ออกแบบรักโปรเจกต์หัวใจ – ตอนที่ 496 ความคิดที่ซ่อนอยู่ / ตอนที่ 497 บิดาจอมเจ้าเล่ห์

ตอนที่ 496 ความคิดที่ซ่อนอยู่

เสี่ยวอวี่โตขึ้นทุกวัน ความคิดที่ถังโจวโจวเก็บซ่อนเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง ลั่วเซ่าเชินพบว่าช่วงสองวันนี้ถังโจวโจวค่อนข้างผิดปกติ คุณแม่ถังบอกว่าช่วงสองวันนี้ถังโจวโจวมักจะออกไปข้างนอกและออกไปทั้งวัน แม้แต่เวลาจะอุ้มเสี่ยวอวี่ก็ไม่มี

ถังโจวโจวลากหลินเหยามาเดินรอบๆ เมืองเอส ในที่สุดก็เลือกที่อยู่ที่ดี เป็นร้านที่เจ้าของร้านต้องการที่จะเปิดให้เช่า และดูเหมือนจะมีร้านอยู่ที่อื่นอีก เธออยากจะไปพัฒนาที่นั่น

ที่ถังโจวโจววิ่งวุ่นอยู่สองวันนี้ไม่ใช่เรื่องอื่นเลย เธออยากจะเปิดร้านขนมหวานของเธอเอง เธอชอบมองดูสีหน้ามีความสุขของคนที่ได้กินขนมของเธอ

ต่อมาถังโจวโจวพบว่า ที่ตั้งของร้านที่เธอชอบอยู่ระแวกเดียวกับบริษัทถังโจวโจวพอดี

“เหยาเหยา เธอคิดว่าเป็นยังไงบ้าง” ความตั้งใจของถังโจวโจวคือดึงหลินเหยามาร่วมธุรกิจด้วย เธอเห็นว่าสถานที่ตั้งที่ดีนี้มาก แน่นอนว่าหลินเหยาก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่เธอก็เริ่มขมวดคิ้วขึ้นมา “โจวโจว ทำเลตรงนี้ดีมาก แต่ค่าเช่าล่ะ”

ไม่ต้องคิดเลยว่าที่นี่ต้องแพงมาก ที่นี่ใกล้กับใจกลางเมือง ถ้าถังโจวโจวไม่มีลั่วเซ่าเชินสนับสนุนอยู่ จะมีเงินที่ไหนมาเช่าร้านนี้ล่ะ

ถังโจวโจวใช้นิ้วคำนวณราคาดูแล้ว หลินเหยาก็สูดลมหายใจทันที “ก็พอรู้อยู่ว่าค่าเช่าที่นี้ต้องน่ากลัวมากแน่ แต่ไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้”

“เหยาเหยา หลายปีก่อนฉันก็เก็บเงินไว้บ้าง แต่ถ้าอยากจะเช่าร้านนี้จริงๆ ก็ยังขาดอยู่อีกนิดหน่อย”

“ถ้างั้นฉันให้เธอยืมเอาไหม”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับไปปรึกษาเรื่องนี้กับเซ่าเชินหน่อย ลองดูว่าเขาจะคิดยังไง” ถังโจวโจวเองก็จะรับประกันไม่ได้ ลั่วเซ่าเชินจะต้องช่วยสนับสนุนเธอแน่นอน ก่อนหน้านี้ลั่วเซ่าเชินก็มีความคิดอยากให้เธออยู่แต่ที่บ้าน เพียงแต่ถังโจวโจวไม่ยอม

ตอนนี้ลั่วเซ่าเชินคิดว่าใจของถังโจวโจวควรอยู่กับเสี่ยวอวี่ แต่ถังโจวโจวรู้สึกว่าอยู่แต่ที่บ้านก็จะเบื่ออีกจึงคิดอยากจะเปิดร้านเป็นของตัวเอง เพราะอย่างไรก็เป็นความใฝ่ฝันเมื่อนานมาแล้วของเธอ

