บทที่ 1225 เจ้า…เจ้ามิอาจฆ่าข้าได้
หลานจิ้งอี๋ส่งเสียงฮึ่ม “หากไม่เห็นแก่หน้าพี่เขย ข้าอยากจะถลกหนังนางออกมาให้ได้! ดูท่าทางมุทะลุของนาง ช่างขัดตาข้าเหลือเกิน!”
กู้ซีจิ่วยิ้มอย่างสบายใจพลางเด็ดดอกหรงฮวาสีแดงมาเป่าเบาๆ “ขัดตาแต่เจ้าก็ต้องทนดูต่อไป จะทำเยี่ยงไรได้?”
หลานจิ้งอี๋นิ่งอึ้ง
ความโกรธของนางเริ่มจะปะทุ “เจ้ายังคิดว่าเจ้าเหมือนพี่สาวข้าจริงหรอกรึ? ข้าจะบอกเจ้าให้ รูปร่างหน้าตาอย่างเจ้าเทียบไม่ได้แม้ปลายก้อยของพี่สาวข้า!”
กู้ซีจิ่วทอดถอนใจ หันกายเดินจากไป “ช่างเถิด เดินเล่นอีกสักรอบก็อาจจะเจอคนที่เทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บก็เป็นได้ ไม่น่าสนใจแล้ว กลับดีกว่า”
หลานจิ้งอี๋เดือดดาล “บังอาจ!”
ชายเสื้อเพียงสะบัด ระลอกคลื่นยักษ์รวมตัวกับมีดวารีนับไม่ถ้วนบินเกลียวไปทางกู้ซีจิ่ว! สนมนางนั้นตกใจจนใบหน้างดงามถอดสี ร้องเรียกเสียงหลง “อย่า!” คนอื่นไม่รู้ความสามารถขององค์หญิงท่านนี้ แต่สนมนางนี้รู้
มีดวารีภายในคลื่นระลอกนี้สามารถตัดผู้มีพลังวิญญาณขั้นแปดแหลกเป็นเสี่ยง!
เมื่อเห็นคลื่นยักษ์นั้นกำลังจะจู่โจมไปทางกู้ซีจิ่วโดยที่นางไม่รู้ตัว สนมนางนั้นไม่ทันได้หยุดยั้งและไม่กล้าจะหยุดยั้งด้วย จึงหลับตาด้วยความหวาดกลัว!
หลังจากเสียงดัง “โครม! ตูม!” อย่างยิ่งใหญ่ผ่านไป ปะการังน้อยใหญ่ดังเนินเขาเล็กๆ กองหนึ่งพลันกลายเป็นผุยผงหายวับไป
เมื่อสนมนางนั้นสงบจิตใจลงได้ มือและเท้าสั่นเทา รู้สึกว่ากู้ซีจิ่วคงแหลกเป็นเสี่ยงไปแล้ว
แม่นางกู้ท่านนี้เป็นมนุษย์ที่คุณชายหวงพามาครั้งแรก ซ้ำยังเป็นว่าที่ภรรยา เห็นได้ชัดถึงระดับความเคร่งขรึมของเขา ยามนี้ตนพานางมาเดินชมสวน ก็ทำให้ชีวิตนางเดินหายไปแล้ว กลัวว่าประมุขเงือกจะถูกกล่าวโทษ คุณชายหวงจะโกรธเอา
โอ้ สวรรค์! เดิมที นางก็เกือบจะไม่ถูกรักใคร่ใดแล้ว ซ้ำยังมาเกิดเรื่องเช่นนี้อีก…
นางยืนทื่อดังหมุดไม้อยู่ตรงนั้น ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดู เกรงว่าหากลืมตาขึ้นมาดูจะเห็นเป็นฉากนองเลือดที่เต็มไปด้วยเนื้อหนัง
จนกระทั่งนางได้ยินเสียงร้องประหลาดใจของหลานจิ้งอี๋ “เจ้า…”
ตามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันของกู้ซีจิ่ว “ช่างเป็นองค์หญิงที่ร้ายกาจ เผ่าเงือกต้อนรับแขกกันเยี่ยงนี้หรอกรึ?”
