I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 342 หลินเหยาเหว่ย

　　เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนั้นหลินเฉิงก็สังเกตุสาวชุดดำอยู่สักพัก ก่อนที่จะถามกลับมา “เธอชื่ออะไรหละ?”
เมื่อเธอเห็นว่าหลินเฉิงตอบกลับมาเธอก็ยิ้ม“ดิฉันชื่อ หลินเหยาเหว่ย ตระกูลของพวกเราอาจจะชื่อเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคุณหลินเรียกฉันว่าเสี่ยวเหว่ยก็ได้ค่ะ”
“เสี่ยวเหว่ยสินะ…”
หลินเฉิงพยักหน้าให้เขาถามต่อไป“พังสำเนียงของเธอแล้วเธอไม่ใช่คนแถวนี้สินะ บ้านอยู่ที่ไหนหรอ?”
“เหยียน…เหยียนจิง!”
ตอนนี้เขาสนใจในตัวเธอจริงๆแล้ว หลินเหยาเหว่ยก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น
แม้เธอจะไม่รู้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใครแต่ดูจากชายสองคนก่อนหน้านี้แล้วพวกเขาคงเป็นกลุ่มคนทำงานธรรมดา!
“เหยียนจิง?”
ได้ยินคำตอบนี้หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามกลับไปอย่างสงสัย“งั้นถ้าเธอมาจากเหยียนจิง เธอมาโพล่ที่นี่ได้อย่างไร? ยิ่งถ้ามาที่หนานซูเธอน่าจะมาที่ฐานทัพลับแบบนี้ได้ยากนะ?”
หลินเหยาเหว่ยก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบมากนัก“ฉันคงโชคดีหนะ ฉันควรจะเป็นนักเรียนฝึกงาน ฉันมาที่เซียงโจวเพื่อมาพักผ่อน แต่โดยที่ไม่รู้ การมาเที่ยวครั้งนี้จะหมายถึงวันสิ้นโลกด้วย! พวกเรามาเที่ยวกันบนเขาพอดี แล้วก็มีชายหัวล้านมาพาพวกเราเข้าไปหลบภัยในฐานทัพแห่งนี้…”
“อ่อ…”
ได้ยินคำตอบแบบนี้หลินเฉิงก็เข้าใจแต่เขายังมีคำถามอีกนิดหน่อย “ตามที่เธอบอกมาแล้ว เหมือนว่าระยะเวลาที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้สั้นๆ นะ ? แล้วเธอมาลงเอยในที่แบบนี้ได้ยังไงหละ?” 　　“พลาดท่าหรอ?”
ได้ยินแบบนี้หลินเหยาเหว่ยก็หัวเราะเธอยิ้มกว่าสองนาทีก็ที่จะค่อยๆ หยุด “บางที่คุณหลินอาจจะมัวแต่ยู่งอยู่กับงานบริหาร จนไม่รู้ถึงความลำบากของผู้หลบภัยนะ มันยากมากที่ผู้หญิงสวยๆ จะมีโอกาสมาทำงานดีๆ แบบนี้เพื่อหาเงิน!”
พูดจบสีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้น“ในฐานทัพแห่งนี้ไม่ว่าผู้ฆญิงคนนั้นจะสวยขนาดไหน ถ้ายังไม่เลิกหยิ่งยะโสก็เป็นได้แค่ดาวแค่เดือน หลังจากที่โลกกำลังทำลายตัวเองแบบนี้ อะไรๆ มันก็โหดร้ายขึ้น! แต่ถ้าจะเขี่ยพวกผู้หญิงที่มีดีแค่สวยออกไปก็ยังทำได้ยาก ผู้หญิงจำนวนมากมายนับถ้วนก็เลือกที่จะขายร่างกายเพื่อแลกกับอาหารจนสุดท้ายก็อาจจะอดตายได้! นอกจากจะสวยแล้วต้องโชคดีด้วยถึงได้มาทำงานในที่แบบนี้ ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ดื่มกิน หัวเราะ…”
“มีอะไรพูดเกินจริงไปบ้างไหม?”
เมื่อหลินเฉิงได้ยินแบบนี้ปากของเขาก็จิบเบียสบายๆ “แต่เท่าที่ฉันเคยเห็น ก็ยังมีผู้หญิงหลายคนที่เก่งกาจและหน้าตาดีแล้วยังอยู่ในตำแหน่งงานที่สำคัญด้วยนะ?”
“เป็นอย่างงั้นหรอ?งั้นคุณน่าจะลองถามพวกเธอดูให้แน่ชัดนะตอนที่ไปเจอกันอีกครั้ง เมื่อพวกเธอบรรลุถึงเป้าหมายในหน้าที่การงาน บางที่พวกเธออาจจะได้รับการสนับสนุนมาบ้างแล้วนะคะ ไม่สำคัญว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบัน ฉันก็ไม่ได้อยากจะบอกว่า มันเป็นไปได้ยากที่จะบรรลุอะไรแบบนั้น!”
