บทที่ 598 ชิงหยาหาย!
SC:บทที่598 ชิงหยาหาย!
*ผัวะ!*
มันไม่มีเวลาให้เฉินชิงได้ตอบสนองอะไรมากนักหลินเฉิงเปลี่ยนมือขวาให้กลายเป็นหมัดน้ำแข็งและซัดหมัดนั้นเข้าไปที่บ่าของอีกฝ่าย
ความรู้สึกเจ็บปวดปะทุขึ้นบริเวณบ่าเฉินชิงรู้สึกมึนงงไปครู่หนึ่ง ถ้านี่ไม่ใช่เพราะเขาอยู่ในระดับสูงล่ะก็ หมัดเมื่อครู่นั้นฆ่าเขาได้สบายๆเลย!
แบบนี้ก็เท่ากันแล้วนะ
หลังจากที่ต่อยไปแล่วเขาก็มองไปยังเฉินชิงที่กำลังส่ายหน้าเหมือนคนเมาก่อนจะยกยิ้มและพูด
ฮึ่ม!
ได้ยินดังนั้นเฉินชิงก็อดไม่ได้ที่จะคำรามออกมาด้วยความโกรธ ถึงแม้ว่าจะแค่โดนต่อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เฉินชิงรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเขานี้ไม่ใช่คนที่เขาจะเอาลงง่ายๆเหมือนคนก่อนๆ!
เมื่อคิดดังนี้แล้วเขาก็ขมวดคิ้วลังเลอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจออกมาพร้อมกับตะโกนไปในห้อง ออกมานี่เร็ว! มาช่วยฉันมัดมือมัดปากไอ้เจ้านี่ได้แล้ว!
ทันทีที่เสียงเงียบลงพวกการ์ดในห้องที่ซึ่งถูกเฉินชิงเรียกมานั้นก็ไม่ได้เข้าไปในแล็บทดลองภายในแต่วิ่งมาหาผู้เป็นนายอย่างรวดเร็วแทน!
โอเคหรือเปล่าลูกพี่?
จริงดิ?ไอ้หน้าละอ่อนนั่นทำให้ลูกพี่เจ็บได้งั้นเหรอ!?
อย่าพูดมากน่าดูนั่น!
เมื่อพวกเขาวิ่งออกมาจากประตูพวกเขาก้พบว่าเฉินชิงนั้นกำลังกุมหัวตัวเองไว้ภายใต้อากาศที่หนาวเย็นอยู่ เพราะงั้นมันจึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตกใจ เลิกพูดเรื่องไร้สาระ!
ด้วยความใจร้อนเฉินชิงลูบบ่าตัวเองเบาๆที่ซึ่งมันยังเจ็บจนถึงตอนนี้ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปและสั่งการไปทางหลินเฉิง จับเจ้านั่น! และจำไว้—
ขณะที่จะพูดเรื่องนี้ใบหน้าของเฉินชิงก็ดูมืดมนลงไปแบบหนักๆเลย ถ้ามันจำเป็น ก็ฆ่ามันได้เลย!
รับทราบครับ!
ไม่ต้องกังวลครับลูกพี่พวกเราจะจัดการทุกอย่างเอง!
ไปกันเร็วน้องชายรีบๆทำงานให้เสร็จจะได้ไปพัก!
ฟังคำพูดของเฉินชิงเสร็จเหล่าพวกที่กำลังช็อกอยู่ก็เข้าใจได้รางๆ พวกเขานั้นกลัวว่าผู้เป็นลูกพี่จะต้องพบกับความพ่ายแพ้จากอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ เพราะงั้นพวกเขาจึงพยักหน้าและให้คำมั่นสัญญา
ยังไงก็ตามฉันมีอะไรที่ต้องทำอยู่ อย่าให้เจ้านั่นมาขวางทางฉันได้ รู้ใช่มั้ย?
เมื่อเห็นพวกการ์ดกำลังจะเข้าโจมตีหลินเฉิงเฉินชิงก็อธิบายเพิ่มอีกนิดหน่อยก่อนจะมองหลินเฉิงและแสยะยิ้มใส่ จากนั้นเขาก็หันหน้ามองไปทางอื่นและเดินไปทางเหม็งหยี่แทน!
