ตอนที่ 363 วิธีอันลึกซึ้งของตระกูลอวี๋
อวี๋เยว่หาน ใบหน้าของคุณตอนนี้?
คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ ต้องเป็นอวี๋เยว่หานตัวปลอมแน่นอน
เมืองนี้มีวิธีการอันลึกซึ้งเหลือเกิน เธออยากกลับบ้าน!
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะวิ่งหนี แต่เขาดึงเธอมาไว้ในอ้อมอกเสียก่อน ก่อนจะจูบบนริมฝีปากของเธออีกครั้งหนึ่ง
เมื่อเหลือบเห็นดวงตาสีดำของเขา เธอก็รีบถามด้วยความร้อนรนว่า “คุณเรียกฉันกลับมา เพื่อจะถามเรื่องนี้เหรอ”
อวี๋เยว่หาน “…”
เฉินจื่อซินคนเดียวไม่พอ ตอนนี้ยังมีฟ่านอวี่เข้ามาวุ่นวายอีก แล้วที่เขาทำเนี่ย มันสมควรแล้วเหรอ
แต่เขามองสีหน้าของเธอแล้ว ก็เหมือนกับว่ารับคำอธิบายนี้ไม่ได้
อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว ก่อนจะกวาดตามองเวลา แล้วผละออกจากเธออย่างไม่ยินยอมนัก
จากนั้นเขาก็ขยับริมฝีปากบาง “ไปรับเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นเพื่อนผม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
หน้าโรงเรียนอนุบาล
เมื่อเงาร่างสูงโปร่งและสูงส่งของอวี๋เยว่หานปรากฏขึ้น ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ทันที
ไม่เพียงแค่ผู้ใหญ่ แม้แต่เด็กๆ ก็มองเขาอยู่หลายครั้ง
เหนียนเสี่ยวมู่ตามอยู่ข้างหลังเขา พลางพึมพำเสียงเบา “ตัวเองดึงดูดผีเสื้อได้มากกว่าแท้ๆ ยังมาว่าฉันอีก”
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเสียงดังเกินไป ผมได้ยินนะ” อวี๋เยว่หานหันมามอง พร้อมกับใช้ดวงตาสีดำมองเธออย่างคร่ำเคร่ง
ในแววตาไม่มีความโกรธเคือง แต่กลับฉายแววความหยอกเย้าออกมาแทน
จิ้งจอกน้อยจะถูกกินเป็นอาหารแล้ว
เมื่อเห็นใบหน้าแดงด้วยความโมโหของเธอ เขาก็ยื่นมือไปจับมือเธอ ก่อนจะดึงมาข้างกาย เพื่อให้ยืนอยู่ข้างๆ เขา
“ถ้าคุณถือสาที่มีคนมองผมแบบนี้ คุณก็ต้องรู้จักสาบานตัวให้มีอำนาจนะ”
“…ใคร ใครบอกว่าฉันถือ? ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย พูดแขวะคุณก็เท่านั้น!” เหนียนเสี่ยวมู่ยืดคอเถียง
อวี๋เยว่หานยิ้มที่มุมปาก “อืม คุณไม่ถือสา แต่ผมถือ ดังนั้น จำไว้ว่าต้องอยู่ห่างเฉินจื่อซิน”
“…”
“ฟ่านอวี่ก็ด้วย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” ผู้ชายขี้เหนียว!
ตระกูลอวี๋ขายน้ำส้มสายชูจนร่ำรวยเหรอเนี่ย
หลังจากพวกเขาปรากฏตัวที่โรงเรียนอนุบาลได้ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น คุณครูก็พาเสี่ยวลิ่วลิ่วออกมา
“ปาปา!” เสี่ยวลิ่วลิ่วสะพายกระเป๋าใบเล็ก ร่างเล็กนุ่มนิ่มก้าขาสั้นๆ วิ่งเข้ามาด้วยความดีใจในทันทีที่เห็นพวกเขา
ใบหน้าเล็กสะสวยปะทะลมจนเป็นสีแดงระเรื่อ
จากนั้นก็มิดมิ้งอวี๋เยว่หาน โผเข้าไปในอ้อมอกของเหนียนเสี่ยวมู่ หลังจากได้เห็นเธอ
“พี่สาวคนสวยอุ้มๆ!”
