I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 603 วิ่งออกจากช่องระบายอากาศ!

บทที่ 603 วิ่งออกจากช่องระบายอากาศ!
　　ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉินหย่านอกจากฆ่าพวกเขาในห้องทดลองแล้ว เวลาที่เหลือของเธอยังเงียบและน่ากลัว แต่เธอดูเหมือนจะเชื่อใจหลินเฉิงมาก เธอสามารถเข้าใจคําสั่งง่ายๆของหลินเฉิงได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่อฟังและซื่อสัตย์ขนาดนี้
　　 ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉินหย่ากําลังคิดอะไรอยู่ พวกเราหลายคนผลัดกันสื่อสารกับเธอเป็นเวลาห้าเดือนแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลยไม่คิดว่าคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่มาครึ่งปีจะสื่อสารกับเธออย่างลึกลับขนาดนี้…
　　อาจเป็นเพราะเดินนําหน้าเมิ่งอี้จึงรู้สึกไม่มั่นใจและไม่สนใจท่าทีเย็นชาของหลินเฉิง จึงเอ่ยปากด่าเขาอีกครั้ง
　　หลินเฉิงไม่ได้คิดจะสนใจเธอเมื่อได้ยินเมิ่งอี้บ่น แต่พอมาคิดอีกที ผู้หญิงคนนี้ยังมีประโยชน์ต่อเขาอยู่ ถ้าความสัมพันธ์ดีขึ้นมาก็จะทําให้ภารกิจของเขาดําเนินไปอย่างราบรื่น ดังนั้นเขาจึงตอบอย่างไม่สบอารมณ์ว่า แทนที่จะบ่นเรื่องนี้ ทําไมไม่ลองคิดดูอีกทีว่าตัวเองทําอะไรผิดไปกันแน่ นอกจากนี้ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉันจากนี้ไปคุณควรหยุดยุ่งกับเธอเข้าใจไหม?
　　 อะไรนะ?!
　　ได้ยินดังนั้นเมิ่งอี้ที่เดินนําหน้าสุดก็หยุดทันทีเธอหันกลับมาพูดกับเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า ฉินหย่าเป็นพวกเราที่ประสบความสําเร็จในการทดลองกลุ่ม A มาเกือบเดือนแล้ว ทําไมนายถึงบอกว่าเป็นของนาย?
　　เมื่อเห็นเมิ่งอี้โกรธหลินเฉิงก็อดหัวเราะอย่างเย็นชาไม่ได้ ทำไมจะไม่ได้ ฉันสามารถพาคุณออกจากกรงขังนี้ได้อย่างง่ายดาย และฉันยังสามารถถีบคุณลงไปในหุบเหวลึกได้เช่นกัน!
　　 คุณ… ฮึ่ม!
　　เมื่อได้ยินหลินเฉิงข่มขู่อย่างโจ่งแจ้ง เมิ่งอี้ที่ไม่รู้จะโต้แย้งทฤษฎีป่าเถื่อนเช่นนี้ในใจก็เกิดความคับข้องใจขึ้นมา เธอทําได้เพียงแค่นเสียงเบาๆ ขี้เกียจพูดพล่ามไร้สาระกับชายไร้เหตุผลคนนี้อีก เธอหันหน้าไปและคลานต่อไป
　　หลังจากนั้นไม่นาน ทางเดินที่คืบคลานได้ก็มาถึงจุดสิ้นสุด เมื่อเห็นว่าข้างหน้าไม่มีที่ไป เมิ่งอี้หยิบไฟฉายที่หลินเฉิงมอบให้เธอแล้วส่องขึ้นไปด้านบน จากนั้นก็ถามหลินเฉิงด้วยสีหน้าจนปัญญาว่า ต่อไปควรทําอย่างไรดี ทางเดินตรงระดับขนานพื้นแบบนี้เป็นเรื่องง่าย แต่หากคิดจะขึ้นไปล่ะก็…
　　ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ หลินเฉิงก็ยื่นมือขวาออกไปตบลงบนแผ่นเหล็กที่อยู่ด้านข้างเบาๆ จากนั้นก็ได้ยินเสียงน้ําแข็งแข็งตัวดังมาจากทางเดินระบายอากาศเหนือศีรษะของเมิ่งอี้!
