SC:บทที่ 120 เต็นท์
1 ชั่วโมงต่อมา!
ภายในห้องที่ตกแต่งด้วยหนังเกิดชั้นหนาของน้ําแข็งทั่วทั้งห้อง คล้ายกับห้องนี้เป็นห้องแช่แข็งขนาดใหญ่ ฟางหยู กอดแม่และลูกสาวทั้งสามคนสวมกอดกันแน่นเพื่ออยู่ใกล้ไฟซึ่งอยู่กลางห้องมากที่สุด
“ปัก!”
หลินเฉิง นั่งอยู่ที่ประตูเขาใช้มีดในมือของเขากระแทกประตูอย่างแรง
โดยทั่วไปแล้วห้องจะถูกปิดผนึกระบายอากาศแล้วใช้พัดลมดูดอากาศแทน แต่พลังงานไฟฟ้าได้ตัดออกไปนานแล้วดังนั้นเพื่อไม่ให้มีคาร์บอนไดออกไซด์เต็มในห้อง หลินเฉิง จําเป็นต้องเจาะรู เพื่อระบายอากาศ
สักครู่ต่อมา หลินเฉิง เปิดช่องว่างประมาณ 15 cm ที่ประตู เมื่อเขารู้สึกถึงอากาศหนาวเย็นพุ่งเข้ามามันทําให้เขารู้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาลูบหัวโคล่าที่นอนอยู่กับพื้นและเดินไปที่ด้านในสุดของห้อง
หลินเฉิง เหลือบมองเล็กน้อยไปที่ กวนเป็ง เขานั่งยองยองอยู่ข้างกองไฟและพยายามเติมไฟตลอด หลินเฉิง ถอนหายใจในความรู้สึกของเขาค่อนข้างรําคาญเล็กน้อย
หากไม่ใช่คนเหล่านี้เป็นภาระที่เขาไม่สามารถทิ้งได้ เขาคงเข้าไปในแคปซูลบ้านของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงความหนาวเย็นนี้ได้อย่างปลอดภัย ไม่เหมือนกับการเสี่ยงที่อยู่ในห้องแช่แข็งนี้
“ฉันหวังว่าจิ้งจอกเฒ่า ฟางซิวเฉิง จะไม่ถูกแช่แข็งตายซะก่อน”
หลินเฉิง พึมพําอย่างเงียบๆจากนั้นค้นบางอย่างในถุงปืนเขาของเขา ความจริงแล้วเขาแอบหยิบเต็นท์ในแคปซูลจัดเก็บออกมาจากนั้นวางไว้ที่มุมกําแพง
เมื่อเห็น หลินเฉิง มีเต็นท์ ฟางหยู ที่กําลังตัวสั่นอยู่นั้นก็ถามขึ้นมาแปลกๆว่า
“ หลินเฉิง ทําไมนายถึงมีเต็นท์ล่ะ”
เมื่อได้ยินคําถามของหญิงสาว หลินเฉิง พูดคิดว่า
“เพราะฉันมักจะออกไปข้างนอกในตอนกลางคืนบ่อยครั้งดังนั้นนี่คือสิ่งที่ฉันเตรียมเอาไว้”
ฟางหยู เบาลังเลสักครู่ก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้งว่า
“นั้น…ดังนั้น…”
“ ถ้าเธอไม่อยากตายก่อนที่จะหนาวตาย อยู่ข้างนอกแล้วอย่ายุ่งกับเต็นท์ของฉัน!”
เมื่อเห็นฟางหยูลังเลที่จะพูด หลินเฉิง ก็ปิดกั้นความหวังสุดท้ายของเธอโดยตรง เมื่อได้ยินการปฏิเสธของ หลินเฉิง ใบหน้าของ ฟางหยู สีขาวเธอกัดริมฝีปากและถามอย่างไม่เต็มใจว่า
“แต่…แต่ฉันหนาวมาก…”
“โอ้…”
หลินเฉิง ตอบกลับอย่างสบายๆ จากนั้นเดินตรงไปที่เต็นท์พร้อมกับโคล่า หลังจากที่เขาวางถุงนอนไว้ในเต็นท์เขาก็พูดขึ้นว่า
“ทําไมเธอไม่มองไปที่ 2 แม่ลูกกับ กวนเป็ง ล่ะพวกเขาทั้งสามคนดูเหมือนจะไม่หนาวเลย หรือว่าเธออ่อนแอกว่าพวกเขา”
“ไม่!”
