กองทองมันจะสูงขนาดไหนก็ขึ้นอยู่กับการดูแลของผู้จัดการฟูแล้ว….
เห็นท่าทีแปลกใจของฟูจือเฉาหลินเฉิงก็ยิ้ม
คุณหลินอย่างได้เป็นห่วงเลย!ตามการคาดการเบื้องต้นของผม ยาพวกนี้แลกเปลี่ยนเป็นเงินกว่า 8 ล้านได้สบายๆ และนั้นคือขั้นต่ำมันต้องมากกว่านั้นอย่างแน่นอน และยิ่งเป็นการลงทุนแบบนี้เปอร์เซ็นที่หารก็จะดีขึ้นไปอีก…
หลังจากประเมินราคาในหัวของตัวเองฟูจือเฉาก็เสนอความคิดของเขาออกไป โดยทำให้มันดูไม่เด่นนัก จริงๆ แล้ว ในใจของเขาคิดราคาคร่าวๆ ได้มากกว่า 10 ล้านด้วยซ้ำไปแต่ด้วยความเป็นนักธุรกิจแล้ว ต้องคาดการขั้นต่ำสุดไว้ก่อน ถ้าราคาแรกที่เสนอนั้นสูงเกินไป เขาจะอธิบายอะไรต่อมิอะไรกับหลินเฉิงได้ยาก
แม้ว่าฟูจือเฉาจะคิดอย่างรอบคอบแต่หลินเฉิงก็รู้ค่าของมันดี แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ถ้าไม่พูดถึงเรื่องนั้นจะดีกว่า ถ้าเขาก่อเรื่องอะไรมันจะส่งผลกระทบเป็นวงกว้างและทำให้เขาดำเนินการตามแผนต่อไปได้ยาก การที่ได้ตั๋วจำนวนมากแบบนี้ยังไงก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว!
ถ้ามีมากไปไม่ก็ไม่ต่างอะไรกับกระดาษไร้ค่าสำหรับเขาแต่มันสำคัญมากๆ สำหรับคนรอบๆตัวเขารวมถึงป้าฉินด้วย เขานึกถึงความสำคัญข้อนี้ดี หลังจากที่จัดการกับปัญหานี้เรียบร้อยแล้วเขาก็เดินออกไปทันที ตั๋วที่เขาหามาได้เขาจะนำไปให้ครอบครัวของป้าฉินทันทีพวกเขาจะได้อยู่ในฐานทัพแห่งนี้ได้โดยไม่ต้องกังวลอะไรเสียที!
ในขณะที่เขารู้ถึงเบื่องลึกมาขึ้นเรื่อยๆเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงความเป็นทาสมากขึ้นเรื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะเขาใช้ชีวิตอิสระอยู่ข้างนอกมากเกินไปก็ได้ เขาปรับตัวเข้ากับชีวิตที่ต้องเตรียมพร้อมกับการต่อสู้ตลอดเวลาไปเสียแล้ว และความสงบเสงียมของฐานทัพแห่งนี้ก็ยังทำให้เขาชินไม่ได้เสียที
หลังจากที่เขาพยักหน้ารับฟูจือเฉา ไม่เป็นไร หลังจากที่ฉันมอบยาให้กับนาย ขั้นตอนต่างๆ ก็ไม่ใช่เรื่องของฉันแล้ว และราคาของมันฉันก็ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเป็นพิเศษด้วย!
เห็นหลินเฉิงโยนยาพวกนั้นมาให้พวกเขาแบบดื้อๆไม่มีสีหน้าเจ็บปวดอะไรบนใบหน้าของเขา เขาไม่คิดมากในเรื่องนี้ ฟูจือเฉาก็ซูดหายใจลึกๆ เขาเปิดสมุดเงินเก็บของหลินเฉิงออกมาดู ว่าไม่มีอะไรผิดพลาดเกี่ยวกับราคาของเหวยเก๋อที่พึ่งจะโอนเข้าไป
ดีเลยงั้นฉันก็ช่วยผู้จัดการฟูจัดการกับเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว งั้นฉันจะนำพี่ฟางและน้องสาวคนนี้ไปแล้วนะ
หลังจากทุกอย่างเข้าที่เข้าทางหลินเฉิงก็ลุกขึ้น เขากล่าวอำลาและกำลงจะเดินออกไป คะ..คุณ..หลินรอสักครู่ค่ะ!
