บทที่ 601 ละลายน้ําแข็ง
หลังจากที่หลินเฉิงได้ยินคําพูดของฉินหย่า (ชิงหยา) เธอก็ยิ้มอีกครั้ง เขาหยิบเชือกออกมาอีกครั้งและโยนฉินหย่าไว้บนหลังและมัดมันไว้ หมอบลงพวกเราจะออกจากที่นี่เร็วๆนี้!
พูดจบก็พยักหน้าให้เมิ่งอี้(เหม็งหยี่))ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นเดินไปยังห้องทํางานของเมิ่งอี้
การต่อสู้ที่วุ่นวายก่อนหน้านี้ไม่เพียงแต่ทําลายกําแพงกระจกและอุปกรณ์ในห้องทดลองโดยรอบเท่านั้น แต่ยังทําให้นักวิจัยจํานวนนับไม่ถ้วนตกใจจนวิ่งหนีไป ทําให้ห้องทดลองที่เดิมทีไม่เป็นที่นิยมอยู่แล้วดูหดหู่มากขึ้น แต่หลินเฉิงกลับไม่รู้สึกอะไร แม้จะไม่แน่ใจว่านักวิจัยเหล่านั้นเห็นอะไรแต่ตราบใดที่พวกเขาออกจากที่นี่และปิดผนึกทางออกทั้งหมดแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ก็ไม่มีทางแพร่งพรายออกไปได้ หลินเฉิงเดินเข้าไปในห้องทํางานของเมิ่งอี้อย่างรวดเร็ว เธอเดินไปที่กําแพงน้ําแข็งที่ถูกทําลายโดยผู้รักษาความปลอดภัย เธอเปิดประตูและมองออกไปด้านนอก เขาพบว่านักวิจัยข้างนอกหายไปนานแล้ว เขาเข้าใจทันทีว่าทุกคนในสถาบันวิจัยจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนของตัวเองเพื่อหลบภัย
แต่นั่นก็ดี อย่างน้อยตอนที่เขาออกไปเขาก็ไม่จําเป็นต้องหลบตาเขาอีก มันจะช่วยประหยัดเวลาให้เขาได้มาก
หาเจอไหม?
หลินเฉิงมองออกไปนอกบ้านอีกครั้งก่อนจะหันไปมองเมิ่งอี้ที่ค่อยๆคลําหาอยู่บนผนังหลังโต๊ะทํางานแล้วถาม
รอแป๊บนึงนะ——
เมิ่งอี้โบกมือเป็นสัญญาณห้ามไม่ให้หลินเฉิงหันหน้าเข้าหากําแพง สองมือคลําหาผนังอย่างรวดเร็ว ไม่กี่นาทีต่อมา ก็มีเสียง ‘แกร๊ก’ ดังออกมาจากภายในกําแพง ลิ้นชักโลหะก็เด้งออกมาจากผนัง!
เมิ่งอี้รีบหยิบเอกสารในลิ้นชักและ ‘อิฐ’ สีดําสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมา เมิ่งอี้หยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังที่เตรียมไว้แล้วยัดเอกสารสําคัญที่สุดและโทรศัพท์ดาวเทียมเข้าไป จากนั้นก็ดึงกุญแจแล้วพูดกับหลินเฉิงด้วยสีหน้าโล่งใจว่า จัดการได้แล้ว ไปกันเถอะ!
ได้ยินดังนั้น หลินเฉิงก็พยักหน้า เตรียมจะเดินออกไป แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาถามเมิ่งอี้อีกครั้ง จริงสิ เธอน่าจะรู้ดีว่าสถาบันวิจัยนี้ออกไปได้อย่างไร?
หา?
พอได้ยินคําถามของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็ทําหน้างงๆ เอ๋… คุณหมายความว่ายังไง? คุณไม่รู้เหรอ? แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง?
หลินเฉิงส่ายหัวและอธิบายให้เธอฟังว่า วิธีที่ฉันเข้ามานั้นค่อนข้างพิเศษ และมันไม่เหมาะกับพวกเธอสองคน เลยในเมื่อพวกเราถูกเปิดเผยแล้ว พวกเราก็ไม่จําเป็นต้องใช้วิธีที่เราเข้ามาอีก แค่ออกไปทางประตูเท่านั้นเอง?
พอได้ยินคําพูดของหลินเฉิง สีหน้าของเมิ่งอี้ก็ร้อนใจขึ้นมาทันที แต่ว่า… แต่ประตูของสถาบันวิจัยนี้สามารถเปิดได้จากภายนอกเท่านั้น ภายในไม่สามารถเปิดได้ด้วยตัวเอง!
อะไรนะ？！
ได้ยินดังนั้น หลินเฉิงก็ถลึงตาใส่ทันที เธอล้อฉันเล่นเหรอพี่สาว? สิ่งที่สําคัญแบบนี้ทําไมคุณไม่บอกฉันล่วงหน้า?
เมื่อถูกหลินเฉิงจ้องเขม็ง เมิ่งอี้รู้สึกเพียงว่าในใจของเขารู้สึกอ่อนเพลีย จึงได้แต่อธิบายให้เขาฟังว่า เพราะ… เพราะฉันคิดมาตลอดว่าคุณแอบตามพวกหลี่ซือเข้ามา…
เจ้าโคล่า นี่จริงๆเลย!
