ตอนที่ 487 พีค! แม่ลูกรู้จักกัน! (5)
ครั้นได้ยินเสียงของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็คิดว่าอวี๋เยว่หานกลับมาแล้ว เธอตกใจจนรีบหันไปมอง
สุดท้ายกลับพบว่าเด็กใหญ่ปั้นหิมะบนพื้นเป็น ‘พ่อ’
เสี่ยวลิ่วลิ่วเพิ่งปั้นตุ๊กตาหิมะเป็นครั้งแรก มือเล็กจึงไม่คล่องแคล่วอยู่บ้าง
หลังจากขยำหิมะจนเป็นก้อนกลมแล้ว เด็กหญิงก็จิ้มลงบนก้อนหิมะเป็นตาทั้งสองข้าม นับว่าเป็น ‘พ่อ’ แล้ว
เธอวางตุ๊กตาหิมะไว้ด้านข้าง แล้วเริ่มหยิบหิมะกองใหม่มาปั้น ‘แม่’
เหนียนเสี่ยวมู่มอง ‘พ่อ’ ที่หน้าตาน่าเวทนา หญิงสาวอดมองไปที่ ‘แม่’ ซึ่งเด็กหญิงกำลังปั้นอยู่อย่างอดไม่ได้
ทว่าเด็กหญิงกลับมีความสุขมาก เธอปั้นก้อนหิมะไปพลาง ปากฮัมเพลงไปพลาง
สุดท้ายเธอก็ปั้นตุ๊กตาหิมะตัวที่สองของตัวเองเสร็จด้วยความเบิกบาน แล้ววางมันลงอีกข้างหนึ่งตรงหน้า “แม่คนสวยสวยที่สุด!”
“…”
หญิงสาวชำเลืองมองมันด้วยความหวังเต็มเปี่ยม ก่อนจะพบว่าหน้าตาดีกว่าตัวอวี๋เยว่หานอยู่บ้างจริงๆ
อย่างน้อยนอกจากดวงตาสองข้างที่เสี่ยวลิ่วลิ่วจิ้มไว้แล้ว เด็กหญิงเติมปากให้เธอด้วย!
แต่ก็ยังน่าเกลียดอยู่ดี!
เหนียนเสี่ยวมู่เบือนหน้าหนีอย่างเงียบๆ ในใจแอบถามตัวเอง ว่าทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า ทำไมต้องรนหาที่ตาย
กลับไปเล่นต่อไม้ที่ห้องรับแขกไม่ได้เหรอ
วาดรูปเล่นไม่ได้หรืออย่างไรกัน
แม้แต่ต่อจิกซอว์ก็ยังดีกว่านี้เลย!
ทำไมต้องฝืนดูตุ๊กตาหิมะหน้าตาดูไม่ได้ อยู่ในสวนที่เย็นยะเยือกอย่างวันนี้ด้วย…
แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วที่เพิ่งเคยปั้นตุ๊กตาหิมะเป็นครั้งแรกกำลังมีความสุข
ในใจเหนียนเสี่ยวมู่รู้สึกผิดต่อลูกสาวอยู่ ไม่ว่าอย่างไรก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง
จนกระทั่งเด็กหญิงปั้นตุ๊กตาหิมะจนเหนื่อยแล้ว ในที่สุดเธอก็ปล่อยก้อนหิมะ และโผเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่เหมือนกับได้หลุดพ้น หญิงสาวอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้น เตรียมจะไปในทันที
ไม่อยากเห็น ‘ตุ๊กตาหิมะ’ พวกนี้จะแย่แล้ว..
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้า เสี่ยวลิ่วลิ่วกลับดึงเธอไว้อย่างรีบร้อน “ยังไม่ได้พา ‘ปาปา’ ไปด้วยเลย!”
