ตอนที่ 358 ลั่วเซ่าเซินอุ้มเสี่ยวอวี่
ไม่นาน เสี่ยวอวี่ก็กินซุปในถ้วยใบเล็กจนหมด หู่พั่วหยิบแอปเปิลมาให้เขาอีกหลายชิ้น ป้อนใส่ปากเขา ในท้องของเสี่ยวอวี่มีของกินอัดแน่น ไม่ได้หิวอย่างก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อหู่พั่วอยากป้อนเขาอีก เขาก็พลันส่ายหน้า ตอนนี้เขาไม่อยากกินแล้ว อยากเล่นมากกว่า
เธอเห็นว่าลั่วเซ่าเซินยังไม่ได้แตะต้องสเต็กเนื้อที่อยู่ตรงหน้าเพราะเสี่ยวอวี่ ก็พูดขึ้นว่า “คุณลั่วคะ ให้ฉันอุ้มแทนเถอะค่ะ คุณไปกินอะไรก่อนเถอะ เห็นอย่างนี้แล้วฉันรู้สึกไม่ดีเลย วางเขาลงบนเก้าอี้เด็กก็พอค่ะ”
คราวนี้ลั่วเซ่าเซินไม่ได้ปฏิเสธอีก “อย่างนั้นก็ได้ ผมวางเขาเองก็แล้วกัน” หู่พั่วรีบย้ายเก้าอี้เด็กมาไว้ข้างกาย ขณะที่ลั่วเซ่าเซินอุ้มเสี่ยวอวี่ให้นั่งลง เธอเองก็ใช้มือรับน้ำหนักไว้ ไม่ทันระวังจึงสัมผัสเข้ากับแขนของลั่วเซ่าเซิน
“โจวโจว…” ลั่วเซ่าเซินคว้ามือของถังโจวโจวที่ไม่ทันระวังเมื่อสักครู่เอาไว้ ก่อนกุมเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่อยากปล่อยไป หู่พั่วดิ้นรน เห็นโอวหยางหงที่มองมาทางนี้ หน้าของเธอก็พลันแดงฉ่า “ยังมองอยู่อีก?”
หู่พั่วเห็นว่าโอวหยางหงมองเธออย่างขบขันมาตลอด คนที่ทำให้ลั่วเซ่าเซินเข้าใจเธอผิดก็คือเขา ตอนนี้คนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็ยังเป็นเขา เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? ระวังว่าไว้เถอะว่าเธอกลับไปแล้วจะฟ้องแม่
เมื่อหู่พั่วตักเตือน โอวหยางหงก็รีบลุกขึ้นยืน “คุณลั่ว ช่วยปล่อยมือหู่พั่วด้วยครับ”
หลังจากที่ถังโจวโจวจากไป ลั่วเซ่าเซินก็ทนฟังคำว่าให้เขาปล่อยมือจากเธอไปไม่ได้ เขาไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยมือถังโจวโจว กลับกัน ยังกุมมือเธอแน่นขึ้นอีก เพื่อแสดงให้เห็นต่อหน้าโอวหยางหง ให้เขามองให้เต็มตา
“ผมจะไม่ปล่อยโจวโจว เธอเป็นของผมมาตลอด คุณนั่นแหละมาจากไหนกัน ตอนนี้ถังโจวโจวก็แค่จำผมไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเรื่องของคุณเข้ามาหรอก”
หู่พั่วเห็นลั่วเซ่าเซินบีบมือแน่นขึ้นทุกที เธอรู้สึกเจ็บ จึงสะบัดมือออก “คุณลั่ว ช่วยปล่อยฉันก่อนค่ะ มีอะไรเรานั่งลงค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันนะคะ”
“ไม่ โจวโจว ผมจะไม่มีวันปล่อยมือคุณไป! ผมรู้ว่าแค่ผมปล่อยมือคุณ คุณก็จะจากผมไปอีก ผมไม่อนุญาตให้คุณทำแบบนั้น!” ลั่วเซ่าเซินตะโกนดังลั่นใส่เธอด้วยความสะเทือนอารมณ์
หู่พั่วรีบปลอบใจเขา “ลั่วเซ่าเซิน คุณอยากเพิ่งตื่นตระหนกไปเลยนะคะ ที่นี่เป็นร้านอาหาร อย่ารบกวนคนอื่นเลยค่ะ ฉันแค่ให้คุณปล่อยฉัน ไม่ได้จะจากคุณไปไหน แค่ตอนนี้คุณบีบมือฉันจนเจ็บไปหมดแล้ว”
พอได้ยินถังโจวโจวบอกว่าเจ็บ ลั่วเซ่าเซินก็รีบคลายมือจากเธอทันที เมื่อเห็นว่ามือของเธอค่อนข้างแดง ดูเหมือนว่าเมื่อกี้เขาจะสูญเสียการคุมไป ถึงได้ทำร้ายให้ถังโจวโจวจนเป็นแบบนี้ เขาทำไม่อะไรไม่ถูก “โจวโจว ผมไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้ผมได้หรือเปล่า?”
