SC-บทที่ 119 คลื่นความหนาว
ท่ามกลางพายุหิมะมียานพาหนะ 2 คันกําลังดิ้นรนอยู่ในพายุหิมะราวกับเรือ 2 ลําที่อยู่ท่ามกลางคลื่นพายุ เมื่อมองไปที่น้ําแข็งและหิมะที่เกาะตัวหนาบนกระจกใบหน้าของหลินเฉิงดูน่าเกลียด ตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มออกเดินทางเป็นเวลา 3 ชั่วโมงแล้วอุณหภูมิภายนอกลดลงมากขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งเขาจะปรับอุณหภูมิความร้อนสูงสุดในรถก็ตามแต่ยังคงไม่สามารถปิดกั้นความหนาวเย็นที่อยู่ด้านนอก
ฟางหยูนั่งอยู่ข้างคนขับ เธอห่อตัวด้วยแจ็คเก็ตหนา 2 ชั้นริมฝีปากของเธอเป็นสีขาวและฟันของเธอสั่นกระทบกัน
“ฉัน…เรา..เราจะไม่แข็งตายอยู่ที่นี้ใช่ไหม?”
เมื่อมองไปที่คนขับอย่างหลินเฉิงที่ยังคงเงียบอยู่เสมอ ฟางหยูพูดติดอ่างด้วยความสิ้นหวัง
หลินเฉิง ส่ายหัวและพูดว่า
“มันยังเร็วเกินไปที่จะตายที่นี่แต่ถ้าเราไม่หาที่หลบภายในเมืองในไม่อีกกี่ชั่วโมงอัตราความเย็นที่รุนแรงนี้อาจทําให้พวกเราตาย…”
เมื่อได้ยินความคิดของหลินเฉิง ฟางหยูพึมพําเป็นเสียงกระซิบกับตัวเองว่า
“คุณปู่…”
เมื่อเห็นใบหน้าฟางหยูที่แสดงความหมดหวัง หลินเฉิงไม่มีเวลาปลอบเธอ เขาจ้องมองไปด้านหน้าหัวใจของเขากําลังมืดมนและพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก
“บูม!”
ในตอนนี้พายุหิมะหนาเกินที่พวกเขาจะมองเห็นเส้นทางด้านหน้า หลินเฉิงรู้สึกว่าหัวรถของเขาชนอะไรบางอย่าง ทําให้เครื่องยนต์ของเขาส่งเสียงไม่พึงประสงค์ออกมา
“เวรเอ้ย!”
หลินเฉิงสาปแช่งยังไม่มีทางเลือกเขาต้องการลงไปตรวจสอบหน้ารถของเขาแต่เมื่อเขาพยายามเปิดประตูออกไปกลับพบว่าไม่สามารถเปิดออกไปได้
เขาพยายามผลักออกไป 2-3 ครั้งจนน้ําแข็งที่เกาะประตูแตกออก เขาจึงสามารถออกมาจากรถได้
เมื่อเห็นดังนั้น หลินเฉิงยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นดูเหมือนอุณหภูมิภายนอกต่ํากว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้ หลินเฉิงกระโดดลงจากรถและรีบไปที่หน้ารถเพื่อตรวจสอบสถานะการ เขาพบว่าด้านหน้ารถของเขาชนกับที่รถยนต์คันอื่นที่ทิ้งร้างเอาไว้
เมื่อเขามองไปด้านหน้าและเห็นระเบียงที่คุ้นเคย หลินเฉิงรู้สึกตื่นเต้นเขารีบกลับมาปลุกโคล่าจากนั้นพูดกับฟางหยูด้วยความรวดเร็วว่า
“เราไม่สามารถขับรถต่อไปได้ พวกเราจําเป็นต้องเดิน!”
ฟางหยูที่กําลังสั่นหนาวอยู่เบาะรถพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกระโดดลงจากรถพร้อมกับโบกมือให้กับแม่และลูกสาวที่ติดตามอยู่ด้านหลังจากนั้นเธอรีบเดินตาม หลินเฉิงไปอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ท้องฟ้าเป็นสีขาวทั้งหมด พายุหิมะไม่มีท่าทีว่าจะหยุด หลินเฉิงสวมแว่นกันหิมะ และหน้ากากเดินไปพร้อมกับโคล่า ในขณะที่ฟางหยูกับแม่และลูกสาวรวมทั้ง กวนเป็งที่เพิ่งฟื้นเดินตามมาด้านหลัง
โชคดีที่ซอมบี้บนถนนได้ถูกกวาดล้างไปก่อนหน้านี้ อีกทั้งพายุหิมะที่ตกหนักทั้งคืนทําให้พวกเขาไม่เจอซอมบี้มากมายเท่าไหร่นัก จนกระทั่งพวกเขาออกจากพื้นที่ปิดกั้น
หลังจากก้าวออกมาจากจุดที่ถูกปิดกั้น หลินเฉิงเตรียมวิ่งไปที่ลานรถเพื่อจะเปลี่ยนเป็น g 6 5 ของเขาแต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดปกติ เขาเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็วฝันว่าท้องฟ้าใน ตอนนี้สว่างอย่างผิดปกติ เขาเห็นเมฆเป็นวงแหวนขนาดใหญ่ปรากฏตัวขึ้นราวกับขนมมาสเมโล่ขนาดใหญ่ที่ขยายตัวขึ้นหลายเท่า กําลังหมุนอยู่ใจกลางกลุ่มก้อนเมฆ!
