“จริงหรอ?ไม่ใช่ว่าได้ทำงานที่นี้ก็บุญโขแล้วหรอ? ทำไมตอนนี้เธอถึงบอกว่ายอมเป็นคนล้างจานดีกว่าหละ?”
เห็นสีหน้าจริงจังของหลินเหยาเหว่ยหลินเฉิงก็ยกคิ้วขึ้นและถามออกไป
เมื่อถูกถามกลับมาเธอก็ถอนหายใจยาวๆก่อนที่จะพูดขึ้น “ก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ ถ้าเราดูแค่เรื่องของสภาพแวดล้อมกับรายได้แล้ว ที่แห่งนี้ก็เหมาะมากๆ เลย เหมาะที่สุดในฐานทัพแห่งนี้แล้วก็ว่าได้สำหรับตอนนี้นะ ดิฉันไม่อยากขายร่างกายเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แม้จะเป็นตอนนี้แล้วก็ตาม ดิฉันยังอยากที่พยายามด้วยตัวเองเพื่อให้มีชีวิตรอด….”
“งั้นทำไมถึงไม่ลาออกไปหละ?”
หลินเฉิงถามอย่างสงสัย“มันก็เป็นแค่สภานบันเทิง ยังไงก็ทำเรื่องแบบนั้นที่นี่ไม่ได้ หรือว่ามีคนอยากจะเอาเธอกลับบ้านเป็นประจำเลยหรอ ที่แห่งนี้มันอยู่ยากขนาดนั้นเชียว?”
“ไม่ยาก….”
เห็นสีหน้างุนงงของหลินเฉิงเสี่ยวเหว่ยก็ส่ายหน้าและพูดอย่างหมดท่า “เพราะมันเป็นไปไม่ได้ยังไงหละ!”
“ฮืม?”
หลินเฉิงเลิกคิ้วขึ้น“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้หละ? ถ้าฉันจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อให้เธอกลับมากับฉัน มันจะถูกปฏิเสธยังงั้นหรอ?”
“ใช่แล้ว…”
โดยที่ไม่ได้คาดคิดหลินเหยาเหว่ยก็พยักหน้า “เมื่อพวกเรามาถึงสถานที่แห่งนี้ พวกเราก็ถูกบังคับให้เซ็นสัญญาชีวิต หลังจากนั้น กิจกรรมทั้งหมดสามารถทำได้โดยได้รับความยินยอมจากผู้จัดการเท่านั้น! ถ้าแขกอยากจะจองห้องสำหรับคืนนี้ ทางโรงแรมก็จะเปิดห้องหรูให้ แต่พวกเขาไม่ยอมให้นำใครออกไปข้างนอกอย่างแน่นอน!”
“พวกเขาทำอย่างนั้นแล้วได้อะไรหละ?”
หลินเฉิงรู้สึกหมดซึ่งคำพูด“งั้นก็เหมือนกับการขังพวกผู้หญิงไว้ในกรงสินะ แต่ปัญหาก็คือ มันไม่มีเหตุผลใช่ไหมหละ? ผู้หญิงหลายคนก็อยู่ในโรงแรมแห่งนี้ พวกเขาต้องอาศัยความรับผิดชอบและค่าใช้จ่ายจำนวนมาก ซึ่งการปล่อยพวกเธอไปจะคุ้มค่ากว่า….”
“คุณไม่เข้าใจหรอกค่ะ….”
