ตอนที่ 425 มีจิตสังหาร!
อยู่ๆ บรรยากาศในตอนนี้ก็เงียบกริบขึ้นมาจนน่ากลัว
เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงันอยู่บนโซฟา เธอนั่งท่าเดิมอยู่นานทีเดียว
ดวงตาของเธอเบิกโพลงเหมือนระฆังทองแดง ราวกับว่ากำลังสนสับว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า
เขาบอก ว่าเขาไม่ได้ส่งดอกไม้กับช็อคโกแล็ตไปให้เธอ…
แล้วใครส่งของพวกนั้นให้เธอกัน
หญิงสาวชำเลืองมองอวี๋เยว่หานที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่อย่างเห็นได้ชัด ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูอึมครึม
ดูจากสีหน้าของเขาแล้ว เธอเหมือนเป็นภรรยาที่สวมเขาให้เขา แล้วยังกล้ากลับมาต่อว่าอีก…
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !
ตอนนี้เธออยากจะหยิกปากของตัวเองใจจะขาด!
เธอพยายามใช้ข้ออ้างไม่พอใจของขวัญในวันนี้ เพื่อจะได้นอนคนเดียวในคืนนี้บ้าง
แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรดี
เหนียนเสี่ยวมู่กลอกตาไปสองรอบ ก่อนจะเผยแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา ทว่ากลับทำหน้าจ๋อย
“อวี๋เยว่หาน คุณไม่ได้ส่งดอกไม้กับช็อคโกแล็ตมาให้ฉันจริงๆ เหรอ”
“…” อวี๋เยว่หานไม่ได้พูดอะไร ทว่าดวงตาสีดำขลับของเขา อธิบายเรื่องราวทุกอย่างออกมาแล้ว
เมื่อเห็นดังนั้น เหนียนเสี่ยวมู่พลันทำหน้างอ พร้อมกับทำปากจู๋ด้วยความน้อยใจ
“คุณรู้ว่าฉันโกรธแท้ๆ แต่ยังไม่ง้อฉันอีก!”
“…”
“ไม่ส่งทั้งดอกไม้และช็อคโกแล็ตมาให้ฉันเลย!”
“…”
“อวี๋เยว่หาน คุณยังเป็นแฟนฉันอยู่เหรือเปล่า” หลังจากตะโกนออกมาด้วยความโมโหจนจบ เธอก็คว้าหมอนมากอดในอกอย่างแรง
แถมยังทำแก้มป่องอีกต่างหาก
“ฉันส่งข้อความให้คุณ คุณก็ไม่ตอบ” อวี๋เยว่หานขยับริมฝีปากอย่างเย็นชา
คำพูดเรียบง่ายนี้ ถือเป็นคำอธิบายที่นานๆ จะเกิดขึ้นสักครั้งสำหรับเขา
เขาง้อเธอ แต่เธอไม่ตอบข้อความของเขา
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ตอนนั้นเธอเพิ่งรู้เรื่องที่เสี่ยวเสี่ยวถูกทำร้าย จึงรีบไปจัดการ
“ฉันไม่สนหรอก คำว่าเป็นห่วงใครๆ ก็พูดได้ แต่คุณไม่ใส่ใจจะง้อฉันด้วยซ้ำ!”
ชิงลงมือก่อนถึงจะควบคุมอีกฝ่ายได้
เธอชิงโกรธก่อน อวี๋เยว่หานจะได้ลืมเรื่องที่มีคนต้อนเขาจนจนมุม
ฉลาดมาก!
หญิงสาวคิดในใจ บนใบหน้าพยายามเค้นสีหน้าเหมือนว่าตัวเองน้อยใจมากอย่างเต็มที่
ขณะเดียวกันก็รอเขาเอ่ยปากง้อเธอ
อวี๋เยว่หานเหลือบมองคนตรงหน้าครั้งหนึ่ง แต่ไม่ได้แผ่ความน่ากลัวในดวงตาสีดำออกไป
เขาเลิกนั่งไขว่ห้าง สองมือยันบนหัวเข่าของตัวเอง แล้วเอนไปข้างหน้าเพื่อเข้าใกล้เธอ ก่อนจะพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“คุณก็เลยนอกใจผมงั้นเหรอ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
คุณชายหาน ทำไมตรรกะของคุณถึงไม่เหมือนกับคนอื่นล่ะ
ตอนนี้ควรจะง้อแฟนก่อนไม่ใช่เหรอ
ชายหนุ่มจ้องมองเธอจนเธอกลัวตัวสั่น “ฉันเปล่านะ!”