เขาอยากคว้ามือของถังโจวโจวขึ้นมาดูอีกรอบ ดูว่านอกจากที่มือแดงแล้ว ยังมีบาดแผลอื่นหรือเปล่า เพียงแต่หู่พั่วเห็นเขาจะคว้ามือเธออีกครั้ง ก็รีบถอยไปข้างหลัง ปล่อยให้ลั่วเซ่าเซินยื่นมือค้างอยู่ตรงนั้น บรรยากาศช่างน่าอึดอัด
“คุณลั่ว คุณนั่งลงก่อนดีกว่าครับ ตอนนี้หู่พั่วยังไม่ได้กินอะไรเลย ยังไงคุณก็ให้เธอกินอิ่มก่อนนะครับ!” โอวหยางหงเห็นว่า แม้สายตาของลั่วอิงจะไม่ได้จ้องมองมาทางนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ออกปากห้าม ดูเหมือนว่าเธอเองก็อยากให้ถังโจวโจวกลับไปเหมือนกัน
“คุณพ่อ คุณแม่โจวโจวคะ รีบกินอะไรก่อนเถอะค่ะ อีกเดี๋ยวเสี่ยวอวี่ก็จะงอแงให้อุ้มอีกแล้วนะคะ”
เมื่อพูดถึงเสี่ยวอวี่ หู่พั่วก็นั่งลงในทันที ขณะเดียวกันเองก็ปลอบโยนลั่วเซ่าเซินต่อไป “คุณลั่วคะ ฉันให้อภัยคุณ คุณรีบนั่งลงเถอะ พวกเราทำเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ”
ลั่วเซ่าเซินไม่อยากทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าเวลานี้นอกจากวิธีนี้แล้วก็ไม่มีทางอื่น เวลานี้ถังโจวโจวไม่ยอมเข้าใกล้เขาเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่จะจับมือนิดเดียว เธอก็หดมือกลับไป
ลั่วเซ่าเซินปลอบใจตัวเองอยู่ในใจ เขาจะพาถังโจวโจวกลับไปไม่ใช่หรือไง! จะให้โจวโจวเกิดความรู้สึกไม่ดีกับเขาไม่ได้ ปล่อยโอกาสให้โอวหยางหงทำแต้มนำไปเสียได้ “โจวโจว รีบกินเถอะนะ อีกเดี๋ยวเสี่ยวอวี่ยังต้องให้คุณดูแลอีก”
ลั่วเซ่าเซินเองก็มองออกว่า จุดอ่อนของถังโจวโจวในตอนนี้คือเสี่ยวอวี่ แค่เขาเอาตัวเสี่ยวอวี่มา มีหรือว่าถังโจวโจวจะไม่กลับมา! แต่เสี่ยวอวี่ยังเด็กขนาดนี้ เขาจะเอาตัวมาได้อย่างไร? หรือต้องให้ลั่วอิงออกหน้าให้?
