ตอนที่ 71: ไปป์บุหรี่
โดย
Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนรู้ว่ายุคนี้คนสูบบุหรี่ที่นี่ใช้ไปป์สูบบุหรี่ บางคนที่บ้านมีกระดาษอะไรที่ไม่ใช้แล้ว ก็จะเอาใบยาสูบมาห่อ ส่วนที่นี่มีปลูกใบยาสูบ ในความทรงจำของเฉินเยี่ยน ตอนที่ยังไม่แยกกันอยู่ เธอไปจับหนอนบนพื้นที่ปลูกใบยาสูบอยู่บ่อยๆ
—
แต่ยุคนี้ไม่มียาเส้น ถ้าตัวเองเอาใบยาสูบมาทำเป็นยาเส้น แล้วใช้กระดาษสีขาวม้วนเอา หรือขั้นสูงไปกว่านั้น ใช้ตัวกรอง แล้วปิดผนึกทำเป็นกล่อง อย่างนั้นต้องขายออกแน่ อีกอย่าง แบบนี้ถือว่าเป็นของชั้นสูง ต้องมีคนซื้อแน่นอน
แต่ตัวเธอจะทำใบยาสูบเปลี่ยนเป็นยาเส้นได้ยังไง? น่าจะหั่นได้มั้ง?
แล้วจะพันยังไงนะ? ใช้มือไม่ได้ แบบนั้นจะไม่เท่ากัน เธอจำได้ว่าในยุคปัจจุบันแม่เคยบอกว่ามีไปป์สูบบุหรี่แบบหนึ่งที่พันได้ ยัดยาเส้นเข้าไปข้างใน แล้วค่อยวางกระดาษขาวสองแผ่น จะมีแกนอะไรสักอย่าง พอดันเข้าไป กระดาษขาวนั่นก็จะห่อยาเส้นไว้เลย แล้วใช้น้ำยาหรือกาวติดให้แน่น ออกมาก็เป็นบุหรี่แล้ว สามารถพันได้ทั้งแบบมีตัวกรองและไม่มีตัวกรอง แต่ไปป์สูบบุหรี่แบบนั้นเธอไม่เคยเห็น และทำไม่เป็น จะทำยังไงดี?
“ท่านต้องการไปป์บุหรี่ใช่ไหม?”
ตอนที่เฉินเยี่ยนกำลังคิดไม่ออก อยู่ๆ ในหัวเธอก็มีเสียงพูดขึ้นมา เฉินเยี่ยนตกใจ แล้วก็เข้าใจว่าเสียงนี้เป็นเสียงในหลุมอวกาศที่พูดคุยกับเธอ
“ใช่แล้ว เธอทำไปป์บุหรี่ได้หรือ?”
เฉินเยี่ยนใช้วิธีการคิดติดต่อกับหลุมอวกาศ
ติดต่อกับหลุมอวกาศเสร็จเฉินเยี่ยนถอนหายใจยาวออกมา ได้ฟังความเห็นจากหลุมอวกาศนั้นเขามีไปป์บุหรี่แบบนั้นจริงๆ ไปป์บุหรี่ที่เธอหมายถึงไม่ใช่ไปป์บุหรี่แบบที่คนรุ่นหลังเขาใช้กัน แต่เป็นเครื่องมือชนิดหนึ่ง เอาไว้พันบุหรี่ ถ้าหลุมอวกาศมี ตัวเองก็ไม่ต้องกังวลแล้ว เอาไปป์อออกมา เธอก็สามารถผลิตบุหรี่ได้แล้ว เงินนี่หาได้เร็วกว่าผักกาดเผ็ด หรือกิมจิมากเลย ดูเหมือนหลุมอวกาศไม่ได้หลอกลวงไปเสียทีเดียว อย่างน้อยก็เป็นประโยชน์กับตัวเอง นี่ก็พอแล้ว
เฉินเยี่ยนกำลังดีใจอยู่ หลุมอวกาศก็แสดงความเห็นต่อมาจนเกือบทำให้เธอด่าพ่อล่อแม่ เพราะหลุมอวกาศบอกเธอว่าต้องการไปป์บุหรี่ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่เฉินเยี่ยนจำเป็นต้องใช้เลือดบริสุทธิ์ของตัวเองไปเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ด้านในหลุมอวกาศ ส่วนเครื่องนั้นโดนเก็บอยู่ในหลุมอวกาศตอนที่อวี๋เหวยหมินตีเธอ จำเป็นต้องใช้เลือดบริสุทธิ์ของเฉินเยี่ยนเปิด ขอแค่เฉินเยี่ยนสละเลือดบริสุทธิ์หนึ่งหยด เครื่องก็จะออกแบบร่างไปป์บุหรี่มาให้