หลินเหยาเหว่ยส่ายหัวช้าๆ“แม้จะมีผู้หญิงมากมายในฐานทัพ แต่ตอนนี้ก็มีไม่มากเท่าเมื่อก่อนแล้ว แม้ว่าประชากรสาวงานจะลดลงไปในอดีตก็จะสามารถหามาเติมได้อย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้จำนวนประชากรอยู่ในระดับที่คงตัวแล้ว และเริ่มลดลงเรื่อยๆ แทน! เหตุผลนั้นง่ายมากๆ เพราะตอนนี้ไม่มีผู้รอดชีวิตหน้าใหม่ๆ เข้ามาร่วมกับฐานทัพแล้ว และที่สำคัญที่สุดในเขตอยู่อาศัยหมายเลขหนึ่ง ก็มีจำนวนสาวงามที่คงตัวชัดเจน หลังจากที่พวกเธอเริ่มทำธุระกิจนี้ และจำนวนสาวงามลดลง ไม่นานจะถึงจุดวิกฤตของพวกผู้บริหาร! เพราะอย่างงั้นพวกเขาจึงบังคับให้ทุกคนทำสัญญาผูกมัดชีวิตเพื่อเป็นการยืนยันว่าพวกเขาจะไม่สูญเสียทรัพยากรสำคัญนี้ไป…”
“อย่างงี้นี่เอง”
หลังจากฟังคำอธิบายของเซี่ยวเหว่ยหลินเฉิงก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเลิกทำงานแบบนี้ไม่ได้ แถมเธอยังดูเครียดมากกว่าเดิมนิดหน่อยด้วย
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดอะไรมากแต่เธอก็ได้มอบข้อมูลสำคัญมากๆ ให้กับเขาไปแล้ว นั้นอาจะฟังดูไร้ค่าสำหรับคนทั่วไป แต่มันมีค่ามากสำหรับหลินเฉิง!
เมื่อได้รับฟังข้อมูลนั้นหลินเฉิงก็อยากจะถามความคิดเห็นของเธอ และถ้าความเห็นนั้นไม่มากไปกว่าสิ่งที่เขาพอจะช่วยได้ เขาก็จะช่วย เพื่อที่จะตอบแทนสิ่งที่เธอให้กับเขา
แต่เขาก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เธอต้องการนั้นเป็นอะไรที่เรียบง่ายมากๆแต่เมื่อรู้ลึกตื้นหนาบางแล้ว มันกลับไม่ง่ายขนาดนั้น
หลังจากที่เขาครุ่นคิดอยู่นานหลินเฉิงก็โบกมือเรียก ชายผู้มีสีสันที่สุดในงานนี้ เลาฟาง
เมื่อเขามาถึงหลินเฉิงก็ถามด้วยเสียงเบาๆ“ฉันขอถามอะไรหน่อย ลุงฟาง ถ้าฉันอยากจะพาผู้หญิงออกไปจากที่นี่ ฉันควรทำอย่างไร?”
ได้ยินคำถามของหลินเฉิงเขาแทบจะสร่างเมาในทันที เขามองไปยังชายหญิงทั้งสองอยู่นาน ก่อนที่จะขมวดคิ้วและถาม “นายเอาจริงหรอ?”
“แน่นอน!”
ได้ยินคำตอบลับหลินเฉิงก็พยักหน้าทันที“ถ้านายมีความคิดดีๆ อะไรหละก็บอกมาเลย!”
“จุ๊จุ๊…”
เห็นหลินเฉิงตอบรับด้วยพลังบวกเลาฟางก็อดที่จะทำปากจุ๊ๆ ไม่ได้ เขาหันไปมองหลินเหยาเหว่ยอย่างรอบคอบ เขาจึงบอกหลินเฉิง “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพาใครออกไปจากที่นี่ ฉันจะอธิบายเหตุผลทีหลัง แต่…”
พูดมาถึงตรงนี้เลาฟางก็ป้องปากหันไปทางหลินเฉิงและหลินเหยาเหว่ยที่นั่งข้างๆ ก็ตกใจก่อนที่จะรู้ตัว เธอไม่ได้ยินคำพูดต่อไปของเลาฟาง!
อย่างไรก็ตามเธอก็รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาคุยกันนั้นเกี่ยวข้องกับเธอแต่เธอก็เข้าใจสิ่งที่เลาฟางสื่อ จึงพยักหน้าและทิ้งระยะห่างออกไป ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่จริงจังมากๆ
หลังจากที่หลินเหยาเหว่ย เดินออกไป เลาฟางก็พูดต่อ “แต่ถ้าคิดดูดีๆ แล้ว มันก็ไม่ยากที่จะนำผู้หญิงคนนึงออกไป…”
“โฮ่!งั้นก็บอกมาสิ!”
มันดูเหมือนง่ายหลินเฉิงจึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง และเขาก็รีบถามอย่างร้อนรน
“ไม่ต้องห่วง!”
