จะเป็นหรือจะตาย!
เห็นร่างกายอันบาดเจ็บของอีกฝ่ายแล้วเขายังกล้าที่จะปากดีอีก หลินเฉิงก็ไม่ได้อ่อนข้อให้แม้แต่น้อย เขายกดาบน้ำแข็งขึ้นมากวัดแกว่งทันที ขณะที่ดาบน้ำแข็งกำลังจะฟาดฟันลงไปที่หน้าอกของหลิงเจิงนั้น
หลบเร็วพี่!
เห็นว่าดาบนั้นไม่ได้เป็นเหมือนที่ควรจะเป็นหลิงเหมิงก็ตะโกนบอกอย่างอดไม่ได้ แต่พี่ชายของเธอก็ไม่สามารถหลบได้เพราะอาการบาดเจ็บ เขามีทางเลือกเดียวคิต้องตั้งรับ!
ปั้ง!
ตุ๊บ!
เมื่อดาบสัมพัสกับผิวเลือดของหลิงเจิงก็กระอักออกมาอีกครั้ง ดาบน้ำแข็งตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด เพราะเขาเลือกที่จะใช้แขนเปล่าๆ รับ!
พี่!
เห็นว่าพี่ชายของเธอเป็นฝ่ายโดนอีกครั้งร่างของเธอก็สั่นสะท้าน เธอวิ่งเข้าไปใช้พลังรักษา ขณะที่กำลังใช้พลังก็มองไปยังหลินเฉิงที่คอยตั้งรับ ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาโจมตีอีกครั้งหรือเปล่า
แทนที่จะฉวยโอกาสหลินเฉิงยินมองหลิงเหมิงที่กำลังทำแผลให้พี่ชายของเธอ และพูดไอย่างสุดทน ฉันจะให้โอกาศเธอบอกเรื่องของพวกเธอกับฉางเหวินฉวนเป็นครั้งสุดท้ายนะ! แล้วจะทำอะไรก็ทำ!
หลิงเหมิงลังเลอยู่หลายครั้งและกำลังจะอ้าปาก หลิงเจิงก็จับไหลของน้องสาวเอาไว้
อย่าพึ่ง!
หลังจากที่หยุดน้องสาวเอาไว้แล้วหลิงเจิงก็พยุงตัวเองด้วยต้นไม้ข้างๆ เป็นทีค้ำยัน เขาหายใจอย่างโรยริน เขากระซิบกับน้องสาวของเขา
พี่ส่งสัญญาณไปแล้วอีกเดี๋ยวท่านลุงจะมา!
จริงหรอ!?
ได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาหลินเฉิงเตะยามชุดดำที่เขามาขวางกระเด็นไปตามๆ กัน
ไม่รุ้หรอกนะว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับลุงของพวกนายแต่เหมือนว่าพวกนายจะตัดสินใจแล้วสินะงั้น…
หลังจากที่เตะคนพวกนั้นออกไปแล้วหลินเฉิงก็หันมาด่าพี่น้องทั้งสอง
เป็นไปได้ไง!
เห็นหลินเฉิงได้ยินบทสนทนาของเธอกับพี่ชายคนทั้งสองก็ตะลึง พี่ชายก็พูดพร้อมกับหัวเราะ ไม่ว่านายจะสังหารพวกเราสองพี่น้องหรือว่ายังไง อย่าถามเรื่องความลับของพวกเรา! ตราบใดที่พวกเราไม่พูด ก็เท่ากับว่าพวกเราทำภาระกิจสำเร็จแล้ว… หลินเฉิงถลึงตาใส่เขาตั้งท่าอีกครั้ง แต่อยู่ๆ ทุกอย่างก็หยุดไป
เห็นหลินเฉิงกำลังจะโจมตีอีกครั้งหลิงเจิงที่กำลังอิดโรยก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยกแขนขวาขึ้นมาต่อยหน้าหลินเฉิง!
แก้ง!
หมัดหลุนๆของเขาซัดออกไป หลินเฉิงไม่แม้แต่จะหลบ หมัดของเขาต่อยเข้าไปเต็มหน้าแต่ก็ไม่ได้โดนเนื้อของหลินเฉิงเลยสักนิด
ด้วยหมัดสุดท้ายนี้เกราะบนหน้าของหลินเฉิงก็แตกร้าว แม้ว่าเกราะจะพลังแแต่หลินเฉิงก็ได้รีบแรงกระแทกที่ไม่เจ็บเลย
ทำอะไรของนาย?
