I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 172 เดินทาง

“เขาบาดเจ็บมากฉันเลยพาเขาไปยังห้องนอนของ มังกี้ ฉันจะพาพี่ไปที่นั่น!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ต้องการพบ จูฮ่าว หยูซาน พยักหน้าและเตรียมพาเขาไปที่นั่น
“ไม่เป็นไร”
หลินเฉิง โบกมือจากนั้นหันไปลาก มังกี้ ขึ้นมาแล้วพูดว่า
“เธอดูแลอยู่ที่นี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ต้องบอกว่ามังกี้ สามารถให้ความร่วมมือกับ หลินเฉิง เป็นอย่างดีและเดินตรงไปยังห้องนอนของเขา
ระหว่างทางสีหน้าของมังกี้ รู้สึกลังเลและเป็นกังวลจึงพูดกับ หลินเฉิง ว่า
“คือ…ผมได้ยินพวกเขาพูดว่า..หมีป่ามาที่นี่อย่างนั้นหรอ?”
หลินเฉิงเหลือบมองมาที่ มังกี้ และพูดว่า
“ใช่..แต่เขาตายแล้ว!”
“อึก!”
เมื่อได้ยินคำตอบของหลินเฉิง มังกี้ ตกใจเป็นอย่างมากเขากลืนน้ำลายลงอย่างลำบากและสูดหายใจก่อนจะรำพึงออกมาว่า
“..นี่….นี่..”
“ตกใจมากหรอ?”
เมื่อเห็นท่าทางของมังกี้ หลินเฉิง เลิกคิ้วและพูดว่า
“หมีป่านั้นมีพลังมากกว่างูพิษแต่โดยพื้นฐานแล้วไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกันมากพวกเขาก็เป็นเพียงแค่อาหารว่าง!”
“ครับ ครับ..”
เมื่อเห็นหลินเฉิง พูดถึง 2 นายพลราวกับเป็นอาหารว่างสำหรับเขามันทำให้ มังกี้ ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดขึ้นว่า
“ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าโชคดีแค่ไหนที่ผมไม่ขัดขืนคุณ!”
“รู้ก็ดีแล้ว!”
ในที่สุดมังกี้ ก็ยอมรับความจริง หลินเฉิง ตอบอย่างเฉยชาจากนั้นผลักประตูเข้าไป
จูฮ่าวยังคงนอนอยู่บนเตียงในขณะที่มีหญิงสาวคนหนึ่งคอยอยู่ข้างๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงเปิดประตูเขาเงยหน้าขึ้นมองทันทีและเมื่อพบว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องคือ หลินเฉิง จูฮ่าว ดูเหมือนมีความสุขมากและต้องการที่จะลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรคุณควรนอนพักผ่อน!”
เมื่อเห็นจูฮ่าว พยายามที่จะเคลื่อนไหว หลินเฉิง โบกมือและหยุดเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากได้ยินคำสั่งของ หลินเฉิง จูฮ่าว ผู้บาดเจ็บสาหัสไม่ได้บังคับให้ตัวเองนั่งอีกต่อไป เขาโบกมือให้หญิงสาวหยุดป้อนน้ำ หลังจากนั้นก็ถามขึ้นว่า
“หมี..หมีป่าเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เขาตายแล้ว!”
หลินเฉิง นำบุหรี่ขึ้นมาสูบและพูดอย่างไม่ได้สนใจนัก
“ตายแล้วงั้นหรอ!”
เมื่อพบว่าหลินเฉิง พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายดายราวกับบี้มด จูฮ่าว จ้องมองเขาและอดไม่ได้ที่จะพยายามลุกขึ้นนั่ง
หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างยกน้ำมาให้กับหลินเฉิง หลังจากที่ หลินเฉิง รับแก้วน้ำจากหญิงสาวเขามองเธอและถามว่า
“นี่คือ…?”.ไอรีนโนเวล.
“เธอคือภรรยาของผม หยูหลี่! คุณช่วยบอกผมทีว่าคุณฆ่าเขาได้ยังไง หมีป่าเป็นนายพลที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตกวนโจว มันเป็นความจริงอย่างนั้นหรอที่คุณฆ่าเขาไปแล้ว สุดยอดมาก!”
เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง จูฮ่าว รีบแนะนำภรรยาของเขาอย่างรวดเร็วและถามขึ้นอย่างตื่นเต้น
“โอ้..แข็งแกร่งอย่างนั้นหรอ…”
เมื่อจูฮ่าว พูดอย่างนั้น หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วยและพูดว่า
“ถ้าระดับนี้เรียกว่าแข็งแกร่งที่สุดคงเรียกได้ว่า พวกนายคงเข้าใจความหมายของคำว่าแข็งแกร่งที่สุดผิดไป เอาล่ะตอนนี้คุณโชคดีที่รอดมาได้แล้ว ผมเองก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เสบียงที่เหลืออยู่ในห้องถัดไป คุณควรพักผ่อนจากนั้นค่อยนำเสบียงออกไปจากที่นี่!”