หลังนิ่งเงียบไปนาน ความคิดถังโจวโจวก็กลับมาโลดแล่นอีกครั้ง เหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านโลก เต็มไปด้วยดอกไม้ผลิบาน

“ก็จริงนะเพราะยังไงเขาก็คือสามีเธอ ช่วยสักหน่อยก็คงจะทำให้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เอาตามนี้นะ”

“ไม่ ฉันจะเข้าไปเจรจากับเจ้าของร้านก่อน ให้เขาเก็บร้านไว้อีกวันก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม พรุ่งนี้ฉันจะให้คำตอบเขา”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็เข้าไปเถอะ ฉันจะรอเธออยู่ข้างนอก” เป็นเพียงสองประโยคง่ายๆ หลินเหยาไม่คิดที่จะเข้าไป ถังโจวโจวเข้าไปคนเดียวก็ได้แล้ว

ถังโจวโจวแยกกับหลินเหยา เมื่อเธอกลับถึงบ้านก็ยังไม่ค่ำนัก ลั่วเซ่าเชินยังไม่เลิกงานกลับมา เธอรับเสี่ยวอวี่มาจากมือคุณแม่ถัง “แม่คะ วันนี้ลำบากแม่แล้วนะคะ”

“ก็ไม่ได้ลำบากอะไร โจวโจว สองวันนี้ที่ลูกออกไปข้างนอกลุกออกไปทำอะไร แม้แต่แม่ก็รู้ไม่ได้” คุณแม่ถังรู้สึกว่าลูกมีเรื่องปิดบังตัวเองอยู่เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

แต่คุณแม่ถังก็ไม่ได้เป็นคนคิดมาก รู้ว่าลูกคงไม่ได้ทำผิดอะไร แต่อีกใจหนึ่งก็ปล่อยวางไม่ได้ กลัวมากว่าเธอจะมีเรื่องยุ่งยากอะไรที่เก็บไว้อยู่ในใจ ไม่มีคนให้ระบาย ได้แต่อึดอัดอยู่คนเดียว ดังนั้นคุณแม่จึงพูดเรื่องนี้กับลั่วเซ่าเชิน

“แม่คะ ถึงเวลาหนูจะบอกกับแม่เองค่ะ ถึงเวลานั้นจะทำให้แม่ประหลาดใจสักหน่อย” ถังโจวโจวก็ไม่ได้พยายามที่จะปิดปังพ่อและแม่ เพียงแต่ตอนนี้ยังเป็นแค่ความคิดของเธอคนเดียว และก็ยังไม่ได้เป็นจริงขึ้นมา

ทางฝั่งเสิ่นหลานอีเมื่อถึงเวลาแล้วค่อยบอก ตอนนี้พ่อแม่และคุณตาคุณยายตระกูลเสิ่นอยู่ด้วยกัน ไม่มีเวลาพอ เรื่องเล็กแค่นี้ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนท่านหรอก

เดิมทีหลังจากที่เสิ่นหลานอีมางานแต่งงานของถังโจวโจวและเห็นว่าถังโจวโจวไปฮันนีมูนก็ช่วยดูแลเสี่ยวอวี่และลั่วอิงให้ รอจนพวกเธอกลับมา ทางบ้านตระกูลเสิ่นก็อยากให้เสิ่นหลานอีไปอยู่กับพวกเขาเร็วๆ เสิ่นหลานอีปฎิเสธไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งเครื่องบินกลับไป

และโอวหยางเลี่ยเมื่อเห็นว่าเสิ่นหลานอีอยู่ทางนี้ตลอดก็ไม่มีความคิดที่จะกลับไปแม้แต่น้อย ครั้งนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะส่งต่อเรื่องทุกอย่างในครอบครัวให้โอวหยางหง เขาก็จะสามารถอยู่กับเสิ่นหลานอีได้อย่างสบายใจเสียที

