SC:บทที่ 110 เป้าหมายคือโทรศัพท์ดาวเทียม
“ขั้นตอนนี้ต้องทำอย่างละมัดละวัง…อย่าใช้มือแบบนั้น…เอาละดูสิ่งนี้…”
ในขณะที่เขากำลังทำการสร้างสารเหลวเสริมความแข็งแรงให้บริสุทธิ์ ฟางซิงเฉิง พยายามอธิบายให้ หลินเฉิง ฟังถึงขั้นตอน
“ดูนี่สิ นี่คือไวรัสวันอวสานโลก! เมื่อคุณสกัดมันคุณต้องจำไว้ว่าหลังจากผสม DHCA ลงไป 1 นาทีคุณจะต้องทำแบบนี้…กระบวนการที่ทำให้สารเหลวบริสุทธิ์นั้น DHCAมีความสำคัญมาก ห้ามพลาดเด็ดขาด…”
ฟางซิงเฉิง สอนวิธีการทำสารเสริมความแข็งแรงให้บริสุทธิ์ ในขณะที่ หลินเฉิง ตั้งใจที่จะเรียนรู้เพราะนี่คือสิ่งสำคัญที่จะพัฒนาความแข็งแกร่งของเขาเอง
หลังจากสอนอย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 1 ชั่วโมงในที่สุด สารเหลวที่ทำการผสมขึ้นก็อยู่ในมือของ หลินเฉิง!
เมื่อมองดูของเหลวที่น่าดึงดูดนี้ หลินเฉิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาต้องการที่จะลองดื่มมันทันทีแต่เขาพยายามที่จะฝืนตัวเองเอาไว้
เมื่อเห็นความกังวลของ หลินเฉิง ฟางซิงเฉิง ยิ้มและหยิบของเหลวจากมือของ หลินเฉิง โดยตรง จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นและกลืนมันลงไป!
หลังจากเลียริมฝีปาก 2 ครั้ง ฟางซิงเฉิง พูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า
“สบายใจหรือยัง ฉัน โอ้ถ้าจะเรียกให้ถูกต้อง ศาสตราจารย์อย่างผมไว้ใจได้อย่างแน่นอน เอาล่ะคุณต้องผ่อนคลายจิตใจของคุณ!”
เมื่อได้ยินเสียงบ่นของชายชรา หลินเฉิง พูดว่า
“ ตาแก่แบบคุณ แก่จะลงโลงอยู่แล้ว อย่าทำเป็นห้าว ถ้าเกิดตายอย่างกะทันหันขึ้นมาจะทำยังไง เอาล่ะคุณสามารถไปบอกหลานสาวของคุณได้แล้ว พวกเราจะไปบ้านของคุณทันที เอ่อ อีกอย่างผมต้องการDHCAของคุณครึ่งหนึ่ง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง ฟางซิวเฉิง ที่กำลังมีความสุขต้องกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ
“ครึ่งหนึ่ง คุณจะบ้าเหรอ นั่นหมายถึงชีวิตของผมเลย!”
เมื่อเห็นว่าชายชราทำท่าทีโกรธและสิ้นหวัง หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า
“หยุดทำท่าแบบนี้ได้แล้ว คุณอยากให้หลานสาวของคุณไปเสี่ยงและช่วยคุณค้นหาบางอย่าง แต่คุณไม่ยอมมอบ DHCA ให้ผมครึ่งหนึ่งเป็นการตอบแทน งั้นหรอ!”
เมื่อได้ยิน หลินเฉิง พูด ฟางซิงเฉิง รู้สึกอับอายแต่เขายังคงทำหน้าหนาและพูดว่า
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมต้องการให้เธอไปเอาอะไร….”
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” หลินเฉิง ถาม พร้อมกับแสยะยิ้ม
ฟางซิวเฉิง จดจำถึงความน่ากลัวของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขาโบกมือและพูดว่า
“ไม่…ไม่มีอะไร..”
หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะและรีบลงบันไดไปหาหลานสาวของเขา
เมื่อเห็นชายชราวิ่งหนีออกไป หลินเฉิง ส่ายหัว หากไม่ใช่เพราะกลัวว่า เขาไม่ร้องขอ DHCA ซักหยดคงกระตุ้นความสนใสของชายชรา ความจริงแล้วเขาไม่ต้องการ DHCAนี้จริงๆ แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้พิสูจน์อย่างชัดเจนว่า แคปซูลยาระดับ Eของเขาสามารถใช้แทนกันได้ แต่เขามีความรู้สึกมั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนี้และถึงแม้ว่าแคปซูลยาระดับ E จะไม่สามารถหลอมรวมกับสารเหลวเสริมสร้างความแข็งแกร่ง เขาก็มั่นใจว่าเขาสามารถหา DHCA ได้อีกในอนาคต!