อวี๋เยว่หานหลุบตาลง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ แล้วต่อสายหาผู้ช่วย “ไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการเหนียน เอาดอกกุหลาบแดงกับช็อคโกแล็ตในห้องเธอไปทิ้งให้หมด!”
‘…ทำไมฉันรู้สึกถึงจิตสังหารเนี่ย’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
คล้ายกับว่าคนที่จะโดนโยนทิ้งลงถังขยะคนต่อไปก็คือเธอ!
เหนียนเสี่ยวมู่พลันรู้สึกหวั่นใจ ครั้นเห็นเขาวางสาย เธอก็รีบพูดต่อ โดยไม่รอให้เขาเอ่ยปากถามความเห็น
“จริงด้วย! ควรจะทิ้งไปตั้งนานแล้ว ฉันไม่ชอบของพวกนั้นเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าคุณส่งมา ฉันคงทิ้งไปโดยไม่เสียดายแล้ว!”
เธอพูดพลางยกมือขึ้นรับรอง
“ฉันคิดว่าคุณส่งมาจริงๆ ก็เลยเก็บไว้ ฉันสาบานได้!”
หญิงสาวอธิบายเรื่องราวชัดเจนในประโยคเดียว เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายไปคาดเดาเอง
เรื่องของความรักเนี่ย เข้าใจผิดกันได้ง่ายที่สุดแล้ว
เมื่อได้ยินดังนั้น ความเฉยในแววตาของอวี๋เยว่หานพลันลดน้อยลง พลางมองเธอด้วยสายตาที่เหลือเพียงความสับสน
“ดอกไม้ที่ผมส่งให้น่าเกลียดมาก? ช็อคโกแล็ตที่ผมส่งให้ก็งั้นๆ?”
ตอนที่ 426 หมั้น
“วิธีบนอินเทอร์เน็ตออกจะห่วย ง้อนางฟ้าไม่ได้หรอก…”
อวี๋เยว่หานพูดทิ้งท้าย ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่สั่นสะท้าน
จนสุดท้ายแล้วเขาก็ยิ้มที่มุมปากอีกเล็กน้อย!
เขายังไม่ทันทำอะไร หญิงสาวก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะยื่นมือไปกอดเอวแกร่งของเขาเอาไว้ เกาะอยู่บนตัวของเขาเหมือนหมีโคล่า
จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นจากในอกของเขา แล้วจูบที่ใต้คางเขาครั้งหนึ่ง
ครั้นเห็นเขายังมีสีหน้าดำคล้ำเหมือนเดิม เธอก็จูบที่แก้มของเขาอีกครั้งหนึ่ง
“เข้าใจผิดแล้วๆ เมื่อกี้ฉันแค่ล้อคุณเล่น อย่าว่าแต่ส่งของขวัญให้เลย แค่คุณง้อฉันทั่วๆ ไปสักสองคำ ฉันก็ดีใจมากแล้ว!” เหนียนเสี่ยวมู่พูดพลางพูไถศีรษะกับอกของเขา เลียนแบบท่าทางออดอ้อนของเหนียนเสี่ยวมู่
ท่าทางน่ารักน่างชังนี้ ทำเอาชายหนุ่มแทบอดไม่ไหว
อวี๋เยว่หานหลุบตาลง มองคนที่กำลังออดอ้อนตัวเอง แววตาของเขาหยั่งลึกขึ้น ลูกกระเดือกเซ็กซี่ก็ไหลขึ้นลงตามไปด้วย
ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่ควรแสดงความต้องการโดยไม่มีขีดจำกัด แต่ความอดทนที่เขาภูมิใจนักหนามาโดยตลอด กลับพังทลายลงไม่มีชิ้นดีเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ
เขายื่นมือไปอุ้มเธอขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเตรียมพาเธอขึ้นชั้นบน
เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงไปหลายวินาที ถึงจะดึงสติกลับมาได้
เธอดึงชายเสื้อของเขาอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง “อวี๋เยว่หาน เดี๋ยวก่อน!”