เลาฟางไม่บอกกับเขาตรงๆในตอนนี้เขาบอกให้หลินเฉิงใจเย็นลงก่อน “ฉันขอถามหน่อย นายก็พาหลิงเหมิงไปแล้วหนิวันนี้? แม้ว่าแม่สาวคนนี้จะสวย แต่เธอก็ห่างชั้นกับหลิงเหมิงนะ? แม้จะสวยเหมือนๆ กัน แต่แตงโมของเธอเล็กว่ามากเลยนะ!”
“นายเลือกผู้หญิงที่นมหรอ!?”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็พูดกลับไปด้วยความโกรธ“เธอช่วยฉันไว้เยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆ เอาง่ายๆ ว่าเรื่องนี้มันสำคัญกับฉันมาก! ฉันจึงอยากตอบแทนเธอบ้าง เพราะงั้นหยุดพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้ว!”
“เอาจริงหรอ?”
ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็นึกขึ้นได้“ถ้าเป็นอย่างงั้นฉันก็ขอชมความีน้ำใจของนายนะ! น้องหลิน งั้นฉันขอบอกนายให้เคลียร์ก่อนว่ามันเป็นเรื่องต้องห้ามที่จะเอาสาวสวยออกไปจากเขตอยู่อาศัยที่หนึ่ง มันเป็นเรื่องของการเมืองและการตอบโต้ แม้ว่ามันจะเป็นหลังวันโลกาวินาศไปแล้วก็ตาม ใครๆ ก็นึกถึงตัวเองก่อนเสมอ…” พูดจบเลาฟางก็เอามือลูบคางอย่างครุ้นคิดและแล้วเขาก็หันไปหาสาวสวยอีกคนข้างๆ ทางเข้า “ไปเรียกเฉิงเล้อให้หน่อย!”
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปตามเลาฟางก็หันมาคุยกับหลินเฉิงอีกครั้ง “มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากนะ! ที่สำคัญที่สุดก็คือเงิน! ฉันจะไปต่อรองกับเฉิงเล้อ ไม่ต้องห่วงฉันจะทำให้ได้ราคางามที่สุด!”
“งั้นฉันของฝากด้วยนะ”
เห็นเลาฟางเก่งในเรื่องแก้ไขปัญหาพวกนี้หลินเฉิงก็ยิ้มและขอร้องกลับไป
————————-SC: บทที่ 345 แผนใหม่
เห็นสีหน้าจริงจังของหลินเหยาเหว่ยหลินเฉิงก็ยกคิ้วขึ้นและถามออกไป
เมื่อถูกถามกลับมาเธอก็ถอนหายใจยาวๆก่อนที่จะพูดขึ้น “ก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ ถ้าเราดูแค่เรื่องของสภาพแวดล้อมกับรายได้แล้ว ที่แห่งนี้ก็เหมาะมากๆ เลย เหมาะที่สุดในฐานทัพแห่งนี้แล้วก็ว่าได้สำหรับตอนนี้นะ ดิฉันไม่อยากขายร่างกายเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แม้จะเป็นตอนนี้แล้วก็ตาม ดิฉันยังอยากที่พยายามด้วยตัวเองเพื่อให้มีชีวิตรอด….”
“งั้นทำไมถึงไม่ลาออกไปหละ?”
หลินเฉิงถามอย่างสงสัย“มันก็เป็นแค่สภานบันเทิง ยังไงก็ทำเรื่องแบบนั้นที่นี่ไม่ได้ หรือว่ามีคนอยากจะเอาเธอกลับบ้านเป็นประจำเลยหรอ ที่แห่งนี้มันอยู่ยากขนาดนั้นเชียว?”
“ไม่ยาก….”
เห็นสีหน้างุนงงของหลินเฉิงเสี่ยวเหว่ยก็ส่ายหน้าและพูดอย่างหมดท่า “เพราะมันเป็นไปไม่ได้ยังไงหละ!”
“ฮืม?”
หลินเฉิงเลิกคิ้วขึ้น“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้หละ? ถ้าฉันจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อให้เธอกลับมากับฉัน มันจะถูกปฏิเสธยังงั้นหรอ?”
