SC:บทที่511 ความจริงอันโหดร้ายจากหลินเฉิง
แทบจะ…
เมื่อเห็นเด็กสาวนั้นพูดถึงสิ่งเหล่านี้ที่เอาจริงๆก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บหรือคันอะไรหลินเฉิงก็โบกมือให้เธอแบบหมดคำพูด มีพี่น้องคู่ไหนบ้างที่ไม่ทะเลาะกัน? ถ้าเป็นแบบนั้นจะเรียกว่าพี่น้องได้เหรอ? เธอน่ะ ตราบใดที่เธอยังเฝ้าหาถึงอนาคตก็อย่าทำตัวเองให้ดูโง่ อย่าพูดว่าเธอสามารถเข้าร่วมกับป้าฉินและลุงหลี่ได้ รู้ใช่ไหม?
ฉันเข้าใจ!
ถึงแม้ว่าหลินเฉิงจะไม่ได้พูดด้วยถ้อยคำดีๆแต่ว่าหลี่เหมิงเตี๋ยที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนความคิดเรียบร้อยแล้ว เธอรู้ดีว่าพี่ชายของเธอนั้นดีกับครอบครัวมากๆ เธอพยักหน้ารับ มันแสดงให้เห็นว่าเธอรับฟังเขาทั้งหมด เห็นแบบนั้นแล้วหลินเฉิงก็ส่ายหน้าก่อนจะเลิกพูดเรื่องนี้กลับกันเขาก็หันหน้าไปทางเธอและถาม ขอถามอะไรหน่อย สาวน้อย เธอคิดยังไงกับหยูซาน? ชอบเขาหรือเปล่า?
เอ๋อ๋า?
คำถามของหลินเฉิงนั้นทำหลี่เหมิงเตี๋ยต้องเปิดปากถามกลับด้วยความสงสัยสุดๆ พี่ชาย…หมายความว่ายังไงเหรอ? หรือว่า…หยูซานเป็นพี่สะใภ้ฉันเหรอ!?
ได้ฟังความหมายที่หลี่เหมิงเตี๋ยพูดหลินเฉิงก็หน้าดำขึ้นมาพร้อมดุเธอไปทันที อย่าพูดบ้าๆน่า! ถ้าฉันจะทำอะไรแบบนั้นจริงๆ คิดว่าฉันจะรอดจากสายตาป้าฉินเหรอ!? โอเคนะ?
โอ้…
ดูเหมือนว่านี่จะไปใช่สิ่งที่เขาคิดหลี่เหมิงเตี๋ยรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันทีเลย จากนั้นก็ถามออกไปตรงๆ แล้วถ้างั้นพี่จะถามฉันทำไมว่าชอบหรือไม่ชอบเธอ? ถึงฉันจะคิดว่าเธอนิสัยดีแล้วก็น่ารักดีก็เถอะ แต่ดูเหมือนเธอเองก็จะกลัวการมีชีวิตอยู่เหมือนกันนะ
ดีเหมือนเธอเองก็รู้ปัญหาของหยูซานสินะ
ฟังความประทับใจของหลี่เหมิงเตี๋ยที่มีต่อหยูซานหลินเฉิงก็พยักหน้า แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอก เพราะยังไงซะ เธอก็ยังเป็นสาวน้อย มันเป็นเรื่องปกติที่จะกลัวการมีชีวิต แล้วก็ที่ถาม คือถ้าเกิดว่าเธอชอบหยูซานหรือเปล่านั่นเพราะฉันตัดสินใจจะทิ้งหยูซานไว้ที่ฐานแห่งนี้ในเร็วๆนี้…และอยากจะทิ้งให้หยูซานอยู่กับเธอก่อนฉันจะไป…
ไม่!เดี๋ยวก่อนพี่ชาย!!
ก่อนที่หลินเฉิงจะได้พูดจบหลี่เหมิงเตี๋ยก็รีบหยุดเขาไว้ก่อนด้วยท่าทีที่ตกใจสุดๆ พี่พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า!? พี่จะไปจากฐานสมุทรสีคราม!? ทำไม!