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินเฉิงรู้สึกหมดคําพูด เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของเขาเอง เพราะตอนแรกเมิ่งอี้เป็นเพียงตัวประกันของเขา แต่หลังจากความสัมพันธ์ของเขาสงบลง เขาก็พบกับปัญหามากมาย เขาไม่มีโอกาสได้คุยเรื่องนี้กับเธอ
หลินเฉิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา เขากวาดสายตามองห้องทดลองที่ว่างเปล่ารอบด้าน จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า ช่างเถอะ ในเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว พวกเราคงต้องออกจากทางที่เข้ามา…
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินเฉิงก็รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างไป เขาคิดไปคิดมาจึงนึกขึ้นได้ว่าห้องนอนที่เขาแอบเข้ามาก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะมีคนอยู่!
เมื่อรู้ว่าไม่สามารถออกจากประตูได้ หลินเฉิงก็ไม่ขัดข้อง เขาแบกฉินหย่าและพาเมิ่งอี้ไปที่ห้องของหลี่เชิน ขณะที่เดินเขาก็แอบภาวนาหวังว่าชายที่น่าสงสารคนนี้จะไม่ตายเพราะห้องน้ําแข็งนั่น…
หลังจากนั้นไม่นาน
หลินเฉิงที่เดินไปหน้าประตูหลี่เชินกําลูกบิดประตูเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงต้านจากข้างใน จึงอดหัวเราะอย่างขมขื่นไม่ได้ จากนั้นก็ออกแรงผลักประตูที่ถูกแช่แข็งจนเปิดออก!
นี่คือ…?
ทันทีที่เขาผลักประตูเปิดออก เมิ่งยี่ก็มองเห็นภาพข้างในเขาอดไม่ได้ที่จะพึมพําด้วยความสงสัย
สถานการณ์พิเศษเลยต้องทำแบบนี้…
หลินเฉิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน หลินเฉิงไม่สนใจที่จะมองอย่างอื่นอีกต่อไป เขารีบวิ่งไปข้างเตียงเพื่อดูว่าหลี่เชินยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่กลับพบว่าผ้าปูที่นอนถูกแช่แข็งจนกลายเป็นรูปแกะสลักน้ําแข็งไปแล้ว แต่ตัวหลี่เชินกลับหายไปแล้ว!
เกิดอะไรขึ้น? ฉันมองพลาดไปเหรอ?
เมื่อพบว่าหลี่เชินหายตัวไป หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วทันที เขาคิดกับตัวเอง หรือว่าความรู้สึกก่อนหน้านี้ของเขาจะผิดพลาด หลี่เชินที่ดูเหมือนคนธรรมดาคนนี้ยังเป็นผู้มีความสามารถอยู่อีกหรือ? ขณะที่เขากําลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงจามอย่างรุนแรงดังมาจากห้องน้ําที่อยู่ตรงมุมขวาของห้อง เมื่อได้ยินเสียงจามหลินเฉิงก็โล่งใจรีบเดินไปที่ประตูห้องน้ําแล้วเตรียมเคาะประตูขึ้น
——!ฮัดชิ้ว
เสียงเคาะประตูยังไม่ทันได้เคาะ แต่คนที่ตอบหลินเฉิงกลับมีเสียงจามอย่างรุนแรง จากนั้นก็ได้ยินเสียง แกร๊ก ในที่สุดประตูห้องน้ําก็ถูกเปิดออก!
เมื่อประตูห้องน้ําเปิดออก หลี่เชินที่ห่อตัวเป็นหมีหลายชุดก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาพวกเขา หลี่เชินพบว่าคนที่เคาะประตูคือหลินเฉิง ร่างกายที่สั่นเทิ้มก็หยุดลงทันที จากนั้นก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น!
ใหญ่… พี่ใหญ่ในที่สุดคุณก็กลับมา! ฮือฮือฮือ… อาเห่า! ฮือฮือฮือฮือ
หลี่เชินเช็ดน้ําตาพลางเช็ดน้ํามูกเอาไว้ หลี่เชินที่เกือบจะเผาทุกอย่างที่สามารถเผาไหม้ได้ในห้องตอนนี้ราวกับเห็นพระพุทธรูปจับมือหลินเฉิงที่ใบหน้ายิ้มเจื่อนๆไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย!
เอาเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว! ฉันไม่ได้กลับมาแล้วหรอกเหรอ?
หลินเฉิงส่ายหัวอย่างขมขื่น ตอนนี้หลินเฉิงไม่สนใจที่จะเข้าไปอธิบายให้เมิ่งอี้ฟัง เขารีบตบไหล่ของหลี่เชินเพื่อปลอบใจ
ใหญ่… พี่ใหญ่ คุณ… ก่อนที่คุณจะไป… สัญญากับฉันว่าฉัน จะละลายน้ําแข็งเมื่อคุณกลับมาไม่ใช่เหรอ?
ดูเหมือนว่าหลี่เชินจะถูกแช่แข็งจนโง่งมหลังจากได้ยินการปลอบใจของหลินเฉิงหลี่เชินไม่ได้ปล่อยมือแต่ยืนยันซ้ําแล้วซ้ําเล่าว่าหลินเฉิงจะช่วยเขาละลายห้อง
หลินเฉิงพยักหน้าซ้ําๆ หลังจากได้ยินคําพูดของหลี่เเฉิน แน่นอน แต่นายต้องปล่อยฉันก่อน นายทําแบบนี้ฉันจะช่วยนายละลายน้ําแข็งได้ยังไง?
อ๊าาา ฮัดชิ้ว! ได้ยินดังนั้น หลี่เชินก็รีบปล่อยแขนหลินเฉิงออก แล้วจามแรงๆ อีกครั้งแล้วกล่าวว่า งั้น… พี่ชาย คุณเริ่มกันเลยดีไหม? บอกตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกแช่แข็งเช่นนี้หากคุณกลับมาช้าอีกหน่อย ฉัน.. ฉันอาจจะตายที่นี่ทั้งเป็น!
��
