I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 346 เสร็จสิ้น

　　เห็นหลินเฉิงเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเฉิงเล้อก็ยิ้มและชมอีกฝ่าย “คุณหลินหลักแหลมมาก!”
หลังจากที่โบกมือรับคำเยินยอหลินเฉิงชำเลืองมองไปยังหลินเหยาเหว่ย และถาม “งั้นช่องว่างที่นายว่าไว้คือการทำให้ผู้หญิงท้องอย่างงั้นหรอ?”
“แค๊ก!!!!!”
เฉิงเล้อไอแรงๆสองสามครั้ง ก่อนที่เขาจะพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “คุณหลินจะว่ายังงั้นก็ได้ เพื่อที่ผมจะทำเรื่องให้เธอออกไปได้อย่างราบรื่นแล้ว มันจะมีขั้นตอนที่ข้อนข้างซับซ้อนนิดหน่อย และมีสิ่งที่ต้องทำให้เรียบร้อยในตอนนี้ด้วย…”
“งั้นก็ว่ากันมาตรงๆเลยก็ได้ ราคาเท่าไหร่ว่ามา!” 　　ก่อนที่เฉิงเล้อจะพูดจยหลินเฉิงก็ยกมือขึ้นมาห้ามเอาไว้และพูดอย่างสุดทน
เห็นแบบนี้เฉิงเล้อก็ยิ้มแห้งๆอีกครั้ง ชำเลืองไปยังเลาฟาง และพูดสิ่งที่คิดคร่าวๆ ในหัวออกมา
“ครึงล้านว่ายังไงครับ?”
“เลาฟางมีอะไรจะพูดไหม?”
เมื่อได้รับข้อเสนอเขาก็เปิดปากพูดต่อทันที เขาไม่ได้ส่ายหน้าหรือพยักหน้า แต่ถามความเห็นของผู้ใหญ่ก่อน
เห็นหลินเฉิงพูดถึงเขาเลาฟางก็ลูบคางคิดอยู่สักแปป และชูนิ้ว 4 นิ้วขึ้น ให้เฉิงเล้อดู“400,000!”
“มันก็….”
เห็นสีหน้าที่ใจเย็นของเลาฟางเฉิงเล้อก็หันไปหาหลินเฉิงแต่เห็นว่าหลินเฉิงไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ “คุณหลิน คุณฟาง ผมไม่ได้ตั้งราคา 500,000 มาเล่นๆ นะครับ! ทางโรงแรมของเราไม่เคยพบปัญหาอะไรตั้งแต่ก่อตั้งขึ้น ถ้ามันไม่ใช่เรื่องโง่เง่าอะไรหละก็ ทุกคนก็รู้ดีว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานบันเทิงธรรมดาๆ ! แต่ถ้าลูกค้าต้องการที่จะเอาใครออกไปจากถ้ำเสือรังมังกรแห่งนี้ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายกันบ้าง! ไม่งั้นทางเราจะ….”
“ไร้สาระทีเรื่องอืนที่ฉันทำให้ได้โดยไม่ต้องจ่ายเงินไหมหละ?”
หลินเฉิงขัดจังหวะเขาอีกครั้ง“งั้นก็ 450,000 นายควรจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ฉันจะอยู่ถึงเที่ยงคืนนี้เท่านั้น ถ้ามันยังไม่เสร็จอีกฉันจะไม่พูดถึงมันอีกเป็นครั้งที่ 2 !”
“ได้ครับไม่มีปัญหา!ผมสัญญาเลยว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก่อนเวลา 24.00 น. แล้วคุณจะเอาคนของเราไปทำอะไรก็ได้ตามใจ!”
ได้ยินข้อเสนอสุดท้ายของหลินเฉิงเฉิงเล้อก็โล่งอกขึ้นมามาก ตอนแรกเขาก็กลัวว่าหลินเฉิงจะไม่ยอมเพิ่มราคาให้ ตอนนี้เฉิงเล้อเอามือป้องอกอย่างใจเย็น เพื่อที่จะทำทุกขั้นตอนอย่างรวดเร็วเขาจึงสั่งการด้วยคำพูดธรรมดาที่ไม่ใช้ภาษาสุภาพแล้ว เขาหันหลังกลับไปด้วยความรีบร้อน “ดำเนินการได้เลย”
หลังจากที่เฉิงเล้อออกไปหลินเฉิงก็เอนหลังลงไปพิงโซฟาใหญ่ๆ สีดำข้างหลังของเขาอีกครั้ง หลังจากพ่นควันบุหรี่ออกมา และคุยกับตาแก่ “ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันเคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนนะ?”
“ก็ปกติหนิ!”
เลาฟางพุ่นควันตามออกไป“นายก็ซื้อหลิงเหมิงมาจากตลาดมืดใช่ไหมหละ? ทำไมถึงลืมเร็วจัง?”
“อ่อใช่ ใช่…”
เมื่อได้ยินเลาฟางพูดให้เขาจำได้หลินเฉิงก็นึกถึงเรื่องหลิงเหมิงได้ เจ้าหญิงแห่งเหม่ยซู เชาจ่ายเงินไปกว่า 2 ล้าน เพื่อซื้อปีศาจรัตติการตนนั้นมา แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอนะหนีไปทั้งๆ แบบนั้น
อย่างไรก็ตามเขาก็พยายามตามหาสุดชีวิตแล้วเขาไม่เสียใจอะไรทั้งนั้น ข้อมูลที่ได้จากผู้หญิงคนนั้นต่อให้จ่ายสัก 20 ล้าน เขายังยอมเลย!
