ออกแบบรักโปรเจกต์หัวใจ – ตอนที่ 532 หลินเสวียจงมาแล้ว / ตอนที่ 533 เดินพรมแดง

ตอนที่ 532 หลินเสวียจงมาแล้ว

“อย่าทำอย่างนี้ ฉันง่วงจริงๆ” หลินเหยาง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น ไม่มีแรงลุกจริงๆ เพียงคิดว่าอยากขอเวลาถังโจวโจวอีกสักห้านาที

“เธอเห็นไหม เมื่อวานฉันบอกเธอแล้วเธอไม่เชื่อ ตอนนี้ลุกไม่ขึ้น ฉันล่ะกลัวเธอแล้วจริงๆ”

“อีกห้านาทีละกัน ห้านาที….” เสียงองหลินเหยาค่อยๆ เบาลง ถังโจวโจวทำได้แค่ให้เธอนอนและไปอาบน้ำก่อน รออีกเดี๋ยวค่อยมาเรียกเธออใหม่

เมื่อเธออาบน้ำเสร็จ กริ่งก็ถูดกด เมื่อเปิดประตูออกไปดู ทีมดีไซเนอร์ของหลินเหยาก็มายืนรอที่หน้าประตูแล้ว “พวกคุณมาแล้วเหรอ รีบเข้ามาสิคะ”

เมื่อกลุ่มคนเดินเข้ามาก็ทำให้รู้สึกว่าห้องเล็กลงไปเลย ถังโจวโจวให้พวกเขานั่งรอที่โซฟา ส่วนเธอก็รีบเข้าไปในห้องเพื่อเรียกหลินเหยา

หลังจากที่หลินเหยานอนหลับไปได้ไม่กี่นาที ครั้งนี้ก็ยื้อเวลาต่อไม่ได้แล้ว เธอรีบลุกขึ้นมา “โจวโจว ไม่ต้องรีบหรอก ยังไงฉันก็เป็นตัวหลัก สายนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก” หลินเหยาปลอบใจตัวเอง แต่การกระทำนั้นกลับรีบไม่น้อย

“เอาล่ะ ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ” จัดการอยู่ครู่หนึ่ง อย่างน้อยสภาพก็พอดูได้ขึ้นมาแล้ว หลินเหยาเองก็วางใจไปได้ไม่น้อย

พอแต่งหน้าเสร็จแล้วก็ใส่ชุดเจ้าสาว ฟังหยวนรับผิดชอบมารับพวกเธอมาที่โบสถ์ เมื่อเข้าไปในห้องพักของโบสถ์ หลินเหยาก็จับมือถังโจวโจวไว้ “โจวโจว ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจจะออกมาเต้นข้างนอกแล้ว ทำไงดี”

“สูดหายใจลึกๆ ผ่อนคลาย ก็แค่แต่งงาน เรื่องเล็ก แป๊บเดียวก็ผ่านไปแล้ว” ถังโจวโจวโบกมือไปมา

“เธอผ่านมาแล้วก็บอกว่าผ่อนคลายได้สิ แต่ของฉันกำลังจะเริ่มต่างหาก” หลินเหยาไม่เชื่อคำพูดของถังโจวโจว ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเป็นกังวลอยู่ทุกวินาที

“หรือให้ฉันตามฟังหยวนมาให้ไหม” หลินเหยาเป็นโรคกลัวงานแต่งงานเหรอ ฟังหยวนจะต้องให้คำแนะนำที่ดีกับเธอ ไม่อย่างนั้นอีกเดี๋ยวเหยาเหยาจะเปลี่ยนใจ ถึงตอนนั้นฟังหยวนคงร้อนใจเหมือนโดนไฟเผาแน่

“ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องให้เขารู้ โจวโจว เธอไม่มีวิธีอะไรทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยเหรอ”

“เหยาเหยา คิดถึงลูกในท้องเธอสิ แล้วเธอก็จะสงบลงเอง”

“ตอนนี้ที่เธอกระวนกระวายแบบนี้อาจเป็นเพราะอนาคตที่ยังสับสน เธอไม่รู้ว่าจะเข้ากันกับครอบครัวของเขาได้หรือเปล่า แต่ให้คิดถึงลูกให้มากๆ ต่อไปเธอก็จะมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว ฉันว่าเธอไม่ควรคิดถึงเรื่องอื่นแล้วนะ”

ถังโจวโจวเป็นเพื่อนสนิทที่น่ารักของหลินเหยาเสมอ ใช่ เธอจะมีครอบครัวแล้ว ไม่ต้องกลัวที่จะระหกระเหินอยู่ข้างนอกอีกแล้ว ต่อจากนี้เธอจะมีที่กำบังลมและฝนแล้ว