สนมนางนั้นรีบลืมตาขึ้นมอง พบว่ากู้ซีจิ่วไม่เพียงขนไม่ร่วงสักเส้น ในมือยังมีกระบี่ดำทมิฬจี้ไปที่คอขาวผ่องอันเร็วเล็กของหลานจิ้งอี๋อีก มีเลือดซึมออกมาตามคมกระบี่ สีหน้าหลานจิ้งอี๋ซีดเผือด เห็นได้ชัดว่า นางคาดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะพลิกผลันเยี่ยงนี้
เมื่อสักครู่นางเดือดดาลใช้กระบวนท่านั้นออกไป แต่กลับรู้สึกเสียใจ อย่างไรเสีย พวกสาวใช้บอกนางแล้วว่าแม่นางกู้ท่านนี้เป็นว่าที่ภรรยาที่คุณชายหวงพามา ดูหวงแหนยิ่งนัก หากถูกนางลงมือสังหารเยี่ยงนี้ เกรงว่าคุณชายหวงจะกล่าวโทษนาง ไม่แน่อาจให้บทเรียนกับนางอีกด้วย…
หากแต่กระบวนท่าพิฆาตนี้ได้ถูกปล่อยออกไปแล้ว จะเรียกคืนกลับมาเห็นจะยาก ดูเหมือนต้องปล่อยให้เหตุการณ์เลวร้ายนี้เกิดขึ้นเยี่ยงนี้แล้ว
คาดไม่ถึงว่ากู้ซีจิ่วได้หายตัวไปขณะที่กำลังจะถูกกระบวนท่านั้นเล่นงานจากด้านหลัง จากนั้น ยังไม่ทันรอให้นางเรียกสติกลับคืนมาทั้งหมด กระบี่อันเย็นยาบเล่มหนึ่งก็จี้เข้ามาที่คอนางแล้ว ปลายแหลมคมของกระบี่ตัดผ่านผิวหนังบริเวณลำคอของนาง เจ็บปวดจนทนไม่ได้ แน่นอนว่า นางหวาดกลัวเป็นที่สุด
เด็กคนนี้ทั้งที่ความสามารถพลังวิญญาณขั้นหกครึ่งเท่านั้น เหตุใดการเคลื่อนไหวรวดเร็วปานนั้น!
ด้วยสัญชาตญาณ นางคิดจะดิ้นรน แต่กระบี่ในมือของกู้ซีจิ่วขยับอีกครั้ง คมกระบี่ตัดเข้าผิวหนังนางลึกเข้าไปอีก “หากเจ้าดิ้นอีก หัวของเจ้านี้คงได้ร่วงหลุดลงมาจากคอเจ้าแล้ว!”
หลานจิ้งอี๋ใบหน้าซีดเผือด ไม่กล้าขยับเขยื้อนอันใดแล้ว พูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เจ้า…เจ้ามิอาจฆ่าข้าได้!”
สนมนางนั้นได้สติกลับคืนมา ทว่าคราวนี้ใบหน้างดงามถอดสีหนักกว่าเดิม “โอ้ สวรรค์ แม่นางกู้ เจ้าทำร้ายนางแล้ว! รีบวางกระบี่ลง! ใครก็ได้ เรียกหมอ! เรียกหมอมาที!”
—————————————————————————
บทที่ 1226 เจ้าสงบเสงี่ยมหน่อยไม่ได้หรือไร?
“โอ้ สวรรค์ แม่นางกู้ เจ้าทำร้ายนางแล้ว! รีบวางกระบี่ลง! ใครก็ได้ เรียกหมอ! เรียกหมอมาที!” นางตกใจจนเสียงหลงไปแล้ว
กู้ซีจิ่วรู้สึกว่านางช่างเป็นกระต่ายตื่นตูมเสียจริง
กู้ซีจิ่วมั่นใจในกำลังของตัวเองและความแม่นยำด้วย เธอแค่ตัดผิวหนังของหลานจิ้งอี๋ ไม่ได้ตัดถูกเส้นเลือดใหญ่หรืออะไรของนางเสียหน่อย
องค์หญิงผู้นี้ไม่พูดไม่จาก็จะลงมือสังหารเธอแล้ว หากไม่ใช่เพราะวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอเก่งกาจ และมีประสบการณ์มาก ครั้งนี้คงถูกองค์หญิงผู้นี้เล่นงานจนเป็นเนื้อบดไปแล้ว!
เธอย่อมต้องสั่งสอนองค์หญิงก้าวร้าวผู้นี้เสียหน่อย ให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ใช่จะมาหาเรื่องตัวเองได้ง่ายๆ
เธอทำเป็นไม่ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของสนมนางนั้น หัวเราะเยาะเย้ยมองดูหลานจิ้งอี๋ “เจ้าลงมือสังหารข้าได้ เหตุใดข้าจะลงมือกับเจ้าบ้างไม่ได้เล่า? เจ้าคิดว่าเจ้าสูงส่งกว่าข้างั้นรึ?”
เธอมองที่คอของหลานจิ้งอี๋เผยให้เห็นเกล็ดเล็กๆ จึงหัวเราะออกมาอีกครั้ง “เกล็ดนี้เป็นเกราะป้องกันของเจ้ารึ? น่าเสียดายที่มันปรากฏออกมาช้าไปเสียหน่อย” คมกระบี่ของเธอเพียงพลิก หลานจิ้งอี๋ก็กรีดร้องโหยหวน เกล็ดสีฟ้าสามสี่เกล็ดถูกคมกระบี่ของกู้ซีจิ่วขอดออกมา!
