ตอนที่ 75: เตือน
โดย
Ink Stone_Romance
“แม่ แม่เป็นแม่แท้ๆ ของหนู แม่คิดว่าคนนั้นเขาดีจริงหรือ? ผู้ชายคนนั้นอายุสามสิบห้าแล้ว ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าแม่เขาไม่อยู่แล้ว ทำไมไม่อยู่ล่ะ เพราะโมโหเขาจนตาย ทุกวันเขาเอาแต่ดื่มเหล้า ดื่มแล้วก็เมาอาละวาด ทุบตีคน ภรรยาคนก่อนหน้าเขาก็โดนตีจนหนีไป พืชผลที่ปลูกก็ไม่สนใจ แล้วเขายังมีน้องชายสามคน น้องสาวอีกสองคน คนเล็กเพิ่งไม่กี่ขวบเอง เขาแค่อยากจะมาคนมาคอยรับใช้เขาทั้งวัน คอยรับอารมณ์เขา มาทำงานเป็นวัวเป็นม้าที่บ้านเขา เพื่อเงินสินสอดแค่นั้นแม่ก็ไปฟังพี่สะใภ้ให้หนูแต่งงาน แล้วยังบอกว่าเขาไม่รังเกียจหนู หนูควรจะพอใจแล้ว ทำไมหนูต้องพอใจ ทำไมหนูต้องแต่ง? บ้านเฉินดีกับหนูขนาดนี้ ทำไมหนูจะต้องแต่งงานไปให้คนอื่นมาเหยียบย่ำหนู ถึงแม้แม่จะเป็นแม่แท้ๆ ของหนู แต่หนูมีบ้านแยกออกมาเป็นของตัวเองแล้ว ตอนนั้นคุยกันแล้วว่าจะเป็นจะตายจะแต่งงานหรือไม่แต่งงานทั้งชีวิตไม่เกี่ยวข้องอะไรกับบ้านหวาง ตอนนั้นพวกแม่ก็ตกลงแล้ว และลงชื่อเป็นหลักฐาน ตอนนี้กลับมาพูดเรื่องพวกนี้ หนูไม่แต่งงาน แม่ไม่ต้องมาพูดอีกแล้ว ให้พี่สะใภ้เลิกคิดได้เลย และอย่าพูดว่าบ้านเฉินไม่ดีอีกเลย จะทำให้รู้สึกผิดหวัง”
เสียงหวางจวนฟังดูเย็นชา เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมแม่แท้ๆ ถึงมาบีบตัวเองแบบนี้ เอาเรื่องที่ทำเพื่อตัวเธอมาอ้าง นั่นเพื่อตัวเธอเหรอ? นั่นยิ่งผลักตัวเธอเข้าไปในกองไฟ
เฉินเยี่ยนที่อยู่หน้าประตูอึ้งไป พูดตามจริง ถึงแม้คำพูดแม่หวางจวนจะทำให้รู้สึกผิดหวัง แต่เธอไม่เสียใจเลย เพราะคนเรามักเป็นแบบนี้ เห็นแก่ตัว เรื่องลำบากผ่านไปแล้ว มีหลายคนที่ตอนนั้นเธอไม่คิดจะช่วย แค่พิจารณาเฉยๆ ถ้าแม่หวางจวนให้หวางจวนแต่งงานกับคนที่ดี แล้วหวางจวนเอาชนะจิตใจตัวเองได้แล้ว เธอจะไม่คัดค้านคนบ้านหวางเลย ยังไงผู้หญิงก็ต้องมีครอบครัวถึงจะสมบูรณ์ มีครอบครัวถึงมีที่พึ่ง แต่ฟังความหมายที่หวางจวนพูดแล้วผู้ชายบ้านนั้นไม่ได้ดีอะไร นั่นมันขุมนรก เป็นแม่แท้ๆ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับลูกสาวตัวเอง?
แม่หวางจวนอยู่ในห้องโดนลูกสาวตัวเองพูดทำร้ายจิตใจ ไม่เพียงแต่ทำร้ายจิตใจ เธอยังโกรธด้วย เธอคิดว่าวันนี้เธอมาพูดแล้ว ลูกสาวจะกลับไปพร้อมเธอ ยังไงลูกสาวก็ต้องแต่งงาน ค่อยรอว่าเต่งกับคนแบบไหน นั่นเป็นโชคชะตา ลูกสาวเกิดเรื่องแบบนั้นมา จะไปหาสามีแต่งงานได้ยังไง มีคนต้องการลูกสาว ลูกสาวก็ควรแอบดีใจได้แล้ว ใครจะคิดว่าลูกสาวจะไม่เข้าใจความหวังดีของตัวเอง ไม่รับความหวังดีของเธอเสียอย่างนั้น แล้วยังพูดแทนบ้านเฉินอีก ดูเหมือนบ้านเฉินจะเลี้ยงลูกสาวจนเสียนิสัยไปแล้ว สอนให้ไม่รู้จักครอบครัว ไม่รู้ว่าตัวเองแซ่อะไรไปแล้ว
“ลูกอย่าแยกแยะใครดีและไม่ดีไม่ออก ลูกไม่ลองคิดดูลูกเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น คนดีๆ ที่ไหนจะยังอยากได้ลูก แต่บ้านนี้ไม่ว่าอะไร แต่ลูกสามารถมีสามีได้ อีกหน่อยลูกมีลูกให้พวกเขา พวกเขาก็ทำอะไรลูกไม่ได้ ถึงแม้เขาจะกินเหล้าตบตีคน มีผู้หญิงที่ไหนที่ไม่โดนระบายอารมณ์ใส่บ้าง นั่นเป็นโชค แค่ตีไม่ตาย ทนๆ เดี๋ยวก็ผ่านไป ลูกคลอดลูกชาย อีกหน่อยลูกจะได้มีที่พึ่ง ลูกตายไป จะได้มีคนร้งไห้หน้าโลงศพให้ โยนสตางค์ลงไปให้อ่างให้ลูก ลูกไม่แต่งงานจะมีอะไร? ลูกคิดว่าบ้านพวกเขาจะทำดีกับลูกด้วยใจจริงหรือไง เฉินเยี่ยนนั่นเป็นคนยังไงลูกไม่รู้หรือ? ตัวเองทำเรื่องน่าขายหน้า ทั้งหมู่บ้านต่างพูดแต่เรื่องเธอ ลูกไปเรียนเรื่องหน้าอายมาจากเธอหรือ? แม่ว่าพี่สะใภ้ลูกพูดเรื่องเธอไว้ไม่เกินไปเลย เธอก็คือ…”
แม่หวางจวนกำลังจะพูดขึ้นมา เฉินเยี่ยนเปิดประตูเข้าไป คำพูดเธอหยุดไปทันที แล้วกลืนลงไปทั้งอย่างนั้น สำลักคอ หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนแม่ไก่
แม่หวางจวนทำตัวไม่ถูก กำลังนินทาอยู่พอดีเลย อยู่ๆ เธอก็มาปรากฏตัวตรงหน้า จะพูดก็ไม่ได้ ไม่พูดก็ไม่ได้ อึดอัดใจ
“คุณป้าเป็นอะไรไปคะ? คุณป้าว่าหนูว่ายังไง พูดต่อสิคะ?”
เฉินเยี่ยนถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อ้อ เหอเหอ แหะแหะ ป้า ป้าก็แค่บอกว่าเฉินเยี่ยนเป็นคนดี เป็นคนดี ป้าขอบใจเธอมากนะ”
แม่หวางจวนยิ้มไม่เป็นปกติมาก เธอพูดว่าเฉินเยี่ยนต่อหน้าไม่ได้อยู่แล้ว พูดได้แค่เฉินเยี่ยนดี แต่น้ำเสียงแข็งมากถึงมากที่สุด ใบหน้าก็ดูไม่เป็นธรรมชาติ
เฉินเยี่ยนยิ้ม ทำเหมือนไม่ได้ยินคำด่าพวกนั้นที่แม่หวางจวนพูด
หวางจวนก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน แต่เธอเข้าใจเฉินเยี่ยน ตัวเธอเองไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะเธอไม่กลัวว่าเฉินเยี่ยนจะได้ยิน เธอรู้สึกผิดหวังมากกับความคิดและวิธีคิดของครอบครัวตัวเอง
“พี่ กลับมาแล้วเหรอ แม่ฉันมาเยี่ยมน่ะ”
หวางจวนทักทายเฉินเยี่ยน