เมื่อได้ยิน หลินเฉิง พูดถึงตัวเอง หลิวฉิงฉิว ซึ่งกําลังสั่นสะท้านด้วยความเหน็บหนาว พูดประโยคหนึ่งขึ้นทันทีในขณะที่ฟันของเธอกัดแน่น ปากของเธอยังคงสั่นเล็กน้อยและพูดว่า
“คุณชื่อของคุณคือ. หลินเฉิง ใช่ไหม?คุณพอที่จะให้ลูกสาวของฉันเข้าไปด้านในได้ไหม? ฉัน…ฉัน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของ หลิวฉิงฉิว แดงเป็นสีเลือดเล็กน้อยเธอก้มหน้าลงและกัดฟันพูด
“ฉันจะตอบแทนคุณ!”
“หืม?..”
หลินเฉิง มอง หลิวฉิงฉิว ที่งดงามและพูดอย่างเย็นชาว่า
“ ตอบแทนฉันอย่างนั้นหรอ คุณมีอะไรที่จะตอบแทนผมได้”
หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็เดินเข้าไปในเต็นท์และเพิกเฉยต่อทุกคน เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่มีทัศนคติที่จะเอื้ออาทร หลิวฉิงฉิว กํามือแน่นเธอพยายามที่จะเดินตรงไปหาเขาแต่ ซูว่านหลิง กลับจับมือของเธอไว้
“แม่…หนูคิดว่าเราไม่ควรที่จะขอร้องคนอย่างเขา!”
หลังจากที่ดึง หลิวฉิงฉิวเอาไว้ ซูว่านหลิง ก็ดึงมือเล็กๆของเธอกลับเข้าไปซุกในเสื้อผ้าเพื่อความอบอุ่นอันน้อยนิดและพูดขึ้นด้วยความโกรธ
เมื่อได้ยินคําพูดของ ซูว่านหลิง หลิวฉิงฉิว ส่ายหัวและกําลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกขัดจังหวะโดย กวนเป็ง ที่นั่งอยู่ใกล้กองไฟเขาพูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ
“คุณหนู การที่เขาให้เราติดตามมาถึงที่นี่เพื่อหลบหนีคลื่นความเย็นด้านนอกก็ถือว่าเป็นความใจดีของเขาแล้ว คุณอย่าบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
เมื่อ ซูว่านหลิง ได้ยินคําพูดของ กวนเป็ง เธอกัดริมฝีปากแน่นและพูดเบาๆว่า
“ฉัน..ฉันไม่ได้บ่น! ฉันแค่ไม่อยากให้แม่ของฉันลําบาก…”
เมื่อได้ยินดังนั้น กวนเป็ง ไม่พูดอะไรอีกต่อไปเขานอนอยู่ข้างกองไฟและเพิ่มพื้นเป็นครั้งคราว
หลิวฉิงฉิว ถอนหายใจและขมวดคิ้วเธอสงสัยว่าทําอย่างไรหลินเฉิงจะอนุญาตให้พวกเธอเข้าไปในเต็นท์นั้นได้
หลังจากนอนในเต็นท์อบอุ่นเป็นเวลาหลายชั่วโมงในที่สุดหลินเฉิงก็สามารถฟื้นคืนพลังของเขาจากนั้นเขาเปิดเต็นท์ออกมา
ไฟที่อยู่ตรงกลางห้องยังคงเผาไม่อยู่ตลอด แต่ไม่มีร่องรอยของน้ําแข็งละลายบนกับผนังเลยสักนิด หลินเฉิง เดินไปที่ไฟแล้วผิงมือของเขา เขาเห็น กวนเป็ง นอนหมอบอยู่กับพื้นผมของเขามีสเก็ตน้ําแข็งเกาะเป็นประปราย
….