หญิงสาวอุ้มเธอขึ้นมา หัวขนาดเล็กคลอเคลียอยู่ในซอกคอของเธออยากรวดเร็ว ก่อนจะพูดเสียงออดอ้อน “เสี่ยวลิ่วลิ่วคิดถึงพี่สาวคนสวยจังเลย”
“พี่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน” เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มร่างเล็กนุ่มนิ่ม รู้สึกใจอ่อน
เธอก้มหน้าลงจูบบนแก้มของเด็กหญิงครั้งหนึ่ง จากนั้นก็รีบอุ้มเธอขึ้นรถไป เพราะเห็นว่าข้างนอกลมแรง
ทิ้งอวี๋เยว่หานที่ถูกมองข้ามไว้ลำพัง
ไม่ได้อุ้มลูกสาว ผู้หญิงของเขาก็หายไปแล้ว
เขาจึงขึ้นรถพร้อมกับทำหน้าบึ้ง
เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถ เขาก็จงใจกระแอมเสียสองเสียง
แต่ยังคงไม่มีใครสนใจ
เสี่ยวลิ่วลิ่วเพิ่งเข้าโรงเรียนอนุบาล จึงเป็นเวลาที่แปลกใหม่ที่สุด เด็กหญิงนั่งอยู่ในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ และเริ่มให้เธอดูกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเอง
ก่อนจะเล่าเรื่องให้เหนียนเสี่ยวมู่ฟัง ด้วยท่าทางที่เหมือนคุณครูตอนกำลังสอนหนังสือ
เมื่อเล่าจนจบ เจ้าตัวเล็กก็กลิ้งเข้าไปในอกของหญิงสาวด้วยความเบิกบานใจ
เสียงหัวเราะเหมือนระฆังกลายเป็นตัวเปรียบเทียบกับใบหน้าบึ้งตึงของอวี๋เยว่หานอย่างชัดเจน
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว มาหาพ่อตรงนี้” อวี๋เยว่หานกระแอม พลางยื่นมือไปหาลูกสาว
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เสี่ยวลิ่วลิ่วจะต้องโผเขาใส่อ้อมกอดของเขาด้วยความดีใจ
แถมยังซบอยู่บนตัวของเขาไม่ยอมผละออกไป
แต่วันนี้เด็กหญิงกลับไม่ขยับ
เอาแต่ซบอยู่ในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ คลอเคลียอยู่ตรงอาณาเขตที่ควรจะเป็นของเขา ก่อนจะยื่นหน้าเล็กๆ ออกมาพูดปลอบใจเขา ราวกับกำลังพูดปลอบใจเด็กๆ
“ปาปา หนูกับพี่สาวคนสวยกำลังยุ่งอยู่ อีกเดี๋ยวค่อยเล่นกันนะ”
ตอนที่ 364 ดูเรื่องดีๆ ที่เขาทำสิ!
อวี๋เยว่หาน “…”
คนรักในชาติที่แล้วของเขาตกหลุมรักคนรักของเขาในชาตินี้ ทั้งสองคนจะเดินจูงมือกัน แล้วทิ้งเขาไว้เหรอ
สีหน้าของอวี๋เยว่หานดำคล้ำเหมือนก้นหม้อไปโดยสิ้นเชิง!
รถมาถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋แล้ว
พ่อบ้านเตรียมอาหารเย็นไว้เรียบร้อยแล้ว เขารีบเข้ามาต้อนรับ หลังจากเห็นประตูรถเปิดออก
เสี่ยวลิ่วลิ่วยังซบอยู่ในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ ส่วนเหนียนเสี่ยวมู่ก็อุ้มเด็กหญิง ลงจากรถยากอยู่บ้าง จึงมองไปทางอวี๋เยว่หานตามสัญชาตญาณ
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เขาจะเข้ามารับเสี่ยวลิ่วลิ่วไปอย่างรวดเร็ว
แต่วันนี้เธอรออยู่พักหนึ่งแล้ว ชายหนุ่มกลับยืนนิ่งไม่ขยับตัวอยู่ข้างนอกรถ
เธอจึงอดเรียกไม่ได้ “อวี๋เยว่หาน คุณช่วยฉันอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วหน่อยสิ”
“ไม่ช่วย” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้ารถเลิกคิ้วโก่งสวยเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเรียบเย็น
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
เขาเป็นอะไรไปเนี่ย
ลืมไปแล้วเหรอ ว่านี่คือลูกสาวของเขา
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังสงสัยอยู่ เสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในอกพลันขยับก้นไปที่ข้างๆ ประตูรถ แล้วก้าวขาสั้นๆ ลงไป
หญิงสาวกลัวเธอจกหกล้ม จึงรีบยื่นมือไปประคองเธอไว้
ก่อนจะมองเด็กหญิงลงจากรถไป เธอวิ่งเข้าไปหาพ่อบ้านด้วยความดีใจ แล้วเงยหน้าขอของอร่อยจากอีกฝ่าย
จากนั้นก็ตามพ่อบ้านเข้าไปในห้องอาหาร…
เหนียนเสี่ยวมู่ลงจากรถเป็นคนสุดท้าย
ในใจของเธอกำลังสงสัยว่าใครทำให้อวี๋เยว่หานไม่พอใจ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ยังยืนนิ่ง แล้วถามตามสัญชาตญาณ “คุณไม่เข้าไปกินข้าวเหรอ”
เธอยังพูดไม่จบ ชายหนุ่มตรงหน้าก็เดินเข้ามาหาเธอ
เขายื่นมือมาจับท้ายทอยของเธอในทันที
สุดท้ายแล้วเขากดเธอเข้าไปในอ้อมอกของตัวเอง โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
ร่างกายนุ่มๆ ของเธอนี้ กอดแล้วสบายมาก
กลิ่นหอมธรรมชาติทำให้เส้นประสาทที่ขมวดเกร็งของเขาคลายตัวในทันที
อวี๋เยว่หานก้มหน้าซุกลงในเรือนผมยาวของเธอ ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ข้างหูน่ารัก
ความน้อยใจที่ถูกมองข้ามไปเมื่อครู่ถือว่าหายไปบ้างแล้ว
แต่ในร่างกายกลับมีความร้อนอย่างอื่นปั่นป่วน จนเขาไม่อยากจะปล่อยมือ
“จั๊กจี้…”
เหนียนเสี่ยวมู่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เขาจะกอดเธอ จึงพูดพึมพำเสียงหนึ่ง อยากจะผละออกจากเขา
แขนของอวี๋เยว่หานกลับกอดเธอแน่นขึ้น นัยน์ตาสีดำก็หยั่งลึกขึ้นด้วย ก่อนจะจูบลงบนริมฝีปากของเธออย่างแม่นยำ
จูบอันร้อนแรงเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะต่อว่าเขาว่าลามก กลับได้ยินเสียงฝีเท้าเตาะแตะดังมาจากในห้องรับแขก ขณะเดียวกันก็มีเสียงตื่นเต้นของเสี่ยวลิ่วลิ่วดังขึ้นด้วย
“ปาปา กินข้าว!”
“พี่สาวคนสวย กินข้าว!”
พอเหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเสียงของเด็กหญิง เธอพลันตื่นเต้น และผละออกจากอวี๋เยว่หานโดยไม่ต้องคิด!
หญิงสาวกลับหลังหันอย่างลนลาน พลางยื่นมือไปเช็ดปากของตัวเอง
เธอไม่ได้มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาซึ่งกำลังดำคล้ำของอวี๋เยว่หาน แต่มองไปที่เสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยความร้อนรน
ร่างเล็กนุ่มนิ่มของเสี่ยวลิ่วลิ่วตะลึงอยู่ที่หน้าประตู
ดวงตาโตสวยเบิกโพลง บนใบหน้าประณีตงุนงงอยู่เล็กน้อย
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว หนูฟังพี่พูด…”
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะอธิบาย เธอพลันเห็นเด็กหญิงเอียงคอยิ้มแป้น “ปาปาไม่กินข้าว กำลังเล่นจุ๊บๆ กับพี่สาวคนสวยอยู่!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
อวี๋เยว่หาน ดูเรื่องดีที่คุณทำสิ!
ชายหนุ่มมีสีหน้าสุขุม ไม่มีความเคอะเขินที่ถูกจับได้แม้แต่น้อย
เขาก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะใช้คางเกยไหล่ของเธอจากข้างหลัง
ดูแล้วเหมือนเขากอดเธอจากข้างหลัง จากนั้นเขาก็พูดยั่วเย้าว่า “แม้แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วยังดูออกเลย ว่าผมอยากกินคุณ คุณจะให้ผมกินเมื่อไหร่ล่ะ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
