ตอนที่ 529 พิธีจีนหรือพิธีตะวันตก (7)
เหวินหย่าไต้ “……”
“อยากได้เงินก็ได้ คิดได้เมื่อไหร่พาคนมาที่นี่ หรือไม่ก็บอกมาว่าเธออยู่ที่ไหน ขอแค่พิสูจน์ได้ว่าเธอเป็นแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วจริงๆ เงินที่คุณอยากได้ ผมจะให้ไม่ขาดแม่แต่บาทเดียว”
อวี๋เยว่หานชักสายตากลับ นั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
สิ้นเสียง เหวินหย่าไต้ขยับริมฝีปากเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็กัดฟันกรอด ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น
เพียงแค่เงยหน้ามองดูชายหนุ่ม
แต่อวี๋เยว่หานกลับไม่อยากมองเธออีกแม้แต่น้อย เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นๆ “กลับไปคิดดูให้ดี แล้วค่อยให้คำตอบผม”
“……”
เหวินหย่าไต้กำหมัดแน่น รู้ว่าอวี๋เยว่หานคงไม่ยอมเชื่อเธอง่ายๆ จึงทำได้แค่ลุกขึ้นมาจากพื้น
จ้องมองเขาด้วยแววตาลึกซึ้งครู่หนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป
พอร่างของหญิงสาวหายลับไป ผู้ช่วยก็เดินเข้าไปหา
“คุณชายหาน เรื่องที่เหวินหย่าไต้พูดเชื่อได้ไหมครับ”
พวกเขาสืบหามาตั้งนานก็ยังหาไม่เจอ แต่เหวินหย่าไต้กลับเจอเสี่ยนี่
ถ้าหากว่าเธอไม่ได้พูดโกหก งั้นเธอก็ถือว่าเธอโชคดีมากจริงๆ
“ให้คนตามเธอเอาไว้ เดี๋ยวก็ได้คำตอบเอง” อวี๋เยว่หานเงยหน้ามองอย่างไร้ความรู้สึก เอ่ยพูดเสียงเรียบๆ
แววตามีประกายเยือกเย็นขึ้นครู่หนึ่ง
ทางที่ดีเหวินหย่าไต้ควรภาวนาให้เรื่องที่เธอพูดเป็นความจริง มิฉะนั้น เธอจะได้รู้ว่าคำว่าเสียใจมันสะกดอย่างไร!
ผู้ช่วยได้สติ “ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ครับ!”
เหวินหย่าไต้เดินออกมาจากบริษัทตระกูลอวี๋
ยืนอยู่ข้างถนน หันกลับไปมองตึกใหญ่สูงระฟ้าที่อยู่ทางด้านหลัง กำหมัดแน่นอย่างไม่ยอมจำนน
ที่นี่ ของทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอ ไม่มีอีกแล้ว
ตอนนี้เธอแค่พูดกับเขาแค่ประโยคเดียว เขากลับไม่ยอมเชื่อเธอ
เงินแค่สิบล้าน สำหรับเขาแล้วแทบไม่มีผลอะไรเลย
แต่เขากลับรอบคอบถึงขนาดที่ว่า เมื่อพบคนแล้วก็ต้องพิสูจน์สถานะให้ได้ก่อน ถึงจะยอมให้เงินเธอ
ในเมื่อเขาไม่เห็นใจเธอ ก็อย่าหาว่าเธอใจดำแล้วกัน!
ได้รับบทเรียนไปถึงสองครั้ง ครั้งนี้เหวินหย่าไต้รอบคอบมากขึ้น หลังจากออกจากบริษัทตระกูลอวี๋ เธอก็ไม่ได้แวะไปไหนทั้งสิ้น ตรงกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเหวินอย่างเดียว
พ่อบ้านตระกูลเหวินเก็บของให้เธอเรียบร้อยหมดแล้ว รอแค่เวลาเท่านั้น
เมื่อยื่นเอกสารเดินทางเรียบร้อย ก็จะส่งเธอจากไป
เหวินหย่าไต้ห่อตัวเข้าหากัน เธอเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
เธอต้องได้เงินก้อนนั้น ก่อนที่เธอจะไปจากที่นี่!