ฟางหยูที่พึ่งติดตาม หลินเฉิงมาเงยหน้าขึ้นมองตามสายตาของ หลินเฉิงทันใดนั้น เธอก็เห็นก้อนเมฆขนาดใหญ่บนท้องฟ้า ความรู้สึกหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจของเธอทันที!
หลินเฉิง เองก็ขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด มีความรู้สึกไม่สบายใจเกิดในใจของเขา เขาพบว่าพายุทอร์นาโดที่อยู่ในพายุหิมะดูเหมือนมันจะไม่หยุดลงในเวลานี้
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียง “แกร๊บ” เบาๆดังขึ้นในหูของเขา หลินเฉิงหันไปมองรอบๆและพบว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่กําลังเคลื่อนไหวอยู่ตอนนี้เช่นธงบนเสาธงหน้าโรงแรมกําลังกลายเป็นน้ําแข็งภายในพริบตา
หลังจากเห็นธงบนเสาธงกลายเป็นน้ําแข็งใบหน้าของ หลินเฉิงบิดเบี้ยวน้ําเสียงของเขาแสดงออกถึงความกระตือรือร้นอย่างเร่งรีบ
“วิ่งเร็วเข้าตามฉันมา!”
ในเวลานั้นเอง หลินเฉิงวิ่งขึ้นไปบนอาคารที่มีสัญลักษณ์ KTV ซึ่งเป็นเครื่องหมายพร้อมกับสัญลักษณ์ของโค้ก
เมื่อเขาเตะประตูเข้าไป หลินเฉิงไม่ยอมอยู่เฉยๆ เขาชําเลืองมองตําแหน่งของบันไดและรีบวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ในอาคารแห่งนี้มีทั้งหมดมากกว่า 20 ชั้น แต่หลินเฉิง ไม่ได้สนใจฉันอื่นๆ เป้าหมายในใจของเขาคือชั้น 5
แม้ว่าคลื่นความเย็นเกิดขึ้นอย่างฉับพลันเห็นได้ชัดว่าถ้าเขาอยู่ต่ําเกินไปเขาจะไม่สามารถหลบหนีชั้นน้ําแข็งที่ก่อตัวขึ้นได้ แต่สิ่งที่หลินเฉิงรู้สึกเป็นกังวลก็คือพายุหิมะที่กําลังตกอยู่ในตอนนี้
เขาไม่แน่ใจว่าคลื่นความเย็นนี้จะหยุดเมื่อไหร่ แต่ดูเหมือนจะเกิดพายุหิมะอย่างแน่นอน เขาตัดสินใจที่จะหาห้องที่ปิดกันสมบูรณ์ที่สุดและพักอยู่ในชั้นสูงเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกพายุหิมะฝังตัวเองเอาไว้
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในอาคารคลื่นความเย็นก็บุกรุกเข้าอาคารเช่นกัน หลินเฉิงหายใจหอบ และไม่กล้าใช้ร่างกายของเขาสัมผัสโดนกับผนัง ทันทีที่นิ้วของเขาสัมผัสโดนกับราวบันไดโดยไม่ตั้งใจ นิ้วของเขาติดกับราวบันไดทันที
“ เร็วเข้า!”
หลินเฉิง เหลือบมองโคล่าที่ติดตามมาอย่างใกล้ชิดและเขายังได้ยินเสียงฝีเท้าอันยุ่งเหยิงตาม มาจากชั้นล่าง เขาไม่สนใจที่จะดูแลคนเหล่านั้น เขาดึงมือออกมาจากราวบันไดบาดแผลขึ้นเล็ก น้อยจากผิวหนังลอก เขาเพิ่มความเร็วอีกครั้งและรีบขึ้นไปที่ชั้นบน
บูม!
หลังจากที่ขึ้นมาถึงชั้น 5 หลินเฉิง เตะที่ประตูกระจกของอาคารและรีบพุ่งเข้าไปยังห้องที่อยู่ ด้านใน จากนั้น หลินเฉิง ตรวจสอบสภาพห้องอย่างรวดเร็วพร้อมกับเริ่มทําลายเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่อยู่ใกล้เคียงจากนั้น นํามากองเอาไว้เพื่อจุดไฟ
หลังจากโยนเก้าอี้ตัวสุดท้ายลงบนพรม ในที่สุดฟางหยู และคนอื่นๆก็วิ่งมาถึงชั้น 5 พวกเขา นอนแนบร่างกับพื้นและอ้าปากหายใจ
“อย่าทําเป็นอ่อนแอ เถ้าพวกคุณไม่อยากตายจงลุกขึ้นและทําลายเก้าอี้เหล่านี้เพื่อทําเป็น ฟื้น!”
หลังจากที่ หลินเฉิง ปิดประตูเขามองเห็นน้ําแข็งที่กระจายอย่างรวดเร็วบนผนังรอบๆ หลิ นเฉิงกระตุ้นคนเหล่านั้นด้วยคําไม่กี่คําก่อนที่จะหยิบมีดออกมาและสับลงบนเก้าอี้
หลินเฉิงใช้เวลาน้อยกว่า 1 นาทีก็สามารถตัดเก้าอี้ให้กลายเป็นพื้นได้ จากนั้นก็เอาไฟแช็ค ออกมาแล้วดึงพรมขึ้นจุดไฟ หลังจากที่ไฟลุกเขาหยิบฟันโยนใส่ลงไปเรื่อยๆ
