บทที่ 552 ตะปู
SC:บทที่552 ตะปู
เพราะประสบการณ์การสำรวจตึกต่างๆมามากมายหลินเฉิงนั้นเข้าใจดีมากๆว่า ไม่ว่าตึกแห่งนี้จะมีมาตรการการป้องกันดีขนาดไหน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่โดนพวกซอมบี้หรือผู้รอดชีวิตอื่นๆที่ซึ่งไม่มีที่ไปบุกเขามาภายในนี้ ยิ่งที่ตั้งของสถาบันวิจัยแห่งนี้ ตั้งอยู่ในเขตเมืองที่เจริญรุ่งเรืองของหยางจิงด้วย จะเป็นไปได้อย่างไรที่สถานที่ที่ซึ่งปลอดภัยระดับนี้ถึงไม่โดนบุกโจมตีเลย?
เมื่อคิดได้เช่นนั้นหลินเฉิงก็ไม่ได้รีบเดินต่อไปยังบันไดแต่เขากลับเลือกเดินกลับไปทางประตู เมื่อเห็นหลินเฉิงกลับมา หลินหยงเจี่ยนก็เตรียมที่จะถามแล้ว แต่เขาเห็นอีกฝ่ายโบกมือก่อนก็เลยยอมเดินตามไปแทน
กลับไปยังประตูกระจกที่พวกเขาเข้ามาหลินเฉิงย่อลงไปและหยิบเอาตัวล็อคที่ถูกแทงโดยดาบของเขาขึ้นมา หลังจากที่สังเกตดีๆแล้ว เขาก็พบว่าการออกแบบของตัวล็อคนี่ มันซับซ้อนกว่าที่เขาจินตนาการไว้ซะอีก!
หากยึดตามความซับซ้อนของการออกแบบที่ล็อคประตูนี้แล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะสามารถสะเดาะกุญแจได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม เหตุผลใหญ่ๆที่ว่าทำไมเขาสามารถเข้ามาที่นี่ได้ก็เพราะว่าดาบของเขามันคมเกินไปนั่นแหละ!
เขาพบว่าดีไซน์ของที่ล็อคประตูทั้งสองชิ้นมันซับซ้อนมากๆหลินเฉิงก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ เขามองไปยังประตูกระจก และสำรวจมันอยู่อีกหลายรอบ และมันก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ ประตูที่ดูเหมือนประตูกระจกทั่วๆไปนั้น ตัวกระจกมันทำมาจากกระจกกันกระสุน!
หลังจากที่ตรวจสอบพวกนี้แล้วหลินเฉิงก็ไม่ได้เดินไปที่อื่นเพื่อจะตรวจสอบมากกว่านี้ เพราะเขาคิดว่าต่อให้ไม่ต้องไปดูด้วยตาก็น่าจะเดาออกว่าหน้าต่างของที่นี่เองก็น่าจะเป็นกระจกกันกระสุนรวมถึงกันแรงระเบิดได้ด้วยด้านนอกนั่นก็น่าจะมีตาข่ายกันอีกชั้น
การป้องกันรูปแบบนี้ทำให้หลินเฉิงตื่นเต้นขึ้นไปอีกสิ่งที่แปลกที่สุดภายในสถานการณ์ภายในที่แห่งนี้ นั่นก็คือการคาดเดาอะไรไม่ได้เลยนั่นแหละ!
