ตอนที่ 98: ช่างเหลียนมีแล้ว
โดย
Ink Stone_Romance
คำพูดของเฉินเยี่ยนทำเอาหวางนิวพูดไม่ออก เธอตอบโต้ไม่ได้ เพราะที่เฉินเยี่ยนพูดมีเหตุผล
ถ้าครอบครัวนี้ไม่ได้แยกบ้านกัน ถ้าอย่างนั้นที่บ้านไม่สนใจว่าใครหาเงินมา ทุกคนสามารถใช้ด้วยกันได้ แน่นอน ถ้าเป็นลูกสาว ออกจากบ้าน แต่งงานแล้ว เธอหาเงินได้ เธอยอมช่วยเหลือพี่น้องเธอ นั่นเป็นน้ำใจของเธอ ถ้าไม่ช่วย ก็โทษลูกสาวไม่ได้ เพราะลูกสาวแต่งงานไปแล้วก็ถือเป็นครอบครัวอื่นแล้ว
แต่ตอนนี้แยกบ้านกัน แล้วตอนแรกก็ตกลงกันแล้วด้วย ตอนนี้เงินที่หาได้ ถ้าเธอยอมเอาออกมาไปสมทบให้อีกบ้าน นั่นก็ไม่เท่าเทียมกัน แล้วก็ไม่ยุติธรรมกับฝั่งนี้ด้วย ถ้าเธอทำแบบนี้จริง คนที่เสียใจไม่เพียงแต่ลูกสาว แต่ยังมีลูกชายคนเล็กด้วย
ลูกสาว ลูกชายคนเล็กและสามี เธอไม่สามารถไม่ต้องการลูกสาวและลูกชายเพราะลูกสะใภ้ท้องได้ ถึงแม้ว่าในท้องลูกสะใภ้จะเป็นหลายคนโตของเธอ แต่อีกหน่อยลูกชายคนเล็กก็ต้องแต่งงาน ต้องคลอดลูกให้เธอเหมือนกัน ถ้ากลับกัน ฝั่งช่างเหลียนมีเงิน หู่จื่อไปขอกับพี่สะใภ้ ช่างเหลียนจะให้ไหม?
ไม่มีทาง ไม่เพียงแต่ไม่ให้ เธอยังจะพูดจาแย่ๆ ไล่ออกไปด้วย
แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงต้องขอร้องให้ลูกสาวให้เงินด้วยล่ะ? เงินนี้เป็นของลูกสาวและลูกชายคนเล็ก
แล้วก่อนหน้านี้ช่างเหลียนก็บอกแล้ว มีเงิน จะซื้อของให้พ่อแม่เธอ ช่วยครอบครัวเธอ ต้องกตัญญูกับแม่เธอ ครอบครัวตัวเองหาเงินมาอย่างยากลำบาก ทำไมต้องให้ช่างเหลียน ให้เธอเอาไปให้บ้านพ่อแม่เธอด้วย?
บ้านพ่อแม่ตัวเอง ตัวเองยังไม่ได้ให้ของขวัญเลย ตัวเองยังไม่กตัญญูเลย เธอช่างเหลียนมีสิทธ์อะไร!
คิดมาถึงตรงนี้ หวางนิวคิดได้แล้ว ลูกสาวไม่พูดไม่ผิด เงินนี่ให้ไม่ได้จริงๆ ช่างเหลียนเอาเงินไป ไม่แน่ว่าจะเอาไปใช้กับลูกเธอ หลานของเธอ เธอไม่สามารถไว้ใจบ้านช่างได้
เฉินจงเข้าใจเรื่องพวกนี้ดีกว่าหวางนิว ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ชอบใจที่ลูกสะใภ้จะกินดีแต่ขี้เกียจ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น คุณอยากจะมีชีวิตที่ดี คุณอยากจะมีเงินใช้ ได้สิ ไปหาเงินเอง ทำไมต้องมาขอกับคนอื่น? ถึงแม้เฉินกุ้ยกับเฉินหู่จะเป็นพี่น้องกัน แต่พี่น้องก็ต้องแบ่งแยกกันให้ชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้นแยกบ้านกันแล้ว เฉินหู่ยังรู้จักที่จะพูด เขาไม่ได้ทำงาน ไม่ได้ออกแรง ไม่ต้องการเงินนี่ พูดไปแล้วนี่ก็เป็นบ้านของเฉินหู่ ลูกสะใภ้ของลูกชายคนโตมีสิทธิ์อะไรมาขอเงิน ไม่มีใครติดหนี้พวกเขาสักหน่อย
