SC:บทที่454: แผนและ ‘กุญแจ’
ตู้ม!
เมื่อเสียงระเบิดที่เป็นเหมือนเครื่องหมายของความตายดังขึ้นไป๋เฟยที่จ้องมองหลินเฉิงด้วยความเกลียดชังก็เป็นเหมือนกับแมลงวันที่อยู่ใต้เท้าของหลินเฉิง และระเบิดเป็นเศษน้ำแข็งเหมือนกับกระเรียนขาวโดยที่ไม่ได้ขัดขืนเลยสักนิด!
ฟิ้ว…
หลินเฉิงหายใจอย่างหนักหน่วงหลังที่ฆ่าคนสองคนไปภายในอึดใจเดียวเขาจะไม่หายใจเวลาการกระทำที่รุนแรงแบบนี้ไม่ว่าเขาจะลงมืออีกกี่สิบล้านรอบก็ตาม แต่มันทำได้ยากมากเมื่ออยู่ภายใต้ข้อจำกัดของร่างกายที่หนักหน่วงในตอนนี้
เขาหยิบเม็ดพลังเม็ดสุดท้ายออกมาแล้วใส่เข้าปากรู้สึกได้ว่าร่างกายกลับมาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังความแข็งแกร่งทางกายภาพที่หายก่อนหน้านี้ทันที แต่หลินเฉิงก็ยังกลัวที่จะลงมืออะไรเกินเหตุ พลังที่ ‘การกระตุ้นศักยภาพ’ ใช้ก็เป็นแค่เหตุผลรอง เพราะเส้นเลือดทั้งหมดในร่างกายขยายตัวหลังจากที่ ‘การกระตุ้นศักยภาพ’ถูกใช้งาน เพราะฉะนั้นการที่เขาจะได้รับความแข็งแกร่งทางกายภาพที่มากกว่าปกติ ร่างกายของเขาจึงต้องแบกรับความความรุนแรงมหาศาล แค่การเพิ่มพลังทางกายภาพไม่สามารถที่จะบรรเทาได้ เขาจะต้องใช้เวลาในการปรับสภาพเพื่อลดอาการปวดของร่างกาย ที่ตอนนี้ใกล้จะระเบิด และถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่รับประกันว่าจะไม่มีผลตามมา
ตั้งแต่การวิจัยของ 1000ข้าศึกและ800ศัตรู หลินเฉิงก็พยายามจะเปิดใช้มันอยู่หลายครั้งตอนที่เขากำลังอยู่ในอันตราย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ใช้มัน เพราะเขาไม่อยากทนความเจ็บปวดและความเสียหายของร่างกาย เขาสลัดไล่ความคิดในหัวของเขาออกไป แต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้กลุ่มชายแก่จากกลุ่มปีศาจรัตติกาลจะบังคับให้เขาต้องใช้มัน
การยืนอยู่ในอากาศเกือบ-50 องศา พร้อมกับน้ำแข็งที่แพร่กระจายไปรอบๆ หลินเฉิง ที่ไม่ได้รับผลกระทบจากน้ำแข็งที่เขาสร้างขึ้นมา ยกบุหรี่ขึ้นจุด จากนั้นจึงเดินไปที่กองน้ำแข็งหลังจากที่เขาสูบบุหรี่ในมือขวาของเขา
มองไปที่หลิงฉงที่ดวงตาสั่นระริกไปมา เขาจ้องไปที่อีกฝ่ายตรงๆ ปากของหลิงฉงง้างออกเล็กน้อย หลังจากที่ยิ้มให้กับใบหน้าที่ค้างแข็ง เขาก็ถาม คุณอยากสั่งเสียอะไรหน่อยมั้ย?
เมื่อได้ยินแบบนั้นดวงตาของหลิงฉงก็สั่นระริกไปมาทันที หลินเฉิงเห็นว่าตาของอีกฝ่านเหลือกขึ้นลงอยู่หลายรอบ ความหมายเน้นชัดเจนว่าอีกฝ่ายมีบางอย่างจะพูดกับเขา!
เมื่อเห็นแบบนั้นหลินเฉิงก็หัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและดีดนิ้ว น้ำแข็งที่แพร่กระจายอยู่หยุดลงทันที ครู่ต่อมา สนามต่อสู้ที่เคยถูกแช่แข็งกว่า1000ไมล์ก็กลับคืนสู่สภาพเดิมของมัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะหิมะที่หลิงฉงแช่แข็งอยู่ละลายจนเป็นน้ำ เขาก็คงคิดว่าคนพวกนี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้น!
หลังจากที่น้ำแข็งที่หุ้มตัวเขาอยู่ทำให้หายไปหลิงฉงก็ประกบฝ่ามือเข้าด้วยกันเบาและถาม คุณไม่ได้มีอะไรจะพูดหรอกหรอ? พูดออกมาตอนนี้เลย!
เมื่อได้ยินดังนั้นหลิงฉงก็สลัดน้ำที่อยู่บนร่างของตัวเอง แต่เพราะว่าร่างกายของเขาถูกแช่แข็งมาก่อนหน้านี้ เขาจึงยังรู้สึกชาและมึนงง อย่าว่าแต่ให้สู้เลย แค่เดินก็ยังลำบากมาก นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้หลินเฉิงไม่หยุดเขาหลังจากที่ละลายเขาแล้ว
หลังจากที่ความร้อนในร่างกายแผ่ไปถึงแขนขาหลิงฉงก็ค่อยๆรู้สึกถึงการมีอยู่ของมือและเท้าของตัวเอง เขาก้มลงมองไป๋เฟยและกระเรียนขาวที่ถูกหลินเฉิงเตะจนกลายเป็นเศษน้ำแข็ง จากนั้นจึงถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ จากนั้นเขาก็พูดเสียงต่ำ การต่อสู้นี้ นายชนะแล้ว! แต่ในฐานะผู้ชนะ นายดูเหมือนไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะต้องฆ่าฉันกับฉิงมู่กับฉันไม่ใช่หรอ? เพราะฉะนั้น บอกฉันมาว่านายต้องการจะทำอะไร!
