“ครอบครัวของเราไม่เคยสร้างปัญหาให้กับฐานทัพนะสรุปนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?!”
เห็นหลินเฉิงพยักหน้ารับคำถามของเธอเธอก็รู้สึกไม่สบายใจและถามออกไปด้วยความเป็นห่วงทันที
“ป้าครับป้าเองก็เป็นผู้ประกอบการมาก่อน ปัญหาหลายอย่างถ้าไม่เข้าไปหามันก็ไม่มาหาหรอกครับ แต่ยังไงเราก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ เบื้องลึกของฐานทัพนั้นมีอะไรที่พวกเราไม่รู้อยู่อีกมากนะครับ!”
เห็นป้าฉินเริ่มตื่นกลัวแล้วหลินเฉิงก็ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยังคงยืนยันคำตอบนั้น ”พลังของลุงหลีกับเสี่ยวเดีย ทำให้ผมคุยกับพวกเขายาก ผมจึงต้องฝากเรื่องนี้ให้ป้าช่วยจัดการด้วย ผมอยากให้ป้าเข้าใจว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมทำเพื่อปกป้องทุกคนในครบครัวครับ!” “ตะ..แต่…”
แม้ว่าเธอจะเข้าใจว่าหลินเฉิงทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวจริงๆเธอก็เข้าใจว่าไม่สามารถเปลี่ยนใจของเขาได้ เธอได้แต่นั่งพิงโซฟาอย่างยอมแพ้
“อ่า…”
เห็นสีหน้าที่หมดหนทางของป้าฉินหลินเฉิงก็ถอนหายใจ เขาไม่ได้วางแผนที่จะบอกทุกอย่างกับเธอ แต่มันก็คงต้องถูกเปิดเพยในอีกไม่กี่วันนี้อยู่ดี ถ้าแผนของเขาไปได้สวยฐานทัพทั้งฐานก็จะเกิดความวุ่นวาย ถ้าเขาไม่เตือนป้าเอาไว้ก่อนคงไม่ดีแน่ๆ
หลังจากที่นั่งอยู่บนโซฟามาเป็นเเวลานานป้าฉินก็ค่อยๆ ยอมเขาทีละนิด เธอเขาใจว่าหลินเฉิงกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงเขาตลอดเวลาก็ได้ ไม่ว่าอะไรก็ตามกำลังจะเกิดขึ้น เธอก็มั่นใจว่าหลินเฉิงจริงจังกับเรื่องนี้มากๆ !
“ช่างมันเถอะ…” ป้าฉินกัดฟันและพูดออกมาหลังจากคิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา“เธอก็โตแล้ว อะไรหลายๆ อย่างเธอก็ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ป้าจะไม่ถามแล้ว จำไว้ว่าไม่ว่าเธอจะทำสำเร็จหรือไม่ครอบครัวของเธอก็กำลังรออยู่ที่นี่นะ!”
“ครับผม!”
เห็นเธอยอมเข้าใจแล้วหลินเฉิงก็โล่งใจ แต่เขาก็อดที่จะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้จริงๆ แม้ว่าเขาจะรู้สึกสบายใจขึ้นมากหลังจากที่จูงใจป้าฉินได้ เขาก็รู้สึกว่าหลังจากนี้เขาต้องทิ้งตัวเองในอดีตไปได้แล้วจริงๆ ต่อจากนี้เขาต้องรับผิดชอบเรื่องความปลอดภัยของครอบครัวด้วย!
“นี้ก็ดึกมาแล้วป้ากลับไปพักหละ เธอกับหยูซานก็รีบนอนซะหละ! ป้าจะดูแลเรื่องของพวกเขาเองเธอไม่ต้องเป็นห่วงไป!”
แม้เธอจะรู้สึกสับสนมากแต่เธอก็สัญญากับหลินเฉิงเอาไว้แล้ว
“ดีครับ!” หลังจากได้ยินคำยืนยันของป้าหลินเฉิงก็หมดห่วงไปแล้วอีกหนึ่งเรื่อง เขาจะได้ตั้งใจและมุ่งมมั้นไปกับแผนของตัวเองเสียที
“งั้นไว้เจอกันครับ”
หลังจากที่ป้าลุกขึ้นหลินเฉิงก็เข้าไปช่วยพยุง เขาพูดอออกไป ขณะที่กำลังเดินไปส่ง
“ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเธอต้องไม่ลืมเรื่องความปลอดภัยนะ ป้ารอที่จะกอดไอหลานรักอยู่ อย่าทำให้ป้าผิดหวังนะ เข้าใจไหม?”
เห็นสีหน้าอันสงบของป้าฉินแต่เธอก็ไม่ได้ซ่อนความทุกข์ใจทั้งหมดไป
เธอเองก็เห็นว่าใบหน้าของเด็กน้อยคนนี้ดูเหนื่อยมากเธอไม่อยากจะปล่อยเขาไปจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงครับป้าผมจะไม่ลืมเรื่องนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ผมจะไม่ยอมให้มีแผลเลยแม้แต่นิดเดียว!”
เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของเธอหลินเฉิงก็ตอบคำถามทั้งหมดแล้ว
“ฮึ่ม!” ได้ยินคำสัญญานั้นของหลินเฉิงเธอก็พุ่นลมออกมา “แหม อ่าคิดนะว่าป้าไม่รู้นะ? ตอนที่เธออยู่มัธยม เธอก็ไม่ได้มีเรื่องชกต่อยอะไรก็จริง แต่ก็มีครั้งนึงที่เธอไปต่อยกันคนที่ทั้งสูงและตัวใหญ่กว่าเธอ ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ เธออัดเขาจนขาเกือบขาหักเอาด้วย ถ้าผอ.ไม่เรียกป้าไป ป้าก็ไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“อ๊ะ!?”
ได้ยินเรื่องนั้นหลินเฉิงก็ตกใจ“ป้ารู้เรื่องนั้นด้วยหรอ?”
เห็นท่าทีที่เหมือนกับเห็นผีของหลินเฉิงเธอก็หัวเราะก่อนที่จะดุด่าหลินเฉิงอีกครั้ง “ทำไมจะไม่รู้หละ? แม้ตอนนั้นเธอจะอยู่หอ ป้าก็ยังคอยตามติดเธอนะ อาจารย์ของเธอมีเบอร์ป้ากันหมดแหละ!”
“จริงหรอเนีย…”
หลินเฉิงได้แต่ประหลาดใจแม้ว่าผลการเรียนของเขาจะไม่ได้มีปัญหาอะไร และขาก็ไม่ใช่เด็กเกเร ไม่ว่าเขาจะเจอปัญหาอะไร ประธานนักเรียนและผู้ดูแลก็เหมือนจะไม่สนใจอะไรยกเว้นตักเตือนเลยสักนิด
น่าจะเป็นเพราสถานะเด็กกำพร้าของเขาที่ทำให้ทางโรงเรียนเลือกปฏิบัติแบบนี้
“ตะ…แต่แม้ว่าป้าจะคอยดูผมอยู่ตลอด แต่ทำไมไม่หาบ้างเลยหละ ปล่อยให้ผมคิดถึงอยู่ได้”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ได้แต่บ่นออกมาบ้าง“ก..กะ..ก็”
ป้าฉินรู้สึกอายที่จะตอบออกมา“เอาไว้ป้าบอกวันหลังนะ วันนี้ก็ดึกมาแล้ว แยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่านะ!”
เธอหยิบกุญแจขึ้นมาไขและเดินเข้าไปเลยหลินเฉิงโบกมือให้ก่อนที่จะหันกลับบ้านของตนไป
———————SC: บทที่ 398 เนื้อทอด!
เห็นหลินเฉิงพยักหน้ารับคำถามของเธอเธอก็รู้สึกไม่สบายใจและถามออกไปด้วยความเป็นห่วงทันที
“ป้าครับป้าเองก็เป็นผู้ประกอบการมาก่อน ปัญหาหลายอย่างถ้าไม่เข้าไปหามันก็ไม่มาหาหรอกครับ แต่ยังไงเราก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ เบื้องลึกของฐานทัพนั้นมีอะไรที่พวกเราไม่รู้อยู่อีกมากนะครับ!”
เห็นป้าฉินเริ่มตื่นกลัวแล้วหลินเฉิงก็ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยังคงยืนยันคำตอบนั้น ”พลังของลุงหลีกับเสี่ยวเดีย ทำให้ผมคุยกับพวกเขายาก ผมจึงต้องฝากเรื่องนี้ให้ป้าช่วยจัดการด้วย ผมอยากให้ป้าเข้าใจว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมทำเพื่อปกป้องทุกคนในครบครัวครับ!” “ตะ..แต่…”
แม้ว่าเธอจะเข้าใจว่าหลินเฉิงทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวจริงๆเธอก็เข้าใจว่าไม่สามารถเปลี่ยนใจของเขาได้ เธอได้แต่นั่งพิงโซฟาอย่างยอมแพ้
“อ่า…”
เห็นสีหน้าที่หมดหนทางของป้าฉินหลินเฉิงก็ถอนหายใจ เขาไม่ได้วางแผนที่จะบอกทุกอย่างกับเธอ แต่มันก็คงต้องถูกเปิดเพยในอีกไม่กี่วันนี้อยู่ดี ถ้าแผนของเขาไปได้สวยฐานทัพทั้งฐานก็จะเกิดความวุ่นวาย ถ้าเขาไม่เตือนป้าเอาไว้ก่อนคงไม่ดีแน่ๆ
หลังจากที่นั่งอยู่บนโซฟามาเป็นเเวลานานป้าฉินก็ค่อยๆ ยอมเขาทีละนิด เธอเขาใจว่าหลินเฉิงกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงเขาตลอดเวลาก็ได้ ไม่ว่าอะไรก็ตามกำลังจะเกิดขึ้น เธอก็มั่นใจว่าหลินเฉิงจริงจังกับเรื่องนี้มากๆ !