“…” ไม่สนใจ
“ฉันมีธุระจริงๆ! เรื่องใหญ่ด้วย!” เหนียนเสี่ยวมู่ตะโกนเสียงดังอย่างรีบร้อน
อวี๋เยว่หานเข้าใจว่าเธอกำลังหาข้ออ้าง เพราะเธอเล่นลูกไม้นี้ซ้ำทุกวัน
ชายหนุ่มยังคงก้าวเท้าไปข้างหน้า
ฝ่ายเหนียนเสี่ยวมู่เอื้อมมือไปโอบรอบคอของเขา “วันนี้ฉันเจอซ่างซิน!”
“…”
คำพูดนี้ทำเอาอวี๋เยว่หานต้องชะงักฝีเท้า ก่อนจะหลุบตาลงมองเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่รีบอธิบาย “งานวันนี้เกิดเรื่องนิดหน่อย ทางบริษัทเจอนักแสดงจะยกเลิกการแสดง ซ่างซินเลยเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ย หน้าตาเธอดูไม่ค่อยสดใส ฉันก็เลย…ก็เลย…”
เธอลอบมองเขาครั้งหนึ่ง เพราะกำลังลังเล ไม่รู้ว่าต้องพูดกับเขาอย่างไร เธอพูดเรื่องที่เขาไม่ให้พูดไปหมดแล้ว
หญิงสาวลงจากในอ้อมอกของเขา แล้วกลับไปที่นั่งที่โซฟา
จากนั้นก็บุ้ยปากให้อวี๋เยว่หาน เป็นการบอกให้เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม
หลังจากเม้มปากไปครั้งหนึ่ง เธอก็พูดว่า “อวี๋เยว่หาน ที่จริงฉันคิดว่าถ้าคนสองคนเข้าใจผิดกัน หลบหน้ากันไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันพูดถูกต้องไหม”
“…”
“ถังหยวนซือเป็นห่วงซ่างซินแท้ๆ เขาไปดูตัวคงจะไม่ได้ผลอะไร ฉันคิดว่าการไปดูตัวของเขาอาจจะทำไปเพื่อหลอกซ่างซิน ให้เธอยอมแพ้”
เหนียนเสี่ยวมู่คาดเดาอย่างมีหลักการ
เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของเธอ อวี๋เยว่หานก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
เธอมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าถังหยวนซือมีเหตุผลอะไรที่ต้องผลักไสซ่างซิน แต่ซ่างซินเห็นฉันเป็นเพื่อนของเธอ ฉันทนมองเธอเสียใจเพราะถังหยวนซือไม่ได้ แล้วก็ทนไม่บอกความจริงให้เธอรู้ไม่ได้”
หญิงสาวพูดจบแล้วก็ก้มหน้าลง
เธอดึงทึ้งชายเสื้อของตัวเองด้วยความอึดอัด ก่อนจะพึมพำ “เอาล่ะ ฉันพูดจบแล้ว คุณจะว่าฉันก็ว่าเถอะ”
จากนั้นเธอก็หลับตาลง ราวกับยอมรับความผิด
แต่รออยู่พักหนึ่งแล้ว กลับไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย
พอลืมตาขึ้น มือใหญ่อบอุ่นข้างหนึ่งก็วางลงบนหัวของเธอ แล้วลูกหัวเธออย่างอ่อนโยน
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง สบสายตากับดวงตาสีดำหยั่งลึกของเขา
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษหรอก”
คำพูอของเขาทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่ต้องอึง “แต่ก่อนหน้านี้คุณ…”
“ก่อนหน้านี้ก็ส่วนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็คือตอนนี้” นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานเป็นประกาย
“แต่พอซ่างซินรู้ว่าคนที่ช่วยเธอในตอนนั้นคือถังหยวนซือ เธอก็รีบไปหาเขาเลย…” เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นพ่อบ้านเดินเข้ามาจากข้างนอก
“คุณชายหานครับ ผมเพิ่งได้ข่าว ว่าประธานถังจะหมั้นแล้ว!
