I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 578 เริ่ม!

บทที่ 578 เริ่ม!
　　SC:บทที่578 เริ่ม!
　　เมื่อเห็นท้ายสุดผอ.เหม็งก็ยอมประณีประณอม เจ้าหน้าที่วัยกลางคนก็โล่งใจ จากใจจริงเลย เขาเองก็ไม่ต้องการที่จะลงมือฆ่าหญิงสาวตรงหน้านี่หรอก หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุครั้งก่อนขึ้น เธอก็กลายเป็น 1 ในคนที่เหลือรอดมาของเหล่านักวิจัยชุดเก่าของสถาบันวิจัย แม้เขาจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นในหลายๆอย่างเกี่ยวกับเธอ แต่ถ้าเธอคิดจะหนี เขาคงจำเป็นที่จะต้องมอบความตายให้เธอ และท้ายสุดเขาเองที่จะรู้สึกสูญเสีย
　　 เอาล่ะในเมื่อผอ.เหม็งยอมรับ งานของฉันก็เสร็จแล้ว
　　เขาพยักหน้าอย่างพออกพอใจเจ้าหน้าที่วัยกลางคนวางแก้วชาลงและยืนขึ้น เขาขยิบตาให้เจ้าหน้าที่อีก 2 คนที่ตามเขามาและพูดกับผอ.เหม็ง ฉันมีบางอย่างที่จะต้องไปทำและจะไม่อยู่ที่นี่ ฉันหวังว่าผอ.เหม็งจะเริ่มแผนA ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณเฉินและฉันต่างเฝ้ารอข่าวดีจากฐานแห่งนี้อยู่นะ!
　　หลังจากนั้นเขาก็จัดการเสื้อของเขาและหันหน้าไปเปิดประตูเพื่อจะออกไปทันที
　　ในจังหวะที่ชายวัยกลางคนนั้นเดินออกมาหลินเฉิงที่นั่งอยู่ตรงประตูเพื่อฟังอย่างตั้งใจก็หยิบเอาเอกสารตรงหน้าขึ้นมาดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไร แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่วัยกลางคนนั้นก็ไม่ได้สังเกตและเดินผ่านเขาไปเลย
　　เมื่อเจ้าหน้าที่วัยกลางคนนั้นเดินผ่านไปแล้วหลินเฉิงก็ยืนขึ้นและสังเกตสถานการณ์รอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครรู้สึกถึงเขาราวกับเขาเป็นอากาศ เขาก็ไม่ลังเลที่จะใช้มือขวาเคาะไปที่ประตูสำนักงานของผอ.เหม็ง
　　 นั่นใครน่ะ?
　　ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอกผอ.เหม็งผู้ที่กำลังจะคุยกับ บอดี้การ์ด ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องเธอทั้งสองคน ขมวดคิ้วขึ้นมาและถามอย่างใจร้อน　　เมื่อเขาได้ยินดังนั้นหลินเฉิงก็รีบตอบไปด้วยเหตุผลที่เตรียมไว้ก่อนหน้า ฉันเอง ผอ.เหม็ง ฉันจำได้ว่าใบอนุญาตการทำงานของฉันมันหล่นลงไปในกองเอกสารที่คุณให้ยกมาก่อนหน้านี้ เพราะงั้น…
　　 เข้ามา!