เวลาต่อมา ลั่วเซ่าเซินก็เอาแต่คิดถึงเรื่องนี้จึงไม่มีแก่ใจก่อกวนหู่พั่วอีก หู่พั่วไม่ได้รู้สึกถึงสายตาอันร้อนแรงที่จ้องมองมาที่เธอ ใจก็พลันผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ
ตอนที่ 359 ตอบตกลงว่าจะไป
หลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จแล้ว หู่พั่วก็กลับมาที่โรงแรมพร้อมกับโอวหยางหง แต่ว่าลั่วเซ่าเซินกลับหน้าทนอยากตามเธอไปด้วย เขาอยากรู้ว่าตอนนี้ถังโจวโจวอยู่ที่ไหนกันแน่ ให้เขารอ เขาก็คงจะตามหาไปทั่วทุกที่
เขาไม่เชื่อคำพูดของโอวหยางหง เขาต้องไปดูด้วยตาตัวเองเท่านั้นถึงจะวางใจ อีกสาเหตุหนึ่งก็คือ เขาไม่อยากแยกจากถังโจวโจว เขากลัวว่าแค่กะพริบตา ถังโจวโจวก็จะหายไปจากโลกของเขา
“โจวโจว ให้ผมไปส่งคุณนะ” ลั่วเซ่าเซินหาข้ออ้างได้ไม่เลวเลย ส่งถังโจวโจวกลับไป อย่างนี้เธอก็จะได้ไม่คิดว่าเขาคิดจะสะกดรอยตามเธอไป
“ไม่เป็นไรค่ะ หงเอ๋อร์ขับรถมา คุณไม่ต้องลำบากหรอก” หู่พั่วรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องยุ่งยาก โอวหยางหงขับรถมาเองแล้ว ทำไมลั่วเซ่าเซินยังต้องเทียวไปเทียวมาด้วย ทำให้ยุ่งยากเสียเปล่าๆ
“คุณแม่โจวโจวคะ อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ หนูยังไม่อยากจากคุณแม่ไปเลย ดูสิคะ เสี่ยวอวี่เองก็อยากอยู่กับหนูจะตาย” ลั่วอิงและเสี่ยวอวี่เกี่ยวมือกันเอาไว้แน่น อย่างกับว่าใครก็แยกพวกเขาออกจากกันไม่ได้
มืออีกข้างหนึ่งของเสี่ยวอวี่ถือกล้วยเอาไว้ กินจนมือเลอะเหนียวหนึบหนับไปหมด “ลูกรัก ลูกหยิบมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” หู่พั่วไม่รู้เลยสักนิด เธอมุ่ยปากพลางมองเสี่ยวอวี่ เสี่ยวอวี่เองก็มองเธออย่างซื่อๆ พลางหัวเราะไปด้วย
“หม่า…ม้า…”
“เด็กโง่ รีบเช็ดมือเร็วเข้า” หู่พั่วตั้งอกตั้งใจเช็ดมือของเสี่ยวอวี่ให้สะอาด ลั่วอิงจึงรู้สึกว่าเธอถูกคุณแม่โจวโจวมองข้ามไป
“คุณแม่โจวโจว กล้วยใบนี้หนูเป็นคนให้เสี่ยวอวี่กินเองค่ะ หนูเห็นว่าน้องชอบกิน” เธอเพียงแต่เห็นว่าเด็กชายรักการกิน ถึงได้เอามาให้เขา ไม่ทันได้คิดว่าเสี่ยวอวี่ยังเด็กเกินไป จนทำเลอะเทอะไปหมดทั้งตัว
“ฉันไม่ได้โทษลั่วอิงนะจ๊ะ ลั่วอิงอย่าคิดมากไปเลยนะ ฉันกลัวว่าเขาจะดื้อก็เท่านั้นเอง”
“คุณแม่โจวโจว หนูอยากกลับไปกับคุณแม่ด้วยได้ไหมคะ” เมื่อลั่วอิงเห็นลั่วเซ่าเซินส่งสายตาให้ และแน่นอนว่านี่ก็เป็นความคิดของเธอด้วย
ไม่ว่าในเวลานี้ถังโจวโจวจะมีครอบครัวใหม่หรือไม่ ในใจของลั่วอิงยังไงถังโจวโจวก็เป็นคนที่อบรมสั่งสอนเธอมา ให้อภัยเธอเสมออยู่ดี
“กลับไปด้วย? กลับไปที่โรงแรมน่ะเหรอจ๊ะ?”
