ตอนที่ 116
“กวนเป็ง หยุด!”
เมื่อเห็นว่าก้อนหินกําลังกระทบศีรษะของหลินเฉิง หัวใจของนางหลิวตกใจจนตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว
“บึม!”
มีดของหลินเฉิง ปะทะกับก้อนหินแตกกระจายเป็น 2 ส่วน จนกระเด็นไปยังด้านหลังของเขา เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง สามารถจัดการกับวิกฤตนี้ได้อย่างง่ายดายนางหลิวรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ เธอรีบอธิบายกับกวนเป็งอย่างรวดเร็วว่า
“อย่าสู้กันเขาเพียงมาหาอะไรสักอย่าง…”
ก่อนที่เธอจะพูดเสร็จ กวนเป็ง ยังคงความรู้สึกไม่พอใจและจ้องมองไปที่หลินเฉิง จากนั้นสลับหันมามองเธอแล้วพูดกับนางหลิวว่า
“ไว้คุยกันทีหลัง”
จากนั้นเขาใช้หมัดทั้งสองชกไปที่พื้นอีกครั้งจนก้อนหินถูกเรียกขึ้นมาจากพื้นและผู้ต้องหาหลินเฉิง!
เมื่อหลินเฉิง เห็นก้อนหินขนาดใหญ่ 2 ก้อนกําลังบินตรงมาที่เขา หลินเฉิงยิ้มเยาะและถือมีดของเขาจัดการอย่างรวดเร็ว
มีเสียงดัง “ แกร็บ” 2 ครั้ง เกิดใบมีดน้ําแข็ง 2 อันพุ่งตรงไปยังก้อนหินขนาดใหญ่
ตูม! ตูม!
ก่อนที่ก้อนหินจะมาถึงหลินเฉิง มันก็ถูกทําลายด้วยใบมีดน้ําแข็ง 2 อันกลางอากาศ
เมื่อเห็นใบมีดน้ําแข็ง 2 อันที่เกิดขึ้นจัดการกับก้อนหินของเขา ในที่สุดกวนเป็งก็ตระหนักได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ เขาต้องการที่จะอ้าปากถามคําถามแต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียวสันหลังมาจากด้านหลังศีรษะของเขา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีและหันกลับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันเขาก็เรียกก้อนหินสองก้อนขึ้นมาปิดกั้นด้านหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว
ตูม!
เสียงการแตกของก้อนหินทําให้กวนเป็งสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เขาเห็นแท่งน้ําแข็งกําลังทะลุผ่านก้อนหินของเขาและเสียบลงที่ไหล่ซ้าย
กวนเป็งจับไหล่ของเขาและจ้องมองหลินเฉิงที่ยังคงทําสีหน้าเย็นชา
“ นายเป็นใคร ?” เขาถามด้วยความโกรธ
“เหอะ”
หลินเฉิงยิ้มเยาะและดีดนิ้ว ทันใดนั้นแท่งน้ําแข็งอีกหลายสิบแห่งก็ปรากฏอยู่เหนือหัวของกวนเป็ง จากนั้นหลินเฉิงก็พูดขึ้นว่า
“ไม่ใช่ทุกคนที่นายจะสามารถยั่วยุพวกเขาได้!”
ทันใดนั้นแท่งน้ําแข็งหลาย 10 อันก็พุ่งหากวนเป็งทันที
ปักๆๆๆๆ
เสียงการแทงของแท่งน้ําแข็งดังขึ้น ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่กวนเป็งเรียกกําแพงหินขึ้นมาปิดกั้น แต่ตัวของเขาต้องถูกแรงสั่นสะเทือนกระเด็นไปชนกําแพงด้านหลังจนกําแพงบ้านพังทลาย
“โอ้ ดูเหมือนว่านายจะมีความสามารถในการควบคุมหิน…น่าสนใจ”
เมื่อเห็นกําแพงหินที่เกิดขึ้น หลินเฉิงเปล่งเสียงขึ้นด้วยความชื่นชม
ในเวลานี้ กวนเป็งไม่ได้หยิ่งทะนงอีกต่อไป หลังจากที่เขาปีนกําแพงออกมายังไม่เต็มใจใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น จากนั้นล้มลงกับพื้นแล้วอ้าปากหายใจหนัก
หลินเฉิง เดินถือมีดไปหากวนเป็ง และจ่อลงที่คอของเขา
“ไม่นะ!”
เปร้ง!
ในขณะที่ปลายมีดของหลินเฉิง กําลังทะลวงผ่านคอของกวนเป็ง ก็เกิดกระจกใสปิดกั้นการแทงของหลินเฉิง ซึ่งสามารถช่วยเหลือชีวิตของกวนเป็งได้ทันท่วงที
เมื่อมองเห็นสิ่งกีดขวางที่โปร่งใสนี้ หลินเฉิงขมวดคิ้ว ก่อนอื่นเขากวาดสายตาไปที่ แม่ลูกที่นั่งอยู่จากนั้นเขาหันไปหาฟางหยู และถามพี่เสียงเย็นชาว่า
“เธอกําลังทําอะไร?”
หลินเฉิง แสดงออกถึงความโกรธที่หญิงสาวช่วยชีวิตคนคนนี้เอาไว้ เหงื่อบนศีรษะของฟางหยู ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตกในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่าอากาศรอบตัวเหน็บหนาวราวกับจะกลายเป็นน้ําแข็ง เธอรีบตอบอย่างรวดเร็วว่า
“ช่วย…ช่วยปล่อยเขาได้ไหม…ฉันรู้จักเขา!”
