I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 193 หน่วยปืนใหญ่

SC:
หลินเฉิง ผิวปากมีเสียงเห่า 2 ครั้งดังขึ้นมาจากนอกบ้านสักครู่ต่อมาโคล่าและเทียนซือต่างวิ่งกระหืดกระหอบมาหา หลินเฉิง
“พวกที่หนีไปล่ะ?”
เมื่อเห็นว่ามีทหารหนีไป2 คน หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามโคล่า
“โฮ่งโฮ่ง!”
หลังจากที่เห่าโคล่าพยักหน้าครู่หนึ่งและแสดงออกอย่างมั่นใจว่ามันได้จัดการทหารสองคนนั้นไปแล้ว
เมื่อ หลินเฉิง เห็นดังนั้นเขายิ้มออกมาแล้วดึงไส้กรอกแฮมโยนให้กับพวกมัน หลังจากนั้นเขาไม่ได้สนใจว่าเจ้าโง่ทั้ง 2 ตัวจะแย่งอาหารกันอย่างไร เขาหันไปหานายทหารหนุ่มและทหารอีกคนที่อยู่ถัดจากเขา
เมื่อมองไปยังร่างของคนสองคนที่ถูกน้ำแข็งปกคลุมเอาไว้หลินเฉิง หยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วยัดใส่ปากนายทหารหนุ่มจากนั้นถามว่า
“เอาละผมจะถามอีกครั้งนายรู้หรือไม่ว่าหัวหน้าของพวกนายมาที่นี่ทำไม และกำลังทำอะไรอยู่?”
“พี่ใหญ่ผมไม่รู้จริงๆ!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ถามตัวเองอีกครั้งนายทหารหนุ่มคนนี้ยิ้มอย่างข่มขืน เขาชี้ไปที่ทหารที่อยู่ข้างๆเขา
“ถ้าคุณไม่เชื่อสามารถถามเขาได้!พวกเราออกเดินทางทันทีเมื่อได้รับคำสั่งให้มาที่นี่รู้เพียงแต่ว่าหุ้นส่วนในกวนโจวกำลังประสบปัญหา..”
เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเฉิง พยักหน้าด้วยความผิดหวัง
“ก็ได้ แล้ว..”
ก่อนที่เขาจะพูดเสร็จนายทหารหนุ่มก็มีการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันเขาผลักทหารที่อยู่ข้างๆไปหาหลินเฉิง จากนั้นดึงปืนออกมาอย่างรวดเร็วเขาไม่จำเป็นต้องเล็งปืนใส่ หลินเฉิง แต่เขายิงทะลุผ่านด้านหลังของทหารโดยตรง
ปัง!
หลังจากที่ยิงปืนออกไปนายทหารหนุ่มไม่รอดูผลงานเขารีบวิ่งหนีออกไปทันที
“อา…”
ในขณะที่นายทหารหนุ่มกำลังรีบที่จะออกไปทันใดนั้นกำแพงน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นบนประตูเขาไม่สามารถหยุดตัวเองอย่างกะทันหันทำให้หัวของเขา กระแทกกับกำแพงน้ำแข็งโดยตรง!
อัก!
เลือดไหลออกมาจากจมูกของเขาเขาต้องสูดอากาศด้วยความเจ็บปวด ในตอนนี้เขายังคงรู้สึกวิงเวียนศีรษะและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“อ้าก!”
หลินเฉิงชกไปที่ปากของนายทหารหนุ่มและพูดขึ้นว่า
“ฉันควรจะบอกว่านายช่างไร้เดียงสาหรือจะบอกว่านายช่างโง่เขลาเสียจริงแม้แต่ ท่านจิวก็ไม่สามารถหลบหนีจากฉันได้ แต่นายเป็นใคร? กล้าที่จะยิงปืนใส่ฉัน!”
เมื่อเห็นการแสดงออกของหลินเฉิง หัวใจของนายทหารหนุ่มทรุดฮวบดูเหมือนว่าจุดจบของเขาจะมาถึงในวันนี้
หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะพูดจาไร้สาระเขาเดินไปด้านข้างและก้มไปถามอย่างเย็นชาว่า
“จากปฏิกิริยาของนายมันทำให้ฉันยากที่จะเชื่อว่าคำพูดก่อนหน้านี้เป็นความจริง!ฉันจะให้โอกาสอีกครั้งอธิบายมาอย่างชัดเจน”
“พูดผมจะพูด!”.ไอรีนโนเวล.
เมื่อได้ยินนายทหารหนุ่มพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“จุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ของเราคือการตามหาสัตว์กลายพันธุ์2- 3 ตัว!”
“สัตว์?สัตว์อะไร?”
หลินเฉิงไม่ได้รู้สึกแปลกใจนักเมื่อได้ยินคำตอบนี้เพราะสุดท้ายแล้วเขาเคยคาดการณ์เกี่ยวกับเหตุผลนี้มาก่อน แต่เขาไม่รู้ว่าสัตว์ชนิดใดที่คุ้มค่ากับการนำกองทัพมาค้นหา
เดี๋ยวก่อน!
ทันใดนั้นหลินเฉิง ก็นึกอะไรได้บางอย่างเขายกคิ้วขึ้นและมองไปยังกลุ่มโคล่าที่กำลังกินอาหารอยู่
นายทหารหนุ่มเห็นการแสดงออกของหลินเฉิง เปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาจึงหันไปมองด้วยเช่นกัน หลังจากเห็น พวกมันใบหน้าของเขาก็แสดงออกอย่างประหลาดใจ
“ผม..ผมไม่รู้รายละเอียดนักรู้แต่ว่า หัวหน้าทีมฉี ให้คำอธิบายเกี่ยวกับภารกิจในครั้งนี้…”
เมื่อมองไปที่สัตว์โง่ทั้ง2 ตัว นายทหารหนุ่มรู้สึกว่าพวกมันไม่เหมือนสัตว์ที่เป็นภารกิจของพวกเขา อีกอย่างแพนด้าตัวนี้ดูเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้เขาคิดว่าสัตว์ตัวนี้ต้องเป็นสัตว์เลี้ยงของ หลินเฉิง อย่างแน่นอน
“เข้าใจแล้ว..”