หัวใจของหลินเหยารู้สึกดีขึ้นทันที “โจวโจว เธอดีกับฉันจริงๆ”

ประตูห้องพักของหลินเหยาถูกเคาะ ถังโจวโจวเปิดประตูดูก็พบว่าข้างนอกเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

“คุณมาหาใครคะ” คงไม่ได้มาหาเหยาเหยาหรอกมั้ง เธอไม่เคยเจออีกฝ่ายมาก่อนเลย

หลินเสวียจงเห็นเด็กผู้หญิงแปลกหน้า คิดไปคิดมา ดูเหมือนเขาจะเคยได้ยินว่าเป็นเพื่อนสนิทกับลูกสาวตน วันนี้ก็เป็นวันที่ดีที่สุดของลูกสาว ก็น่าจะเป็นเพื่อนสนิทของลูกสาวนั่นแหละ

“สวัสดีครับ ผมเป็นพ่อของเหยาเหยา” หลินเสวียจงยิ้มทักทายเธอ วันนี้เขาใส่ชุดสูทสีดำ ร่างกายแข็งแรงดูมีชีวิตชีวา อาจเป็นเพราะวันนี้หลินเหยาแต่งงาน เขาเลยดีใจ ความยินดีนั้นสะท้อนให้บนใบหน้าของเขา

“พ่อของเหยาเหยาเหรอคะ….อ้อ รีบเข้ามาสิคะ” ไม่ว่าหลินเสวียจงจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร แต่ในเมื่อเขามายืนอยู่ตรงนี้แล้ว ถังโจวโจวคงไม่สามารถบอกให้เขากลับไปได้

“โจวโจว ใครมาน่ะ” หลินเหยาเห็นถังโจวโจวไม่เข้ามาก็เลยถามขึ้น

“เดี๋ยวฉันจะให้เขาเข้าไปนะ คุณลุงคะ เชิญเข้ามาสิคะ” ถังโจวโจวออกไปจากห้อง ทั้งสองพ่อลูกควรได้คุยกัน เธอไม่ควรรบกวนพวกเขา

หลินเสวียจงเห็นเธอปิดประตูเขาให้ หลินเหยานั่งอยู่หน้ากระจก เมื่อหันกลับมาและพบว่าเป็นพ่อของตัวเองจึงตกใจจนยืนขึ้น แต่ใบหน้ากลับไม่ได้ประหลาดใจนัก “พ่อมาได้ยังไงน่ะ”

ถึงแม้เธอไม่ค่อยจะเชื่อ แต่หลินเหยาก็ไม่มีท่าทางดีอกดีใจ สถานการณ์นี้ไม่ต่างจากที่หลินเสวียจงคาดไว้เท่าไหร่

ตอนที่ 533 เดินพรมแดง

“เหยาเหยา…”

“พ่อมาทำไม ใครให้พ่อมา” หลินเสวียจงยังไม่ได้พูดอะไร หลินเหยาก็พูดขึ้นก่อนแล้ว เธอมองหลินเสวียจงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“เหยาเหยา ลูกอย่าโมโห วันนี้เป็นวันที่ดีของลูก อย่าโมโหเพราะพ่อเลย” หลินเสวียจงไม่อยากทะเลาะกับลูกสาว ดูเหมือนว่าฟังหยวนไม่เคยบอกเธอจริงๆ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีอาการอย่างนี้

หลินเหยาไม่คิดว่าวันแต่งงานของเธอจะได้เห็นหลินเสวียจง เดิมทีเธอคิดว่าเธอกับพ่อจะไม่ต้องเจอหน้ากันอีก แต่การปรากฏตัวของหลินเสวียจงกลับตบหน้าเธออย่างรุนแรง

“ในเมื่อพ่อไม่อยากให้หนูโกรธ ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ไม่ควรมาปรากฏตัวต่อหน้าหนู หนูเคยพูดแล้ว ต่อไปพวกเราไม่ต้องมาเจอกันอีก หรือพ่อไม่เข้าใจ” หลินเหยาเองก็ไม่อยากพูดคำที่รุนแรงอย่างนี้กับเขา

เพียงแต่ตอนนี้ในใจเธอมีแต่ความเกลียดชัง เธอจะไม่ยอมหยุดแน่

“เหยาเหยา ฟังหยวนให้พ่อมา วันนี้พ่อต้องทำหน้าที่ของพ่อโดยการส่งมือลูกให้กับเขา แต่เมื่อพ่อทำหน้าที่นี้เสร็จแล้ว พ่อจะรีบออกไปทันที”