“พี่ใหญ่ ผักพวกนั้นแม่ก็แบ่งให้แล้ว เดี๋ยวตอนกลับไปพวกลูกก็ถือกลับไปด้วยแล้วกัน ส่วนที่ลูกสะใภ้จะกลับบ้านพ่อแม่ ผักมีพอสี่อย่าง กลับไปก็ไม่ขายหน้า บ้านลุง แม่ก็ส่งให้สี่อย่าง พอดีเลย ส่วนเรื่องเงิน น้องสาวลูกพูดถูก แยกบ้านกันแล้ว เงินนี้น้องสาวทำผักทำบุหรี่หามาได้ เธอบอกว่าเก็บไว้ให้หู่จื่อสร้างบ้านสู่ขอภรรยา ถึงตอนนั้นพวกเราพอมี ก็ไม่มาขอกับพวกลูกแล้ว พวกลูกหาเองใช้เอง ไม่มีพวกเราเป็นภาระ พวกลูกจะได้ประหยัดขึ้น ถ้าเหลียนเอ๋อร์คลอดลูกแล้ว พวกแม่จะช่วยดูแล พวกเราต้องดูแลให้ลูกแน่ ส่วนเรื่องอื่น แยกกันอยู่แล้ว พวกพ่อแม่แก่แล้ว ก็ดูแลเรื่องมากมายขนาดนั้นไม่ไหว พวกลูกใครมีความสามารถคนนั้นก็หาเงิน อีกหน่อยถ้ามีใจก็ให้พวกแม่มาบ้าง ไม่มีใจ พวกแม่ก็ไม่ไปขอกับพวกลูกหรอก ขอแค่ไม่ให้แม่กับพ่อหิวจนตายก็พอแล้ว”
หวางนิวพูดกับลูกชาย เธอเชื่อว่าลูกชายยังพอเข้าใจ ไม่เหมือนลูกสะใภ้
ใบหน้าเฉินกุ้ยแดงระเรื่อ เขาไม่มีหน้ามาขอเงิน ตอนแรกแบ่งบ้านกันแล้ว สิ่งของแบ่งกันคนละครึ่ง บ้านก็ยังให้หลังที่ดีกับพวกเขา เท่ากับไล่พ่อแม่ แล้วยังมีน้องสาวน้องชายออกจากบ้านไป พ่อแม่ให้เงินน้องชายสร้างบ้านก็ถือว่าสมควร เขาเป็นพี่ชายไม่เพียงแต่ไม่ช่วย แล้วยังมาขอเงินอีก หมายความว่ายังไง?
แต่ช่างเหลียนบังคับเขาทุกวัน บอกว่าแต่งงานกับเขาไม่เคยมีชีวิตที่ดีเลยสักวัน ให้คนที่บ้านเธอดูถูก บอกว่าเขาเป็นลูกชายบ้านเฉิน หาเงินมาได้ ก็ควรจะแบ่งให้เขา เรียกให้เขามา ตอนแรกเขายังหลอกช่างเหลียนได้ แต่วันนี้เป็นตายยังไงช่างเหลียนก็ต้องลากเขามาให้ได้ เขาไม่ยอม ช่างเหลียนทั้งร้องไห้ทั้งโวยวาย แล้วยังบอกว่าเธอมีแล้ว ถ้าไม่มาขอเงิน พวกเขาจะไม่มีกินมีดื่ม ลูกต้องหิวตาย ผู้ใหญ่หิวยังไม่เป็นไร แต่นี่เป็นลูกของเฉินกุ้ย เป็นหลายคนโตของบ้านเฉิน บ้านเฉินไม่สนใจไม่ได้
สุดท้ายเฉินกุ้ยทำอะไรไม่ได้ โดนช่างเหลียนลากมา เขาสามารถทนช่างเหลียนโวยวายได้ แต่ตอนนี้ช่างเหลียนท้องอยู่ ถ้าเกิดเรื่องอะไร จะทำยังไง?