ในที่สุดเป้าหมายของทหารเหล่านี้ก็ถูกเปิดเผยหลินเฉิง พยักหน้าเขาขี้เกียจเกินไปที่จะพูดคุยกับชายหนุ่มคนนี้อีกเขาหยิบมีดออกมา และแทงเข้าไปที่คอของชายหนุ่มทันที
“โอ้..เดี๋ยวก่อน..อีก!”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ออกมาจากลำคอของนายทหารหนุ่มกลุ่มปืนใหญ่ที่มาที่นี่เพื่อค้นหา “ศัตรู”ที่กวาดล้างกองทัพของ หวังจิว ทั้งหมด!
หลังจากที่หลินเฉิง เช็ดเลือดบนใบมีดแล้วเขาเก็บมีดลงไปที่เอวของเขาและคอยเฝ้าระวังการเคลื่อนไหวรอบ หลังจากพบว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติเขาลากศพทั้ง 3 คนไปยังพุ่มไม้เพื่อซ่อนมันเอาไว้ เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาพบว่า หยูซาน ที่ถูกส่งไปสอดแนมก่อนหน้านี้ได้กลับมาแล้ว
เมื่อเห็นเหงื่อของหยูซาน ที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างเหน็ดเหนื่อย หลินเฉิง เทน้ำให้กับหญิงสาว พร้อมกับยิ้มและเช็ดเลือดบนมือของเขา
“สถานการณ์เป็นยังไงบ้างค้นหาร่องรอยของกองทัพใหญ่ได้หรือไม่?”
หลังจากที่หยูซาน ได้ดื่มน้ำเข้าไปเธอรู้สึกสดชื่นและฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับตอบว่า
“พบค่ะ!ทั้งกลุ่มมีอย่างน้อย200 คนประจำการอยู่ใกล้กับหอคอยว่านฮวา ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่างรวมทั้งเต่ายักษ์ที่พี่ฆ่า ก็ถูกพวกเขาแยกชิ้นส่วนและนำไปด้วย
“อยู่ใกล้กับหอคอยว่านฮวา…ตัดเนื้อเต่า…”
เมื่อได้ยินข้อมูลจากหยูซาน หลินเฉิง ขมวดคิ้วและกำลังวิเคราะห์สิ่งที่เชื่อมโยงระหว่างสิ่งเหล่านี้อย่างระมัดระวังหลังจากนั้นสักครู่เขาก็ยิ้ม
“พวกเขาที่ไปหอคอยว่านฮวามีแนวโน้มว่าจะค้นหาสัตว์และสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์อย่างเต่ายักษ์ …ถ้าฉันเดาไม่ผิด หากได้กินเนื้อเต่าอาจจะสามารถเพิ่มพูนพลังมากยิ่งขึ้นและสามารถพัฒนาพลังของตัวเอง!”
เรื่องน่าเสียดายที่คนอื่นเอาเนื้อเต่าเหล่านั้นไปแล้วหลินเฉิง พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดในใจของเขาในขณะวิเคราะห์จุดประสงค์อื่นของทหาร
หลังจากฟังการวิเคราะห์ของหลินเฉิง หยูซาน ก็รู้ทันทีว่าหมายความว่าอย่างไร เธอพยักหน้าและพูดด้วยความกังวลว่า
“เราควรทำยังไงดีพื้นที่โดยรอบสวนสัตว์ถูกควบคุมโดยคนเหล่านั้น หากเราต้องการที่จะออกไป คงต้องฝ่า…”
“ใครบอกว่าเราจะไปจากที่นี่”
เมื่อเห็นว่าหยูซานมองตัวเองด้วยความกังวลหลินเฉิง จึงมองเธออย่างประหลาดใจ
“ถึงแม้ว่าพวกเราต้องการจะออกไปคนเหล่านี้ก็ไม่สามารถหยุดพวกเราได้แต่ผมยังไม่ต้องการที่จะออกไปตอนนี้!”
“ไม่ไปงั้นหรอ?พี่หลินพี่จะทำอะไรที่นี่!”
เมื่อหยูซานได้ยินเธอถามขึ้นอย่างสงสัย
หลินเฉิง ยิ้มกว้างและพูดขึ้น
“แน่นอนสิ่งที่ผมจะทำก็คือทำตามแผนก่อนหน้านี้พาคนมา “พูดคุย”สักเล็กน้อย!”
เมื่อได้ฟังหลินเฉิง ว่าเขายังต้องการหาใครบางคนมาพูดคุยกลับเขา หยูซานเอง ก็รู้สึกเป็นห่วง
“พี่หลินพี่เหงาหรอถึงอยากคุยกับคนอื่น?”
หลินเฉิงโบกมือและยิ้มอย่างขมขื่น
“เธอก็คิดได้แค่นี้เอง เอาละเวลานี้เราเพียงแต่ตั้งเป้าหมายที่เจาะจง..”
“พี่จะจับใครอย่างงั้นหรอ?”
เมื่อเห็นความตั้งใจของหลินเฉิง หยูซาน อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น
หลินเฉิง มองไปที่ หยูซาน พร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นพูดออกมาว่า
“หัวหน้าทีมฉี!”
—————————————