อย่ามองนะ!อยู่ข้างหลังฉันไว้!
เมื่อเห็นว่าเฉินชิงจะทำอะไรหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วก่อนจะรีบไปยังอีกฝั่งของเหม็งหยี่แต่ก่อนที่เขาจะไปได้ เขาก็โดนลมที่แข็งแกร่งเข้าโจมตีดักหน้าไว้จนเขาต้องเรียกกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาเพื่อป้องกัน เขาคิดหาที่ที่ปลอดภัยเพื่อที่จะพาเหม็งหยีและชิงหยาไปหลบก่อน แต่ทันใดนั้นเสียงน้ำแข็งแตกก็ดังขึ้นมาก่อน!
*ตู้ม!*
ด้วยเสียงของกำแพงน้ำแข็งที่แตกกระจายนั้นการ์ดทั้งสิบก็ยิ้มเย้ยบนใบหน้า พร้อมกับทำท่าเหมือนจะหัวเราะให้กับการป้องกันที่อ่อนด้อยของหลินเฉิง! น่ารำคาญจังแฮะ…
เห็นการ์ดเหล่านั้นดูจะเก่งกว่าที่เขาคิดไว้หลินเฉิงก็รู้สึกเหนื่อยใจนิดหน่อย เขานั้นเข้าใจสถานการณ์เบื้องต้นของสถาบันวิจัยใต้ดินแห่งนี้อยู่แล้ว ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะพาเหม็งหยี่หนีไปเพื่อจะได้ดำเนินแผนการขั้นต่อไปได้แท้ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก่อน มันเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของเขาเอง ถึงได้พาตัวเขามาเจอกับการ์ดพวกนี้
ฝนน้ำแข็ง!
เขายื่นมือซ้ายออกไปและจับแขนของเหม็งหยี่ไว้จากนั้นแหวนที่มือขวาก็สร้างเข็มน้ำแข็งเล็กๆขึ้นนับไม่ถ้วนบนเพดานเหนือหัวเขา เมื่อการ์ดเหล่านั้นเข้ามาใกล้พวกเขา เข็มน้ำแข็งเหล่านั้นก็แทงเข้าไปที่พวกการ์ดกันถ้วนหน้า!
*ฟู่ว!*
อั่ก!นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!?
โอ๊ยเจ็บจะตายอยู่แล้ว! หมายเลข 6กางโล่!
ตอนนี้เลย!
*กิ๊งๆๆๆ-*
ภายใต้การกระหน่ำโจมตีของฝนน้ำแข็งพวกการ์ดที่ไม่ได้เตรียมตัวนั้นถูกเข็มน้ำแข็งแทงจนแทบจะกลายเป็นกลุ่มเม่นไปแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องถอยก่อนเพื่อให้ตั้งหลักอยู่หลังกำแพงที่พอจะช่วยปกป้องพวกเขาได้
จะหนีไปไหนได้อีก!
เมื่อเหล่าการ์ดถูกหยุดไว้ในขณะที่หลินเฉิงกำลังจะพักหายใจ เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา!
พอได้ยินเสียงนั้นหลินเฉิงก็ไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงมัน เขาหลับตาลงและในขณะเดียวกันก็สะบัดมือขวาแรงๆไปด้วย ทันใดนั้นดาบน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นมาในมือเขา หลินเฉิงที่เรียกดาบน้ำแข็งออกมาแล้วไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เขาจับมือจากเหม็งหยี่และหมุนตัวอย่างรวดเร็วจากจุดที่ยืนและใช้วงดาบนั้นฟันทุกอย่างในทันที
*ฉั้วะ!*
อั่ก!?
ทันทีที่ดาบน้ำแข็งนั้นตะวัดฟันเป็นวงเฉินชิงที่เกือบจะสัมผัสหลินเฉิงได้แล้วก็รู้สึกแย่ขึ้นมานิดหน่อยทันที เขารีบถอยกลับไป แต่ยังไงก็ตาม ด้วยความเร็วของวงดาบนั้น มันก็ทำให้แขนขวาของเขาถูกตัดขาดไปด้วย!
เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับที่เฉินชิงกุมแขนขวาของเขาที่มีเลือดไหลไม่หยุดเอาไว้เขารีบถอยกลับไปพร้อมกับเหงื่อที่ไหลซึม ตะโกนเรียกพวกที่อยู่ด้านหลัง พวกนายที่เหลือ มาที่นี่เร็ว! บ้าเอ้ย! เจ็บชะมัด!!!
เมื่อได้ยินเสียงร้องของเฉินชิงเหล่าคนที่เพิ่งหลุดมาจากฝนน้ำแข็งก่อนหน้าก็ต้องช็อกเมื่อเห็นสภาพของเฉินชิงในตอนนี้ที่ซึ่งกำลังชุ่มไปด้วยเลือดซึ่งกำลังวิ่งกลับมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าน่าเกลียดน่ากลัว!
ทางฝั่งของหลินเฉิงนั้นหลังจากที่เห็นเฉินชิงกลับไปพร้อมบาดแผลแล้ว เขาก็ไม่เลือกที่จะตามไปในทันที กลับกันเขาก็ขมวดคิ้วและมองกลับไปยังที่ที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็ถามเหม็งหยี่ด้วยสีหน้าสงสัย ชิงหยาล่ะ? เธอไปไหนแล้ว?
อ๊ะ!?
พอได้ยินดังนั้นเหม็งหยี่ก็ชะงักไปเลย เธอผละออกมาจากหลินเฉิงก่อนจะรีบไปหาเด็กสาวภายในสถานที่นั้น เพราะการต่อสู้ที่น่ากลัวระหว่างหลินเฉิงกับเฉินชิงก่อนหน้า มันทำให้กำแพงกระจกที่อยู่รอบๆตัวพวกเขาถูกทำลายไปเกือบหมด และพวกนักวิจัยภายในนั้นต่างก็วิ่งหนีกันไปจนทั่วซึ่งนั่นทำให้เหม็งหยี่ไม่รู้จะถามจากใครดี
มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง…ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้…
หลังจากหาชิงหยาอยู่หลายรอบเหม็งหยี่ก็เริ่มที่จะกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาภายในสถาบันวิจัยใต้ดินแห่งนี้ เธอจดจ่ออยู่กับร่างทดลองเหล่านั้นมาโดยตลอดโดยที่มองว่า ร่างทดลองก็คือร่างทดลอง
เธอเชื่อมั่นเรื่องนี้อย่างเคร่งครัดถึงจะเป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน แต่มันก็ไม่มีความเหมือนหรือใกล้เคียงกับแก่นแท้ของมนุษย์เลย!
และเพราะเหตุผลนี้แม้ว่าเะอจะเคยมีความสัมพันธ์อันดักับ A มาก่อนหน้า แต่เธอก็ปฏิบัติต่อเขาในฐานะร่างทดลองร่างหนั่งหลังจากเขากลายมาเป็นร่างทดลองแล้วเช่นกัน ถึงมันจะไม่รู้สึกสบายใจ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมากับร่างทดลองพวกนี้ได้!
อย่างไรก็ตามมันมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นอย่างสม่ำเสมอ การปรากฏตัวของ B001 นั้นทำให้หัวใจที่เย็นชาของเธอนั้นเริ่มจะมีข้อบกพร่องขึ้นมา นั่นเพราะว่าการที่เธอได้เห็น B001 เปลี่ยนจากเด็กที่เก่งและร่าเริงแจ่มใสกลายเป็นศพเดินได้ที่เงียบขรึมนี้ มันทำให้เธอรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ทำมามันผิดไปหมด พวกเธอไม่ได้ช่วยเหลือมนุษย์เลย สิ่งที่เราทำก็แค่ตอบสนองความเห็นแก่ตัวที่ไม่สิ้นสุดของวพวกเบื้องบนเท่านั้น!
![จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137048.jpg?resize=151,215 "จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活]")