“แต่จ่ายเงินสัก150,000 ก็ซื้อผู้หญิงหน้าตาดีจากโรมแรมแห่งนี้ได้แล้ว แต่วันนี้นายก็ซื้อผู้หญิงมาสองคนแล้วนะ นายรับมือไหวหรอ?”
เห็นท่าทีอันสับสนของหลินเฉิงเลาฟางก็คิดว่าเขากำลังปวดหัวกับเรื่องผู้หญิงสองคนนั้น เขาจึงอดที่จะถามออกมาไม่ได้
หลินเฉิงส่ายหน้าเบาๆและพูด “ก็เรื่องเล็กๆ อะนะ…”
หลังจากนั้นเขาก็โบกมือเรียกหลินเหยาเหว่ยที่นิ่งไปแล้ว“มานี่หน่อยสิ”
ได้ยินเสียงเรียกของหลิงเฉิงหลินเหยาเหว่ยก็ตื่นจากความฝัน เธอรีบเดินเข้ามาหาหลินเฉิงและนั่งใกล้ๆ กับเขา หลังจากที่รินเบียให้จนเต็มแก้เธอก็ถามอย่างนอบน้อม “คุณหลินมีอะไรจะพูดหรอค่ะ?”
เห็นหลินเหยาเหว่ยกลัวว่าจะทำให้เขาไม่พอใจหลินเฉิงก็ส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก “ใกล้จะเสร็จแล้วหละ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เธอก็จะได้ออกไปแล้ว! รีบไปเก็บข้าวของเถอะอีก 30 นาที เราจะกลับกันแล้ว”
“จะ….จริงหรอ!?”
เมื่อได้ยินข่าวดีดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอคิดว่าเขาแค่จะช่วยคุย ไม่คิดว่าทุกอย่างจะแก้ไขได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้!
“นี้ฉันฝันไปหรอ…”
มองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความช็อคของหินเหยาเหว่ยหลินเฮิงก็ยักไหล่ และชี้นิ้วไปทางเลาฟางและอธิบาย “หลังจากที่เราออกไปจากที่นี่แล้ว เธอไปกับเขาก่อนนะ เพราะฉันยุ่งมากช่วงนี้ จนไม่มีเวลาจัดการเรื่องที่อยู่ให้ เธอลองคุยกับเรื่องสิ่งที่อยากจะทำดูนะ ถ้ามันไม่เกินกว่าเหตุฉันกับเขาก็จะช่วยอย่างเต็มที่!”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงบอกว่าเธอจะได้ออกไปแล้วลินเหยาเหว่ยก็ยังคงนิ่ง เธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ แม้ไม่รู้ว่าเขาพาเธอออกไปได้ด้วยวิธีไหน เธอก็มั่นใจว่าเขาทำเพื่อให้เธอได้ออกไปอย่างสุดความสามารถโดยที่เธอไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลยสักนิด
เมื่อเห็นความสับสนในใจของเธอหลินเฉิงก็พูดด้วยเสียงเบาๆ กับเธอ “เธอไม่ต้องกังวลอะไรนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะพาเธออกไปอย่างถูกวิธี ไม่มีอะไรที่ฉันคิดไม่ดีกับเธอทั้งนั้น และไม่จำเป็นต้องคิดว่าติดค้างอะไรกับฉันด้วย ฉันแค่อยากให้เธอทำในสิ่งที่เธอรัก อย่างไรก็ตามฉันต้องขอเตือนเธอเอาไว้ก่อนว่าสถานะการณ์ข้างนอกโรงแรมแห่งนี้มันช่างซับซ้อนกว่าระบบในโรงแรมมาก ถ้าเธอออกไปแล้วเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอไร้กำลัง เธอต้องเตรียมตัวรับศึกหนักไว้ก่อนเลยนะถ้ายังอยากยืนหยัดอย่างแข็งแกร่ง!”
“นายไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลยเหมือนที่ฉันพูดเอาไว้ตราบใดที่ฉันได้ออกไปจากที่นี่ ฉันจะกลับไปทำงานหนักและพยายามอีกครั้ง!”
ได้ยินคำเตือนของหลินเฉิงหลินเหยาเหว่ยก็ตอบกลับด้วยใบหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง!
“นี้แหละที่ฉันอยากเห็น!”
เห็นความมุ่งมั้นที่แพร่กระจายออกมาจากตัวของผู้หญิงร่างบอบบางคนนี้หลินเฉิงก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ แม้เขาจะต้องเสียงเงินจำนวนมาก แต่เขาก็ไม่เสียใจที่ได้ตอบแทนผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด!
“ปั้งปั้ง!”
รอบนี้มีเสียงเคาะประตูดังออกมาเฉิงเล้อที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม ก็ผลักประตูเข้ามา มอหาหลินเฉิงและเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยื่นเอกสารสำเนาจำนวนหนึ่งให้
“ขั้นตอนทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วผมจะพาเธอไปเก็บของและบอกลายามที่ห้องก่อนนะครับ!”
เห็นหลินเฉิงกำลังอ่านเอกสารในมืออย่างละเอียดเฉิงเล้อก็กระซิบ
———————-SC: บทที่ 347 ภาระกิจใหม่?