หลังจากที่ หลินเฉิง พูดกับ จูฮ่าว เขาเองก็พร้อมที่จะออกเดินทางเช่นกัน
“เดี๋ยวก่อน…ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ต้องการที่จะจากไป จูฮ่าว ตกตะลึงและรีบตะโกนขึ้นมาทันที
“หลินเฉิง!”
จากนั้น หลินเฉิง ก็โบกมือและพูดว่า
“หากไม่มีอะไรที่ผิดพลาดเราคงไม่ได้พบกันอีกผมหวังว่าคุณจะมีชีวิตที่ยืนยาว!”
หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็ลาก มังกี้ และเปิดประตูออกไป
หลินเฉิง ไม่ได้เดินไปหา หยูซาน โดยตรงแต่พา มังกี้ ไปยังมุมหนึ่งจากนั้นโยน มังกี้ ลงกับพื้น
หลังจากที่เห็นหลินเฉิง โยนตัวเองลงกับพื้น มังกี้ รู้สึกตื่นตระหนกและรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“พี่ใหญ่…เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอถ้าผมบอกทุกอย่างพี่จะไม่ฆ่าผม!”
หลินเฉิง ยิ้มแล้วพูดว่า
“ใครบอกว่าฉันจะฆ่านาย!”
จากนั้นหลินเฉิง ก็นำยาออกมาวางไว้ข้าง มังกี้ และพูดว่า
“หากท่านจิว รู้ว่านายพลทั้งสองคนของเขาตายแล้วแต่นายยังมีชีวิตอยู่ มันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่า ท่านจิวคงจะเดาเหตุผลได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นถ้าหากนายต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ คงรู้ว่าจะต้องทำยังไง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง ใบหน้าของ มังกี้ แสดงออกถึงการตกตะลึงและจากนั้นก็ถอนหายใจยาว
“ถูกแล้ว…การต่อต้านท่านจิว นั้นไม่ใช่เรื่องดี!ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณหมายถึง อย่างน้อยก็ขอบคุณที่ไม่ฆ่าผม!”
เมื่อหลินเฉิง ได้ยินคำพูดของ มังกี้ เขาโบกมือและพูดว่า
“แค่ทำในสิ่งที่นายสมควรทำ การที่จะมีชีวิตอยู่ในยุคภัยพิบัตินี้ฉันชื่อว่านายเองก็ไม่ใช่คนโง่ และฉันหวังว่าในอนาคตนายคงจะยังฉลาดแบบนี้ต่อไป”
เมื่อพูดจบหลินเฉิง ลุกขึ้นและเดินออกไป หลินเฉิง ลูบหน้าผากตัวเองและรู้สึกว่าวันนี้มีหลายสิ่งเกิดขึ้น ร่างกายของเขารู้สึกเหนื่อยล้าแต่เขาทำได้เพียงจุดบุหรี่ขึ้นสูบเพื่อฟื้นฟูตัวเองเท่านั้น
หลังจากนั้นหลินเฉิง เดินกลับไปหา หยูซาน และพบว่าเธอยังคงยุ่งอยู่กับการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับคนอื่น เขาส่ายหัวและตบไหล่ของเธอจากนั้นพูดว่า
“เรายังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำเราไม่สามารถที่จะรั้งเวลารออยู่ที่นี้ได้”
เมื่อพูดจบหลินเฉิง ก็ยกถุงปีนเขาขึ้นและโบกมือให้กับโคล่า
“เอาล่ะเตรียมตัวให้พร้อมพวกเราจะไปแล้ว!”
หยูซาน พยักหน้าจากนั้นเธอรีบเร่ง เก็บยาทั้งหมดใส่มือของผู้บาดเจ็บ และรีบวิ่งตามหลัง หลินเฉิง ออกไปยังด่านนอก
……..
ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่องหลินเฉิง หยูซานและโคล่ายังคงเดินไปเรื่อยๆตามถนน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิสูงขึ้นหรือไม่ตอนนี้ดูเหมือนซอมบี้จะมีมากขึ้นกว่าเดิม โดยปกติแล้วพวกเขาเพียงจัดการพวกมันเล็กน้อย แต่ตอนนี้พวกเขาต้องใช้เวลาถึง 2 เท่าในการกำจัดพวกมัน
หลังจากที่วิ่งไปตามถนนตามแผนที่เมืองกวนโจวประมาณ 10 นาทีในที่สุดเขาก็พบชุมชนแห่งหนึ่งหลังจากที่เขาเก็บกวาดตรงสนามหญ้าของอาคารเรียบร้อยหลินเฉิงก็วิ่งตรงเข้าไปยังอาคารที่พัก
ปัง!
จากนั้นหลินเฉิง ก็นำแคปซูลบ้านออกมา และมันกลมกลืนเข้ากับผนังของทางเดินชั้นแรก หลังจากที่ หลินเฉิง ตรวจสอบโดยรอบ เขาก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน
“ถ้าเธอหิวหาอะไรกินไปก่อนผมมีบางอย่างที่ต้องทำ… อย่ารบกวนผม!”
หลินเฉิง เพียงพูดไม่กี่คำกับหยูซานหลังจากที่เห็นว่าเธอ พยักหน้าเข้าใจ หลินเฉิง เดินเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู!
——————————–