อุ่ก…
เมื่อเห็นว่าเขาจงใจจะทำแบบนี้หลี่เหมิงเตี๋ยก็ดุร้ายขึ้นมาทันที หลินเฉิงนั้นเกาหัวด้วยความทุกข์ทรมาณเขาจัดระเบียนถ้อยคำใหม่ในหัวก่อนจะอธิบายใหม่ จริงๆแล้วก่อนที่ฉันจะมาถึงที่นี่ ฉันก็คิดว่าจะอยู่ที่นี่ไปตลอดนั่นแหละ แต่ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา ฉันก็เจอสิ่งใหม่ๆและข่าวใหม่ๆมากมาย ฉันต้องการที่จะออกไปยังโลกด้านนอกเพื่อหาคำตอบ ดังนั้นจึงอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้…
แต่..แต่…แต่…พี่เพิ่งจะสัญญากับคุณแม่ว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไม่ใช่เหรอ!?
ฟังคำอธิบายของหลินเฉิงแล้วหลี่เหมิงเตี๋ยก็ไม่สามารถยอมรับมันได้หลายเดือนมานี้แม่ของเธอหลับไม่สนิทมานับครั้งไม่ถ้วน นั่นเพราะว่าเธอฝันถึงหลินเฉิงที่ตกอยู่ในอันตรายและไม่สามารถเข้าไปปกป้องได้ ซึ่งนั่นทำให้สภาพจิตใจของเธอหดหู่ลงไปอย่างมาก จนกระทั่งพี่ชายกลับมายังฐานแห่งนี้ แม่ที่เข้าใกล้ขั้นโรคจิตทุกวันๆก็โล่งใจขึ้นมาทันที แต่นี่คนเฒ่าคนแก่ยังมีความสุขได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็บอกจะไปอีก เอาจริงๆ เธอเองก็ไม่อยากให้เขาไปเหมือนกัน
อ่า…
ได้ยินคำถามของหลี่เหมิงเตี๋ยหลินเฉิงก็พูดไม่ออก เขานั้นคอยจับตาดูสภาวะทางจิตของครอบครัวฉินอยู่ ณ ตอนนั้น ในการที่จะเลิกกระตุ้นเธอ เขาจำเป็นต้องโกหก ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าจะถอยกลับได้ยังไง มันทำให้เขาทำได้แค่นั่งไปบนโซฟาและปิดหน้าไว้พร้อมกับถอนหายใจเท่านั้น
หลังจากที่เธอจ้องหลินเฉิงอยู่พักหนึ่งเธอก็พบว่าพี่ชายของเธอกำลังติดอยู่ในปัญหา เขาดูดบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า เวลาผ่านไปเนิ่นนานภายใต้ความเงียบ จนความโกรธของหลี่เหมิงเตี๋ยเริ่มบรรเทาลงไป เธอจึงตัดสินใจถาม ยังไงก็ต้องไปเหรอ?
ใช่
เขาพยักหน้ารับและสูดควันบุหรี่เข้าไปจนชุ่มปอดก่อนจะพ่นมันออกมา ช่วยบอกฉันหน่อย ในฐานะของคนเก็บวัตถุดิบ เธอต้องสู้กับซอมบี้แล้วก็พวกตัวกินคนในเซียงโจว ถูกมั้ย?
ได้ยินแบบนั้นหลี่เหมิงเตี๋ยก็ขมวดคิ้วช้าๆก่อนจะพยักหน้าและพูดต่อ ใช่แล้ว มันทำไมเหรอ?
เธอคิดว่ามันเครียดหรือเปล่าที่ต้องสู้กับอะไรพวกนั้น?
เมื่อเห็นหลี่เหมิงเตี๋ยพยักหน้าหลินเฉิงก็จุดบุหรี่มวนใหม่และถามต่อ
ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าหลินเฉิงจะถามทำไมแต่หลี่เหมิงเตี๋ยก็คิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบกลับไป อืม มันก็โอเคนะ! เพราะถ้าไม่ไหวเราก็แค่วิ่งหนี!
ฟังคำตอบของเธอหลินเฉิงก็หัวเราะและพูด แล้วเธอเคยคิดมั้ยว่าเธอจะทำยังไง ถ้าต้องจัดการกับพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้โดยที่มันแข็งแกร่งขึ้นทุกคืนๆ?