หลินเฉิง ใช้ประโยชน์ตอนที่ ฟางซิงเฉิง ไปชั้นล่างเก็บชุดเครื่องมือที่ทำความสะอาดแล้วลงไปในแคปซูลจัดเก็บของเขา จากนั้นเขาผิวปากเรียกโคล่าซึ่งกำลังหลับอยู่บนพื้นเพื่อติดตามเขาลงไปชั้นล่าง ก่อนที่เขาจะลงไปเขาหันกลับมามองห้องทดลองอีกครั้งมีความประหลาดใจนับไม่ถ้วนเกิดขึ้น จากนั้นเขาถอนหายใจและหมุนตัวลงไปชั้นล่าง
……
หลินเฉิง ยืนพิงกำแพงอยู่ที่ชั้น 1 ในขณะที่สูบบุหรี่และเฝ้าดู ชาย 2 คนก่อนหน้านี้ซ่อมประตูซึ่งถูก หลินเฉิง เตะทำลายในตอนที่เข้ามา ในขณะเดียวกันเขาก็ได้ยินบทสนทนาที่ไม่เต็มใจระหว่างปู่และหลานสาวที่อยู่ไม่ไกล
“หยูเอ๋อ เธอต้องติดตาม หลินเฉิง ไป หลังจากที่เธอไปถึงที่นั่น เมื่อพบสิ่งของแล้วให้ออกมาทันทีอย่าอยู่นานเกินไป..”
“หนูรู้น่าคุณปู่! ปู่สามารถมั่นใจได้เลยว่าหนูจะเอาของเหล่านั้นกลับมาให้ได้!”
“อืม ปู่เชื่อในตัวเธอ และ….”
เมื่อเห็นความห่วงใยอันไม่รู้จบของปู่และหลานสาว หลินเฉิง จึงเดินเข้าไปขัดจังหวะพวกเขาและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า
“พวกคุณต้องการที่จะร่ำลากันอีกนานไหม มันสายมากแล้วเราควรที่จะออกไปจากที่นี่!”
เมื่อได้ยินคำพูดหยาบคายของ หลินเฉิง ฟางซิงเฉิง ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะใส่ใจคำพูดของเขา ชายชราหันไปจับมือของ หลินเฉิง และพูดว่า
“คุณต้องดูแลหลานสาวของผมให้ดี ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณแล้ว!”
จากนั้นเขาก็หยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋าและส่งให้กับ หลินเฉิง
“ รถของผมอยู่ในโรงรถใต้ดินคุณสามารถขับออกไปได้!”
หลินเฉิง ไม่รับกุญแจและพูดว่า
“ไม่ล่ะ ผมมีรถเป็นของตัวเอง สำหรับหลานสาวของคุณ..”
ก่อนที่เขาจะพูดเสร็จ ฟางหยู ก็รีบขัดจังหวะขึ้นและพูดว่า
“ คุณปู่ได้โปรดมั่นใจหนูจะดูแลตัวเองให้ดี!”
หลังจากนั้นเธอมองไปที่ หลินเฉิง ด้วยความโกรธเห็นได้ชัดว่า หลินเฉิง ไม่พูดจะดีกว่านี้ หลินเฉิง ไม่สนใจสายตาของเธอเขาแบกถุงภูเขาไว้ด้านหลังและเดินออกไปพร้อมกับโคล่า
ทันทีที่เขาออกมาด้านนอกพายุหิมะก็พัดผ่านกระทบแก้มของเขา เขารีบใส่แว่นตากันหิมะทันที จากนั้น ฟางหยู ก็เดินออกมา หลินเฉิง จึงพูดออกมาว่า
“รอที่นี่ผมจะไปขับรถมา!”
จากนั้น หลินเฉิง ก็ไปมุมตึกเพื่อนำแคปซูลรถออกมา โคล่า กระโดดขึ้นรถทันที หลินเฉิงเหยียบคันเร่ง และชนกับซอมบี้ที่กลางทางเพื่อมายังทางเข้าของอาคาร
หลังจากนั้น ฟางหยู ก็ขึ้นรถ หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะใช้ระบบนำทาง ดังนั้นเขาจึงถามเธอโดยตรงว่า
“เราจะไปที่นั่นได้ยังไง”
เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ที่เย็นชา ฟางหยู อ้าปากและพูดง่ายๆว่า
“ตรงไปเลี้ยวขวาตรงสามแยก!”
ทันใดนั้น หลินเฉิง ก็เหยียบคันเร่งพุ่งออกไปทันที!
…………..
ระหว่างทางถนนเต็มไปด้วยหิมะ รถออฟโรดสีดำพุ่งผ่านซอมบี้ที่แน่นหนาทำให้แขนขาของพวกมันกระจัดกระจาย!ใบหน้าของ ฟางหยู ซีดขาว เธอรู้สึกอยากจะอาเจียน เธอรู้ดีว่าคนขับรถเป็นพวกเย็นชาอีกทั้งยังโรคจิต ไม่ว่าหน้ารถจะเป็นอะไรชายคนนี้จะขับรถและบดขยี้พวกมันโดยตรง เลือดสีดำเต็มไปทั่วกระจกหน้ารถ เลอะเทอะแล้วเหม็นคาว
สิ่งที่สำคัญที่สุดใบหน้าของชายคนนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยตั้งแต่ออกมา เขาสงบนิ่งราวกับว่าสิ่งที่เขาบดขยี้ไปนั้นเป็นเพียงมดปลวก…
หลังจากที่นั่ง “รถไฟเหาะตีลังกา”สักพักในที่สุดฟางหยูก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ในท้องของเธอแทบจะปล่อยอาหารที่กินไป เธอตะโกนใส่ หลินเฉิง อย่างขมขื่นว่า
“หยุด…หยุดสิ…ฉันจะอ้วกแล้ว!”
“รับทราบ!”
ทันใดนั้น ฟางหยูก็รู้สึกว่า ร่างกายของเธอพุ่งไปด้านหน้าศีรษะของเธอกระแทกกับคอนโซลหน้ารถอย่างจัง!