ตอนที่ 497 บิดาจอมเจ้าเล่ห์

พอโอวหยางหงได้รับรู้เรื่องนี้ นอกจากจะด่าออกไปว่าบิดาจอมเจ้าเล่ห์แล้วก็ยังไม่รู้ว่าควรพูดว่าอะไรดีจึงทำได้เพียงแค่ยอมรับคำสั่งและยอมรับธุรกิจที่แบกอยู่บนไหล่ของตัวเอง

รอจนถึงตอนค่ำ ถังโจวโจวและลั่วเซ่าเชินก็กลับมาที่ห้อง เสี่ยวอวี่นอนหลับไปนานแล้ว ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงของพวกเขา ถึงแม้ว่าการที่เสี่ยวอวี่นอนด้วยกันกับพวกเขานั้น ลั่วเซ่าเชินจะบ่นอยู่ แต่เมื่อถังโจวโจวยกเรื่องที่เสี่ยวอวี่อายุยังน้อย เธอไม่วางใจขึ้นมาพูด เขาก็ไม่พูดเรื่องนี้อีก

แต่ลั่วเซ่าเชินก็เพียรพยายามบอกให้เอาเสี่ยวอวี่ไปนอนห้องเดียวกันกับลั่วอิงอยู่ตลอด แต่น่าเสียดายที่จนถึงตอนนี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ ถังโจวโจวและลั่วเซ่าเชินอาบน้ำเสร็จแล้วก็ขึ้นไปบนเตียง “เซ่าเซิน ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณสักเรื่อง”

เมื่อลั่วเซ่าเชินได้ยินถังโจวโจวพูดออกมาก็คิดถึงเรื่องที่คุณแม่ถังเคยพูดกับเขา ในที่สุดถังโจวโจวก็ยอมคุยกับเขาแล้วเหรอ

“คุณพูดมาเลย” ลั่วเซ่าเชินโอบกอดถังโจวโจว ให้เธอนอนหนุนแขนของเขา เสี่ยวอวี่เองก็นอนอยู่บนเตียงโดยใช้หมอนสองใบกั้นเอาไว้ไม่ให้เขาตกเตียง

“เซ่าเซิน ฉันอยากจะเปิดร้าน วันนี้ฉันกับเหยาเหยาไปดูทำเลมาแล้วรอบหนึ่ง เลือกไว้ที่หนึ่งอยู่ใกล้กับบริษัทของคุณ พอดีกับที่เจ้าของร้านจะเปิดให้เช่าด้วย คุณคิดว่ายังไงคะ”

ถังโจวโจวพูดทุกอย่างที่คิดออกมาแล้วและมองลั่วเซ่าเชินอย่างประหม่า ก็ไม่รู้ว่าในใจของเขาคิดยังไง ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นด้วยไหม

“คุณอยากเปิดร้านเหรอ” ตั้งแต่ที่เขาได้ฟังถังโจวโจวพูดความคิดนี้ขึ้นมา ดูเหมือนว่าเธอจะจริงจังกับเรื่องนี้สินะ

“คุณจำไม่ได้เหรอ ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยบอกคุณแล้ว แล้วคุณก็ดูยุ่งๆ เรื่องเล็กแบบนี้คุณคงลืมไปแล้ว” ถังโจวโจวก้มหน้าลงนิดหน่อย ดูเหมือนว่าลั่วเซ่าเชินไม่ได้สนใจเรื่องเธอเท่าไหร่

“เปล่านะ….ผม ผมจำได้” จริงๆ แล้วลั่วเซ่าเชินเองก็จำไม่ได้ แต่เมื่อได้ฟังถังโจวโจวพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ถึงแม้จะจำไม่ได้เขาก็จะทำท่าทางให้เหมือนจำได้ขึ้นมา ไม่อย่างนั้นเขาแย่แน่