หลี่เหมิงเตี๋ยวโบกมือไปมานิดหน่อยและพูดไปอย่างมั่นใจ เป็นไปไม่ได้หรอกน่า มนุษยชาติเองยังต้องใช้เวลาในการเติบโตเลย พวกข้างนอกนั่นก็ต้องใช้เหมือนกันนี่? สมมุติฐานของพี่ก็ไม่ใช่ว่าจะถูกทั้งหมดหรอก และฉันไม่รู้ด้วยว่าพี่ตั้งใจจะพูดอะไร
เป็นไปไม่ได้เหรอ…
มองการตัดสินใจของหลี่เหมิงเตี๋ยหลินเฉิงก็อดยิ้มไม่ได้ นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่สามารถอธิบายให้เธอได้ว่าทำไมฉันถึงยืนยันที่จะออกไป! เธอคิดว่ากว่าพวกสัตว์ประหลาดด้านนอกจะพัฒนาตัวเองได้ ต้องใช้เวลานานขนาดไหน? แต่ฉันสามารถบอกเธอได้เลยนะว่ามันใช้เวลาไม่นาน ตอนที่เธอออกไปเพื่อเก็บวัตถุดิบ เธอจะเห็นเองว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันเกินกำลังที่เธอจะควบคุมได้แล้ว! เหตุผลก็คือ มนุษยชาติเอาแต่คิดถึงการทำเป็นขั้นเป็นตอนในขณะที่สัตว์ประหลาดนั้นไม่ได้คิดแบบนี้! ในขณะที่มนุษย์รอจังหวะที่จะได้กลับบ้าน พวกมันก็พัฒนาไปอีกหลายขั้นแบบอัตโนมัติ และมันเหลือเวลาไม่นานแล้ว ก่อนที่พวกมันจะออกมาไล่ย่ำมนุษย์ให้เหลือไว้เพียงไม่กี่ชีวิต และท้ายสุด มันก็จะยึดโลกเลย พวกข้างนอกนั่นก็ต้องใช้เหมือนกันนี่? สมมุติฐานของพี่ก็ไม่ใช่ว่าจะถูกทั้งหมดหรอก และฉันไม่รู้ด้วยว่าพี่ตั้งใจจะพูดอะไร
เป็นไปไม่ได้เหรอ…
มองการตัดสินใจของหลี่เหมิงเตี๋ยหลินเฉิงก็อดยิ้มไม่ได้ นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่สามารถอธิบายให้เธอได้ว่าทำไมฉันถึงยืนยันที่จะออกไป! เธอคิดว่ากว่าพวกสัตว์ประหลาดด้านนอกจะพัฒนาตัวเองได้ ต้องใช้เวลานานขนาดไหน? แต่ฉันสามารถบอกเธอได้เลยนะว่ามันใช้เวลาไม่นาน ตอนที่เธอออกไปเพื่อเก็บวัตถุดิบ เธอจะเห็นเองว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันเกินกำลังที่เธอจะควบคุมได้แล้ว! เหตุผลก็คือ มนุษยชาติเอาแต่คิดถึงการทำเป็นขั้นเป็นตอนในขณะที่สัตว์ประหลาดนั้นไม่ได้คิดแบบนี้! ในขณะที่มนุษย์รอจังหวะที่จะได้กลับบ้าน พวกมันก็พัฒนาไปอีกหลายขั้นแบบอัตโนมัติ และมันเหลือเวลาไม่นานแล้ว ก่อนที่พวกมันจะออกมาไล่ย่ำมนุษย์ให้เหลือไว้เพียงไม่กี่ชีวิต และท้ายสุด มันก็จะยึดโลกทั้งใบไปเลย!
ยิ่งไปกว่านั้นไม่เพียงแค่สัตว์ประหลาดเท่านั้นที่พัฒนาการได้เร็ว แต่รวมไปถึงพวกเอเลี่ยนอย่างพวกเผ่ารัตติกาลเองก็กำลังพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเองอยู่ เธออาจจะยังไม่เคยตระหนักเรื่องนี้ แต่ในความจริง การมีอยู่ของมนุษยชาติบนดาวดวงนี้มันเริ่มริบหรี่ลงทุกวันแล้ว หากไม่สามารถหาทางออกได้ในเวลาอันสั้น เพื่อที่จะหยุดการต่อสู้ ในท้ายสุด เราจะต้องพบกับความอเน็จอนาถเป็นแน่แท้!
นี่พี่หลอกฉันหรือเปล่าเนี่ย?
ความกลัวมันเกิดมาจากเรื่องจริงที่ไม่ได้ปลุกแต่งใดๆของหลินเฉิงหลี่เหมิงเตี๋ยไม่เชื่อในทันที แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกของเธอ มันรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างแย่สุดๆ
เมื่อเห็นสาวน้อยเริ่มกลัวจากคำพูดของเขาหลินเฉิงก็ยิ้มและโบกมือให้เธอ แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ต้องกังวล เธอจะเลือกเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ แต่ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ นี่ก็คือความจริง!