“แม่ พี่เยี่ยนจื่อกลับมาแล้ว แม่กลับไปเถอะ ยังไงเรื่องนี้หนูก็พูดชัดเจนไปแล้ว หนูจะไม่แต่งงาน แม่ไปบอกพี่สะใภ้เลย ถ้าเธอตกลงกับเขาไปแล้ว ใครอยากแต่งคนนั้นก็แต่งเลย หนูไม่แต่ง ถ้าจะต้องบังคับให้หนูแต่งงาน อย่างนั้นก็มารับศพหนูไปเลย”
หวางจวนคิดว่าจำเป็นต้องพูดให้รู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นถึงแม้วันนี้แม่กลับไป วันหลังพี่สะใภ้นั่นก็ต้องมาหาอีก น่ารำคาญ
แม่หวางจวนเห็นลูกสาวพูดจาเย็นชาขนาดนี้ กำลังคิดจะพูด แต่ได้ยินเสียงเฉินเยี่ยนพูดขึ้นมา “จวนเอ๋อร์ เธอมีที่ดินเป็นของตัวเองแล้ว ตอนนั้นตกลงกันแล้วว่าอีกหน่อยจะไม่ยุ่งกัน แค่เธอไม่ยอม ใครก็ทำอะไรเธอไม่ได้”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็มองไปที่แม่หวางจวน แล้วพูดอีก “คุณป้า หนูไม่สนว่าคนอื่นคิดยังไง หนูก็ไม่สนเรื่องที่ตอนแรกคุณป้าขอบคุณหนูหรือตอนนี้ที่บ่นด่าหนู หนูรู้แต่หนูทำตามที่ใจตัวเองคิด ในเมื่อตอนแรกบ้านป้าทำแบบนั้นกับหวางจวน วันนี้ก็อย่ามาแอบอ้างมาหาเธอ บอกว่าทำเพื่อเธอ อย่าเอาสิ่งที่ป้าคิดเองว่าดีมาทำร้ายคนอื่น ถึงแม้หนูจะด่าคนกลางถนนไม่เป็น แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะแกล้งกันง่ายๆ วันหลังถ้าป้าจะมาหาหวางจวน พวกรายินดี ยังไงป้าก็เป็นแม่ลูกกัน ไม่มีใครมาแยกความสัมพันธ์ของพวกคุณได้ แต่ถ้าอีกหน่อยป้ามาเพื่อจะพูดนินทาว่าร้าน ป้ามาบังคับคน งั้นป้าก็มาให้น้อยหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นทะเลาะกันขึ้นมาจะไม่งาม จวนเอ๋อร์ก็วางตัวลำบาก”
คำพูดนี้ของเฉินเยี่ยนทำให้แม่หวางจวนทั้งโกรธทั้งโมโห รู้สึกเหมือนตัวเองโดนตบหน้า แต่เธอไม่สามารถโต้แย่งเฉินเยี่ยนได้ เพราะเธอก็รู้สึกกระดากใจอยู่หน่อย อีกอย่างเธอรู้สึกกลัวเฉินเยี่ยนและคนบ้านเฉินอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่ถือโอกาสวันนี้ที่ไปดูวงเป่า ตอนที่บ้านเฉินไม่มีคนอยู่มาหาหวางจวนหรอก
เฉินเยี่ยนพูดจบก็พูดกับแม่หวางจวนขึ้นมาอีก “ใช่แล้ว ป้ากลับไปบอกพี่สะใภ้หวางจวนด้วย ให้เธอเลิกคิดร้ายกับหวางจวนได้แล้ว อย่าเพราะว่าครั้งนั้นบังคับให้เธอตายไม่ได้ ตอนนี้มาหาเรื่องเธออีก อีกหน่อยป้าต้องอาศัยให้เธอเลี้ยง ป้ากลัวเธอ แต่พวกเราไม่กลัว ทำให้เธอเสียนิสัยไม่ได้ เลยให้เธอพูดจา มีเวลาพูดเยอะแล้ว จะสร้างปัญหาให้ตัวเอง”
เฉินเยี่ยนเตือนหวางจวนคำหนึ่ง ให้เธอเอาคำพูดไปบอกพี่สะใภ้หวางจวน เธอคิดว่าแม่หวางจวนคนนี้ก็ไม่มีเหตุผล ลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง โดนลูกสะใภ้ตัวเองโน้มน้าวไม่กี่คำ ก็ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนแบบนั้นแล้ว นี่เป็นครอบครัวอะไร เธอไม่แม้แต่จะคิดว่าลูกสาวตัวเองจะมีชีวิตยังไง เธอฝังลูกสาวตัวเองไปแล้ว อีกหน่อยเธอจะมีความสุขได้ยังไง? ยังบอกว่าเป็นแม่แท้ๆ มีแม่แท้ๆ แบบนี้ด้วย?
————