“เธอรู้จักเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”
เมื่อได้ยินคําตอบของฟางหยู หลินเฉิงเยาะเย้ย
“หรือว่าเธออยากจะตายไปพร้อมกับเขาอย่างนั้นหรอ?”
“ไม่..ไม่ใช่แบบนั้น…ฉันรู้จักเขาจริงๆ! ฉันจําได้ว่าชื่อของเขาคือกวนเป็ง เขาเคยทํางานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของคุณปู่เมื่อ 10 ปีก่อน ต่อมาเขาบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุ และหลังจากฟื้นขึ้นมาเขาก็หายตัวไป และไม่มีข่าวของเขาอีกเลย ในเวลานั้นคุณปู่พยายามตามหาเขา โดยไม่คาดคิดว่าเขาจะกลายเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว…”
“แล้วยังไงล่ะ?มันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”
หลินเฉิง ส่ายหัวหากเขาต้องการกําจัดใครสักคนเขาจะทํามันอย่างไม่ลังเล แต่ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่ด้านหลังของเธอและพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชาว่า
“ผู้ชายไปไหน!”
เมื่อฟางหยู ได้ยินคําพูดของหลินเฉิง เธอหันหลังกลับไปที่โซฟาหัวใจของเธอทรุดฮวบทันที หลิวเฉียงหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เมื่อหลินเฉิงเห็นใบหน้าที่สับสนของหญิงสาวเขาอยากจะแทงเธอจนตาย เมื่อพิจารณาว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาหุนหันพันแล่นเขาพยายามระงับความโกรธของตัวเองและโบกมือเรียกโคล่า จากนั้นพูดขึ้นด้วยความรวดเร็วว่า
“ค้นในบ้าน!”
หลังจากนั้นโคล่าออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว หลินเฉิงไม่ได้สนใจกวนเป็งที่กําลังหมดสติอยู่อีกต่อไป เขาเองก็เริ่มตามหาหลิวเฉียงเช่นกัน เห็นชัดเจนว่าหลิวเฉียง รู้จักโทรศัพท์ดาวเทียมของเขา ดังนั้นเขาจึงซ่อนตัวและปฏิเสธที่จะเปิดเผยออกมา ในเวลานี้เขามี 2 ทางเลือกเท่านั้น 1 คือซ่อนตัวอยู่ในบ้าน และ 2 เอาโทรศัพท์ดาวเทียมและหนีออกไปข้างนอก หลินเฉิงสั่งให้โคล่าอยู่ในบ้านเพื่อค้นหาชายคนนี้ในขณะเดียวกันตัวเขาเองออกไปข้างนอกเพื่อที่จะตามล่า
หิมะด้านนอกยังไม่มีทีท่าที่จะหยุดตก ในทางตรงกันข้ามมันยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆซึ่งเป็นอุปสรรคในการติดตามของหลินเฉิง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาหยุดทันทีและยืนนิ่งบนหิมะ จากนั้นใช้ประสาทสัมผัสหูฟังการเคลื่อนไหวรอบตัวอย่างระมัดระวัง
ตอนแรกเขาเพียงได้ยินเสียงหิมะตกเท่านั้น หลินเฉิง พยายามสงบสติอารมณ์ด้วยความช่วยเหลือจากแคปซูลระดับยา D ทําให้ประสาทสัมผัสของเขาเสียบคมมากยิ่งขึ้น ตราบใดที่ไม่มีใครรบกวนเขา การเคลื่อนไหวในระยะ 1 กิโลเมตรเขาจะได้ยินอย่างชัดเจน!
เขาไม่เชื่อว่า หลิวเฉียง จะวิ่งหนีไปไกลนัก ในฐานะที่เป็นคนธรรมดาเขาไม่สามารถหลบหนีได้ 1 กิโลเมตรในเวลาเพียงไม่กี่นาทีในคืนที่หิมะตกหนัก
ประมาณ 2 นาที่ผ่านไป หูของหลินเฉิงขยับอย่างรวดเร็ว แล้วได้ยินเสียงหายใจอย่างชัดเจนในระยะ 500 เมตรด้านหน้า มุมปากของหลินเฉิง ขดยิ้มและรีบตรงไปยังทิศทางของเสียงหายใจ
ความมืดในค่ําคืนนี้ส่งผลกระทบต่อสายตาของเขาเพียงเล็กน้อย ในตอนนี้เต็มไปด้วยหิมะ หลินเฉิงเหยียบหิมะลงไปเป็นรอยเท้าตื้นและเกือบจะจางหายไปทันทีเมื่อหิมะตกลงมา
ระยะทางมากกว่า 500 เมตรเป็นเพียงแค่พริบตาสําหรับหลินเฉิง เขาเห็นหลิวเฉียง กําลังดิ้นรนอยู่ท่ามกลางหิมะ และพยายามเร่งความเร็วขึ้นอีก หลินเฉิงวิ่งเข้าไปใกล้และเตะลงบนหลังของเขา ทําให้หลิวเฉียงจมลงไปในหิมะ
“หนีหรอ?นายไม่ฉลาดเลย”
หลิวเฉียงรู้สึกเจ็บปวดที่หลังของเขาอย่างรุนแรง เมื่อได้ยินเสียงของหลินเฉิง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวและพยายามดึงมีดออกจากรองเท้าก่อนที่จะแทงไปที่คอของหลินเฉิง!