“หนูไม่ต้องการ หนูทำคนเดียวได้” หลินเหยาโมโหจนต้องตะโกนออกมา เพียงแต่ในดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ

ใครจะไม่อยากให้พ่อจับมือก้าวเข้าสู่การแต่งงาน แต่หลินเหยาหวังมานานแล้วและก็ไม่คิดหวังอีกแล้ว

“เหยาเหยา พ่อรู้ว่าพ่อไม่มีอะไรที่พ่อสามารถทำเพื่อลูกได้ในชีวิตของพ่อ เพียงแต่ให้พ่อได้เข้าร่วมงานแต่งของลูกสักครั้ง เพียงแค่ส่งมือลูกให้ฟังหยวน พ่อก็จะออกไป ได้ไหม”

“หนูไม่ต้องการ ไม่ต้องการ”

ถังโจวโจวได้ยินเสียงด้านในเหมือนกำลังทะเลาะกันก็ค่อนข้างกังวลว่าหลินเหยาเป็นอะไรไป เพียงแต่ถ้าจู่ๆ จะเข้าไป หลินเหยาจะรู้สึกอึดอัดใจไหม

“เหยาเหยา ลูกเกลียดพ่อกับแม่ของลูกขนาดนั้นเลยเหรอ” หลินเสวียจงยืนอยู่ที่จุดเดิม เขาไม่คิดว่าหลินเหยาจะโกรธอย่างนี้ เรื่องนี้ค่อนข้างเหนือความคาดหมายของเขามาก

“ทำไมหนูจะเกลียดพวกคุณไม่ได้ พวกคุณสามารถทิ้งหนูไว้คนเดียวได้ ทำไมหนูจะเกลียดพวกคุณไม่ได้” หลินเหยาหันหน้ากลับไป ไม่ยอมมองหลินเสวียจงอีก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก จู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หลินเหยารีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าทันที แต่อย่างไรบนใบหน้าก็ยังหลงเหลือคราบน้ำตาอยู่ดี “เข้ามาเถอะ” เธอเบิกตากว้าง เพื่อที่จะดูว่าใครมา

ฟังหยวนเข้ามาในก้อง รับรู้ได้ทันทีว่าในห้องมีบรรยากาศที่น่าอึดอัด ดูเหมือนว่าสองพ่อลูกจะทะเลาะกัน เป็นเพราะว่าเหยาเหยายังไม่ปล่อยวางเหรอ

“เหยาเหยา เป็นอะไรไป เตรียมตัวเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้วนะ” ฟังหยวนเดินไปข้างหลินเหยา เช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ “ร้องไห้ทำไม วันนี้ควรจะต้องดีใจสิ”

“คุณเรียกเขามาใช่ไหม ทำไมต้องให้เขามาด้วย” ตอนนี้หลินเหยาแค่อยากได้คำอธิบายจากฟังหยวน

“คุณลุงครับ รบกวนคุณลุงออกไปก่อนสักครู่” ฟังหยวนมองหลินเสวียจง เขาเองก็เข้าใจว่าฟังหยวนอยากจะทำอะไร เมื่อมองหลินเหยาก็ดูเหมือนว่าเธอจะยังโกรธอยู่ เขาจึงออกไปจากห้อง

“เหยาเหยา ผมรู้ว่าในใจคุณอยากให้คุณพ่อมามาก คุณก็อย่าโกหกตัวเองอีกเลย”

“คุณอนุญาตให้เขามาโดยไม่ถามความเห็นของฉันก่อน ฟังหยวน คุณให้เกียรติความรู้สึกฉันหน่อยได้ไหม” หลินเหยาถามเสียงดัง ฟังหยวนคิดว่าเดิมทีนี่ก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ทำไมหลินเหยาถึงได้โกรธมากอย่างนี้

“เหยาเหยา คุณอย่าโมโห ระวังหน่อย พวกเรานั่งลงแล้วค่อยๆ พูดได้ไหม” ฟังหยวนพยุงหลินเหยาให้ค่อยๆ นั่งลง

“เหยาเหยา ในท้องคุณยังมีลูกอยู่ อย่าโกรธเพราะเรื่องเล็กแค่นี้เลย ผมยอมรับ เรื่องนี้ผมคิดน้อยไปเอง แต่คุณลุงก็มาแล้ว ก็ให้เขาเดินพรมแดงกับคุณเถอะ”

หลินเหยาเงียบไป ที่จริงในใจเธอก็ยังคิดที่จะให้พ่อมางานแต่งของเธออยู่ เพียงแต่เธอไม่พูด และเพราะไม่ยอมพูดเรื่องราวถึงได้ยื้อมาตลอด