เห็นเสี่ยวเหว่ยพูดจาดดูถูกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะส่ายหน้าและพูดด้วยเสียงเบาๆ “ลืมมันไปเถอะค่ะ คุยเรื่องอื่นกันดีกว่า….”
เห็นผู้หญิงคนนี้พูดจาเหยียดหยามไปบ้างหลินเฉิงก็ส่ายหน้าเห็นด้วยที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
“เธอบอกว่าเธอเป็นคนเหยียนจิงใช่ไหม?เธอ จำตอนที่เธอจากที่นั้นมาได้บ้างไหม?”
เห็นหลินเฉิงเปลี่ยนเรื่องคุยหลินเหยาเหว่ยก็คิดอยู่สักพักก่อนที่จะเข้าใจความหมายของเขา เธอเสียใจทันที ที่เธอพูดอะไรแบบนั้นกับแขก
หลังจากที่กระแอ่มสองสามครั้งหลินเหยาเหว่ย ก็รีบตอบกลับไป “ตอนที่ฉันจากเมืองเหยียนจิงมาหนะหรอ? ฉันขอนึกแปปนึงนะ…” เธอคิดอยู่สักพักก่อนที่จะตีเข่าตัวเอง และร้องอย่างดีใจ “ฉันนึงออกแล้ว! ฉันควรจะมาถึงในวันที่ 3 มกราคม แต่ตั๋วราคาดีๆ ต้องจองก่อนเป็นเดือนๆ คนก็เยอะ ฉันเลยต้องมานอนที่สนามบินก่อน 1 คืน นั้นเป็นวันที่สองของวันหยุดยาว…”
“งันเธอก็ออกจากที่นั้นตั้งแต่วันที่2 สินะ….ใช่ไหม?”
ได้ยินคำตอบนี้เขาก็เข้าใจ“เธอรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไหมก่อนที่เธอจะจากที่นั้นมา?”
“อะไรที่ไม่ปกกติหรอ?”
หลินเหยาเหว่ยนั่งคิดอยู่นานมากแล้วเธอก็ส่ายหน้าในที่สุด “ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่มันชัดๆ เลยนะ สงสัยฉันจะคิดถึงเรื่องเที่ยว จนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างสักเท่าไหร่ ตอนนี้นฉันตื่นเต้นจริงๆ…”
แม้ว่าหลินเฉิงจะผิดหวังกับคำตอบแต่เขาก็ไม่คิดอะไรมาก เขาอยากรู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรกับใจกลางของประเทศจีนบ้าง เพื่อเขาพลาดอะไรสำคัญๆ ไป ในวันที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น
“จะว่าไปแล้ว”
เธอซื้อเครื่องดื่มให้กับตัวเองหลินเฉิงก็ได้ยินเสียงเธอร้องเบาๆ เขาจึงหันกลับไปดู เขาเห็นเธอขมวดคิ้วอยู่ ด้วยสีหน้าแปลก “ขออภัยด้วยตอนแรกฉันคิดไม่รอบคอบ แต่พอฉันมาคิดอย่างระเอียดแล้วมันมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นจริงๆ ด้วย!”
“อะไรแปลกๆหรอ?”
เมื่อเขากำลังจะได้ข้อมูลที่ไม่คาดคิดหลินเฉิงก็เลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ขอฉันคิดสักแปปนะ!”
เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ก็พึงดื่มมาเขาเองก็ไม่หวังอะไรมากแล้วแต่ก็อดมองอย่างสนใจไม่ได้ หลินเหยาเหว่ยกลืนน้ำลายก่อนที่จะเริ่มพูดถึงข้อมูลที่เธอนึกขึ้นได้อย่างละเอียด “ตอนที่มันเกิดขึ้น นับจากเวลาที่เครื่องเริ่มบินแล้ว ระดับของโรงเรียนของพวกเราอยู่ที่ระดับ 20 ของประเทศ โรงเรียนชีวการแพทย์ของเราโด่งดังมาก รุ่นพี่ที่จบไปก็ได้รับการจ้างและกลายเป็นนักวิจัยคนสำคัญกันทั้งนั้น!เหมือนกับรุ่นพี่ของฉัน ฉันมั่นใจมากว่าเขาจะไปได้รุ่งมากแน่ๆ ดูจากผลการเรียนและผลของของเขาแล้ว เขาถูกเรียกให้ไปทำงานก็วันจบการศึกษาเสียอีก แล้วหลังจากนั้นมาฉันก็ได้ยินจากรุ่นพี่ที่มาด้วยกันว่า งานวิจัยของเขาเป็นไปได้ดีมากในสถาบันวิจัย ตอนนี้เขาสามารถทำการทดลองทางชีวภาพด้วยตัวเองได้อย่างอิสระ! ” SC: บทที่ 343 พวกแกทุกคนต้องตาย!