สนมนางนั้นแทบจะยืนไม่อยู่ “หยุด…หยุดเถิด…เจ้าจะฆ่านางแล้ว!”
กู้ซีจิ่วกระตุกริมฝีปาก “เกล็ดของเจ้านี้ก็ดูไม่เลวนี่ สีฟ้าคราม ขอดออกมาทำสร้อยคอก็ไม่เลว” คมกระบี่ในมือกำลังจะพลิกอีกครั้ง
“พอได้แล้ว!”
“พอได้แล้ว!”
เสียงตะโกนอย่างร้อนรนสองเสียงส่งผ่าน ลำแสงสองสายสาดส่องมาถึง
ลำแสงสีฟ้า ลำแสงหลากสี…
ลำแสงหลากสีโจมตีเข้าที่กระบี่ของกู้ซีจิ่ว
ลำแสงสีฟ้าโจมตีเข้าที่ข้อมือของกู้ซีจิ่ว…
เคราะห์ดีที่กู้ซีจิ่วถอนมือออกได้เร็ว หลบการโจมตีของลำแสงสีฟ้าได้ทันเวลา แต่กระบี่ในมือของนางถูกลำแสงหลากสีตีแตก จนกลายเป็นเศษเหล็กกองหนึ่ง
ข้อมือของกู้ซีจิ่วสั่นสะท้านจนเจ็บปวด เธอสูดลมหายใจเขา แหงนหน้าขึ้นมอง เห็นตี้ฝูอีและหลานเหยากวงลอยล่องมาพร้อมกัน
ในที่สุดหลานจิ้งอี๋ก็หลุดพ้นจากเงื้อมกระบี่ของกู้ซีจิ่ว ร่างกายสั่นไปทั้งตัว อยู่ในอ้อมกอดของหลานเหยากวง “ท่านพี่…” ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อล้น ยังไม่ทันร่วงลงถึงพื้นก็กลายร่างเป็นมุกเงือก “ข้า…ข้าจะตายแล้ว…”
หลานเหยากวางมองบาดแผลโชกเลือดของนาง มือไม้สั่นไหว “ไม่…ไม่มีทาง พี่หวงอยู่ที่นี่ วิชาการแพทย์เขาเลิศล้ำ ช่วยเจ้าได้” พลันเงยหน้ามองตี้ฝูอี “พี่หวง ช่วยนางด้วย”
ตี้ฝูอีกพูดแค่เพียงห้าคำ “ไปตำหนักน้ำแข็ง!”
หลานเหยากวงพยักหน้า อุ้มหลานจิ้งอี๋ที่สั่นเทาไปทั้งตัว แปลงกายเป็นคลื่นน้ำพลันหายวับไป
ตี้ฝูอีในที่สุดก็เหลือบมองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง “กู้ซีจิ่ว เจ้าสงบเสงี่ยมหน่อยไม่ได้หรือไร?!” ร่างกายเปล่งแสง เงาร่างพลันหายไป
เห็นได้ชัด เขาเป็นห่วงหลานจิ้งอี๋ยิ่งนัก รีบร้อนไปช่วยรักษาหลานจิ้งอี๋
คำพูดที่กู้ซีจิ่วอ้าปากกำลังจะอธิบายจุกอยู่ในลำคอ ไม่ได้พูดออกมา
เธอยืนหลุบตาลงอยู่ตรงนั้น สายตามองลงบนเศษซากที่แตกเป็นเสี่ยง กระบี่เล่มนั้นเป็นกระบี่ที่หรงเจียหลัวมอบให้เธอมา บอกว่าเป็นสมบัติที่เพิ่งได้มา ล้ำค่ายิ่งนัก มีพลังวิญญาณ สามารถเลื่อนขั้นตามการเลื่อนขั้นพลังวิญญาณของผู้ใช้กระบี่ เขาให้เธอไว้ใช้ป้องกันตัว และนับว่าเป็นการตอบแทนที่เธอเคยช่วยเขาไว้
คาดไม่ถึงว่าจะแหลกสลายอย่างไร้ซุ่มเสียงลงที่นี่….
ซ้ำยังแหลกสลายด้วยน้ำมือของตี้ฝูอี
กระบี่แหลกสลายเป็นเศษซาก ใจเธอก็แทบจะสลายเช่นกัน เกิดเป็นบาดแผลเล็กๆ ถึงแม้ไม่ลึก แต่กลับเจ็บปวดไม่เบา…
ยามนี้ ชาวเงือกคนอื่นที่ได้ยินการเคลื่อนไหวก็รีบเข้ามา พวกนางเห็นเพียงแต่หลานจิ้งอี๋ถูกกู้ซีจิ่วทำร้าย อดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกเกลียดชังและเคียดแค้น สายตาที่มองกู้ซีจิ่วไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย…
——————————————————————————-