“…”
พ่อที่เด็กหญิงพูดถึงคือก้อนหิมะที่มีแค่ตาสองข้าง ซึ่งเธอปั้นไว้เมื่อครู่นั่นเอง
หญิงสาวหันกลับไปมองครั้งหนึ่ง ก่อนจะชี้ไปที่ตุ๊กตาหิมะอวี๋เยว่หาน แล้วกำชับกับพ่อบ้าน “เอาตุ๊กตาหิมะที่เสี่ยวลิ่วลิ่วปั้นเมื่อกี้เข้าไปด้วยนะคะ รบกวนเอาไปใส่ไว้ในตู้เย็นด้วยค่ะ”
ขณะที่เพิ่งไปสองก้าว เธอก็ได้ยินเสี่ยวลิ่วลิ่วตะโกนบอกกับพ่อบ้านอย่างรีบร้อนอีก “คุณปู่พ่อบ้าน ยังมี ‘แม่คนสวย’ กับ ‘เสี่ยวลิ่วลิ่ว’ ด้วย!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
เธออุ้มเด็กหญิงเดินไปที่ประตูห้องรับแขก แล้วถอดหมวกกับถุงมือออกให้เจ้าตัวเล็ก พร้อมกับปัดเศษหิมะบนนั้นด้วย
ด้วยกังวลว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วจะเป็นหวัด หญิงสาวจึงรีบสั่งให้พ่อบ้านอุ่นน้ำแกงร้อนๆ ให้เธอชามหนึ่ง
ครั้นเห็นใบหน้าเล็กแดงระเรื่อของเสี่ยวลิ่วลิ่วกลับมามีสีสันเป็นปกติแล้ว เหนียนเสี่ยวมู่ถึงจะสบายใจ
ก่อนจะหยิบการบ้านที่เด็กหญิงยังทำไม่เสร็จออกมา และจับตาดูเธอวาดรูปต่อ
ท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆ มืดลงแล้ว
หิมะหยุดตกได้พักหนึ่งแล้ว และเริ่มตกใหม่อีกครั้ง
อวี๋เยว่หานยังไม่กลับมา เหนียนเสี่ยวมู่พยายามโทรศัพท์หาเขา ติดต่อได้ แต่กลับไม่มีคนรับสาย
เขากำลังทำอะไรอยู่
ตอนนี้เหนียนเสี่ยวมู่รู้แล้ว ว่าตัวเองเป็นแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว อย่างนั้นสิ่งที่เหวินหย่าไต้พูดก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นคำลวงทั้งหมด
ชายหนุ่มพูดอะไรในสายนั้นกันแน่ ทำไมเขาถึงออกไปข้างนอกนานขนาดนี้ แถมยังไม่กลับมาอีกต่างหาก…
“แม่คนสวย เมื่อยมือแล้ว”
หลังจากได้ยินเสียงของเสี่ยวลิ่วลิ่ว หญิงสาวรีบจับมือเล็กของเธอไว้ พลางนวดเบาๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากว่า “เสี่ยวลิ่วลิ่ว แม่ ไม่ใช่แม่คนสวย”
เสี่ยวลิ่วลิ่วกะพริบตาโตๆ ของเธอ พลางเอียงหัวมองเหนียนเสี่ยวมู่
ราวกับเธอฟังไม่เข้าใจ ว่าแม่คนสวยกับแม่แตกต่างกันอย่างไร
เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเธอขึ้น ในสายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง “เรียกแม่สิ”
เธอเพิ่งพูดจบ เงาร่างสูงโปร่งก็ปรากฏที่หน้าประตู…
ตอนที่ 488 พีค! แม่ลูกรู้จักกัน! (6)
ร่างสูงโปร่งของอวี๋เยว่หานยืนอยู่ข้างนอกประตู
เขาสวมเสื้อกันลมสีดำตัวยาว ลมพัดชายเสื้อนอกจนเลิกขึ้น ทำให้เขาดูร้ายกาจขึ้นอยู่บ้าง
ใบหน้าได้สัดส่วนชัดเจนดูคมกริบราวกับใบมีด
เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ หล่อเหลาน่าหลงใหล
เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาก็เหมือนใจกลางโลก เหมือนเสียจนคนไม่อาจมองข้ามไปได้!
เหนียนเสี่ยวมู่ตัวสั่นไปทั้งตัว!
เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงที่ยืนอยู่ตรงประตู ซึ่งกำลังมองเธอด้วยดวงตาสีดำขลับเป็นประกาย ในหัวพลันเกิดเสียงปึงปัง เหลือเพียงความว่างเปล่า!
เพราะเธอยังไม่ได้คิดให้ดีเลย ว่าจะอธิบายกับอวี๋เยว่หานอย่างไร เรื่องที่เธอเป็นคนให้กำเนิดลูกสาวของเขา แต่เขากลับได้ยินเธอหลอกให้ลูกสาวของเขาเรียกเธอว่าแม่เสียก่อนแล้ว…
น่ากลัวจริงๆ!
“ปาปา!”
