ตอนที่ 111 ยกเลิกงานแต่ง
“เพราะว่า” เมื่อสบตาพิมพ์ลดา จิรฐาจึงค่อยๆ
หยุดลง “เพราะว่าผมเห็นคุณนั่งกินข้าวอยู่กับตนัส ผม ทนเห็นไม่ได้ ผมโมโหที่คุณมาหลอกผม คุณหลอกผม ว่าคุณกินข้าวอยู่กับสะปัน แต่ที่จริงแล้วคุณกลับอยู่กับ
เมื่อได้ยินคําตอบของจิรฐา พิมพ์ลดาค่อยๆเอนหัว ลง แล้วหลับตาลง เธอไม่มีอะไรจะอธิบาย ได้เพียง ตอบอย่างเบาๆว่า “ฉันไม่ได้หลอกคุณ
จิรฐาไม่เชื่อเธออีกแล้ว ไม่เชื่ออีกแล้วจริงๆ
ไม่ใช่ว่าอธิบายไม่ได้ เพียงแต่ เธอไม่อยากจะ อธิบาย
เมื่อพูดจบประโยคนั้น เธอก็พลิกตัว หันหลังใส่เขา
ในช่วงนี้ พิมพ์ลดากำลังคิด ว่าเธอนั้นเป็นโรคซึม เศร้าจากอาการตั้งครรภีรึเปล่า นั่งในห้องทำงาน ก็ เอาแต่นึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกับจิรฐา จิตใจว้าวุ่นไม่ เป็นสุข เอกสารที่กองอยู่เต็มบนโต๊ะ ก็ยังจัดการต่อไป ไม่ไหว ยิ่งใกล้ถึงเวลาส่งแผนโฆษณาของโรงแรมในเครือ บริษัทเตชิตแล้วด้วย แต่เธอกลับไม่มีกระจัดกระใจเลย เลยซักนิด
เรื่องวุ่นวายในชีวิต บวกกับปัญหาในการงาน ยิ่งทำให้ เธอรู้สึกแย่เข้าไปอีก
คราจะพิงเก้าอี้พักให้หายเหนื่อย กำลังจะหลับตา เพื่อสงบจิตสงบใจ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“หัวหน้าคะ มีผู้หญิงสูงอายุท่านหนึ่งอยากพบท่าน ค่ะ” เลขาเปิดประตูเข้ามา บอกกับพิมพ์ลดา
เธอลืมตา แล้วนั่งขี้นมากๆ พยักหน้าอนุญาต “พา ท่านเข้ามา
พิมพ์ลดาคิดว่าคงเป็นแขกที่ทำงานร่วมกัน เขาไม่ ได้สนใจที่เลขาพูดว่าเป็นผู้หญิงสูงอายุมาหาเธอ เมื่อ พิมพ์ลดาเห็นผู้มาเยือนที่ยืนอยู่ด้านหน้าแล้ว ถึงกับอึ้ง
“คุณแม่ แม่มาที่นี่ได้อย่างไร เมื่อเห็นเป็นพฤกษา พิมพ์ลดาจึงรีบลุกขึ้นยืน
เดินมาหาเขา พฤกษาหัวเราะแล้วรีบเดินเข้าไป “นั่งๆๆ ไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอก”
“คุณแม่นั่งลงก่อนค่ะ” พิมพ์ลดาเดินอ้อมโต๊ะ
ทํางานมายังหน้าห้อง แล้วผายมือเชิญพฤกษาให้นั่งลง
พิมพ์ลดารู้ดีว่า เมื่อก่อนแม่จะใช้เวลาอยู่แต่ในหมู่ หอพักทหารเสียส่วนมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะมาอยู่ที่นี่ใน เวลานี้ มาอยู่ที่ห้องทำงานของเธอ เพียงแต่ช่วงนี้ แม่ มาเยี่ยมจันวิภาที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาลเป็นประจำ คง เป็นเรื่องธรรมดาที่จะแวะเข้าเมืองเสียหน่อย แต่ พิมพ์ ลดาไม่คิดว่าแม่จะมาหาเธอที่บริษัท
