เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก – ตอนที่ 160:บิดแขน
ตอนที่ 160:บิดแขน
โดย
Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอเห็นซินห้าวก็ดีใจทั้งนั้น ไม่เห็นก็ไม่รู้ พอเห็นเธอถึงค่อยรู้ ว่าเธอคิดถึงซินห้าว
ซินห้าวได้รับการปฏิบัติเหมือนแขก ตอนนี้ไม่มีใครสังเกตว่าอวี๋เหวยหมินยังไม่ไป ลืมไปเลยว่าเขาอยู่ รวมไปถึงเฉินเวยด้วย
อวี๋เหวยหมินในใจเป็นน้ำแข็ง สายตาเฉินเยี่ยนและเฉินเวยมองแต่ซินห้าว ความอิจฉาเขาพุ่งทะลักขึ้นมา ผู้หญิงสองคนนี้เป็นของเขา พวกเธอมองผู้ชายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!
หูเฟยยังนั่งอยู่ แต่สีหน้าเขาก็เย็นชาขึ้นมาเหมือนกัน ซินห้าวดูโดดเด่นเกินไป เทียบกับเขาแล้ว ความรู้สึกเหนือกว่าย่อมไม่เหลือแล้ว เขารู้สึกเป็นศัตรูกับซินห้าวขึ้นมาอย่างประหลาด ผู้ชายคนนี้มาเพราะเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนเป็นคนที่หมั้นกับเขาตั้งแต่เด็ก ถือดียังไงมาให้ผู้ชายคนอื่นแย่งไป!
หูเฟยลืมไปแล้วว่าตอนแรกเขาไม่ชอบเฉินเยี่ยน ที่จริงเขาก็ไม่ได้รักเฉินเยี่ยน เพียงแต่รู้สึกว่าเป็นของที่เดิมทีเป็นของเขา ในเมื่อเขาไม่ชอบ ก็ไม่ควรให้ผู้ชายอื่นเอาไป มีคนมาแย่ง จากที่เขาไม่ชอบก็รู้สึกมีค่าขึ้นมา
เฉินเยี่ยนไม่รู้ความคิดของสองคนนี้ ถ้ารู้จะต้องด่าว่าโรคจิตแน่ สมองมีแต่น้ำเหมือนเวยหลายชุน
“เฉินเวย”
อวี๋เหวยหมินตะโกนเรียก น้ำเสียงกัดฟันกรอด
“อืม หืม”
เฉินเวยตอบ แต่สายตายังไม่ละไปจากซินห้าว อวี๋เหวยหมินทนไม่ไหวแล้ว นี่คือผู้หญิงของเขา มองผู้ชายคนอื่นแบบนี้หมายความว่ายังไง เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวจับแขนเฉินเวย
เฉินเวยรู้สึกได้ถึงความเจ็บจึงละสายตากลับมาที่อวี๋เหวยหมิย สายตาที่มองอวี๋เหวยหมินดูไม่เข้าใจ ฟังดูรำคาญ
“เฉินเยี่ยน เธอมันหน้าด้าน”
อวี๋เหวยหมินโกรธ สำหรับเฉินเยี่ยนแล้วความรู้สึกเขาที่มีต่อเฉินเยี่ยนค่อนข้างซับซ้อน เขาคิดว่าเขาจะทำยังไงกับเฉินเยี่ยนก็ได้ แต่เฉินเยี่ยนทำยังไงกับเขาไม่ได้ เขาให้เฉินเวยไปทำลายความสัมพันธ์ของเฉินเยี่ยนและเวยหลายชุน นอกจากแก้แค้นแล้วยังแฝงความรู้สึกหนึ่งไว้ นั่นคือเฉินเยี่ยนเป็นผู้หญิงของเขา เป็นภรรยาเขา ให้ผู้ชายคนอื่นมาครอบครองไม่ได้ แบบนั้นเขาจะรู้สึกเหมือนโดนนอกใจ
เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าอวี๋เหวยหมินจะดึงเฉินเวยตรงมาที่เธอ ผู้ชายคนนี้โรคจิต เฉินเยี่ยนกลอกตาบนใส่เขา
“คุณเป็นอะไร เยี่ยนจื่อเป็นยังไงคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่า ตัวเองสกปรกโสมม คิดว่าทุกคนจะเหมือนคุณหรือไง ออกไป ไม่อย่างนั้นผมจะโยนคุณออกไป”
ยังไม่ทันที่เฉินจงจะโกรธออกมา ซินห้าวลุกขึ้นมา เขาบีบคออวี๋เหวยหมินยกไปถึงลานบ้านแล้วโยนลงไป
ถึงจะเป็นแบบนี้อวี๋เหวยหมินก็ยังไม่ปล่อยเฉินเวย แบบนี้เขาเหมือนแม่ไก่ที่โดนบีบคอ ใบหน้าแดงก่ำ คออยากจะส่งเสียง แต่ร้องได้แค่ อือ อือ เขาไม่รู้ว่าซินห้าวเอาแรงมากมายมาจากไหน แค่มือเดียวสามารถบีบคอเขาขึ้นมาไปถึงลานบ้าน นี่น่ากลัวจริงๆ
หลังอวี๋เหวยหมินถูกปล่อยก็ไอไม่หยุด ซินห้าวเดินออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาออกหน้าแทนเฉินเยี่ยน ฝั่งเฉินจงก็มองเขา ถ้าเขายังพูดมากอีกคำจะให้เขาได้ชิมหมัดดู เขาทำได้แค่หดคอหุบปากลง
ขี้ขลาดตาขาว！
เฉินเยี่ยนหันหน้าไป ไม่มองเขาอีก
จู่ๆ เฉินเวยก็รู้สึกรังเกียจอวี๋เหวยหมินขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ช่างไม่มีความกล้าเอาเสียเลย ซินห้าวหล่อจริงๆ เมื่อก่อนเธอทำอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้มีผู้ชายแบบซินห้าว เธอจะต้องการอวี๋เหวยหมินไปทำไม! แต่ตอนนี้เธอยังไม่สามารถทะเลาะกับอวี๋เหวยหมินได้ เธอต้องปลอบอวี๋เหวยหมินให้สงบก่อน รอเรื่องเธอกับซินห้าวตกลงกันได้แล้ว เธอค่อยสั่งสอนอวี๋เหวยหมิน ไล่ให้เขาไป
“พี่อวี๋ พี่กลับไปก่อนดีไหม?”
เฉินเวยส่งสายตาให้อวี๋เหวยหมิน แสดงให้เขากลับไปก่อน จากนั้นตัวเองจะไปหาเขาเพื่ออธิบาย
อวี๋เหวยหมินมองเฉินเวย เธอเรียกตัวเองว่าพี่อวี๋ นี่จะขีดเส้นกันใช่ไหม? ตัวเองยอมหักหลังเฉินเยี่ยนเพื่อเธอ ทำไมเธอถึงทำกับตัวเองแบบนี้!
“คุณพูดกับผมให้รู้เรื่อง เฉินเวย ตกลงคุณรักผมหรือเปล่า? จะแต่งงานกับผมไหม?”
อวี๋เหวยหมินก็โพล่งออกไป เขาต้องการคำตอบ เขาต้องการความมั่นใจ ถ้าเฉินเวยกล้าบอกว่าจะแต่งงานกับเขาต่อหน้าพ่อแม่เฉิน ถ้าเฉินเวยกล้าบอกรักเขาต่อหน้าผู้ชายที่หล่อเหลา ก็ถือว่าเฉินเวยยังมีความจริงใจ เขาไม่สามารถสูญเสียเฉินเยี่ยน แล้วเสียเฉินเวยไปได้อีก
เฉินเวยขมวดคิ้ว ทำไมอวี๋เหวยหมินและเวยหลายชุนจะต้องมาบีบบังคับตัวเองเหมือนกัน ผู้ชายพวกนี้ทำไมน่ารังเกียจแบนี้ ไม่คิดแทนตัวเองเลย ทำแบบนี้ซินห้าวจะคิดยังไงกับตัวเอง?