เหวินหย่าไต้ถือโทรศัพท์ไว้ เมื่อแน่ใจว่าในห้องไม่มีคนอื่น จึงเดินไปที่ระเบียงแล้วกดโทรออก
“ฟังนะ บ่ายวันพรุ่งนี้ทำตามที่ฉันบอก……”
ช่วงบ่ายวันรุ่งขึ้น
เหนียนเสี่ยวมู่เลิกงานค่อนข้างเร็ว เธอให้คนขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อรับเสี่ยวลิ่วลิ่วก่อน โดยไม่ได้รออวี๋เยว่หานที่กำลังประชุมอยู่
รถจอดลงที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล
หญิงสาวเปิดประตูลงไปจากรถ เพิ่งเดินถึงหน้าประตู เสี่ยวลิ่วลิ่วมองเห็นเธอก็กระโจนเข้ามาหาอย่างดีใจ
“คุณแม่คนสวย!”
“ช้าๆ หน่อย ระวังล้มจ้ะ!” เหนียนเสี่ยวมู่เอื้อมมือไปรับเจ้าตัวเล็กมาอุ้มไว้ ก้มหน้าลงไปจุ๊บที่หน้าผากเล็กของเธอทีหนึ่ง
เมื่อคิดได้ว่านี่คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ ลูกสาวแท้ๆ ของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ก็แทบอยากจะควักหัวใจออกมาให้เธอ
กำลังอยากจะให้เสี่ยวลิ่วลิ่วแอบเรียกเธอว่า “แม่” แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยพูด จู่ๆ ก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามาท่ามกลางฝูงชน
แล้วก็โผล่มาตรงหน้าของพวกเธออย่างรวดเร็ว
เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วหลบตามสัญชาตญาณ แต่เอวกลับถูกคนดันจากทางด้านหลัง ร่างทั้งร่างเซไปทางด้านหน้า
เสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอถูกผู้หญิงที่พุ่งมาอยู่ตรงหน้าของพวกเธอแย่งเอาไปอุ้มไว้เอง
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว!”
พอเหนียนเสี่ยวมู่ร้องเรียก บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างกายของเธอ ก็พุ่งเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง
ล้อมรอบผู้หญิงที่แย่งเสี่ยวลิ่วลิ่วเอาไว้
แต่ว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วยังอยู่ในมือของเธอ พวกบอดี้การ์ดต่างก็ไม่กล้าพุ่งเข้าไป
ตอนที่ 530 พิธีจีนหรือพิธีตะวันตก (8)
“คุณจะทำอะไร ส่งเด็กคืนมาให้ฉัน คุณต้องการอะไรฉันให้ได้ทั้งนั้น!” เหนียนเสี่ยวมู่ร้อนใจอยากจะพุ่งเข้าไป แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นกลับอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วถอยหลังไปสองก้าว เงยหน้าขึ้น เมื่อมองเห็นผู้หญิงคนนั้นชัดเจน เหนียนเสี่ยวมู่เองก็ตะลึงงันไป
ผู้หญิงคนนี้ เหมือนเธอมาก……
ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า หรือรูปร่าง……
ไม่ใช่ ไม่เหมือน
ดูแวบแรกอาจเหมือนมาก แต่ถ้าพิจารณาดูดีๆ แล้ว แทบไม่เหมือนกันเลย
เธอเป็นใคร
ทำไมต้องมาแย่งเสี่ยวลิ่วลิ่วไป
สมองของเหนียนเสี่ยวมู่ มีคำถามมากมายปรากฏขึ้นในช่วงเวลานั้น
ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยถาม จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ก้มลงไปมองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง “เสี่ยวลิ่วลิ่ว เสี่ยวลิ่วลิ่วของแม่ นี่แม่เองไง หนูดูแม่สิ แม่คือแม่ของหนูนะ!”
“……”
บอดี้การ์ดที่ล้อมรอบอยู่ เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ก็ต่างตะลึงงันไป
เหนียนเสี่ยวมู่สั่นสะท้านไปทั้งร่าง!
ถ้าไม่ใช่ว่าเธอรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ วินาทีนี้ เธอก็คงเป็นเหมือนกับคนอื่นๆ ที่ตกตะลึงจนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
แต่ว่าสวีเปิงเปิงช่วยตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์ความเป็นแม่ลูกของเธอกับเสี่ยวลิ่วลิ่วให้แล้ว ผลตรวจยังอยู่ที่ห้องของเธออยู่เลย
เธอมองดูมันไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้ว
ไม่มีใครจะรู้ดีไปกว่าเธออีกแล้ว ว่าแม่ที่แท้จริงของเสี่ยวลิ่วลิ่วคือใคร!