สําหรับความคิดที่ค่อนข้างเปิดกว้างนี้ คุณแม่ที่แต่ง กายทันสมัยได้อย่างสมวัยท่านนี้ เมื่อก่อนพิมพ์ลดา รู้สึกดีกว่านี้ แต่หลังจากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลครั้ง ก่อน ดูเหมือนแม่จะปกป้องจันวิภาเป็นพิเศษ ทำให้พิมพ์ ลดารู้สึกขุ่นเคืองคุณแม่ในใจ
พูดตามจริงนั้น พิมพ์ลดาไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ที่ใหญ่โตอะไรด้วยซ้ำ จะมองว่าเธอใจแคบ หรือคิด เล็กคิดน้อยก็ได้ แต่เธอไม่สามารถลบความขุ่นเคือง นั้นไปได้จริงๆ
พิมพ์ลดาสั่งให้เลขาไปชงชา เพื่อให้เธอออกไป ก่อน หลังจากปิดประตูเรียบร้อยแล้ว พิมพ์ลดานั่งลงที โซฟาอีกตัวหนึ่ง
“พิมพ์… เมื่อเห็นพิมพ์ลดานั่งลงแล้ว พฤกษายิ้มแล้ว
เรียกเธอ
พิมพ์ลดามองไปที่พฤกษา แล้วยิ้มออกมาเบาๆ “แม่ ลมอะไรพัดให้แม่มาหาพิมพ์วันนี้คะเนี่ย” พิมพ์ลดา กล่าว พรางนึกถึงตนัสที่อยู่ห้องข้างๆขึ้นมา เธอจึงรีบ กล่าว “นายคนนั้น ท่านผอ. โอ๊ะ ไม่ใช่ คุณตนัส เขาอยู่ ที่ห้องข้างๆ ให้พิมพ์ไปเรียกเขามาเจอแม่ไหมคะ”
ถึงแม้ว่าพิมพ์ลดาจะรู้ว่าเมื่อเวลาตนัสทำงานขึ้นมา นั้นเขาจะเป็นพวกบ้างาน ยิ่งไม่ชอบให้คุยเรื่องส่วนตัว ในเวลางาน แต่ยังไงพฤกษาก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ และไม่ ได้เจอกันมาตั้งหลายปีแล้ว พิมพ์ลดาคิดว่า เธอควรจะ ไปเรียกเขามาทักทายพูดคุยเสียหน่อย
แต่เธอกลับไม่คิดว่า พฤกษาจะส่ายหน้า “ไม่เป็นไร แม่เข้าไปหาตนัสมาแล้ว เมื่อกี้ไปแวะหาเขาที่ห้อง ทํางานมาก่อน พบเขาเสร็จแล้ว ก็มาหาลูกนี่แหละ
ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง
แล้ว
คงเป็นเธอที่ทำเกินหน้าที่อีก พิมพ์ลดาหัวเราะกลบเกลื่อน จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “งัน คุณแม่ดื่มชาก่อนค่ะ” แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆกลับรู้สึก ว่าไม่มีอะไรจะพูดกับแม่
หยิบแก้วชา สวยงามประณีตขึ้นมา จิบเบาๆ พฤกษาก็วางแก้วชา แล้วดึงมือของพิมพ์ลดาไปกุมไว้
“พิมพ์” แม่พูดพรางกุมมือพิมพ์ลดาแน่นขึ้น “แม่ ได้ยินจากจิรฐาว่า พวกเราจะยกเลิกงานแต่งที่จะจัดใน วันเสาร์นี้หรอจ๊ะ”
เมื่อคําพูดออกมาจากปากพฤกษา พิมพ์ลดาก็อึ้งไป เพราะเธอจำได้ว่า ดอนนั้นที่เธอขอเขายกเลิกงานแต่ง นี้ เขาบอกว่าเป็นไปไม่ได้ เขายังพูดอีกว่าการ์ดเชิญ ได้ส่งออกไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตระกูลพยุงพงษ์ หรือตระกูลแก้วใสก็จะเสียหน้าไม่ได้ แต่ตอนนี้ทำไม เรื่องถึงกลายเป็นเช่นนี้