ครั้นเสี่ยวลิ่วลิ่วมองเห็นอวี๋เยว่หานเดินเข้ามาจากข้างนอก เด็กหญิงตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนที่หน้าโต๊ะน้ำชาด้วยความเบิกบานใจทันที ก่อนจะสาวเท้าวิ่งเข้าไปหาเขา
เด็กหญิงหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น บนใบหน้ารูปไข่สะสวยมีหลากหลายความรู้สึกปะปนกันอยู่
เจ้าตัวเล็กอยากขอให้เขาอุ้ม แต่กลับพบว่าสองมือของอวี๋เยว่หานกำลังถือของอยู่…
สุดท้ายเธอจึงหันหน้าไปอีกทาง มองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่โดยตรง “แม่คนสวย รีบมาดูเร็ว ปาปาเอาของอร่อยมาให้พวกเราด้วย!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
หญิงสาวลังเลใจ ว่าควรอธิบายการกระทำเมื่อครู่อย่างไรดี
คำเรียก ‘แม่คนสวย’ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วเมื่อครู่ นับว่าเผยไต๋เธอโดยสิ้นเชิงแล้ว…
เธออธิบายด้วยสีหน้ากระวนกระวาย “เอ่อ ที่จริงเมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นกับเสี่ยวลิ่วลิ่วที่โรงเรียนอนุบาล ฉันยังไม่ได้เล่าให้คุณฟังเลย ว่าตอนนั้นสถานการณ์เร่งด่วน ก็เลย…ให้เสี่ยวลิ่วลิ่วเรียกฉัน…”
ทว่าเหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่ทันจบ ตรงหน้าพลันมีดอกกุหลาบแดงกล่องหนึ่งโผล่ขึ้นมา
หญิงสาวชะงักไปในทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง และสบสายตากับดวงตาสีดำของอวี๋เยว่หาน
ความรักใคร่ในดวงตาของเขาเหมือนต้องการจะทำให้เธอยอมจำนน แล้วเขาก็ขยับริมฝีปากบาง “เหนียนเสี่ยวมู่ เซอร์ไพรส์”
“…”
เธอก้มหน้ามองดอกกุหลาบแดงตรงหน้าอยู่หลายครั้ง ทันใดนั้นก็พบว่ามันไม่ใช่ดอกไม้จริง
เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปรับมันไว้ ถึงจะดูออกว่าเป็นเค้กกุหลาบแดง ด้านบนของมันประดับดอกกุหลาบแดงที่ยังมีหยดน้ำอยู่ ทำให้ดูสมจริงมาก
มีสามดอกพอดี
ดอกกุหลาบแดงสามดอกหมายถึง ‘ฉันรักเธอ’ เขากำลังสารภาพรักกับเธอเหรอเนี่ย
หญิงสาวรู้สึกซาบซึ้งใจ
ครั้นมองอีกครั้ง ในมือของเขายังถือกล่องไว้อีกหนึ่งกล่องด้วย
มันเป็นเค้กที่ทำเป็นรูปตุ๊กตาหมู สำหรับมอบให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว
“เสี่ยวลิ่วลิ่วรักปาปาที่สุดเลย!”
พอได้เห็นของอร่อย ปากของเจ้าก้อนข้าวเหนียวก็ยิ้มหวานในทันที ก่อนจะถือเค้กเอาไว้ แล้ววิ่งดีใจหายเข้าไปในห้องอาหาร
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งคิดจะเตือนให้เธอวิ่งช้าๆ หน่อย แต่ยังไม่ได้พูดออกไป อวี๋เยว่หานก็ก้าวมาตรงหน้าเธอแล้ว
เขาจับมือของเธอขึ้น แล้วพาเธอเข้าไปในห้องอาหาร
ชายหนุ่มดึงเก้าอี้ให้เธออย่างเป็นสุภาพบุรุษ แต่ชายร่างสูงกลับยืนอยู่ข้างๆ เธอไม่ยอมขยับ มือทั้งสองข้างกดไหล่ของเธอเอาไว้
ขณะที่เธอจะหันหน้าไปหาเขา อยู่ๆ เขาก็ก้มหน้าลงมาหาเธอ ฝังศีรษะของตัวเองลงไปในเรือนผมยาวสลวยของหญิงสาว แล้วสูดดมด้วยความรัก
หญิงสาวกำลังจะถามว่าเขาเป็นอะไรไป ริมฝีปากบางพลันแนบอยู่ที่ข้างหูของเธอ พลันเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ดังขึ้น
“เหนียนเสี่ยวมู่ ผมมีความสุขมาก”
‘…มีความสุขอะไร ฉันรับดอกกุหลาบของคุณแล้ว หรือว่าเรื่องที่ฉันให้เสี่ยวลิ่วลิ่วเรียกว่าแม่’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
เธอโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยตื่นเต้นเท่าวันนี้มาก่อนเลย ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเนื้อที่อยู่บนเขียง กำลังมองดูคนแล่เนื้อลับมีด…
