หลินเฉิงรีบเดินเรียบไปตามแนวป่าพร้อมกับหลิงเหมิง
ผู้คนที่พวกเขาเดินผ่านระหว่างทางต่างถูกดึงดูดด้วยความงามของหลิงเหมิง พวกเขาเดินชนต้นไม้บาง ตกลงจากรถบ้าง ไม่ก็หกล้ม
ไม่นานนักอีก100 เมตร พวกเขาก็จะถึงบ้าน หลินเฉิงหยุดและมองไปยังหลิงเหมิงที่อยู่ข้างหลัง
หลินเฉิงมองมายังเธออย่างใจเย็นหลินเหมิงเองก็สับสน และได้ยินคำถามของหลินเฉิง เธอบอกว่าเธอมาจากไฮอันสินะ?
เมื่อได้ยินคำถามที่ไม่คาดคิดจากปากของหลินเฉิงหลิงเหมิงก็พยักหน้ายืนยันด้วยความสงสัย ใช่ค่ะ…
ไหอันห่างจากที่นี้ตั้ง 100 กิโลเมตร เธอมาถึงที่นี่ได้ยังไง เห็นเธอพยักหน้าเขาก็พยักหน้าและถามต่อ
เธอไม่รู้ว่าหลินเฉิงคิดอะไรอยู่เธอก็ได้แต่ตอบคำถามไป แม้ว่าฉันจะมาจากไฮอัน แต่ฉันต้องมาทำงานที่เซียงโจว เพราะงั้น…
อ่ออย่างนี้เองสินะ…
หลิงเหมิงจะพูดต่อแต่หลินเฉิงก็เข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อแล้ว
เห็นสีหน้าที่กำลังครุ่นคิดของหลินเฉิงด้วยเหตุผลบางอย่าง หลิงเหมิงรู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้ทันที่ว่าชายคนนี้ฉลาดมาก เธอคงต้องยั่วยวนเขาเพื่อให้ความลับของเธอถูกปกปิดไว้ต่อไป!
เมื่อยืนคิดอยู่สักพักเขาก็รู้ตัวว่ากำลังสบตากับเธออยู่ หลินเฉิงก็หัวเราะและส่ายหน้า เธอไม่ต้องกังวลอะไรหรอก ฉันแค่อยากรู้อะไรบางอย่างก่อนที่จะพาเธอเข้าบ้านแค่นั้นเอง
อ…อ่อ!คะ..คุณหลินมีอะไรจะถามอีกไหม? ได้ยินหลินเฉิงพูดปลอบใจนั้นไม่ได้ทำให้เธอใจเย็นลงเลยแม้แต่นิดเดียว
ดีงั้น…
เห็นการตอบกลับแบบนี้หลินเฉิงก็เอามือกุมคางและมองไปยังใบหน้างดงามของหลิงเหมิงอย่างรอบคอบ เขายิ้มและถามขึ้น ถ้าเธอมาจากครอบครัวธรรมดา ทำไมถึงสนใจในตัวฉันตั้งแต่เข้ามายังบ้านประมูลเลยหละ?
อ๊ะ?
ได้ยินแบบนั้นหลิงเหมิงก็รู้สึกสงสัยตอนแรกหลิงเหมิงก็ไม่คิดว่าเขาจะถามอะไรแบบนี้
เพราะฉันพูดอะไรแปลกๆหรอ?
หลินเฉิงยังคงยิ้มให้เธออยู่
เห็นรอยยิ้มของเขาหลิงเหมิงก็เริ่มรู้สึกผิด คุณหลิน ไม่ใช่แค่อายุยังน้อยแต่ยังดูเป็นที่พึ่งพาได้ และยังใจดีอีกด้วย
ไม่ไม่ ไม่
ได้ยินคำตอบนั้นหลินเฉิงก็ส่ายหน้าเบาๆ ถ้าเธอมองมายังฉันตรงๆ เธอจะรู้ว่าในหัวของฉันไม่ได้มีแต่แคลเซี่ยม ทำไมฉันถึงจะซื้อเธอมาด้วยเงินมากขนาดนั้นหละ? ตอนนี้ผู้หญิงก็แทบจะครองฐานทัพแห่งนี้อยู่แล้ว ถ้าจะหาใครสักคนฉันก็หาได้ง่ายๆ เพราะงั้นฉันแนะนำว่าให้เธอพูดตรงๆ กับฉันก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!
ตะ…แต่ฉันไม่เข้าใจ! หลิงเหมิงก็แค่ผู้หญฺงที่ชีวิตตกระกำลำบาก และโชคดีพอที่คุณหลินจะรับเอาไว้! แต่ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเกินกว่าควบคุม ต่อให้ฉันอยากทำร้ายคุณฉันก็ทำไม่ได้หรอก!