“ใช่แล้ว…”
โดยที่ไม่ได้คาดคิดหลินเหยาเหว่ยก็พยักหน้า “เมื่อพวกเรามาถึงสถานที่แห่งนี้ พวกเราก็ถูกบังคับให้เซ็นสัญญาชีวิต หลังจากนั้น กิจกรรมทั้งหมดสามารถทำได้โดยได้รับความยินยอมจากผู้จัดการเท่านั้น! ถ้าแขกอยากจะจองห้องสำหรับคืนนี้ ทางโรงแรมก็จะเปิดห้องหรูให้ แต่พวกเขาไม่ยอมให้นำใครออกไปข้างนอกอย่างแน่นอน!”
“พวกเขาทำอย่างนั้นแล้วได้อะไรหละ?”
หลินเฉิงรู้สึกหมดซึ่งคำพูด“งั้นก็เหมือนกับการขังพวกผู้หญิงไว้ในกรงสินะ แต่ปัญหาก็คือ มันไม่มีเหตุผลใช่ไหมหละ? ผู้หญิงหลายคนก็อยู่ในโรงแรมแห่งนี้ พวกเขาต้องอาศัยความรับผิดชอบและค่าใช้จ่ายจำนวนมาก ซึ่งการปล่อยพวกเธอไปจะคุ้มค่ากว่า….”
“คุณไม่เข้าใจหรอกค่ะ….”
หลินเหยาเหว่ยส่ายหัวช้าๆ“แม้จะมีผู้หญิงมากมายในฐานทัพ แต่ตอนนี้ก็มีไม่มากเท่าเมื่อก่อนแล้ว แม้ว่าประชากรสาวงานจะลดลงไปในอดีตก็จะสามารถหามาเติมได้อย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้จำนวนประชากรอยู่ในระดับที่คงตัวแล้ว และเริ่มลดลงเรื่อยๆ แทน! เหตุผลนั้นง่ายมากๆ เพราะตอนนี้ไม่มีผู้รอดชีวิตหน้าใหม่ๆ เข้ามาร่วมกับฐานทัพแล้ว และที่สำคัญที่สุดในเขตอยู่อาศัยหมายเลขหนึ่ง ก็มีจำนวนสาวงามที่คงตัวชัดเจน หลังจากที่พวกเธอเริ่มทำธุระกิจนี้ และจำนวนสาวงามลดลง ไม่นานจะถึงจุดวิกฤตของพวกผู้บริหาร! เพราะอย่างงั้นพวกเขาจึงบังคับให้ทุกคนทำสัญญาผูกมัดชีวิตเพื่อเป็นการยืนยันว่าพวกเขาจะไม่สูญเสียทรัพยากรสำคัญนี้ไป…”
“อย่างงี้นี่เอง”
หลังจากฟังคำอธิบายของเซี่ยวเหว่ยหลินเฉิงก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเลิกทำงานแบบนี้ไม่ได้ แถมเธอยังดูเครียดมากกว่าเดิมนิดหน่อยด้วย
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดอะไรมากแต่เธอก็ได้มอบข้อมูลสำคัญมากๆ ให้กับเขาไปแล้ว นั้นอาจะฟังดูไร้ค่าสำหรับคนทั่วไป แต่มันมีค่ามากสำหรับหลินเฉิง!
เมื่อได้รับฟังข้อมูลนั้นหลินเฉิงก็อยากจะถามความคิดเห็นของเธอ และถ้าความเห็นนั้นไม่มากไปกว่าสิ่งที่เขาพอจะช่วยได้ เขาก็จะช่วย เพื่อที่จะตอบแทนสิ่งที่เธอให้กับเขา
แต่เขาก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เธอต้องการนั้นเป็นอะไรที่เรียบง่ายมากๆแต่เมื่อรู้ลึกตื้นหนาบางแล้ว มันกลับไม่ง่ายขนาดนั้น
หลังจากที่เขาครุ่นคิดอยู่นานหลินเฉิงก็โบกมือเรียก ชายผู้มีสีสันที่สุดในงานนี้ เลาฟาง
เมื่อเขามาถึงหลินเฉิงก็ถามด้วยเสียงเบาๆ“ฉันขอถามอะไรหน่อย ลุงฟาง ถ้าฉันอยากจะพาผู้หญิงออกไปจากที่นี่ ฉันควรทำอย่างไร?”
ได้ยินคำถามของหลินเฉิงเขาแทบจะสร่างเมาในทันที เขามองไปยังชายหญิงทั้งสองอยู่นาน ก่อนที่จะขมวดคิ้วและถาม “นายเอาจริงหรอ?”
