บทที่ 596 เฉินชิง!
SC:บทที่596 เฉินชิง!
เมื่อเห็นหลินเฉิงยืนอยู่ที่ประตูเขาก็ไม่ได้เข้าไปจับในทันที เหม็งหยี่ผู้ที่ซึ่งได้ยินบทสนทนาภายในก็เปลี่ยนสีหน้าและเริ่มลังเล เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเข้าไปในตอนนี้เลย หรือควรจะพูดอะไรก่อนค่อยเข้าไป
ไม่ต้องซ่อนหรอกผู้อำนวยการเหม็งฉันรู้ว่าเธออยู่ด้านนอก ทำไมเธอไม่เข้ามาและพูดกันก่อนล่ะ?
ขณะที่เหม็งหยี่กำลังลังเลชายที่อยู่ภายในห้องนั้นก็ตะโกนเรียกเธอที่อยู่นอกห้องเสียก่อน!
ได้ยินเสียงเรียกของชายที่แข็งแกร่งเหม็งหยี่ก็หน้าถอดสีอีกครั้ง เธออดที่จะยิ้มแบบเบี้ยวๆไม่ได้ก่อนจะส่ายหน้าแล้วก้าวเท้าเข้าไปในห้อง
เดี๋ยวก่อน ก่อนที่เหม็งหยี่จะเข้าไปในห้องหลินเฉิงที่ยืนอยู่ที่ประตูก็ยกมือขึ้นห้ามเธอไว้ก่อน เธอลืมเรื่องที่ฉันพูดไปแล้วหรือไง? ฉันจะบอกเธอเป็นครั้งสุดท้าย การกระทำทุกอย่างของเธอต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของฉัน ไม่ว่าใครจะพูดอะไร มันก็ไม่มีประโยชน์!
โอ่ะ…
เธอหยุดเท้าในทันทีเหม็งหยี่ได้ฟังดังนั้นก็โล่งใจ ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้เข้าไปในห้องทันที แต่เธอก็รับรู้ถึงบรรยากาศภายในห้องได้ว่ามันหนักหน่วงจนยากที่จะหายใจขนาดไหน ในตอนนี้ เมื่อเห็นสีหน้าของหลินเฉิงยังคงนิ่งเฉย มันทำให้เธอรู้สึกว่าต้องพึ่งพาเขาแล้ว
เฮ้!
หลังจากได้ยินหลินเฉิงพูดคนในห้องต่างพากันเปลี่ยนท่าทาง ชายที่ดูแข็งแกร่งที่ซึ่งบอกให้เหม็งหยี่เข้ามาในห้องนั้นยืนขึ้นพร้อมกับถูกมือไปมา ชัดเจนเลยว่าเขาอยากจะเริ่มงานของเขาแล้ว!
กลับมาและนั่งตรงนี้! ในตอนนั้นชายมีเคราผู้ที่นั่งอยู่ในมุมๆหนึ่งพร้อมทั้งดูดบุหรี่ไปด้วยตะโกนเอ่ยขึ้นมาทันที ถึงน้ำเสียงของเขานั้นจะฟังดูธรรมดา แต่ความกดดันที่แฝงมาด้วยนั้นข่มเอาชายอีกคนที่พูดก่อนหน้าไปแบบหมดจดเลย!
เมื่อโดนหยุดโดยชายมีเคราชายที่กำลังโกรธเกรี้ยวก็ดูจะหงอยลงไปในทันทีเลย แต่กระนั้นก็ยังมีเรียกร้องบ้าง ลูกพี่เฉิน ไอ้หน้าละอ่อนนี่มันไม่ยอมฟังพวกเรานะ ถ้าไม่สั่งสอน…
นายจะมาสอนฉันหรือไงว่าต้องทำยังไง?
น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยลูกพี่เฉินนั้นลุกขึ้นมาทันทีและเดินไปยืนตรงหน้าชายทีู่แข็งแรงนั้นก่อนจะก้มลงไปมองเขาหลังพูดจบ
ม-ไม่ครับ…ฉ-ฉันไม่มีค่าพอ…
ชายที่ดูแข็งแกร่งนั้นค่อนข้างจะสูงเลยทีเดียวแต่กระนั้นเขาก็แทบจะไม่ต่างกับไก่ตัวนึงเมื่อเทียบกับรูปร่างของลูกพี่เฉินแล้ว เขาพูดก่อนจะยิ้มแบบหวาดกลัวออกมา ไม่มีการใส่ใจอะไรกับอีกฝ่ายทั้งนั้นเฉินเดินมาหาหลินเฉิง มองไปยังเสื้อกราวด์สีขาวครู่หนึ่งก่อนจะพูด ชื่ออะไร?
