SC:บทที่513 ครอบครัวนั้นไม่เคยจากไปไหน
อย่างไรก็ตามหลินเฉิงก็ยังคงมีเรื่องให้ปวดหัวอยู่บ้าง ในท้ายสุด เขาเลือกที่จะไม่คิดเรื่องนี้ เขาดับบุหรี่ก่อนจะยืนขึ้นแล้วพูดกับหลี่เหมิงเตี๋ย ลืมมันไป! ยังไงซะมันก็ยังเป็นดาบสองคมอยู่ คงจะดีกว่าถ้าไปบอกพวกเขาตรงๆ ถ้าแบบนี้เธอสามารถอยู่ที่นี่ก่อนได้แล้วพอตอนฉันไปแล้ว เธอค่อยขึ้นไปชั้น 2 แล้วชวนหยูซานไปอีกที เธอน่ะพูดไม่เยอะหรอก แต่ก็ดื้ออยู่ ถ้าฉันพูดนะ ยังไงแม่เด็กนั่นก็ไม่ยอม แต่ถ้าเป็นเธอ มันก็น่าลอง…
หลี่เหมิงเตี๋ยเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่หลินเฉิงก็หยุดเธอไว้ด้วยมือของเขาก่อน จำไว้ว่า ตราบใดที่เธอทำให้หยูซานอยู่กับเธอได้ ฉันก็จะทิ้งเจ้านั่นไว้ที่นี่ให้เธอเป็นของรางวัลด้วย รู้ใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร? จริงเหรอ?!
ได้ยินดังนั้นหลี่เหมิงเตี๋ยที่กำลังลังเลก็กระพริบตาปริบๆพร้อมกับพยักหน้ารัวๆเลยทันที ไม่ต้องกังวลเลยพี่ชาย! ฉันสัญญาว่าจะทำงานนี้ให้สำเร็จ! ฉันจะไม่ทำให้พี่ต้องผิดหวัง!
ดี..
เขารู้ว่าเทียนซือนั้นเป็นจุดอ่อนของเด็กสาวจากนั้นเขาก็พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากมองขึ้นไปด้านบนครู่หนึ่งเขาก็หันหน้าออกแล้วเดินออกจากบ้านไปเลย
ระหว่างทางที่เดินไปยังบ้านของป้าฉินหลินเฉิงนั้นก็อยู่ในอารมณ์ที่หาได้ยาก เขารู้สึกว่าเรื่องในครั้งนี้มันไม่ง่ายเลย ราวกับกำลังไปเจอคนที่แข็งแกร่งมากๆ ณ ที่แห่งนั้น เขาไม่เคยกลัวความท้าทายใดๆบนโลกนี้ เว้นซะแต่การทำให้ป้าฉินร้องไห้
*ก๊อกๆ*
เขาเดินช้าๆไปยังหน้าประตูบ้านป้าฉินและหยุดอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานหลังจากที่จัดการเรื่องในหัวเสร็จเขาก็เคาะประตูช้าๆ
นั่นหลินเฉิงเหรอ?
ก่อนที่เขาจะได้เอามือลงเสียงของป้าฉินก็เอ่ยออกมาจากในห้อง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบเดินเข้ามาใกล้ ภายในพริบตาประตูก็เปิดออกมาทันที
เมื่อเห็นว่าป้าฉินมาเปิดประตูให้หลินเฉิงก็กล่าวทักทายเสียงดังและเมื่อมองไปที่เธอ เขาก็พบว่าเธอนั้นเปลี่ยนไปมากจนยากที่จะจำได้เลย!
เนื่องจากเธอนั้นเอาแต่โหยหาหลินเฉิงเพราะงั้นใบหน้าของป้าฉินก็เลยดูซีดเซียวนิดหน่อย ถ้าเกิดเขาไม่อยู่ที่นี่ขึ้นมาจริงๆ มีหวังป้าฉินที่เพิ่งจะ 50 ต้นๆ ได้กลายเป็นคนแก่อายุ 60 70 แน่ๆ
หลังจากที่เธอได้ฟังคำแนะนำจากหลินเฉิงฉินซูยี่ที่เพิ่งจะกินยาเพิ่มสมรรถนะระดับ D เข้าไปเมื่อคืนก็ดูเปลี่ยนไปมากๆในตอนนี้ ใบหน้าขอเธอดูมีเลือดลมไหลผ่านมากขึ้นรวมถึงดูมันเงาขึ้นมาด้วย เธอมีการฟื้นฟูแบบก้าวกระโดดทั้งตัวเลย ในคราแรกที่เหลือมอง เธอนั้นดูเหมือนวัยรุ่น ดูมีพลังงานล้นเหลือมากๆ!