“แน่นอน!”
ได้ยินคำตอบลับหลินเฉิงก็พยักหน้าทันที“ถ้านายมีความคิดดีๆ อะไรหละก็บอกมาเลย!”
“จุ๊จุ๊…”
เห็นหลินเฉิงตอบรับด้วยพลังบวกเลาฟางก็อดที่จะทำปากจุ๊ๆ ไม่ได้ เขาหันไปมองหลินเหยาเหว่ยอย่างรอบคอบ เขาจึงบอกหลินเฉิง “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพาใครออกไปจากที่นี่ ฉันจะอธิบายเหตุผลทีหลัง แต่…”
พูดมาถึงตรงนี้เลาฟางก็ป้องปากหันไปทางหลินเฉิงและหลินเหยาเหว่ยที่นั่งข้างๆ ก็ตกใจก่อนที่จะรู้ตัว เธอไม่ได้ยินคำพูดต่อไปของเลาฟาง!
อย่างไรก็ตามเธอก็รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาคุยกันนั้นเกี่ยวข้องกับเธอแต่เธอก็เข้าใจสิ่งที่เลาฟางสื่อ จึงพยักหน้าและทิ้งระยะห่างออกไป ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่จริงจังมากๆ
หลังจากที่หลินเหยาเหว่ย เดินออกไป เลาฟางก็พูดต่อ “แต่ถ้าคิดดูดีๆ แล้ว มันก็ไม่ยากที่จะนำผู้หญิงคนนึงออกไป…”
“โฮ่!งั้นก็บอกมาสิ!”
มันดูเหมือนง่ายหลินเฉิงจึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง และเขาก็รีบถามอย่างร้อนรน
“ไม่ต้องห่วง!”
เลาฟางไม่บอกกับเขาตรงๆในตอนนี้เขาบอกให้หลินเฉิงใจเย็นลงก่อน “ฉันขอถามหน่อย นายก็พาหลิงเหมิงไปแล้วหนิวันนี้? แม้ว่าแม่สาวคนนี้จะสวย แต่เธอก็ห่างชั้นกับหลิงเหมิงนะ? แม้จะสวยเหมือนๆ กัน แต่แตงโมของเธอเล็กว่ามากเลยนะ!”
“นายเลือกผู้หญิงที่นมหรอ!?”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็พูดกลับไปด้วยความโกรธ“เธอช่วยฉันไว้เยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนๆ เอาง่ายๆ ว่าเรื่องนี้มันสำคัญกับฉันมาก! ฉันจึงอยากตอบแทนเธอบ้าง เพราะงั้นหยุดพูดถึงเรื่องนี้ได้แล้ว!”
“เอาจริงหรอ?”
ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็นึกขึ้นได้“ถ้าเป็นอย่างงั้นฉันก็ขอชมความีน้ำใจของนายนะ! น้องหลิน งั้นฉันขอบอกนายให้เคลียร์ก่อนว่ามันเป็นเรื่องต้องห้ามที่จะเอาสาวสวยออกไปจากเขตอยู่อาศัยที่หนึ่ง มันเป็นเรื่องของการเมืองและการตอบโต้ แม้ว่ามันจะเป็นหลังวันโลกาวินาศไปแล้วก็ตาม ใครๆ ก็นึกถึงตัวเองก่อนเสมอ…” พูดจบเลาฟางก็เอามือลูบคางอย่างครุ้นคิดและแล้วเขาก็หันไปหาสาวสวยอีกคนข้างๆ ทางเข้า “ไปเรียกเฉิงเล้อให้หน่อย!”
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปตามเลาฟางก็หันมาคุยกับหลินเฉิงอีกครั้ง “มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากนะ! ที่สำคัญที่สุดก็คือเงิน! ฉันจะไปต่อรองกับเฉิงเล้อ ไม่ต้องห่วงฉันจะทำให้ได้ราคางามที่สุด!”
“งั้นฉันของฝากด้วยนะ”
เห็นเลาฟางเก่งในเรื่องแก้ไขปัญหาพวกนี้หลินเฉิงก็ยิ้มและขอร้องกลับไป
————————-SC: บทที่ 345 แผนใหม่