ตอนนี้คำพูดน้องสาวกับแม่ทำเขาหน้าแดง เขาเป็นคนซื่อ เขาหาเงินก้อนใหญ่ไม่ได้ แต่เขาไปขายผักที่ตลาดตลอด เขาปลูกพืชผักด้วยความตั้งใจ ปลูกธัญพืชในดิน นอกจากกินแล้ว ก็ให้ช่างเหลียนขาย ถ้าช่างเหลียนเป็นคนที่ใช้ชีวิตพอดี ชีวิตพวกเขาก็ยังสามารถอยู่ได้ แต่เงินที่เขาหามาได้ก็ให้ช่างเหลียนหมด ช่างเหลียนกลับบอกว่าไม่มีเงิน ทำไมถึงไม่มีเงิน? กินก็กินธัญพืชของที่บ้าน ผักที่กินก็เป็นของตัวเองปลูก เนื้อ ช่างเหลียนไม่เคยซื้อกลับมา ไก่พวกนั้นที่แบ่งมาไม่กี่ตัว ช่างเหลียนไม่ให้อาหาร คิดว่าเฉินเวยเคยให้อาหารไปครั้งหนึ่ง ต่อมาก็ตายหมด เขาฆ่าเอาเนื้อมากิน ไม่มีไข่ไก่แล้ว ทุกวันช่างเหลียนจะบ่นว่าไม่มีชีวิตที่ดี แต่เงินที่เขาให้ไปไหนหมด? ถึงแม้จะไม่มาก แต่ถ้าเธออยากจะกินจริงๆ ก็ยังสามารถซื้อของกินได้ ปีใหม่แล้ว ซื้อดีหน่อยก็พอซื้อได้ แต่ช่างเหลียนบอกว่าในตัวเธอไม่มีเงินแม้แต่แดงเดียว เขาไม่เชื่อ แต่จะทำยังไงได้?
อันที่จริงเขาก็เข้าใจ เงินนี่ถ้าไม่ใช่ช่างเหลียนเอาให้แม่เธอหมดก็เป็นตัวช่างเหลียนที่แอบเก็บไว้เอง ยังไงช่างเหลียนก็มาขอแต่เขา แต่ไม่ไปหาจากข้างนอกเลย
เขาก็เหนื่อย แต่เขาจะทำอะไรได้ นั่นเป็นภรรยาตัวเอง เธออยู่กับตัวเอง ตัวเองต้องดูแลเธอไปทั้งชีวิต
แต่ตัวเขาทนเธอได้ พ่อแม่น้องชายน้องสาวไม่จำเป็นต้องยอมเธอ พวกเขาไม่ได้ติดค้างช่างเหลียน
“พ่อแม่ เยี่ยนจื่อ หู่จ่อ เรื่องนี้พวกเราทำไม่ถูกต้องเอง เงินนี่ไม่ว่าภายหลังจะให้เยี่ยนจื่อใช้ตอนแต่งงาน หรือเก็บไว้ให้หู่จื่อสร้างบ้านสูจอภรรยาก็ดี เป็นเรื่องที่สมควร พวกเราเอาไม่ได้ ผักพวกนี้พวกเราก็ไม่เอาแล้ว ที่บ้านมีกิน พ่อแม่วางใจได้ ปีใหม่แล้ว พวกเราไม่ทำให้เสี่ยวเวยต้องหิวหรอก งั้นพวกเราไปก่อนนะ”
เฉินกุ้ยลุกขึ้นยืนแสดงท่าที เขาไม่มีหน้าจะอยู่ต่อแล้ว
ได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ หวางนิวถอนหายใจออกมา แต่ในใจรู้สึกเจ็บอย่างประหลาด ถ้าตอนแรกไม่ให้ลูกชายแต่งงานกับช่างเหลียน ก็จะไม่แยกกันอยู่ วันนี้ก็คงไม่มาทะเลาะกันเรื่องเงินแบบนี้?
“เฉินกุ้ย คุณมันคนตายไปแล้ว คุณยังกล้ามาเป็นครอบครัวเดียวกับฉันอีก อยู่กับคุณ เหมือนอยู่กับคนตาย…”
ช่างเหลียนได้ยินสามีบอกว่าไม่เอาเงิน เธอร้อนรน พุ่งไปตบหน้าเฉินกุ้ยหนึ่งฉาด จากนั้นก็ด่าไปแล้วดึงเฉินกุ้ยมา
เฉินกุ้ยอึ้งไป เขาคิดไม่ถึงว่าภรรยาจะทำแบบนี้ เขาอยากจะเอื้อมมือไปผลักช่างเหลียนออก แต่คิดถึงลูกในท้องช่างเหลียน เขาก็กำหมัดขึ้นมา เขาทำร้ายช่างเหลียน ทำร้ายลูกไม่ได้
ช่างเหลียนเห็นเฉินกุ้ยไม่ขยับ ยิ่งด่าหนักขึ้น ยิ่งลงมือหนัก ตบลงไปที่หน้าเฉินกุ้ย และยิ่งจิกคอ
หวางนิวดึง ช่างเหลียนยังถือโอกาสจิกหวางนิวไปสองที เฉินจงเป็นผู้ชาย แล้วยังเป็นสามีเธอ เขาไม่สามารถยื่นมือไปดึงภรรยาได้ เลยร้องไห้โวยวายเสียงดังขึ้นมา เสียงห้ามดังขึ้นมา ทั้งบ้านวุ่นวายพัลวัน