อยู่ๆสีหน้าของหลินเฉิงก็เยือกเย็นขึ้น สีหน้าของหลิงเหมิงก็แย่ลง
อ่า…
หลินเฉิงก็ส่ายหน้าและพูดดูถูก ฉันไม่โดนควบคุม? ตั้งแต่ที่ฉันพึ่งพูดไป ฉันคงต้องทำให้เธอได้รู้ซะบ้างแล้ว!
พูดจบหลินเฉิงก็โบกมือขึ้นกำแพงน้ำแข็งทั่งสี่ก็พุ่งขึ้นมา ปิดทางหนีของเธอทั้งหมด! แม้เราจะรู้จักกันมาไม่นานฉันก็รู้ว่าเลาฟางมีนิสัยอย่างไร! ถ้าเขาขอเงินแสนสองแสนไปซื้อผู้หญิงฉันก็ให้ได้ แต่ถึงล้านนึงฉันก็ไม่ยอมให้เขาหรอก!
เห็นสีหน้าช็อคของหลิงเหมิงหลินเฉิงก็ไม่ใส่ใจอะไรเขาพูดต่ออย่างเยือกเย็น ฉันรู้สึกว่าตัวเธอมีอะไรแปลกๆ มาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว! และการที่เลาฟางยอมยกเธอให้กับฉัน นั้นทำให้ฉันคิดว่ามีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นแล้วจริงๆ!
เมื่อเลาฟางยอมยื่นข้อเสนอไปเขาก็ดูใจเย็นลง แต่ด้วยนิสัยของเขายังไงเขาก็ไม่ยอมสารภาพสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แล้ว! เขารู้ว่าฉันมีเงินพอที่จะช่วยเขา นั้นยิ่งดูแปลกเข้าไปอีก! ทำไมเธอไม่คิดบ้างหละว่าจริงๆ แล้วฉันไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด เธอคงมีพลังในการสะกดจิตหรือทำให้สับสนสินะ ทำให้เลาฟางทำทุกอย่างวุ่นวายไปหมด จะได้เข้าถึงตัวฉันและทำให้ความต้องการของเธอสำเร็จ!
หลินเฉิงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบและ ถามต่อ สงสัยสินะว่าฉันรู้ได้ไง?
พ…พลังอะไร?คุณหลินพูดถึงอะไรฉันไม่เข้าใจ!
เมื่อได้ยินคำถามนั้นเธอดูสับสนมากว่าเขารู้ได้ยังไง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามไปตรงๆ ได้ยังไง
แกล้งฉันเล่นหรอ?
เห็นผู้หญิงคนนี้ยังยืนกรานที่จะเล่นบทละครต่อหลินเฉิงก็พ่นเสียงออกมาทางจมูก ความอดทนของเขาสิ้นสุดลงแล้ว เขาเรียกดาบน้ำแข็งขึ้นมาและแทงไปยังคอของผู้หญิงคนนั้นทันที!
ฉั่ว!
เมื่อดาบถูกแทงลงไปไม่มีเลือดไหลออกมาเลยสักหยด ตรงที่หลิงเหมิงยืนอยู่ตอนนี้กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว เมื่อเขามองไปยังด้านซ้ายก็เห็นหลิงเหมิงยืนอยู่ เป็นร่างที่ดูบอบบาง แต่กลับอยู่ห่างกับเขากว่า 10 เมตรในพริบตา! เป็นคนที่โหดร้ายอะไรขนาดนี้!กล้าแทงดาบนั้นใส่สาวสวยขนาดนั้นได้ลงคอ!
หลิงเหมิงพูดกลับมาด้วยความรู้สึกเกลียดชังตอนนี้เธอกำลังยืดเส้นยืดสาย มือของเธอมีกรงเล็บเซนไบหลีงอกขึ้นมาด้วย!
ไม่อึ้งเลยหรอ?น่าเบื่อ!
หลินเฉิงรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาตอนนี้เขาก็ทำให้เธอเผยร่างออกมาได้ตามที่เขาต้องการแล้ว!
กรี๊ด!!!
ทันทีที่เขากำลังจะจู่โจมหลิงเหมิงปากของผู้หญิงคนนั้นก็เปิดกว้างขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องบาดแก้วหู และร่างของเธอก็หายไปจากตรงนั้นอีกครั้ง
เกร็ง!
ทันทีที่หลิงเหมิงหายไปหลินเฉิงก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขากวาดดาบไปทางซ้ายและกันการโจมตีสวนกลับนั้นไว้ได้ทัน! SC: บทที่ 319 พายุหิมะแห่งกรงน้ำเข็ง!