ได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนี้ ใจที่กระวนกระวายของเธอ ก็สงบนิ่งลง
โบกมือให้บอดี้การ์ดถอยหลังไป ส่วนตัวเองเดินเข้าไปด้านหน้า
มองดูเสี่ยวลิ่วลิ่วที่กำลังอยู่ในอาการตกใจ ข่มความกังวลของตัวเอง แล้วเงยหน้ามองดูผู้หญิงคนนั้น
“คุณทำให้เสี่ยวลิ่วลิ่วตกใจนะ คุณเป็นใคร ต้องการอะไร คุณบอกฉันได้ เรามาคุยกันดีๆ ปล่อยเสี่ยวลิ่วลิ่วลงก่อน……”
“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น! ฉันต้องการแค่ลูกของฉัน!” ผู้หญิงคนนั้นเหมือนโดนเธอพูดกระทบจิตใจ อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วเอาไว้ แล้วถอยหลังปไม่ยอมหยุด
รอบด้านมีแต่คนเต็มไปหมด หญิงสาวหันกลับไปมอง
“คุณชายหานล่ะ เขาอยู่ไหน ฉันต้องการเจอเขา!”
“คุณใจเย็นๆ ก่อนนะ! คุณอยากเจอใครก็ได้ทั้งนั้น อย่าวู่วามนะคะ ระวังเสี่ยวลิ่วลิ่ว!” เหนียนเสี่ยวมู่มองดูเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ถูกเธอรัดอยู่ ร้อนรนจนแทบอยากจะพุ่งไปแย่งคืนมา
แต่เพื่อความปลอดภัยของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เธอจึงทำได้แต่อดทน
เมื่อได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นอยากเจออวี๋เยว่หาน ก็รีบบอกให้บอดี้การ์ดโทรศัพท์หาอวี๋เยว่หาน
ส่วนตัวเธอเองพูดปลอบผู้หญิงคนนั้นต่อ
“ตอนนี้เราโทรหาอวี๋เยว่หานให้แล้ว ที่นี่คนเยอะเกินไป คุณไปกับฉันก่อน มีเรื่องอะไร รอให้ถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋แล้วค่อยคุยดีไหมคะ”
“……”
“กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ คุณจะได้เจอกับอวี๋เยว่หาน!”
เมื่อได้ยินว่าจะได้เจอกับอวี๋เยว่หาน ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ยอมสงบลง
เพียงแต่ยังคงกอดเสี่ยวลิ่วลิ่วไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดขับรถมาจอด ก็ใช้สายตาเตือนไม่ให้ใครคนไหนเข้ามาใกล้ ตนเองอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้วเข้าไปนั่งในรถ
อาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้หน้าตาคล้ายคลึงกับเหนียนเสี่ยวมู่ หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะเธออ้างว่าเป็นแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เสี่ยวลิ่วลิ่วนอกจากจะร้องไห้ไปพักใหญ่ในตอนแรกแล้ว ต่อมาก็นั่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนนั้น เบะปากน้อยๆ ศีรษะเล็กเอาแต่หันมองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่
ใบหน้าขาวซีด เห็นได้ชัดว่ากำลังอยู่ในอาการกลัว
เมื่อเห็นว่าเหนียนเสี่ยวมู่เข้ามานั่งในรถด้วย เสี่ยวลิ่วลิ่วถึงได้สงบลง
กระพริบดวงตากลมโต ทำตาปริบๆ มองไปยังเหนียนเสี่ยวมู่ สื่อออกทางใบหน้าว่าอยากให้เธออุ้ม
เหนียนเสี่ยวมู่สงสารแทบตาย รีบเอ่ยปลอบ “เสี่ยวลิ่วลิ่วไม่ต้องกลัวนะ เราใกล้ถึงบ้านแล้ว”
กลุ่มคนทั้งหมด ออกจากโรงเรียนอนุบาลอย่างรวดเร็ว รีบกลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลอวี๋
ท่ามกลางผู้คน เหวินหย่าไต้ที่หลบอยู่ที่มุมกำแพงมองเห็นภาพเหตุการณ์นี้ จึงค่อยๆ เดินออกมา มุมปากยิ้มได้ใจ