ป้าฉิน…
ขณะที่มองป้าฉินที่ยืนอยู่ตรงหน้าราวกับเธอกำลังกลับไปเป็นสาวๆอีกครั้งหลินเฉิงก็ถึงกับชะงักไปชั่วขณะ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ถึงผลลัพธ์ของยาเพิ่มสมรรถนะประเภท D อยู่แล้วก็จริง แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้วก็ไม่กล้าหันไปมองทางอื่นเลย
เธอมึนอะไรน่ะ?มาเร็ว เข้ามาในบ้านก่อน
เธอมองหลินเฉิงที่ดูจะงุนงงก่อนจะยิ้มด้วยความพึงพอใจฉินซูยี่ไม่ได้พูดอะไรมากแต่กลับกันเธอก็ดึงแขนของอีกฝ่ายให้เข้ามาในบ้านแทน
ไปนั่งรอที่โซฟาก่อนเดี๋ยวป้าจะไปเตรียมผลไม้มาให้
หลังจากที่พาหลินเฉิงเข้าไปในบ้านแล้วเธอก็ขอให้เขาไปนั่งรอให้ห้องนั่งเล่นจากนั้นตัวเธอเองก็เข้าไปในห้องครัวและทำนู่นทำนี่อยู่พักใหญ่ และท้ายสุดก็ออกมาพร้อมกับจานที่มีผลไม้อยู่เต็มไปหมด
มากินผลไม้ให้ชุ่มคอก่อน
เธอนั่งไปข้างๆหลินเฉิงก่อนจะหยิบส้มขึ้นมาและปลอกให้เขา
แต่ยิ่งฉินซูยี่ทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้หลินเฉิงลำบากใจมากขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขา แต่เธอก็ปฏิบัติกับเขาไม่ต่างอะไรกับแม่แท้ๆกับลูกเลย ตอนนี้เขาอยากจะบอกเธอไปตรงๆว่าเขาจะออกจากที่นี่ มันยิ่งกลายเป็นเป็นเรื่องที่ลำบากใจที่จะพูดสุดๆ
หญิงสาวที่ไม่รู้ถึงความผิดปกติของหลินเฉิงยังคงช่วยเขาปลอกผลไม้ต่อด้วยความตื่นเต้น หลินเฉิง ไม่ต้องพูดก็ได้ ป้าเห็นแล้วว่ายาที่เธอให้ไว้มันทรงพลังขนาดไหน! เมื่อตอนเราตื่นมาเมื่อเช้า เราต่างคนต่างก็จำกันแทบไม่ได้! นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ลุงหลี่ของเธออู้อยู่บ้านเป็นเวลานานก่อนจะไปทำงาน…
ใช่แล้ว…
มองฉินซูยี่ที่กำลังตื่นเต้นหลินเฉิงก็ตัดสินใจที่จะเก็บเรื่องนั้นไว้ก่อนและหันมาสนใจเรื่องของเธอแทน ป้าดีใจฉันก็โอเค ยังมีอะไรที่เปลี่ยนไปอีกมั้ย ระหว่างป้ากับลุงหลี่? อย่างพวกพลังพิเศษ หรืออะไรอย่างอื่น
ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแบบนั้นเลย?
ฟังหลินเฉิงถามฉินซูยี่ก็ขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดไป จริๆถึงจะมีพลังพิเศษอะไรตื่นขึ้นมาด้วย คนแก่ๆอย่างพวกเราก็ไม่รู้หรอก มันมีวิธีทดสอบอะไรมั้ย?
ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงหลินเฉิงผู้ที่ค้นพบความสามารถในการควบคุมน้ำแข็งของตนโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้แต่ส่ายหัวและพูด ไม่มีวิธีพวกนั้นหรอก ป้าต้องทำความเข้าใจมันเอง แต่ไม่เป็นไร ถึงแม้พลังของป้าจะยังไม่ตื่น แต่กายภาพของป้าก็ดูฟื้นกลับมาทุกอย่างเลย แค่นี้ก็ดีพอแล้ว แล้วก็ถ้าป้ามีเวลา ป้าก็ค่อยๆทำสมาธิแล้วลองทดสอบนู่นทดสอบนี่เกี่ยวกับความสามารถพิเศษดูก็ได้ บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์
เพราะงั้น…
ฉินซูยี่พยักหน้ารับสิ่งที่หลินเฉิงอธิบายแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจก็ตามจากนั้นเธอก็ไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ ตลอดมาเธอและหลี่เฉิงยี่นั้นเป็นคนธรรมดามาโดยตลอด ถึงแม้ว่าเธอจะโหยหาพลังมากแค่ไหน แต่พละกำลังมันก็ค่อยๆถดถอยไปตามอายุ
จริงสิป้ายังไม่ได้ถามเลยว่าเธอมาหาป้ามีอะไรหรือเปล่า?
เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ตอนนี้ฉินซูยี่ก็วางผลไม้ที่ปลอกแล้วลงไปบนจานและหยิบเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดมือก่อนจะถามไป
นี่…
เวลานั้นมาถึงแล้วหรือจริงๆมันยังไม่มา หลินเฉิงนั้นพูดอะไรไม่ออกอยูุ่พักหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มยังไงดี หลังจากเห็นว่าใบหน้าของหลินเฉิงนั้นดูอึดอัดฉินซูยี่ก็ขมวดคิ้วทันทีและถามออกไป เกิดอะไรขึ้นเหรอหลินเฉิง? มีอะไรลำบากใจหรือเปล่า?
ไม่ใช่เรื่องนั้น…
หลินเฉิงรีบโบกมือจากนั้นเขาก็มองหน้าตรงนั่งตัวตรงและพูดไปด้วยเสียงดัง เพราะมาปัญหาที่สำคัญที่ผมต้องไปแก้ให้ได้ เพราะงั้นผมอาจจะไม่สามารถอยู่ที่ฐานนี้ได้อีกนานเท่าที่ควร!
หาอะไรนะ?
ได้ยินแบบนั้นฉินซูยี่ที่กำลังเช็ดมือก็ถามกลับด้วยเสียงกระซิบแบบงงงวยเลย
ท่าทีของฉินซูยี่นั้นดูไม่ปกติซักเท่าไหร่มันทำให้หัวใจของหลินเฉิงล่วงหล่นลงไป แต่เขาก็ยังยืนยันอีกครั้ง ผมบอกว่า ผมอาจจะต้องทิ้งป้าแล้วก็ลุงหลี่ไป
ทำไมล่ะ?
คำยืนยันของหลินเฉิงทำให้ฉินซูยี่ถามเขาเพิ่มอีกพร้อมทั้งเขย่ามือเขาด้วย
เพราะว่า…
หลินเฉิงกำลังจะอธิบายแต่เขาก็ต้องหยุดไปก่อน เขาถอนหายใจก่อนจะถามเธอกลับ ป้าฉิน ป้าโอเคหรือเปล่า?
ฉินซูยี่นั้นไม่ได้สนใจเรื่องที่หลินเฉิงเป็นห่วงเธอเลยเธอเอาแต่นั่งนิ่งๆบนโซฟาและมองไปยังแก้วชาบนโต๊ะโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น
หลังจากที่นั่งอยู่พักใหญ่ๆหลินเฉิงก็คิดว่าสภาวะจิตใจของป้าฉินคงถูกกระตุ้นแล้ว ฉินซูยี่ก็ถอนหายใจออกมา โยนกระดาษทิชชู่ในมือเธอทิ้งลงไปที่ถังขยะที่เท้าและพูดด้วยน้ำเสียงเบา หลินเฉิง เธอเคยได้ยินคำโบราณมั้ย?
คำโบราณคำไหน?
เมื่อเห็นฉินซูยี่จู่ๆก็ถามขึ้นมาถึงแม้ว่าในใจของหลินเฉิงจะยังไม่เข้าใจอะไร แต่เขาก็ยังถามกลับไปอย่างใจเย็น