เมื่อเห็นว่าสมองของชายชราเข้าใจได้อย่างรวดเร็วหลินเฉิงก็พยักหน้าเบาๆ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่คนโง่อย่างกระเรียนขาว เขาก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากนัก เขาจึงพูดออกไปตามตรง เหตุผลที่ผมไม่ได้ฆ่า ฉิงมู่นั้นง่ายมาก เพราะเขาไม่ได้เข้ามายุ่งกับผมเลยตั้งแต่แรก! ถึงแม้ว่าเหตุผลส่วนใหญ่จะเพราะเขาเป็นเพียงผู้รักษาที่มีกำลังรบน้อย แต่จะว่ายังไงดีล่ะ? ผมจะพาเขาไปด้วย! เพราะอย่างไรแล้ว คนที่มีพลังในการรักษาชีวิตและบาดแผล แถมในเวลาเดียวกันก็เกลียดการต่อสู้แบบนี้ เป็นสิ่งที่หาได้ยาก….
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้หลินเฉิงก็หยุดลง เขาเหลือบตามองไปทางป่าที่อยู่ห่างออกไป จากนั้นก็พูดต่อ สำหรับคุณ พูดตรงๆ ผมได้เตรียมบางอย่างไว้ให้คุณแล้ว! หลังจากที่ได้สู้กัน พร้อมกันกับที่ผมได้รู้จักคุณมากขึ้น ผมก็ได้วางแผนบางอย่างในหัวทันที และคุณคือกุญแจของแผนนั้น!
แผน?!
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลิงฉงก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขากดความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้นี้ลงไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วและถามออกไป แผนอะไร? ฉันจะช่วยอะไรได้?
ไม่ต้องห่วงคุณจะได้รู้คำตอบเร็วๆนี้แหละ!
หลินเฉิงไม่ตอบเขาทันทีแต่ทำมือให้เขาสงบลง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น มองออกไปและยิ้มออกมา มาแล้ว!
ทันทีที่เสียงเงียบลงหลิงฉงก็ได้ยินเสียงอากาศสั่นสะเทือนจากด้านหลังของเขา พร้อมกับเสียงนั้น เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนอายุแค่ประมาณ10ขวบก็ปรากฏตัวขึ้นระหว่างพวกเขา! นี่ฉันซื้อมันกลับมาให้นายแล้ว นายต้องเอาน้ำเสริมกำลัง ชั้นเลิศ ให้ฉันสิบขวดด้วย!
ตุบ ร่างของฉางเหวินฉวนถูกโยนลงตรงเท้าของหลินเฉิง ฉีเซี่ยวฮันยักไหล่และหันไปพูดกับหลินเฉิง
เมื่อได้ยินหลินเฉิงก็ยิ้มออกมาและพยักหน้า วางใจเถอะ! ฉันไม่เคยโกหกเพื่อนตัวเอง
นายน่ะตัวดี!
เมื่อได้ยินคำเย้าแหย่ของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันก็โมโหทันที นายเพิ่งจะจำหลังจากที่ฉันบอกนายหลายรอบแล้วเนี่ยนะ?! อย่ามาเรียกฉันว่าเพื่อนตัวจิ๋ว ให้เรียกฉันว่าลูกพี่ตัวน้อย!
ก็ได้แล้วเรื่องการรุกร้ำของโรคที่สองล่ะเป็นยังไงบ้าง?
เมื่อเห็นท่าทางสิ้นหวังตอนที่เเขาพูดออกมา หลินเฉิงก็โยกหัวคนตัวเล็กอย่างขบขัน เธอขี้เกียจที่จะพูดกับเขามาไปกว่านี้ จากนั้นเธอโบกมือและไม่สนใจเขาอีกต่อไป
เมื่อมองไปที่เด็กน้อยที่ถูกหุ้มไปด้วยไฟสีม่วงและฉางเหวินฉวนที่ดูเหมือนกับศพหมูตายหายไป ครู่หนึ่งหลิงฉงก็รู้สึกว่าสมองของเขายังไม่พอ เพราะตอนนี้ในหัวของเขามีแค่ความคิดเดียว ก็คือฉางเหวินฉวนไปอยู่กับเด็กน้อยคนนี้ได้ยังไง? และก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขากำลังหาที่อยู่ของน้องชายและน้องสาวสองคนของหลิงเจิงที่พาตัวฉางเหวินฉวนกลับไปที่กลุ่ม?!
และเขาก็ต้องประหลาดใจมากเมื่อจู่ๆเสียงอากาศที่แตกออกก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเขาอีกครั้งด้วยเสียง เปาะ และเสียงตกลงพื้น ในที่สุดหลิงเจิงและหลิงเหมิงก็มาถึง แต่สภาพของคนนั้นสองดูเหมือนจะแย่กว่ามาก ตอนนี้พวกเขามีหยาดเหงื่ออบู่บนใบหน้า และทั้งสองก็มองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยอย่างภูมิใจ!
ทั้งหมดนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!
เมื่อเห็นสถานการณ์แปลกประหลาดหลิงฉงก็อดไม่ไหว เขาหันไปถามหลิงเจิงซื่ออย่างโมโห!
——————————-