“ช่างมันเถอะ…” ป้าฉินกัดฟันและพูดออกมาหลังจากคิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา“เธอก็โตแล้ว อะไรหลายๆ อย่างเธอก็ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ป้าจะไม่ถามแล้ว จำไว้ว่าไม่ว่าเธอจะทำสำเร็จหรือไม่ครอบครัวของเธอก็กำลังรออยู่ที่นี่นะ!”
“ครับผม!”
เห็นเธอยอมเข้าใจแล้วหลินเฉิงก็โล่งใจ แต่เขาก็อดที่จะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้จริงๆ แม้ว่าเขาจะรู้สึกสบายใจขึ้นมากหลังจากที่จูงใจป้าฉินได้ เขาก็รู้สึกว่าหลังจากนี้เขาต้องทิ้งตัวเองในอดีตไปได้แล้วจริงๆ ต่อจากนี้เขาต้องรับผิดชอบเรื่องความปลอดภัยของครอบครัวด้วย!
“นี้ก็ดึกมาแล้วป้ากลับไปพักหละ เธอกับหยูซานก็รีบนอนซะหละ! ป้าจะดูแลเรื่องของพวกเขาเองเธอไม่ต้องเป็นห่วงไป!”
แม้เธอจะรู้สึกสับสนมากแต่เธอก็สัญญากับหลินเฉิงเอาไว้แล้ว
“ดีครับ!” หลังจากได้ยินคำยืนยันของป้าหลินเฉิงก็หมดห่วงไปแล้วอีกหนึ่งเรื่อง เขาจะได้ตั้งใจและมุ่งมมั้นไปกับแผนของตัวเองเสียที
“งั้นไว้เจอกันครับ”
หลังจากที่ป้าลุกขึ้นหลินเฉิงก็เข้าไปช่วยพยุง เขาพูดอออกไป ขณะที่กำลังเดินไปส่ง
“ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรเธอต้องไม่ลืมเรื่องความปลอดภัยนะ ป้ารอที่จะกอดไอหลานรักอยู่ อย่าทำให้ป้าผิดหวังนะ เข้าใจไหม?”
เห็นสีหน้าอันสงบของป้าฉินแต่เธอก็ไม่ได้ซ่อนความทุกข์ใจทั้งหมดไป
เธอเองก็เห็นว่าใบหน้าของเด็กน้อยคนนี้ดูเหนื่อยมากเธอไม่อยากจะปล่อยเขาไปจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงครับป้าผมจะไม่ลืมเรื่องนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ผมจะไม่ยอมให้มีแผลเลยแม้แต่นิดเดียว!”
เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของเธอหลินเฉิงก็ตอบคำถามทั้งหมดแล้ว
“ฮึ่ม!” ได้ยินคำสัญญานั้นของหลินเฉิงเธอก็พุ่นลมออกมา “แหม อ่าคิดนะว่าป้าไม่รู้นะ? ตอนที่เธออยู่มัธยม เธอก็ไม่ได้มีเรื่องชกต่อยอะไรก็จริง แต่ก็มีครั้งนึงที่เธอไปต่อยกันคนที่ทั้งสูงและตัวใหญ่กว่าเธอ ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ เธออัดเขาจนขาเกือบขาหักเอาด้วย ถ้าผอ.ไม่เรียกป้าไป ป้าก็ไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“อ๊ะ!?”
ได้ยินเรื่องนั้นหลินเฉิงก็ตกใจ“ป้ารู้เรื่องนั้นด้วยหรอ?”
เห็นท่าทีที่เหมือนกับเห็นผีของหลินเฉิงเธอก็หัวเราะก่อนที่จะดุด่าหลินเฉิงอีกครั้ง “ทำไมจะไม่รู้หละ? แม้ตอนนั้นเธอจะอยู่หอ ป้าก็ยังคอยตามติดเธอนะ อาจารย์ของเธอมีเบอร์ป้ากันหมดแหละ!”
“จริงหรอเนีย…”
หลินเฉิงได้แต่ประหลาดใจแม้ว่าผลการเรียนของเขาจะไม่ได้มีปัญหาอะไร และขาก็ไม่ใช่เด็กเกเร ไม่ว่าเขาจะเจอปัญหาอะไร ประธานนักเรียนและผู้ดูแลก็เหมือนจะไม่สนใจอะไรยกเว้นตักเตือนเลยสักนิด
น่าจะเป็นเพราสถานะเด็กกำพร้าของเขาที่ทำให้ทางโรงเรียนเลือกปฏิบัติแบบนี้
“ตะ…แต่แม้ว่าป้าจะคอยดูผมอยู่ตลอด แต่ทำไมไม่หาบ้างเลยหละ ปล่อยให้ผมคิดถึงอยู่ได้”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ได้แต่บ่นออกมาบ้าง“ก..กะ..ก็”
ป้าฉินรู้สึกอายที่จะตอบออกมา“เอาไว้ป้าบอกวันหลังนะ วันนี้ก็ดึกมาแล้ว แยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่านะ!”
เธอหยิบกุญแจขึ้นมาไขและเดินเข้าไปเลยหลินเฉิงโบกมือให้ก่อนที่จะหันกลับบ้านของตนไป
———————SC: บทที่ 398 เนื้อทอด!