เห็นลั่วอิงพยักหน้า หู่พั่วเองก็ค่อนข้างลำบากใจ “ลั่วอิง ทำไมหนูถึงได้ไม่อยากกลับบ้านล่ะ? ที่บ้านดีจะตายไปนะ ตอนนี้ฉันกับลุงโอวหยางพักอยู่ที่โรงแรมจ้ะ อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้จะอยู่ที่นี่นานนัก ถ้าหนูกลับไปกับพวกเรา แล้วตอนที่ฉันกลับแล้วหนูจะทำยังไง?”
“หู่พั่ว ไหนๆ ลั่วอิงก็อยากกลับไปกับเราแล้ว ก็รับปากเธอไปเถอะ เธออยากอยู่กับพี่ขนาดนี้ พี่จะใจร้ายปฏิเสธได้ลงคอเลยเหรอ?” โอวหยางหงคิดได้ว่านี่เป็นโอกาสอันดี ไม่แน่ว่าเขาอาจจะพาลั่วอิงกลับไปให้แม่ได้เห็นหน้าอย่างราบรื่นก็ได้
หู่พั่วไม่เข้าใจว่าโอวหยางหงคิดอะไรอยู่ เธอมองลั่วอิงแล้วหันไปมองเขาอีกครั้ง คิดอยู่เนิ่นนานถึงได้เข้าใจว่าโอวหยางหงคิดจะทำอะไร “ลั่วอิง หนูอยากไปกับพวกเราจริงๆ เหรอจ๊ะ?”
“ใช่ค่ะ!” ลั่วอิงออกแรงพยักหน้า คราวนี้หู่พั่วถึงได้วางใจ “งั้นก็ได้จ้ะ หนูไปกับพวกเราก็ได้ คุณลั่ว คุณจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?”
“ขอแค่ลั่วอิงมีความสุข ทางผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ลั่วอิง ลูกต้องเชื่อฟังคำพูดของคุณแม่โจวโจวนะ!”
“คุณพ่อ หนูรู้ค่ะ!” สองพ่อลูกแตะมือกัน แผนการรบสำเร็จไปแล้วอีกหนึ่งขั้น
ลั่วอิงตามหลังหู่พั่วไปออกไป ส่วนลั่วเซ่าเซินเพียงแต่มองอยู่ไกลๆ มองพวกเขากลับไปยังโรงแรมอย่างปลอดภัยถึงได้กลับไป ตอนนี้มีลั่วอิงเข้าไปอยู่กับฝ่ายศัตรู ลั่วเซ่าเซินก็ไม่ต้องกังวลว่าถังโจวโจวจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอีก
หู่พั่วใช้โอกาสในเวลาต่อมาไปเยี่ยมพ่อแม่ของถังโจวโจวอีกครั้ง คราวนี้เธอพาลั่วอิงไปด้วย พ่อแม่ของโจวโจวเห็นลั่วอิงก็คิดว่าลั่วเซ่าเซินรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พวกเขาจึงวางใจมากขึ้น คราวนี้เซ่าเซินจะต้องหาวิธีรั้งโจวโจวเอาไว้แน่
“อะไรกัน โจวโจว ลูกจะไปแล้วเหรอ?” ข่าวนี้ช่างกะทันหันเหลือเกิน แม่ของโจวโจวเตรียมใจเอาไว้ก่อนแล้วทว่าก็ยังรับมือไม่ทัน “ทำไม…ถึงได้กะทันหันนักล่ะ?”
หลังจากที่แม่ของโจวโจวรู้ว่าถังโจวโจวความจำเสื่อม ความจริงก็เตรียมใจเอาไว้ก่อนแล้ว ยังไงเธอก็ต้องจากพวกเขาไป แต่เธอคิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้
“โจวโจว อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ ทำไมถึงได้รีบร้อนกลับไปขนาดนี้?” แม่ของโจวโจวไม่ได้ถามเธอไว้ว่าคิดจะอยู่ต่อกี่วัน ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว ถังโจวโจวมีความคิดที่จะกลับไป เชื่อว่าอีกไม่นานเท่าไรความคิดนี้ก็จะกลับกลายเป็นความจริง