“เอ้…พี่ชายตื่นเถอะ!”
หลินเฉิง ตกลงบนไหล่ของ กวนเป็ง กวนเป็ง ลืมตาขึ้นและมองรอบตัวอย่างสับสนจากนั้น หลินเฉิงยิ้มและพูดว่า
“ พี่ชายคุณทําได้ดีมาก คุณไม่ลืมที่จะเติฟปืนในขณะที่ผมหลับ!”
หลังจากนั้น กวนเป็ง ก็หัวเราะออกมาเสียงแหบห้าว
“ไม่ใช่อย่างนั้นเพียงแค่ฉันนอนไม่หลับ…”
หลินเฉิง โบกมือและพูดอย่างเฉยชาว่า
“ ไม่ว่าจะนอนหลับหรือไม่หลับมันก็เรื่องของคุณแต่ไฟยังคงลุกไหม้อยู่เป็นความดีความชอบของคุณดังนั้นไปนอนที่เต็นท์สักพักเถอะผมจะอยู่ตรงนี้ให้เอง!”
ในตอนนี้ กวนเป็ง ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์เขาตกตะลึงและจ้องมอง หลินเฉิง พร้อมกับอุทานว่า
“นาย…นายต้องการให้ฉันเข้าไปนอนในเต็นท์อย่างนั้นหรอ?”
หลินเฉิง โบกมือขัดจังหวะการพูดของเขาอีกครั้งและพูดว่า
“ตอนนี้มันอยู่ในยุคของวันสิ้นโลกใครก็ตามที่มีส่วนช่วยเหลือในทีมจะได้รับสิทธิ์ในการเอาชีวิตรอดแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะอยู่กับผมแต่เธอก็ไม่ได้มีส่วนร่วมกับทีมดังนั้นเธอจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น!”
เมื่อได้ยินคําพูดสมเหตุสมผลของ หลินเฉิง กวนเป็งก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาลังเลสักครู่ก่อนที่จะอ้าปากพูดว่า
“เอ่อ… แต่คุณหลิวและคุณฟางใจดีมากสําหรับผมแล้วควรที่จะให้พวกเธอได้เข้าไปในเต็นท์”
เมื่อ กวนเป็ง พูดจบ หลินเฉิงก็ถอนหายใจ
เมื่อเห็นว่าชายคนนี้สมัครใจและยืนการที่จะทิ้งโอกาสเข้าไปในเต็นท์ให้กับผู้หญิงทั้ง 3 คน หลินเฉิง ทําหน้าแปลกๆแล้วพูดว่า
“คุณยังโอเคดีหรือเปล่า คุณอยู่ที่นี้มาสักพักแล้วและร่างกายของคุณก็กําลังบาดเจ็บคุณอาจจะตายได้ แน่ใจหรือว่าต้องการที่จะให้โอกาสนี้แก่ผู้หญิงทั้ง 3 คน?คุณคงไม่ได้ตกหลุมรัก หลิวฉิงฉิว คนนั้นใช่ไหม!”
เมื่อได้ยินคําหยอกล้อของ หลินเฉิง กวนเป็ง ส่ายหัวและพูดอย่างรวดเร็วว่า
“ จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง หากนับตามเครือญาติแล้วเธอถือว่าเป็นป้าของผม! เรื่องตลกแบบนี้ ไม่ควรเอามาล้อเล่น…”
“ฮ่าฮ่า!”
เมื่อเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของ กวนเป็ง หลินเฉิง หัวเราะ 2-3 ครั้งแล้วพูดว่า
“ตกลง!ผมให้โอกาสนี้แก่คุณแล้วดังนั้นผมจะไม่ขอมันกลับคืน เอาล่ะไปบอกพวกเธอ!”
หลังจากนั้น หลินเฉิง ไม่ใส่ใจกับ กวนเป็ง ติดต่อไปเขานั่งข้างกองไฟและเริ่มจุดบุหรี่สูบอย่างเงียบๆ