อยู่ๆหลินเฉิงก็จะรีบเดินออกไป ก็ได้ยินเสียงเรียกของฉีฮอง เขาก็หันกับไปหาเธอด้วยความสงสัย ยังไงก็ตาม เขาก็เห็นสาวงามคนนี้เดินไปเดินมาตลอดการประมูล แต่ตอนนี้เธอดูวิตกกังวลอะไรบางอย่าง เมื่อเธอเห็นเขามองกลับมา เธอก็พูดต่อทันที ดิฉันสงสัยว่า วันพรุ่งนี้ตอนเย็นคุณหลินว่างไหม? ฉันอยากจะ….
เขายิ้มแข็งๆและตอบเธอกลับไปอย่างช่วยไม่ได้ ฉันต้องขอโทษจริงๆ แม้ว่าฉันจะมีเวลาว่าง แต่ฉันคงเก็บเสือสาวสองคนไว้ที่บ้านพร้อมกันไม่ได้ ไม่งั้นฉันคงมีปัญหาแน่ๆ!
เห็นท่าทีทำอะไรไม่ถูกของหลินเฉิงฉีฮองก็ไม่เห็นว่าเขาจะพูดโกหกอะไร สีหน้าของเธอก็ประหม่านิดหน่อย และฝืนยิ้มกลับไป แย่เสียจริง งันดิฉันขอให้คุณหลินและครอบครัวพบเจอแต่ความสุขและความมั่งคั่งนะคะ
ขอบคุณมากสำหรับคำอวยพร! หลังจากได้ยินหลินเฉิงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเธอก็หันไปพยักหน้าให้กับฟูจือเฉา และเซี่ยวหยู ทั้งสองกำลังดื่มดำไปกับฉากโอเปร่าที่พึ่งจะแสดงสดไป และหลินเฉิงก็เดินนำเลาฟางและหลิงเหมิงออกไป
… ไอรีนโนเวล
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
คนทั้งสามคนก็กลับมาถึงสำนักทะเบียนของกองพันที่หนึ่งหลินเฉิงถูกเลาฟางรังแกตลอดทาง
สาวชุดแดงเลยนะ!สตรีสีชาด หนึ่งใน 4 สาวงามของฐานทัพ ชวนนายกับตัวเธอเองเลยนะ ในหัวของนายมีแต่น้ำรึยังไงกัน?
ขณะที่เดินออกมาจากป่าไผ่เลาฟางก็อดที่จะพูดเหน็บแหนบหลินเฉิงอีกไม่ได้ เขาอยากจะเกะหนังหัวหลินเฉิงออกมาและเข้าไปสิงร่างนั้นแทน เพื่อไปนัดพบกับสาวชุดแดงคนนั้น
ตลอดเส้นทางหลินเฉิงก็ยึดมั้นในคำของเขาหลินเฉิงก็ด่ากลับไปบ้าง พอได้แล้ว! สตรีสีชาดแล้วยังไง? จะอะไรนักหนากับสาวงามทั้งสี่แห่งฐานทัพ? มันก็เหมือนๆ กันแหละถ้านายปิดไฟและมองไปยังพวกเธอ!
นะ…นายนี่มันจริงๆ เลย!
โดนหลินเฉิงสวนกลับมาเลาฟางก็อยากจะกรีดเลือดของเขาออกมาให้ใจเย็นลงบ้าง เขายอมให้กับชายคนนี้จริงๆ
แม้จะถูกเลาฟางกวนใจอยู่ตลอดทางหลินเฉิงก็ไม่ได้โกรธอะไร หลังจากที่เขาเถียงชนะเลาฟาง เขาก็กำลังมีความสุขกับช่วงเวลาอันแสนสงบสุขนี้ นี้ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว ถ้าอยากจะออกไปเล่น ก็ต้องชวนพี่เฉินแล้ว!
