ตอนที่98 ไม่ถึงขั้นต้องหักหลัง
ชนิศาที่อยู่ในช่วงตกต่ำแล้วปฏิบัติกับคนรอบข้าง อย่างไร ตอนนี้เธอก็ปฏิบัติกับเขาเช่นนั้นอย่างนั้นหรือ?
ถวิตที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าอพาร์ทเม้นท์ จึงหยิบบุหรี่ ขึ้นมาสูบ
แล้วเขาจึงกดโทรศัพท์ออกโทรหาภรรยาของเขา “ช่วง นี้พวกคุณเป็นอย่างไรกันบ้าง?”
“ก็โอเคค่ะ เพียงแต่ตอนนี้บริษัทฉันผลประกอบการไม่ ค่อยดี กำลังมีการปลดพนักงานออก ถวิต เมื่อไหร่คุณจะ กลับมาบ้านเราคะ ฉันกับลูกคิดถึงคุณนะ”
“เราจะหาเงินได้มากน้อยเท่าไหร่ก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ขอแค่ครอบครัวเราได้อยู่ด้วยกันก็พอ”
ถวิตขอบตาแดง เขามองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่รู้ ว่าจะมีที่สิ้นสุดอยู่ตรงไหน แล้วเอ่ยตอบภรรยากลับไป “พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ผมจะกลับไป”
เขาให้โอกาสชนิศาไปแล้ว แต่เธอไม่รักษามันไว้เอง
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคงจะสิ้นสุดกันเพียง เท่านี้
เขาไม่เคยเลือกที่จะทิ้งเธอไปในยามที่พวกเขาลำบาก แต่เธอกลับทิ้งเขาไปได้อย่างง่ายดายเพียงเพื่อให้ตัว เองได้เซ็นสัญญา และในคืนนั้นถวิตจึงติดต่อกลับไปหา พี่นัฏ “ผมยอมให้พวกคุณเจอผมได้ แต่ผมหวังว่าเรื่องนี้ คุณจะไม่บอกนักข่าว”
“พวกฉันไม่ใจร้ายเหมือนชนิศาหรอกค่ะ อีกอย่าง…”
พี่นัฎหยุดวรรคไป แล้วจึงเอ่ยกับเขาต่อ “ฉันรู้จักเพื่อน อยู่คนหนึ่ง เขาเป็นตัวแทนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ หากคุณต้องการ ฉันจะแนะนำให้ ออกจากวงการนี้ไป คุณเองก็ยังต้องทำงานต่อ”
“ไม่ต้องหรอกครับ…”
“เรารู้ว่าบริษัทของภรรยาคุณตอนนี้ผลประกอบกร ไม่ใช่ว่าจะดีนัก หากพวกคุณต้องสญเสียมาชีพไปด้วย กันทั้งคู่นั้น ลูกของคุณจะทำอย่างไร?คุณ วารใดเสะ ไม่ใช่การหลอกขายชนิศา แต่คุณเดียงเลือกทำปในสิ่งที่ ถูกต้องเท่านั้นเอง
เช้าวันรุ่งขึ้นชนิศาให้ตวิดเอาเงินทั้งหมดที่มีอanมา
เธอขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยถามด้วยความเกลียดชัง มีแต่ เองหรือ? ยังไม่พอซื้อเสื้อผ้าของฉันเลยที่รู้ไหมว่าการ ไปพบพวกเขาวันนี้มันสำคัญกับฉันมากแค่ไหน
“ทั้งเนื้อทั้งตัวของพี่ก็มีอยู่แค่นี้แล้ว ถวิตอื่นกระเป๋า สตางค์ที่ว่างเปล่าส่งให้เธอดู
ชนิศาจึงเอ่ยขึ้นต่ออย่างไม่มีความเกรงใจใดๆ “ลักaย่าง นั้นยังมีบัตรเครดิตอยู่อีกใบไม่ใช่หรือ? รับพาฉันไปซื้อ เสื้อผ้าร้านแบรนด์นั้น เพียงแค่ฉันได้เซ็นสัญญาใหม่ แล้วชีวิตฉันก็จะดีขึ้น”
น้ำเสียงของเธอนั้น ราวกับกำลังออกคำสั่งกับคนใช้ อย่างไรอย่างนั้น
ไม่ได้ ตอนนี้พี่ไม่มีงานทำแล้ว พี่จะเพิ่มภาระอีกไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไปเอาเงินจากภรรยาพี่มาสิ เธอยัง ทำงานอยู่ไม่ใช่หรือ?” ชนิศาพูดออกมาด้วยความ หงุดหงิด “ช่างเถอะ ฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับพี่อยู่ แล้ว”
ถวิตมองดูเธอที่รื้อหาเสื้อผ้าอยู่ในห้อง แล้วเดินออกไป โดยไม่ได้พูดอะไร เขามองผู้หญิงคนนี้ออกอย่างทะลุ ปรุโปร่งแล้ว
ตอนที่เธอใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายตามอำเภอใจนั้น เธอ ไม่เคยนึกถึงเขาเลย ตอนที่เธอมีทางออก เธอก็ไม่เคย นึกถึงเขาเช่นกัน เมื่อเทียบกับความตรงไปตรงมาของจิ ดาภาแล้ว ชนิศานั้นดูเป็นคนเสแสร้งจอมปลอมเหลือเกิน
“ไปกันเถอะจะไม่ทันแล้ว เออจริงสิ พี่เอาบัตรเครดิตนั่นไปเช่ารถมาซักคันได้ใช่ไหม?” ชนิศาเหลือบ มองเขา “ฉันไม่อยากขายหน้า!”
ถวิตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปเช่า
ให้”
ให้เธอดูมีความสดใสเพื่อไปเจอกับจิดาภาเสียหน่อย ถือว่านี่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เขาให้เธอแล้วกัน
ไม่นานพวกเขาก็ถึงสถานที่ที่นัดหมาย ชนิศาให้ถวิต เปิดประตูรถให้เธอ แล้วย่างกรายลงมาจากรถราวกับเจ้า
หญิง
เธอยกมุมปากยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วเดินเข้าไปยัง ด้านใน
“ฉันจองที่ไว้แล้วค่ะ” เธอส่งยิ้ม โดยไม่ได้สนใจเสียง ซุบซิบกันของพนักงานข้างๆ
“นั่นใช่ดาราที่มีข่าวไปนอนมากับใครรึเปล่าน่ะ หน้าไม่ อายจริงๆ ยังจะกล้าออกมาแบบนี้อีกหรือ!”
“คนอย่างพวกเขา ไม่ได้มีเกียรติมีศักดิ์ศรีอะไรอยู่แล้ว”
ชนิศารู้สึกไม่พอใจนัก รอเธอได้เซ็นสัญญากับบริษัท นี้ก่อนเถอะ เธอจะหาผู้ชายที่มีทั้งฐานะหน้าตาดีๆสักคน ถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วนี้เธอจะทำให้จิดาภามาอยู่ใต้เท้า เธอให้ได้
เพียงแค่ถวิตมองแค่แวบเดียวนั้นก็รู้เลยว่าชนิศากำลัง คิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ
“ทำไมพวกเขายังไม่มากันอีก?” เธอมองนาฬิกา “ไม่ รักษาเวลากันเลยจริงๆ”
ถวิตไอกระแอมออกมา “พวกเราไปเช่ารถกันมาก็มา สายไปสิบห้านาทีนะ”
“ฉันเป็นดาราดังนะมาสายนิดหน่อยจะเป็นอะไรกัน? พวกเขาต่างหากที่ไม่รักษาคำพูด ช่วงเถอะ ฉันจะทนรอ หน่อยแล้วกัน” เธอหยิบแป้งขึ้นมาเติมหน้าตัวเอง
“พี่ว่า ผู้รับผิดชอบนี่จะเป็นผู้ชายหรือเปล่า? ฉันควรจะเปิดตรงนี้ออกหน่อยดีไหม?” เธอดึงกระดุมเสื้อของตัว เอง เพื่อเผยให้เห็นเนินอกมากขึ้น
ถวิตขี้เกียจที่จะสนใจเธอแล้ว จึงตอบกลับไปด้วยน้ำ เสียงเย็นชา “พวกเขาคงใกล้ถึงแล้วล่ะ”
หลังจากนั้นประมาณห้านาที ชนิศาเห็นจิดาภาที่เดิน ผลักประตูเข้ามา ราวกับทุกอย่างพังทลายลง “ทำไมเธอ ถึงเลวแบบนี้นะ จะต้องแย่งฉันไปหมดเลยหรือไง!”
“แย่ง?”
จิดาภาส่งสายตาไปยังพี่นัฏ
พี่นัฏหัวเราะ “เธอคิดมากไปแล้วล่ะ เวลาแบบนี้จะมี บริษัทไหนมาเซ็นสัญญากับเธอกัน?”
เธอยื่นซองจดหมายให้ถวิต “นี่เป็นจดหมายแนะนำ หวังว่าเจอกันครั้งหน้า คุณจะมีชีวิตที่ดีขึ้นนะคะ”
ถวิตรับซองจดหมายนั้นมาแล้วเอ่ยขอบคุณ
เขาจำเป็นจะต้องรับผิดชอบคนในครอบครัวของเขา
“นี่พี่กล้าหลอกฉันอย่างนั้นหรือ? มันให้พี่เท่าไหร่ ฉันจะ ให้พี่อีกเป็นสองเท่า!” เธอตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
ถวิตสายหน้า “นี่คืองาน ไม่ใช่เงิน เธอไม่เคยนึกถึง พี่เลย แล้วจะให้พี่เสียเวลาอยู่กับเธอต่อไปทำไม พี่ พยายามแล้ว”
เขาไม่คิดว่าชนิศาจะมีโอกาสชนะจิดาภาได้อยู่แล้ว
“พี่มัน.ไม่ต่างกับสุนัขเลยนะ ใครดีด้วย ก็ไปกับคนนั้น”
ถวิตนึกไม่ถึงเลยว่าชนิศาจะกลายเป็นแบบนี้ เขา หัวเราะออกมา “แล้วเธอล่ะ ปืนขึ้นไปหาผู้ชายกี่คนแล้ว เพื่อให้ตัวเองได้มีชื่ออยู่ในรายการนั้น เมื่อก่อนเธอมองจิ ดาภาเป็นคู่แข่ง แย่งทุกอย่างมาจากเธอ แล้วผลสุดท้าย ล่ะ ของพวกนั้นก็ไม่ใช่ของของเธออยู่ดี!”