　　เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังหลอกเธอยังไงก็ตามเธอนั้นเป็นคนตรงไปตรงมาตั้งแต่ต้นยันจบอยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่เขารู้มาตั้งแต่ต้น ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะรีบร้อนอยู่นิดหน่อย หากแต่ก็พยักหน้าเป็นสัญญาณให้เจ้าหน้าที่หนุ่มทางด้านซ้ายไปเปิดประตูให้เขา
　　 ฉันต้องขอโทษด้วยผอ.เหม็ง เมื่อตอนที่ฉันกลับไปก็พบว่ามันไม่อยู่ในกระเป๋าซะแล้ว ก็เลยคิดว่าน่าจะตกอยู่ในนี้ ตรงกองเอกสารนี่…
　　ทันทีที่เข้าประตูไปหลินเฉิงก็พยักหน้าและโค้งหัวขอโทษ แต่ผอ.เหม็งเองก็ดูไม่มีกระจิตกระใจที่จะคุยกับเขาในเวลานี้ เขาแค่สะบัดหน้าไปทางโต๊ะทำงานเบาๆเพื่อแสดงให้เห็นว่าให้เขาไปหาอะไรที่โต๊ะนั่นได้เลย
　　 โอเคๆ
　　เมื่อพบว่าบรรยากาศในสำนักงานนั้นไม่ค่อยดีนักในเวลานี้หลินเฉิงก็พยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะหันดูข้างหลัง เขาพบเจ้าหน้าที่สองคนกำลังยืนอยู่หลังเขาทั้งซ้ายและขวา แสดงให้เห็นชัดเจนว่าพร้อมจะจับเขาทุกเมื่อเลย
　　 จะระวังตัวไปถึงไหนเนี่ย…
　　การกระทำของเจ้าหน้าที่ทั้งสองที่ทำเหมือนเขาเป็นขโมยนั้นทำให้หลินเฉิงต้องแอบบ่นในใจเขาเดินไปที่โต๊ะช้าๆ และแสร้งทำเป็นหาบัตรติดอกที่กองเอกสารนั้น
　　หลังจากขุดคุ้ยในกองเอกสารนั้นมากว่า2 นาที หลินเฉิงก็เจอมันขณะที่กำลังขุดคุ้ยอยู่ ผอ.เหม็งและทั้งสองนั้นดูจะตั้งใจรอให้เขาออกไปก่อนแล้วค่อยคุยแน่ๆ
　　เมื่อเข้าใจสถานการณ์แล้วหลินเฉิงก็ช่วยไม่ได้นอกจากยิ้มฝืนๆและคิดกับตัวเองว่า หรือนี่จะเป็นเวลาที่เขาจะต้องสู้แล้ว? 　　 แค่กแค่ก…
　　เขาไอออกมา2 ครั้งเพื่อให้คอมันโล่ง หลินเฉิงโยนข้อมูลในมือลงไปบนโต๊ะอย่างตั้งใจ จากนั้นก็หันหน้าและเดินตรงไปยังโซฟาก่อนจะนั่งลง
　　 ทำอะไรของนายน่ะ!หาของไม่เจอหรือไง! รีบๆออกไปเลยถ้าหาเจอแล้ว ฉันมีงานต้องทำ!
　　ครั้นเห็นหลินเฉิงแสดงท่าทีที่เดาไม่ได้ออกมาผอ.เหม็งก็ขมวดคิ้วและตะโกนใส่เขาทันที!
　　ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็มานั่งข้างๆหลินเฉิงด้วย และในตอนที่ ผอ.เหม็งกำลังกร่นด่า ทั้งสองก็หยิบเอาปืนพกขึ้นมาและจ่อขมับหลินเฉิงไว้ทั้งสองข้างทันที!
　　 ไม่ว่านายจะเป็นใครออกไปจากสำนักงานนี้ใน 5 วินาที!
　　พวกเขาจับปืนไว้แน่นเจ้าหน้าที่ทางด้านซ้ายเปิดปากพูด เสียงของเขานั้นแหบและฟังดูไม่พอใจสุดๆ!
　　ในขณะที่เจ้าหน้าที่ทางด้านขวาเองก็ยืนมือไปจับไหปลาร้าของหลินเฉิงและพร้อมจะโยนตัวเขาออกไปทุกเมื่อ
　　*ซู่ม!*
　　แต่ในทันทีที่เจ้าหน้าที่ทางขวากำลังจะจับไหปลาร้าเขาหิมะสีขาวก็กระจายออกมาจากไหล่ขวาอย่างรวดเร็ว และเพียงพริบตาเดียวแขนขวาทั้งแขนของเขาก็ถูกแช่แข็งไปแล้ว!
　　 ไม่ต้องกังวลน่าพูดดีๆไม่เป็นกันหรือไง?
　　ก้มลงไปมอง กรงเล็บน้ำแข็ง ที่อยู่ห่างจากคอของอีกฝ่ายเพียงไม่กี่เซนติเมตร หลินเฉิงก็กลับไปนั่งดีๆและพูดกับทุกคนอย่างช่วยอะไรไม่ได้ขณะที่กำลังจุดบุหรี่อยู่
　　 ความสามารถในการควบคุมน้ำแข็งแบบสมบูรณ์นี้นายไม่ใช่นักวิจัยในสถาบันของเราแน่ๆ! นายเป็นใคร!? 　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงแช่แข็งแขนของเจ้าหน้าที่ไปจนขยับแขนนั้นไม่ได้ผอ.เหม็งก็ถามเขาไปด้วยเสียงสุขุม!
　　เจ้าหน้าที่ทางด้านซ้ายเองก็หนาวไปทั้งตัวราวกับโดนแช่แข็งเหมือนกันเมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานโดนเช่นนั้นเขาใช้นิ้วโป้งขวากดเข้าไปในโกร่ไกปืนเพื่อที่จะฆ่าหลินเฉิงซะ!
　　*กิ๊ก*
　　แต่เมื่อเหนี่ยวไกไปเต็มแรงมันไม่มีเสียงอะไรออกมาทั้งสิ้น และนอกจากนั้น ปืนพกในมือของเขาก็ยังแตกเป็นเศษน้ำแข็งเล็กๆหลังเสียง *กิ๊ก* เลย!
　　 ตายซะ!
　　ทั้งสองนั้นดูจะไม่ยอมซึ่งกันและกันพวกนั้นต้องการให้หลินเฉิงปล่อยแต่เขาก็แค่หายใจเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็ใช้ฝ่ามือปรบไปที่ทั้งสองฝั่งและรอดูน้ำแข็งเข้าโจมตีทรวงอกเจ้าหน้าที่ทั้งสองด้วยความเร็วสูง!
　　 ถอยออกไป! 　　หลังจากที่เห็นการกระทำของหลินเฉิงเจ้าหน้าที่ที่แขนข้างหนึ่งถูกแช่แข็งไว้นั้นรีบบอกให้คนที่อยู่อีกฝั่งให้ออกไป ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้เท้ายันตัวเองออกจากโซฟาก่อนที่น้ำแข็งนั้นจะมาปะทะตัว นั่นเลยทำให้เขาสามารถรอดพ้นจากอันตรายไปได้!
　　และเจ้าหน้าที่อีกคนที่อยู่ข้างๆผู้ที่ซึ่งส่งคำเตือนออกไปเนื่องจากเขาขยับตัวไม่สะดวกเลยใช้วิธีโค้งเอวหลบ และมันทำให้เขารอดจากการโจมตีของหลินเฉิงได้เช่นกัน!
　　 หืม?
　　เมื่อเห็นทั้งสองนั้นสามารถหลบการโจมตีของเขาได้หลินเฉิงก็ประหลาดใจแต่พอคิดได้ว่าทั้งสองคนนี้คือคนที่เจ้าหน้าที่วัยกลางคนนั้นส่งมาเพื่อจับตามองผอ.เหม็งรวมถึงช่วยเริ่ม แผน A ถ้าหากไม่เป็นกังฟูอย่างแท้จริง พวกนี้ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้
　　 หยุดได้แล้วพวกนายทั้งสองคน!
　　มองทั้งสามคนราวกับเป็นพวกโง่ผอ.เหม็งผู้ที่กำลังสับสนกับสถานการณ์สุดๆรีบหยุดเจ้าหน้าที่ทั้ง 2 คนไว้ก่อน!