เห็นหมัดอันสั่นเทาของหลิงเจิงหลินเฉิงก็นิ่งไป เขาะแสยะยิ้มขึ้นและเตะเข้าไปกลางตัวของอีกฝ่าย!
ตู้ม!
หลิงเจิงกระเด็นออกไปเหมือนสายไวโอรีนที่ขาดเขาลอยออกไปกระแทกกับกำแพงหินร่างใหญ่เหมือนจมเข้าไปในหินลึกลงไปกว่า 20 เซ็นติเมตร!
ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอนว่าผู้ถูกกระทำก็กระอักเลือดอีกครั้ง แต่หลินเฉิงเองก็รู้แปลกๆ !
พลังและความเร็วที่ชุดเกราะเพิ่มให้กับเขานั้นจัดได้ว่าสูงแบบสุดๆคนธรรมดาโดยต่อยร่างทั้งร่างก็แทบจะแหลกเหลวไปเลยก็ว่าได้ แต่ชายคนนี้ไม่รู้ว่าไปกินอะไรมา เขากระอักเลือดซ้ำแล้วซ้ำอีก เหมือนยังคอยเก็บพลังเอาไว้อยู่!
พลังของชายคนนี้ไม่ได้มีแค่นี้แน่ๆ! หลินเฉิงไม่เข้าใจจริงว่าเขากำลังพยายามทำอะไรอยู่กันแน่
หลังจากที่คิดถึงจุดเริ่มต้นของอีกฝ่ายไปหลินเฉิงก็ได้ยินเสียงแหวกลมที่รวดรเ็วมาก ทิศทางมาจากกำแพงหินนั้น! ชายที่ควรจะติดอยู่ในกำแพงต่อนนี้กำลังง้างหมดอยู่เยื่องหน้าของเขา ดวงตาของเขาในตอนนี้เป็นสีแดงฉาน! ความเร็วในตอนนี้แทบจะนำหลินเฉิงไปแล้วแม้ตอนนี้เขาจะมีมากกว่า 1,000 คำถามอยู่ในใจ เขาก็ต้องรับมือกับสถานการณ์ตอนนี้ก่อน เขาตั้งการ์ดเป็นเครื่องหมายกากบาท และเตรียมที่จะสวนกลับอย่างรุนแรง!
ปั้ง!
ตู้ม!
เสียงของหมัดทั้งสองปะทะกันผสมกับเสียงแตกร้าวของน้ำแข็ง!
หมัดแห่งความโกรธไม่ได้รับผลตามที่ต้องการนักแม้ว่าหลิงเจิงจะรู้สึกผิด เขาควรจะถอยให้รวดเร็วกว่านี้ แต่หลินเฉิงก็ไม่ได้โจมตีทันทีที่เขาถอย หลินเฉิงยกแขนขึ้นมาเช็คผลจากแรงปะทะอย่างระมัดระวัง!
เขาก็พบรอยแตกกว่า3 จุด เส้นผ่าศูนย์กลางกว่า 10 เซ็นติเมตร หลินเฉิงพูดออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า
เป็นไปได้ยังไง
มีหลายเหตุผลที่ทำให้หลินเฉิงช็อคเกราะในโหมดต่อสู้ของเขานั้นเสริมแกร่งด้วยผลึกน้ำแข็ง มันแข็งกว่าเหล็กธรรมดาอยู่แล้ว พอๆ กับเพชรเสียด้วยซ้ำ!
รวมถึงเรื่องการต่อสู้ที่ยิงยาวมาถึงตอนนี้เกราะของเขาก็ปรับเปลี่ยนรูบแบบการรองรับตามสถานการณ์ไปเรื่อยๆแม้อีกฝั่งจะใช้ไม้เด็ดมาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งมันก็ต้องใช้พลังอย่างมาก จนในที่สุดก็จะยกแขนขาไม่ไหว
จาการต่อสู้ทั้งหมดนี้เขาเน้นไปที่การป้องกันเพื่อไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บเขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าไม่จำเป็นต้องดูดีขอแค่พลังป้องกันก็พอ!
เขารู้จักเกราะของตัวเองดีแน่นอนเป็นไปไม่ได้เลยที่ชายที่อิดโรยคนนี้จะสามารถพังเกราะที่เน้นพลังป้องกันของเขาลงแบบนี้ได้ !
———————————-SC: บทที่ 425 การดูดซึมลักษณะเฉพาะตัว