　　เมิ่งอี้ที่มองที่ผลึกน้ําแข็งที่ลอยอยู่กลางอากาศรู้สึกชากับวิธีการแปลกๆของหลินเฉิงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็คว้าราวจับแล้วค่อยๆ ปีนขึ้นไป
　　หลังจากที่เมิ่งอี้ปีนขึ้นไปได้ไม่กี่เมตรหลินเฉิงก็หยุดฉินหย่าที่พยายามจะตามไป เขาตบไหล่ตัวเองเบาๆ เพื่อส่งสัญญาณให้เธอปีนขึ้นไปบนหลังของเขา หลังจากที่เธอนอนอยู่บนหลังตัวเองแล้ว หลินเฉิงก็หยิบเชือกเส้นเดิมออกมามัดทั้งสองคนไว้อย่างแน่นหนา จากนั้นก็คว้าที่น้ำแข็งแล้วปีนขึ้นอย่างรวดเร็วตามเมิ่งอี้ไป
　　 ฮู… ฮู้วว
　　ในท่อระบายอากาศที่อัดอั้นตันใจมาอย่างยาวนาน เสียงหอบหายใจหนักๆ ของเมิ่งอี้ดังขึ้นจากด้านบนเป็นระยะ ๆ ส่วนหลินเฉิงก็เดินตาม ในขณะที่ฉินหย่าอยู่บนหลัง ทุกครั้งที่เมิ่งอี้พยายามหยุดพักผ่อน เขาก็จะตบก้นเธออย่างแรง บังคับให้เธอฝืนใจพยายามปีนขึ้น
　　 ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าเหตุใดคุณถึงยืนกรานที่จะอยู่ด้านหลัง…
　　เมิ่งอี้ที่รู้สึกว่าก้นของเธอแทบจะชา จนหน้าแดงเหงื่อแตกพลั่กตอนนี้ดูน่าอนาถเป็นพิเศษ บวกกับหลินเฉิงที่คอยบีบบังคับให้เธอปีนป่ายขึ้นไปราวกับผีที่คอยบีบคั้นอยู่ด้านล่าง สุดท้ายก็อดบ่นพึมพํากับหลินเฉิงไม่ได้
　　 เธอคิดว่าเสรีภาพนั้นง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?
　　เมื่อได้ยินเมิ่งอี้บ่น หลินเฉิงก็ตบก้นเธออย่างแรงอีกครั้ง รอจนเมิ่งอี้ขยับขึ้นอย่างไม่เต็มใจจึงตอบกลับไป
　　ได้ยินดังนั้น เมิ่งอี้ก็ใช้พลังอีกเฮือกเพื่อปีนป่ายขึ้นไปอีกสองสามเมตร รู้สึกว่าพละกําลังทั่วร่างของเธอเหลือไม่มากแล้ว จึงถามเขาอย่างอ่อนเพลียว่า
　　 แต่… แต่คุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าเราอยู่ไกลจากอิสรภาพแค่ไหน?
　　 ไม่ไกลแล้ว ถ้าเพิ่มแรงอีกหน่อยก็ใกล้จะถึงแล้ว
　　ลองคํานวณระยะทางในหัวของเขา
　　หลินเฉิงรู้สึกว่าใกล้ทางออกแล้ว หลินเฉิงตอบไปเรื่อย ๆ ขณะที่กําลังคิดว่าถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ดันก้นเมิ่งอี้เข้าไปผลักนางเข้าไปแต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงสุนัขเห่าที่คุ้นเคยดังมาจากเหนือศีรษะไม่ไกลนัก!