บ้าไปแล้ว แค่ดูรูปก็ต้องใช้เลือดบริสุทธิ์หนึ่งหยด เธอมีทั้งหมดหนึ่งร้อยหยด นี่ยังไม่รวมให้หลุมอวกาศทำอย่างอื่นอีก ถ้าคิดแบบนี้ เธอต้องใช้อีกหลายรอบเลย เลือดบริสุทธิ์ก็สร้างใหม่ไม่ได้ด้วย นี่ไม่ใช่หลอกลวงแล้วเรียกว่าอะไร
แต่จะหลวกลวงยังไงเฉินเยี่ยนทำได้แค่ใช้เลือดบริสุทธิ์เอาเครื่องคอมพิวเตอร์ออกมา เพราะไปป์บุหรี่นี่ทำยังไงเธอไม่รู้เลยจริงๆ ไม่เคยเห็นมาก่อน
เฉินเยี่ยนเอาเลือดบริสุทธิ์เปิดเครื่องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว รอจนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในศีรษะเธอออกแบบภาพไปป์บุหรี่ออกมา เฉินเยี่ยนก็ไม่เจ็บแล้ว ถึงแม้ไปป์บุหรี่นี้ดูแล้วไม่ซับซ้อน แต่แสดงถึงรายละเอียดมาก บอกทีละขั้นตอนว่าทำยังไง ต้องใช้อะไรมีอยู่ในรูปหมด ละเอียดมากเลย
ยังไงเครื่องก็เปิดมาแล้ว ต้องใช้เลือดบริสุทธิ์ของเธออีกหนึ่งหยด เธอลองดูว่าจะให้คอมพิวเตอร์แสดงผลอย่างอื่นได้ไหม
เฉินเยี่ยนใช้ความคิดเธอเปิดคอมพิวเตอร์ แต่เครื่องไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิด เธอลองหลายวิธี แต่เครื่องนั้นไม่ไว้หน้าเธอเลย เฉินเยี่ยนรู้ เลือดบริสุทธิ์หนึ่งหยดสามารถให้ได้แค่สิ่งที่เธอต้องการ ถ้าเธอต้องการอย่างอื่นอีก ก็ต้องเอาเลือดบริสุทธิ์มาแลก
ช่างเถอะ ได้ภาพของไปป์บุหรี่แล้ว ไม่ว่ายังไงเลือดบริสุทธิ์หนึ่งหยดนั้นก็ไม่เสียเปล่า ไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางทำไปป์บุหรี่ออกมาได้แน่
ตอนนี้มีภาพแล้ว สามารถทำไปป์บุหรี่ได้แล้ว แต่ว่าตัวเธอเองทำไม่ได้ เรื่องงานช่างจะไปให้ใครช่วยเธอดีนะ?
เฉินเยี่ยนนึกถึงเฉินจงขึ้นมาทันที พ่อทำงานไม้เป็น ทำไมต้องไปหาคนไกลตัว หาพ่อเธอก็ได้แล้ว
คิดมาถึงคนช่วย มีคนทำไปป์บุหรี่ให้แล้ว อีกอย่างวันนี้อวี๋เหวยหมินพูดเรื่องบุหรี่ออกมาให้เธอโดยไม่ตั้งใจ เฉินเยี่ยนดีใจมาก เพราะเธอมีหนทางหาเงินอีกทางแล้ว
เฉินเยี่ยนกำลังดีใจอยู่ ได้ยินเสียงข้างนอกดังขึ้นมา เธอยืนอยู่หน้าประตูมอง เป็นอวี๋เหวยหมินปีนขึ้นมาจากหลุมปุ๋ยคอก กำลังทะเลาะกับหวางนิวอยู่
“เจ้าหาเรื่องพวกนี้เอง อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉัน อี๋ ดูตัวเจ้าเหม็นขนาดนี้ รีบไปซะ อย่ามาทำให้คนอื่นเหม็นไปด้วย”