เมื่อเห็นพิมพ์ลดา งจนตอบไม่ถูก พฤกษาก็ยิ้มด้วย ความเอ็นดู “แม่รู้ ว่าต้องเป็นความเห็นของจิรฐา ที่ ไม่ได้ปรึกษากับลูกอย่างแน่นอน แม่ถามเขาว่าทำไม ต้องยกเลิก เขาตอบแต่เพียงว่าเรื่องมันวุ่นวาย แล้วไม่ ได้พูดถึงเรื่องอื่นอีก แม่ยังนึกว่า เป็นเพราะพิมพ์รู้เรื่อง ของจ้าวิกา แล้วรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ยอมแต่งงานกับจิร รา”
แม่”
“พิมพ์ ฟังแม่พูดให้จบก่อน” ไม่เปิดโอกาสให้พิมพ์ ลดาได้อธิบาย พฤกษาก็พูดต่อ “ที่จริงแล้วเรื่องในตอน นั้น ไม่ใช่ความผิดของจิรฐาเลย ถ้าจะว่าใครผิด คนที่ ผิดมาที่สุด ก็คงจะเป็นแม่
“แม่ อย่าพูดอย่างนั้น
“พิมพ์ จิรฐาเป็นเด็กที่แสดงออกไม่เก่ง ตรงนี้เขาเป็น เหมือนพ่อของเขา ถ้าหากเขาเป็นเหมือนฉันซักนิดนึง เขาอาจจะกล้าที่จะแสดงออกมากกว่านี้ พฤกษากุม มือทั้งสองของพิมพ์ลดาแน่น นัยน์ตา น้ำตารื้นขึ้นมา “หรือเป็นเพราะจิรฐาไม่เคยสารภาพรักกับหนู แต่พิมพ์ หนูต้องเชื่อว่า เขารักหนู ฉันเป็นแม่ของเขา แม่ย่อมรู้ ใจลูกชายมากที่สุด ในใจเขาคิดอะไร ฉันเป็นแม่ที่เลี้ยง เขามา20กว่าปี เข้าใจมากที่สุด ความรู้สึกที่เขามีต่อจัน วิภา เป็นเพียงพี่ชายน้องสาวเท่านั้น แต่ความรู้สึกที่เขา มีต่อหนู เป็นความรักระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาว ฉัน ยังไม่เคยเห็นลูกชายของฉันรักใครได้มากเท่านี้มาก่อน เลย” เมื่อได้ยิน พฤกษาพูด พิมพ์ลดาก็น้ำตารื้นขึ้นมา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอพยายามไม่ให้น้ำตาที่อยู่ข้าง ในเอ่อล้นออกมา
“พิมพ์” พฤกษายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมา จากหางตาของพิมพ์ลดาแทนเจ้าตัว พรางหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อย่าโทษที่แม่ปิดบังเรื่องจันวิภาเลย อย่าถือ โทษแม่เลยนะ”
คุณแม่ หนูไม่ได้โทษแม่ ไม่เลยซักนิด” ” ดึงมือตัวเองออกมาปาดน้ำตาข้างหนึ่ง
พิมพ์ลดา
เย็นวันนี้ พิมพ์ลดาขอลา และได้รับอนุมัติจากตนัส แล้ว เพียงเพราะเขารู้ว่าช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ดี ให้เวลา เธอได้ออกไปช็อปปิ้งซักหน่อยคงจะดีขึ้น หาใช่ทำ แม่ใหญ่ถึงอนุญาต
ตามคำพูดของพฤกษาแต่อย่างใด นี่ถือว่าเห็นแก่
ตอนเย็นเลิกงาน จิรฐาเพิ่งกลับมาถึงบ้าน เมื่อเปิด ประตูเข้ามาก็เห็นพิมพ์ลดายืนอยู่ในห้องครัว
เธอกำลังก้มหน้าก้มตาจัดของที่อยู่ในมือ โดยไม่ได้ สังเกตเห็นว่าเขาได้กลับมาแล้ว