“คุณจำได้จริงๆ เหรอ” ทำไมพอเธอมองเขาแล้วถึงรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อเลยนะ คิดว่าเขาน่าจะลืมไปแล้ว แต่กลัวว่าเธอจะเสียใจเลยตั้งใจจะพูดอย่างนี้มากกว่า

“ผมไม่ได้โกหกนะ ผมจำได้จริงๆ” เมื่อค่อยๆ คิดดู ลั่วเซ่าเชินก็นึกออกขึ้นมา ถังโจวโจวเคยพูดเรื่องที่เธออยากจะเปิดร้านจริงๆ ด้วย นั่นคือความฝันยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ

“ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าไงบ้าง” ถังโจวโจวจ้องมองสีหน้าของลั่วเซ่าเชินนิ่งไม่ละสายตา กลัวเหลือเกินว่าจะเห็นท่าทีไม่เห็นด้วยของลั่วเซ่าเชิน

“ผมต้องเห็นด้วยกับคุณแน่นอนอยู่แล้ว ทำไมคุณไม่รีบบอกผมล่ะ คุณจะได้ไม่ต้องลำบากวิ่งวุ่นไปมา ผมจะให้หวังหวาไปจัดการก็ได้แล้ว” ลั่วเซ่าเชินเห็นใจถังโจวโจวมากที่ช่วงสองวันนี้ออกไปข้างนอกในสภาพอากาศร้อนอย่างนี้ ถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง

“ไม่ ตอนนี้ฉันทำได้” ถังโจวโจวเห็นลั่วเซ่าเชินเห็นด้วยก็เบาใจลง

“ได้ ในเมื่อคุณไปดูทำเลไว้แล้ว เรื่องต่อไปที่จะทำคือผมจะส่งต่อให้คนอื่นรับผิดชอบ ถึงเวลาคุณแค่เอาความคิดของคุณบอกกับพวกเขาก็พอแล้ว”

“แต่ถ้าฉันยุ่งขึ้นมาก็จะไม่มีคนช่วยดูเสี่ยวอวี่แล้ว”

“พอถึงเวลาก็ให้คุณแม่มาช่วยเลี้ยงไง คุณก็จะได้ไม่ยุ่งมาก ผมจะหาคนมาช่วยคุณ” ถังโจวโจวอยู่แต่ที่บ้านก็เบื่อ ร้านนี้คือความมุ่งมั่นทั้งหมดของเธอ ลั่วเซ่าเชินจะไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่นอน

อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ร้านได้มีการตกแต่ง ถังโจวโจวอยากให้ลูกค้าที่มาถึงร้านเธอแล้วรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน และยังสามารถดื่มกาแฟไปอ่านหนังสือไปด้วยได้ ดังนั้นเธอจึงถือโอกาสที่ยังพอมีเวลานี้ไปที่ร้านหนังสือเพื่อซื้อหนังสือมือสอง

หลังจากนั้นต่อมาร้านขนมของถังโจวโจวก็เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ส่วนใหญ่ขายขนมที่เธอทำเอง นอกจากนี้ยังมีสิ่งที่ช่วยให้ทุกคนผ่อนคลายได้ ดื่มกาแฟ อ่านหนังสือ

นี่เป็นความตั้งใจของถังโจวโจว เธออยากให้คนได้เห็นถึงฝีมือของเธอว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เธอไม่ได้ใช้ไปอย่างเสียเปล่า เมื่อเธอมีเวลาว่างส่วนใหญ่เธอจะทำอาหารอร่อยๆ ให้ครอบครัวของเธอ

หลังจากร้านของถังโจวโจวเปิดแล้วลั่วเซ่าเชินก็มักจะมาสนับสนุนเสมอ ช่วงพักกลางวันเขาก็จะไปอยู่ที่นั่น ไปมองถังโจวโจวที่กำลังยุ่ง เขารู้สึกว่าทุกอย่างช่างสวยงามไปหมด