั้นของเมืองจิง…พบสถานะของตนเองเข้าแล้ว?
วินาทีนี้ สายตาของเฉินเป่ยเปลี่ยนไปดุเดือดไร้ที่เปรียบ พลังแฝงที่น่ากลัวผุดขึ้นในชั่วขณะหนึ่ง
“รอฉันก่อน อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม!” เสียงของเฉินเป่ยดูเคร่งขรึมจริงจังอย่างยิ่ง
พูดจบ เขาพุ่งออกจากห้องทำงานโดยตรง พุ่งเข้าในลิฟต์ มาถึงที่ชั้นหนึ่งของอาคารแล้ว
ระหว่างทางมานี้ สีหน้าของเฉินเป่ยเคร่งขรึมผิดปกติ มองเห็นมีดหลงหยาในมือขวาเล่มนั้นชัดเจน ถ้าเป็นอิทธิพลกลุ่มนั้นของเยี่ยนจิงมาตามหาถึงที่จริง…งั้นวันนี้ก็คือสงครามเป็นหรือตายฉากหนึ่ง