　　 เจ้าโง่นี่ กลิ่นมันเฉียบคมมาก
　　เมื่อได้ยินเสียงสุนัขเห่าหลินเฉิงก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ ขณะเดียวกันในใจก็มีโอกาสได้สูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ในสถาบันวิจัยใต้ดินแห่งนี้จะไม่ได้พบเจออันตรายอะไรมากนัก แต่เมื่อเทียบกับการต่อสู้ที่ต่างกันมากเมื่อครู่ ข้อมูลที่เมิ่งอี้พูดถึงยิ่งทําให้เขาตกตะลึงยิ่งกว่า!
　　ถ้าเขาไม่โชคดีพอที่จะเข้าสถาบันวิจัยใต้ดินนี้ เขาอาจไม่รู้ว่าตัวทดลองในปัจจุบันได้ศึกษามาจนถึงขั้นที่น่ากลัวเช่นนี้ แล้วยิ่งไม่รู้อีกว่าเหล่าผู้บริหารระดับสูงของสํานักงานใหญ่เหล่านี้ไม่เพียงแต่ใช้คนเป็นๆ ทําการทดลองของมนุษย์เท่านั้น แต่ยังใช้ผู้มีพลังขั้นกลางในขั้นหายนะเพื่อทําการทดลองที่ไร้มนุษยธรรมอีกด้วย!
　　หลินเฉิงคิดว่าตัวเองเห็นมามากพอแล้ว แต่พอมาถึงที่นี่ถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เขาเจอก่อนหน้านี้คือกุมารเวชศาสตร์ พูดเกินจริงไปนักวิจัยจากสถาบันวิจัยใต้ดินคนนี้ภายใต้แรงกดดันจากสํานักงานใหญ่ก็เกือบจะเอาการทดสอบของมนุษย์ออกมาแล้ว!
　　 โอ้… ฉันหูฝาดหรอ? คุณได้ยินเสียงหมาเห่าไหม?
　　เสียงร้องของโคล่าดึงดูดความสนใจของเมิ่งอี้ แต่เธอไม่รู้ว่าโคล่ามีอยู่จริง เธอรู้สึกไม่อยากเชื่อเมื่อได้ยินเสียงสุนัขเห่า เพราะตอนนี้แม้แต่คนก็กินไม่อิ่ม แล้วใครจะมีอาหารเหลือเลี้ยงสุนัข?
　　 คุณไม่ได้ประสาทหลอนหรอก นั่นคือคู่หูของฉันที่คอยต้อนรับพวกเราอยู่
　　เมื่อได้ยินเสียงร้องของโคล่า หลินเฉิงก็ยิ่งรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น หลังจากได้ยินเมิ่งอี้ถามเขาก็ตอบกลับไปอย่างไม่คาดฝัน หลังจากนั้นเขาก็ไม่คิดจะเสียเวลาอยู่ที่นี่อีก เขาผลักก้นเมิ่งอี้ให้สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว!
　　 คุณ… อย่าดันก้นฉัน! ฉันสามารถปีนขึ้นไปได้ด้วยตัวเอง! 　　เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่สะโพก เมิ่งอี้ไม่มีเวลามานั่งคิดดูว่าสหายที่หลินเฉิงพูดถึงคืออะไร เธอตะโกนใส่หลินเฉิงด้วยสีหน้าอับอายและโกรธเคือง!
　　 คุณช้าเกินไป ฉันไม่อยากเสียเวลากับเธออีก รีบไปเร็วเข้า
　　หลินเฉิงไม่สนใจท่าทีของเมิ่งอี้ เขาผลักเมิ่งอี้อย่างแรง ขณะเดียวกันเท้าทั้งสองข้างก็ถีบที่ราวจับน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียว แสงจากเหนือศีรษะก็ส่องมา หลินเฉิงออกแรงถีบสุดท้ายพาเมิ่งอี้และฉินหย่าออกจากท่อระบายอากาศ
　　 โอ้ พี่เฉิง คุณออกมาแล้ว! ถ้ามาช้าอีกนิดฉันคงลงไปหาแล้ว!
　　หลินเฉิงยังไม่ทันได้ก้าวเท้าก็ได้ยินเสียงตะโกนของหลินหย่งเจี้ยนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังมาจากด้านบน