หลิน
เขาตอบแบบง่ายๆหลินเฉิงมองไปยังรอบๆห้องอีกครั้งก่อนจะพูด จะเข้ามาพร้อมๆกันเลยหรือว่า 1-1 ล่ะ?
ไม่ต้องรีบร้อน
ได้ยินดังนั้นเฉินก็โบกมือให้เขา ก่อนที่เราจะเริ่มกัน ฉันอยากจะรู้ก่อนว่านายมาทำอะไรที่นี่ ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับอนาคตของผู้อำนวยการเหม็งและวิธีที่ฉันจะใช้จัดการกับนายด้วย!
แล้วถ้าฉันไม่พูดล่ะ?
ฟังลูกพี่เฉินพูดหลินเฉิงก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้และถามกลับไป จะให้ฉันบอกยังไงดีว่าฉันต่อสู้ดินรนมาอย่างยาวนานเพื่อให้ได้มาซึ่งข้อมูลบางอย่าง และมันไม่เหมาะที่จะบอกใครง่ายๆซักเท่าไหร่? ไม่ต้องห่วงฉันจะทำให้นายบอกเอง
เมื่อเห็นหลินเฉิงปฏิเสธที่จะพูดเฉินก็โบกมือแบบไม่ใส่ใจก่อนจะมองผ่านหัวไหล่ของหลินเฉิงไปยังชิงหยาที่อยู่ด้านหลังเขาและถามเธอ แล้วเธอคนนั้นเป็นใคร? จำไม่เห็นได้เลยว่าเคยเจอมาก่อน?
หลินเฉิงยักไหล่ เธออยู่บนหลังฉัน นายคิดว่าเธอจะเป็นใครได้ล่ะ?
งั้นเหรอ…
ในขณะเดียวกับที่หลินเฉิงตอบกลับสายตาของเฉินนั้นก็ล็อกไปที่เขาแบบชัดเจนแล้ว เมื่อเขานั้นมั่นใจว่าจะไม่ได้อะไรจากการแสดงออกเช่นนี้ เขาก็ถอนหายใจ นัยน์ตาของเขามันก็เปล่งแสงขึ้นพร้อมกับมองไปยังนัยน์ตาของหลินเฉิงด้วย
หือ?
ทันทีที่นัยน์ตาของเฉินเปล่งแสงหลินเฉิงก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แย่มากๆ เขาเดินไปข้างหน้าราวกับโดนพลังบางอย่างบังคับไว้ แต่ตัวเขาเองก็ถอยออกมาอีกครึ่งเมตร ถึงแม้จะคิดว่าตัวเขานั้นตอบสนองได้อย่างรวดเร็วแล้วก็ตาม เขาก็ยังรู้สึกว่าร่างกายมันเหมือนโดนดูดลงไปในทันที รวมถึงความคิดเองก็เริ่มจะทื่อลงไปทุกที!
ฉันจะถามนายอีกครั้งว่านายมาทำอะไรที่นี่!?
เมื่อเห็นหลินเฉิงเริ่มทำอะไรโง่ๆออกมาเขาก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงทำอะไรซักอย่างแล้ว ลูกพี่เฉินนั้นหายใจฮึดฮัดอีกครั้งก่อนจะถามเขาช้าๆด้วยเสียงอันดัง
เขาไม่ได้ตอบคำถามเฉินในตอนนั้นหลินเฉิงรู้สึกได้เพียงแค่หัวของเขามันหนักมากๆ และความคิดในหัวก็สับสนไปหมด เขาส่ายหัวแรงๆแต่ก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกนี้ออกจากหัวไปได้ทั้งหมด สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ มีเพียงแค่ยื่นมือออกไปก่อนจะปรบมือแรงๆ และทันใดนั้นที่กรอบประตูทั้งสองฝั่งก็เกิดเป็นกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาแยกเขาออกจากหัวหน้าเฉินทันที!
ทักษะกระจอกๆ! เมื่อเห็นกำแพงน้ำแข็งปรากฎขึ้นมาเฉินก็มองเหยียดสุดๆ เขายกเท้าขวาขึ้นในทันทีก่อนจะถีบเข้าไปที่กำแพงน้ำแข็งนั้นแรงๆ!
*ตู้ม!*
ด้วยแรงถีบของเฉินนั้นมันทำให้กำแพงน้ำแข็งที่แกร่งขนาดกันพลังพิเศษได้ถึง 3 อย่างต้องแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กๆในทันที หลังจากที่กำแพงน้ำแข็งถูกทำลายไปแล้ว เฉินก็พุ่งเข้าไปหาหลินเฉิงที่กำลังส่ายหัวไปมาอยู่ในทันทีเลย!
ระวัง!
เหม็งหยี่ที่อยู่ด้านนอกและเป็นพยานให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นได้นั้นใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มหลังเห็นการกระทำของเฉินเธอไม่รู้จะช่วยยังไงนอกจากตะโกนเตือนหลินเฉิง!
แต่ก่อนที่เสียงของเหม็งหยี่จะเข้ามาถึงเฉินก็ชิงโจมตีหลินเฉิงก่อนแล้ว เขายกมือขวาและกำขึ้นราวกับเป็นกำปั้นเหล็ก จากนั้นก็ซัดเข้าไปเต็มเหนี่ยวที่ไหปลาร้าของหลินเฉิงทันที! *พลั่ก!*
หมัดเหล็กที่ซัดเข้ามานั้นกลับไม่ได้ทำให้เฉินได้เห็นภาพที่เขาอยากเห็นนั่นเพราะว่าตัวหลินเฉิงเองสามารถรับมือการโจมตีนั้นได้แม้จะเป็นสภาพที่หัวกำลังวุ่นวายสุดๆนี้ เขาซึ่งรอดจากการต่อสู้มาได้นับไม่ถ้วน มันไม่ได้เพียงเพราะความกล้าและความแข็งแกร่งที่เกิดคนทั่วไปเท่านั้น แต่เขายังมีสัญชาติญาณแห่งการต่อสู้ที่สลักลึกลงไปในกระดูกคอยช่วยด้วย!
ด้วยเหตุนี้มันทำให้หลินเฉิงสามารถรับหมัดนั้นไว้ด้วยมือซ้าย เขากัดฟันแน่นก่อนที่เอ็นบนหน้าผากจะขึงแน่น เสียงอะไรบางอย่างในความคิดนั้นมันทำเอาเขายืนไม่นิ่งเลย ถึงแม้ว่าเขาจะรับมือการโจมตีของเฉินได้ก็จริง แต่เขาก็ไม่สามารถโต้กลับได้ทันทีเหมือนปกติ และมันทำให้เขาต้องถอยออกอีกครั้ง!
ระวังไว้นะ!ความสามารถของเฉินชิงคือการควบคุมความคิด เพราะงั้นอย่าสบตากับเขาอีกล่ะ!
เห็นสถานการณ์ทางหลินเฉิงนั้นกำลังตกที่นั่งลำบากที่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายตั้งรับอย่างเดียวเหม็งหยี่ก็กัดริมฝีปากอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกเรื่องนี้ให้หลินเฉิงรู้!
ผู้อำนวยการเหม็งหยี่เธอเลือกที่จะตายเองนะ ทั้งๆที่เธอก็รู้กฏอยู่แล้ว?
ได้ยินเหม็งหยี่เตือนหลินเฉิงเฉินชิงผู้ที่โจมตีหลินเฉิงไปก็หยุดลงและหันไปทางเธอแทนพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงเยือกเย็น!
เหมือนเฉินชิงจะเปลี่ยนเป้าหมายมาหาเธอแล้วหัวใจของเหม็งหยี่ก็ซีดขาวแต่ปากของเธอก็พูดออกไปอย่างไร้ความกลัว ใช่! ฉันเลือกที่จะตายด้วยตัวฉันเอง! แต่ยังไงซะ นายเองก็ไม่ใช่หัวหน้าของพวกการ์ดอยู่แล้ว เป็นแค่เจ้าหน้าที่ที่คุณเฉิงส่งมาคอยจับตามองพวกการ์ดคนอื่นๆอยู่แล้วนี่! ไม่งั้น ทำไมนายยังคงรอฉันอยู่ในสำนักงานทั้งๆที่เห็นศพเจ้าหน้าที่ 2 คนในห้องฉันแล้วแท้ๆ! แล้วไหนจะการที่ปฏิเสธที่จะเข้ามาสอบสวนถึงเหตุฆาตรกรรมนี่อีก!!