หวางนิวบีบจมูกพูดใส่อวี๋เหวยหมิน มองดูทั้งหน้าทั้งตัวอวี๋เหวยหมินเต็มไปด้วยปุ๋ย เธอดีใจมาก เหม็นไม่เหม็นเธอไม่รู้สึกอะไร เพราะเวลาทำงานเธอก็ต้องตักปุ๋ยขึ้นมา รดปุ๋ยบนที่ดิน นี่เป็นสมบัติล้ำค่าในการทำเกษตรเลย มีอะไรให้รังเกียจ แต่อวี๋เหวยหมินตกลงไปในหลุมปุ๋ยของบ้านเธอ จนกลายเป็นแบบนี้ เธอรู้สึกโล่งใจออกมา ก่อนหน้านี้เธอยังเป็นห่วงลูกสาวจะโดนอี๋เหวยหมินหลอกอยู่เลย ตอนนี้เป็นแบบนี้ หมายความว่าลูกสาวตัดใจจากอวี๋เหวยหมินได้แล้ว แบบนี้ก็ดี ลูกสาวไม่โดนหลอก เธอก็วางใจแล้ว
“คุณ พวกคุณคอยดูผมแล้วกัน ผม ผม ฮัดชิ้ว ผมไม่ปล่อยเฉินเยี่ยนแน่”
อวี๋เหวยหมินพูดไปก็จามไป วันนี้เขาขายขี้หน้าหนักมาก เรื่องกระเทือนจิตใจอื่นๆ เขารับไม่ไหวแล้ว วันนี้เป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่านานเท่าไรกว่าเขาจะกลับเป็นปกติ
“เจ้าไม่ปล่อยพวกเรา พวกเราไม่ปล่อยเจ้าต่างหาก ดีเหมือนกัน อย่ามาปากดีตรงนี้เลย รีบไปซะ ดูเจ้าทำสนามบ้านฉันสกปรกไปหมดแล้ว”
หวางนิวพูดไปก็ทำหน้ารังเกียจถอยหลังไปหนึ่งก้าว สีหน้าเธอทิ่มแทงอวี๋เหวยหมินจนทนไม่ไหว แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เขาทนไม่ไหวอยากจะมีที่ที่มุดลงไป ไม่ต้องเจอใคร
“พวกคุณรอดูผมเถอะ”
อวี๋เหวยหมินพูดทิ้งท้ายอย่างโกรธแค้น วิ่งออกไปหน้าประตูบ้านเฉิน ถึงหน้าประตูเขาไม่ได้รีบออกไป แต่เขายื่นหน้าออกไปมองก่อน พอมองออกไป เขารีบดึงศีรษะกลับเข้ามา เพราะเขาเห็นมีสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ไม่ไกลจากบ้านเฉิน ส่วนทางกลับจากบ้านเฉินเขาต้องเดินผ่านสองคนนั้น แบบนี้สองคนนั้นก็จะเห็นเขา โดนคนเห็น ทั้งหมู่บ้านจนกระทั่งหมู่บ้านข้างๆ ก็จะรู้เรื่องนี้หมด เขาไม่มีหน้าออกไปเจอใครแล้ว
ไม่ได้ ยังไงก็ไม่สามารถให้คนเห็นได้ อีกหน่อยเขาจะเป็นถึงเศรษฐี ไม่สามารถมีประวิติเสียๆ แบบนี้ได้ ดังนั้นเขาเลยหันกลับมา เขาไม่กลัวคนบ้านเฉินพูดออกไป ถ้าคนบ้านเฉินพูดว่าเขาตกหลุมปุ๋ยที่บ้าน เขาก็แค่ไม่ยอมรับ บอกว่าบ้านเฉินกับเขามีความแค้นกัน ซี้ซั้วพูด ก็แค่ไม่มีคนอื่นเห็น ให้ตายยังไง เขาก็ไม่ยอมรับ
“เจ้ากลับมาอีกทำไม อยากให้พวกฉันเอาข้าวให้กินรึ”
ทางหวางนิวเห็นอวี๋เหวยหมินกลับมาอีก ก็ถามอย่างอารมณ์เสีย เฉินเยี่ยนที่อยู่ตรงประตูห้องรู้ ข้างนอกต้องมีคนแน่นอน อวี๋เหวยหมินรักหน้าตัวเองขนาดนั้น จะยอมให้คนที่เขาคิดว่าต่ำต้อยมาเห็นสภาพตัวเองแบบนี้ได้ยังไง
ถ้าเรียกคนอื่นเข้ามาดูก็ดี ให้คนอื่นเห็นสภาพน่าสมเพชของอวี๋เหวยหมินตอนนี้ คิดว่าน่าจะเป็นหัวข้อให้พูดกันอีกนาน น่าจะอีกนานกว่าอวี๋เหวยหมินจะกลับมาเป็นสภาพเดิม
แต่เฉินเยี่ยนส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่กล้าทำ แต่เพราะเธอไม่อยากทำแบบนี้
————–
