SC:บทที่ 131 การต่อสู้ในปา
แม้ว่าความสูงของภูเขาฟินิกซ์นั้นไม่ได้สูงมากเกินไปแต่มันก็เป็นเทือกเขาที่ปกคลุมไปทั้ง 3 จังหวัด บริเวณป่าทึบกว้างใหญ่แบบไม่มีสิ้นสุด
หลังจากที่ หลินเฉิง วิ่งลึกเข้าไปในปาแสงแดดที่เคยสดใสก็ถูกบดบังด้วยกิ่งไม้และใบไม้ที่หนาทึบ มีเพียงกลิ่นดินและกลิ่นของต้นไม้เท่านั้น
ด้านหน้าของ หลินเฉิง ในตอนนี้เป็นต้นไม้ยักษ์ที่สูงสง่าด้านบนปกคลุมไปด้วยหิมะหนาและร่วงหล่นลงมาเป็นบางครั้ง เนื่องจากการชนของหมีดําทําให้นกที่อาศัยอยู่ตามกิ่งไม้ตกใจกลัวและกระพือปีกหนีไป ทุกทิศทุกทาง
“ไอ้หมีตัวนี้มันไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?นี่ขนาดว่าฉันตัดขามันไปขานึ่งแล้วนะ?”
หลินเฉิง ยังคงสังเกตเห็นว่าหมีดํายังใช้ความเร็วเท่าเดิมและยังมุ่งหน้าเข้าไปยังป่าลึก
ในขณะที่ หลินเฉิง กําลังวิ่งไล่ตามอยู่นั้น เขาก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างพุ่งเข้ามาที่หัวของเขา หลินเฉิง รีบคว้ามันทันที มันกลายเป็นลูกธนู
หลังจากที่ หลินเฉิง สังเกตลูกธนู หัวของลูกธนูทําด้วยหิน หลินเฉิง รู้สึกสับสนและใช้ความคิด
แต่ก่อนที่เขาจะทันหาผู้กระทําผิดเขาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหมีดําที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้อยู่ไม่ไกล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาพบว่ามันถูกยิงด้วยลูกศรพรุนเป็นรังผึ้ง หลังจากที่มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดมันล้มลงกับพื้นหิมะ เลือดของมันกระจัดกระจายราวกับน้ำแข็งใส
เมื่อเห็นฉากนี้หัวใจของ หลินเฉิง มืดมน ต้องเข้าใจว่าขนของหมีดํานั้นแข็งขนาดไหน?หมีดําที่สมควรถูกจัดการด้วยมีดหรือปืนกับถูกยิงด้วยลูกธนูธรรมดา ซึ่งทําให้เขารู้สึกสับสน
ในขณะเดียวกันมีกลุ่มหนุ่มสาวในชุดเสื้อผ้าที่ทําขึ้นมาจากหนัง พวกเขาสวมหมวกฟางที่สานด้วยมือ ในขณะที่พวกเขาโผล่ออกมาจากปาทึบมีหอกยาวอยู่ในมือของพวกเขา
เมื่อมองเห็นคนหนุ่มสาวที่แต่งตัวเหมือนชนกลุ่มน้อย หลินเฉิง ค่อนข้างแปลกใจ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขากําลังพยายามออกล่าอาหารด้วยตัวเอง หลินเฉิง ผิวปากเพื่อเรียกโคล่าและเดินตรงไปยังกลุ่ม
ก่อนหน้านี้ทั้งกลุ่มเห็น หลินเฉิง แล้วแต่พวกเขาไม่ได้สนใจและไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ แต่ในเวลานี้เมื่อพบว่า หลินเฉิง ผิวปากและเดินตรงมายังกลุ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงผิวปากเช่นกัน จากนั้นก็มีสุนัขที่ดุร้ายกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาจากปาและเผชิญหน้ากับโคล่า
เมื่อมองเห็นสุนัขที่ขวางเส้นทางของตัวเองโคล่ารู้สึกโกรธทันที
ตัวกินคนไม่รู้กี่ตัวที่ตกตายเพราะฟันอันแหลมคมของโคล่า แต่สุนัขพวกนี้กับกล้าที่จะขัดขวางมัน
ในขณะที่ปากขนาดใหญ่ของสุนัขท้องถิ่นกําลังจะกัดโคล่า โคล่ายกถุงเท้าขึ้นและตบลงไปบนหน้าของสุนัขตัวนั้น สุนัขตัวนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและกระเด็นไปกระแทกต้นไม้
หลังจากตบสุนัขตัวนี้เรียบร้อยโคล่าก็หันกลับไปที่สุนัขอีกตัวหนึ่ง และพุ่งไปกระแทกมันจนล้มลงก่อนที่จะ อ้าปากใช้เขี้ยวอันแหลมคมกัดลงไปที่คอของสุนัขตัวนั้น
“เอ๋ง เอ๋ง!”
เมื่อโคล่ากัดคอของสุนัขลูกศรหลายอันก็พุ่งตรงมาที่หัวของมันทันที!