เมื่อคิดได้แล้วหลินเฉิงก็ยืนขึ้นพร้อมยกมือซ้ายขึ้นมาด้วย เขาเรียกน้ำแข็งขึ้นมาปิดผนึกประตูนั้นไว้ หยุดความเป็นไปได้ที่จะให้ผู้รอดชีวิตคนอื่นเข้ามาสอดส่องภายในสถาบันวิจัยแห่งนี้ หลังจากนั้น เขาก็โบกมือให้หลินหยงเจี่ยนตามเขามาและเดินช้าๆขึ้นไปยังชั้นที่ 2
ภายใต้การสำรวจของหลินเฉิงและโคล่ามันสามารถสรุปได้อย่างง่ายๆว่าชั้นหนึ่งนั้นเป็นเพียงสำนักงานของพวกเสมียนและไม่มีอะไรอย่างอื่นให้สนใจ ดังนั้นหลินเฉิงจึงไม่เสียเวลาอยู่ ณ ที่แห่งนั้นนานและขึ้นไปยังชั้น 2 ต่อทันที
นั่นคือสิ่งที่ให้ฉันรู้สึกแปลกที่นี่งั้นเหรอ? เมื่อเขาขึ้นมาถึงชั้น2 หลินหยงเจี่ยนก็มองไปยังทางเดินที่ว่างเปล่าตรงหน้าก่อนจะถามหลินเฉิงด้วยความกังวล
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งมากแต่หลินหยงเจี่ยนก็ผ่านศึกมาอย่างยาวนานจนถึงตอนนี้ เขาได้เข้าไปในหลายๆที่เพื่อสะสมวัตถุดิบต่างๆ แต่ถึงกระนั้น สถานการณ์ภายในสถาบันวิจัยแห่งนั้นมันก็ต่างออกไปจากที่อื่นๆที่เขาเคยผ่านมาโดยสิ้นเชิง ฝุ่นหนาบนพื้นนั้นแสดงให้เห็นว่าไม่มีใครมาที่แห่งนี้นานมากๆแล้ว และที่ประตูซึ่งตั้งอยู่ด้านล่างนั้นก็เหมือนจะไม่เคยเปิดมาก่อน ทั่วทั้งสถาบันวิจัยแห่งนี้ เหมือนกับว่าไม่เคยถูกเปิดใช้งานมาก่อน ราวกับมันถูกลืมโดยเหล่าผู้คนและสัตว์ประหลาดเหล่านั้นซึ่งนั้นทำให้เขายิ่งงงขึ้นมาอีก!
ขมวดคิ้วและรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ชั้น2 นี้ด้วยสัมผัสที่ 6
ฟังคำพูดของหลินหยงเจี่ยนแล้วหลินเฉิงก็พยักหน้าและพูด นายรู้สึกถูกแล้ว ที่นี่น่ะต่างไปกับที่อื่นจริงๆ…
พูดแล้วก็มองไปยังประตูทางด้านซ้ายเขาเดินตรงไปเปิดประตูและเข้าไปด้านใน
หลังจากที่เข้ามาแล้วสิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของหลินเฉิง นั่นคือเตียงทดลองจำนวน 3 แถวยาวซึ่งเพรียบพร้อมไปด้วยเครื่องมือทดลองหน้าตาแปลกๆ ในตอนนี้เครื่องมือเหล่านั้นถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น ทั่วทั้งห้องทดลองนี้เหมือนไม่ได้ใช้มาเป็น 100 ปีแล้ว
บนกำแพงรอบๆห้องนี้ก็ดูไม่มีปัญหาอะไรเมื่อมองผ่านๆแต่เมื่อมองดีๆแล้วเขาก็พบบางสิ่งบางอย่างที่แปลกออกไป
เขาเดินตรงไปยังกำแพงที่อยู่ด้านขวาและหรี่ตามองในจังหวะนั้นจากนั้นเขาก็ยื่นมือขวาออกไปและดึงเอาตระปูออกมาจากที่นั่น!
มองไปยังตะปูนั้นแบบรอบคอบหลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม เขามองไปยังหลินหยงเจี่ยผู้ที่ซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไรก่อนจะถาม นี่คืออะไร?
เมื่อได้ฟังหลินหยงเจี่ยนก็มองไปยังเจ้าสิ่งนั้นอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็พบว่ามันก็แค่ตะปูเหล็กธรรมดาเพราะงั้นแล้วความรู้สึกของเขาจึงค่อนข้างจะสับสนขึ้นมาอีก มันก็แค่ตะปูไม่ใช่เหรอ?
เจ้าโง่!
อีกฝ่ายนั้นตอบสนองเขาไม่ได้ดั่งใจเพราะงั้นหลินเฉิงเลยบ่นไปอีก จากนั้นก็เดินไปที่กำแพงและพูด นับดีๆ! มีตะปูกี่ตัวกันที่อยู่บนกำแพงนี้!
หลินหยงเจี่ยนรู้สึกอายที่ได้ยินหลินเฉิงดุด่าแต่จริงๆเขาก็ไม่ได้สบายใจตั้งแต่ที่หลินเฉิงเข้ามาแล้ว แบบนี้จะให้เขามีกระจิตกระใจไปสำรวจอย่างอื่นอีกเหรอ?
ปฏิบัติตามคำแนะนำของหลินเฉิงเขาก็รีบเดินไปที่ประตู หลินหยงเจี่ยนเงยหน้าและมองมัน และทันใดนั้น หัวใจมันก็เต้นแรงขึ้นมาและเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมหลินเฉิงถึงใส่ใจตูปูเหล็กนั่นมากๆ!