“อวี๋เหวยหมิน เธอมันหน้าไม่อาย เสี่ยวเวยเราจะแต่งกับใครก็ได้แต่ไม่มีวันแต่งกับเธอ รีบออกไปซะ ถ้ายังพูดจาหน้าขายหน้าอีก ฉันจะตัดขาเธอ”
หวางนิวผลักอวี๋เหวยหมินออกไป เฉินจงก็เดินมาข้างหน้า
อวี๋เหวยหมินกลับดึงแขนเฉินเวยไว้ไม่ยอมปล่อย เฉินเวยร้องเจ็บ อวี๋เหวยหมินก็ไม่ใช่ผู้ชายที่รักเอ็นดูเธอเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ไม่สนใจว่าเธอเจ็บและไม่ปล่อยมือ กลับยิ่งออกแรงมากขึ้น ถ้าเฉินเวยไม่พูดให้รู้เรื่องเขาก็จะไม่ปล่อยมือ
“พี่เหวยหมิน ขอร้องล่ะ”
นัยน์ตาเฉินเวยแดงก่ำ
อวี๋เหวยหมินดูเหมือนจิตใจโหดเหี้ยม เฉินเยี่ยนอยากจะดูละครต่อ แต่ซินห้าวอยู่ที่นี่ เธอไม่อยากให้เสียเวลาเพราะเฉินเวย
เฉินจงอยากจะลงมือ แต่เป็นลูกสาวคนเล็กร้องไห้ฟูมฟายแบบนั้นเขาก็รู้สึกรำคาญ อีกอย่างอวี๋เหวยหมินดึงเฉินเวยอยู่ไม่ปล่อยมือ เขาก็กลัวเฉินเวยจะบาดเจ็บ เลยทนไว้
“พ่อแม่ ให้เสี่ยวเวยไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องเถอะค่ะ ยื้อกันไปมาก็ดูไม่ดี อธิบายกันให้รู้เรื่องก็ไม่มีอะไรแล้ว พวกเรากินข้าวกันก่อนดีกว่า อีกเดี๋ยวซินห้าวกับหูเฟยก็จะไปแล้ว”
เฉินเยี่ยนตามซินห้าวออกมา มองดูไม่กี่คนที่ยื้อกันอยู่ในลานบ้าน เธอไม่อยากเสียเวลา
เฉินเวยแอบโกรธ เฉินเยี่ยนอยากจะไล่ให้ตัวเองไป ไม่อยากให้ตัวเองเจอซินห้าว ถ้าเธอไปกับอวี๋เหวยหมิน อวี๋เหวยหมินต้องไม่ปล่อยเธอไปพักหนึ่งแน่ กว่าเธอจะอธิบายกลับมา ซินห้าวก็ไปแล้ว จะไม่ได้เจอหนุ่มหล่อของเธอแล้ว อีกอย่างถ้าเธอไปกับอวี๋เหวยหมิน ซินห้าวต้องเข้าใจเธอผิดแน่ เฉินเยี่ยนนี่เห็นเธอได้ดีไม่ได้
“พี่ซิน ฉันเจ็บมากเลย พี่ช่วยฉันหน่อย”
เฉินเวยเห็นซินห้าวฟังที่เฉินเยี่ยนพูดแล้ว จะหันหลังกลับเข้าบ้านกับเฉินเยี่ยน เธอเลยรีบ ไม่สนใจที่อวี๋เหวยหมินดึง ใช้อีกมือไปดึงแขนซินห้าว
ไม่มีใครคิดถึงการกระทำของเฉินเวย อวี๋เหวยหมินโกรธจัด เขาออกแรกหยิกเฉินเวย คิดจะจิกดึงเฉินเวยกลับมา เฉินเวยก็หรี่ตา เธออยากจะลงมือ แต่พวกเขาไม่มีใครเคลื่อนไหวได้เร็วเท่าซินห้าว
เฉินเยี่ยนยังไม่ทันจะเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องของเฉินเวย จากนั้นแขนเธอก็ห้อยตกลงมา สีหน้าขาวซีด ครั้งนี้น้ำตาเธอไหลออกมาจริงๆ ไม่ใช่แกล้ง เธอเจ็บ วินาทีที่แขนเธอสัมผัสโดนแขนซินห้าว ซินห้าวกลับตัวใช้แรงทำแขนบิดเฉินเวยผิดรูป
นี่ยังไม่เท่าไร ซินห้าวยังใช้สายตาที่รังเกียจเป็นอย่างมากมองเฉินเวย เขาเกลียดคนที่มาโดนตัวเขา ครั้งที่แล้วก็ทำซูเหม่ยลี่ ครั้งนี้เป็นเฉินเวย เฉินเวยไม่ใช่คนดีอะไร เขาไม่เสียใจที่ทำแบบนี้กับเฉินเวย ถึงแม้จะเป็นน้องสาวเฉินเยี่ยน นอกจากเฉินเยี่ยนแล้ว ผู้หญิงคนอื่นอย่าได้คิดจะแตะต้องเขา!
————————–