เมื่อเห็นดังนั้นใบหน้าของ หลินเฉิง มืดมนเขายกมือขวาขึ้นและสะบัดก้อนน้ำแข็งออกไปเพื่อต่อต้านลูกศรเหล่านั้น
“ปังๆๆ !” เสียงปะทะกันระหว่างก้อนน้ำแข็งและลูกศร ดังต่อเนื่อง จากนั้น หลินเฉิง กระชับดาบสีดําและพุ่งตรงไปยังกลุ่มคนที่อยู่
นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่เขาและโคล่าถูกจู่โจม ครั้งแรกพวกเขาอาจจะไม่ตั้งใจแต่ครั้งนี้เห็นได้ชัดเจนว่าเขาต้องการชีวิตของโคล่าอย่างนั้น หลินเฉิง ไม่มีวันปล่อยพวกเขาไป
ภายใต้ความโกรธความเร็วของ หลินเฉิง นั้นรวดเร็วมาก ในพริบตาเขาสามารถประชิดตัวกลุ่มคนเหล่านั้น จากนั้นเขาสะบัดใบมีดน้ำแข็งออกไปในเวลาเดียวกันถึง 6 เล่ม จนทําให้กลุ่มคนเหล่านั้นตกตะลึง
“แกร๊ก..!”
ทันทีที่ใบมีดน้ำแข็งกําลังปะทะกับกลุ่มคนเหล่านั้น มันเหมือนกับมีบางอย่างกีดขวางกลางอากาศทําให้ใบมีดของเขาสลายก่อนที่จะถึงตัว
ในเวลานี้หลินเฉิงรู้สึกถึงความคุ้นเคยกับวิกฤตการณ์นี้อีกครั้ง
“ปัง!”
ก่อนที่ หลินเฉิง จะทันทําอะไรเขารู้ก็รู้สึกเหมือนถูกกระแทกที่ไหล่
หลินเฉิง ลูบไหล่ ของตัวเองเล็กน้อยและมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
เสื้อผ้าของชายหนุ่มคนนั้นเหมือนกับคนอื่นๆยกเว้นแต่ว่าผิวของเขาขาวกว่าเมื่อเทียบกับคนรอบข้าง
“ฮึม!”
หลินเฉิง จ้องมองชายหนุ่มคนนั้นด้วยความโกรธแค้น เขากระชับดาบและตรงไปหาชายหนุ่มคนนั้นทันที
“ปัง!”
หลินเฉิง กระโดดเตะที่ยอดอกของชายคนนั้นทําให้ชายคนนั้นกระเด็นออกไปยังต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง จนต้นไม้หักโค่นลงมา ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาทันที
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง เตะไปที่ชายหนุ่มคนนั้นคนที่เหลือต่างเตรียมพร้อมที่จะใช้หอกแทงเขา
“ทุกคนหยุด!”
ภายใต้การโดนล้อม หลินเฉิง เตรียมเรียกหนามน้ำแข็งออกมากําจัดคนเหล่านี้ แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนอยู่ด้านหลัง จากนั้นร่างกายของเขาก็สั่นอย่างรุนแรงจนไม่สามารถขยับได้
“พลังในการควบคุม!”
เมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกควบคุม หัวใจของ หลินเฉิง มืดมนหลังจากใคร่ครวญเล็กน้อย เขาสามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
“ รุ่นเยาว์ทั้งหลายการฆ่ากันนั้นไม่ใช่เรื่องดี!”
ได้ยินเสียงถอนหายใจจากชายชราคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของ หลินเฉิง
ชายชราคนนี้มองแล้วอายุยังน้อย 80 หรือ 90 ปี ผิวของเขาหยาบกระด้างและใบหน้าของเขาแทบแยกไม่ออกกับรอยย่น เขาสวมแจ็คเก็ตสีดํายาวและหมวกฟางที่ตกแต่งเป็นสีดํา ในเวลานี้เขากําลังสังเกต หลินเฉิง ที่ไม่สามารถขยับได้อย่างระมัดระวัง
หลังจากสังเกต หลินเฉิง แล้วชายชราถามขึ้นว่า
“ฉันคือ ฮีฉีฮัน เป็นหัวหน้า หมู่บ้านฟีนิกซ์ หนุ่มน้อยเจ้ามีชื่อว่าอะไร?”
หลินเฉิง มองชายชราที่แสดงออกอย่างใจดีต่อหน้าเขา ทันใดนั้นกระดูกของเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว เขาพยายามบังคับตัวเองให้หลุดจากการพัฒนาการของชายชรา
“ป็อก!”
หลินเฉิง สามารถหลุดพ้นจากการพัฒนาการโดยการถอดกระดูกแขนของตัวเองอย่างฉับพลัน จากนั้นเขายื่นมือไปคว้าคอของชายชราและยกขึ้นทันที!
“ฉันชื่อ หลินเฉิง สวัสดีหัวหน้าหมู่บ้าน!!”