กลังจากนั้นพูดจบเขาก็ไปสบตากับหลิงเหมิงเขาไม่ได้พูดคุยใส่ใจอะไรกับเธอมาก ตั้งแต่ที่เลาฟางยกเธอให้กับเขา!
อะแฮ่ม…ธ…เธอคือหลิงเหมิงสินะ?
พูดจบเขาก็ทำตัวไม่ถูกเขาใช้เงินจำนวนมากซื้อเธอมาจากบ้านประมูล เขาไม่ได้อยากหลับนอนกับเธอแต่อย่างใดเขาอยากจะให้เธอช่วยแก้ปัญหาเรื่องอื่นมากกว่า!
แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอคลาดสายตาไปยังไงๆ ตอนนี้เขาก็สัญญากับเลาฟางว่าจะไปกินอาหารที่โรงแรมอันดับหนึ่งในย่านนี้ ใช้ชีวิตในค่ำคืนที่ดุเดือดเลือดพล่านนี้ เมื่อนำสองเรื่องมารวมกันเขาก็เริ่มปวดหัว
นั่งคิดอยู่สักพักเขาก็คิดหาทางออกได้เขารีบพูดกับเลาฟางทันที พี่ฟางไปรอที่โรงแรมก่อนและจองห้องดีๆ ไว้เลย แล้วรอฉันที่นั้นแหละ อย่าลืมไปชวนพี่ฉีมาด้วยหละ ฉันจะไปหาที่อยู่ให้กับเธอก่อน ถ้าพาเธอไปด้วยฉันกลัวว่าจะมีคนมาคอยรังควานเธอเอา
เลาฟางก็พยักหน้าเห็นด้วย ตามนั้นเลย รูปลักษณ์ของหลิงเหมิงนั้นทำให้พวกเขาหลงได้ง่ายๆ จริงๆ เอาเธอไปด้วยก็ไม่มีปัญหาอะไร เว้นแต่ที่โรงแรมมีแต่พวกเมาแล้วโง่ถ้าพวกเขาเจอหลิงเหมิง ต้องมีปัญหากับพวกเราแน่ๆ !
พูดจบเลาฟางก็กลัวว่าหลิงเหมิงจะเข้าใจผิดก็รีบอธิบายกับเธอ อย่าโกรธกันเลยนะคุณหลิง พวกเราไม่อยากให้เธอต้องเจอกับปัญหา สังคมที่นี่มันวุ่นวายและซับซ้อนพวกเขาอาจะเป็นพวกอันตรายก็ได้!
ไม่เป็นไรค่ะพี่ฟาง ฉันเข้าใจดี ถ้าพี่หลินจัดการให้! ฉะ….ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร!
หลังจากที่เลาฟางขอโทษหลิงเหมิงก็หน้าแดงและโบกมือ
เห็นพวกเขาคุยกันหลินเฉิงก็รีบร้อน งั้นทุกอย่างก็โอเคแล้ว ฉันจะรีบจัดการเรี่องที่อยู่ของเธอเอง
เมื่อหลินเฉิงวางแผนแล้วเลาฟางก็พยักหน้าให้ โอเค เอาตามที่นายพูดแหละ เซี่ยวฉี ฉันจะจัดการเอง นายเองก็รีบๆ ตามมาหละ!
ไม่มีปัญหา!
หลังจากจัดแจงหน้าที่กันอย่างง่ายๆแล้ว หลินเฉิงก็สบายใจขึ้น และเมื่อเห็นรอยยิ้มอันน่าดึงดูดของหลิงเหมิง หลินเฉิงก็ใจลอย ไปกันเถอะ! ———————-SC: บทที่ 318 เสน่ห์!
