ตอนที่ 519 คุณคือคนที่สลักลึกอยู่ในใจ (7)
ขณะที่กำลังจะถอยหลังเดินหนีไป เธอดันถอยไปชนเข้ากับโซฟาที่อยู่ทางด้านหลัง จนเกิดเสียงดังขึ้น
ถังหยวนซือเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อมองเห็นซ่างซินที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างด้านหน้า เขาจึงยกมือขึ้น ดับบุหรี่ที่อยู่ในมือลงบนที่เขี่ยบุหรี่
สาวเท้าใหญ่เดินตรงมาอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วอุ้มเธอกลับไปวางบนเตียง
ก้มลงมอง ก็เห็นน้ำตาที่เกาะที่บนใบหน้าของเธอ ร่างเขาแข็งทื่อไป ทั้งสองคนไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาทั้งสิ้น
ต่างเงียบงันไปอยู่ครู่ใหญ่
นิ้วมือของชายหนุ่มค่อยๆ ยกขึ้น เอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่อาบอยู่บนใบหน้าของเธอให้อย่างอ่อนโยน ริมฝีปากค่อยๆ เอ่ยขึ้น “อย่าร้องไห้ เป็นความผิดของพี่เอง พี่จะ……” รับผิดชอบ คำๆ นี้ยังไม่ทันได้เอ่ยออกมาจากปาก
ซ่างซินก็หัวเราะออกมาเย็นๆ
เธอหัวเราะเสียงดังมาก
น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหล ไหลพรากออกมาอีกรอบ
จากนั้น เธอก็ใช้มือเช็ดมันออกอย่างลวกๆ มองดูเขาอย่างรังเกียจ “คุณคิดว่าฉันจะเสียใจเหรอ ฉันก็แค่คิดว่ามันน่าขำ ของที่เอาแต่นึกถึงอยู่ตลอดเวลา พอได้มันมาอยู่ในมือแล้ว มันก็แค่นี้เองสินะ”
“……” ชายหนุ่มหรี่ตาลง!
“ถังหยวนซือ คุณก็ไม่เห็นแตกต่างอะไรกับผู้ชายคนอื่นเลย มีค่าอะไรที่ฉันปล่อยวางไม่ได้กัน”
ซ่างซินลุกขึ้นนั่งบนเตียง นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปยังคางของเขาที่มีไรหนวดขึ้นอยู่
ไม่สนใจสีหน้าที่ดูย่ำแย่ถึงขีดสุดของเขา หยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาทีละชิ้น แล้วก็เริ่มใส่กลับเข้าไปเหมือนเดิม
จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปมองเขา
“เมื่อคืนคุณปรนนิบัติฉันได้ดีมาก เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะไม่ไปตามตอแยคุณอีก ไม่ว่าคุณจะหมั้นหรือแต่งงาน ก็เชิญตามสบาย”
“เธอพูดอะไร พูดอีกรอบซิ” ถังหยวนซือจ้องมองมาที่เธอเขม็ง สายตาคมกริบนั่น ราวกับจะหั่นเธอออกเป็นสองท่อน
“ไม่ว่าจะพูดอีกกี่รอบ ก็เหมือนเดิม”
“……”
“คุณคิดว่า คุณสมบัติระดับฉันเนี่ย จำเป็นต้องง้อคุณคนเดียวหรือไง ฉันก็แค่รับไม่ได้ที่ฉันพยายามมาตั้งหลายปี แต่สุดท้ายกลับแพ้ให้แก่ผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว คุณก็ไม่ได้เสียหายอะไร เราต่างก็ไม่ได้มีอะไรติดค้างกันอีก จากกันด้วยดีแล้วกัน”
ซ่างซินละสายตาออกจากร่างของเขา เดินตรงไปที่ประตูห้อง เปิดประตูออก
“……”
ถังหยวนซือยังคงมองตามหญิงสาวไปโดยไม่ละสายตา ราวกับอยากจะมองให้ทะลุปรุโปร่ง ว่าแท้จริงแล้วเธอคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่
เขาก้าวเท้ายาวไปดักหน้า เอื้อมมือไปบีบคอเธอเอาไว้ พูดออกมาทีละคำ
“เธอคิดว่าเราในตอนนี้ ยังกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกเหรอ”
“มันจะยากอะไรล่ะ ก็เต็มใจนอนด้วยกันทั้งสองฝ่าย ทุกคนต่างก็เต็มอิ่ม คุณคงไม่ได้ซีเรียส คิดว่าแค่นอนกับคุณคืนเดียว แล้วฉันจะมาร้องไห้กอดขาอ้อนวอน ขอให้คุณแต่งงานกับฉันหรอกใช่ไหม”
“……”
“ถังหยวนซือ อย่าหลงตัวเองเกินไปนักเลย ไม่มีคุณ ชีวิตฉันต้องดีกว่านี้แน่!” ซ่างซินจ้องมองไปทางเขา ฝืนเปล่งเสียงรอดไรฟันออกมาทีละคำ
หมุนตัวหนี ไม่กล้ามองจ้องตาของเขาอีก
กลัวว่าเขาจะมองเห็นสายตาอาลัยอาวรณ์จากแววตาของเธอ
นิ้วชี้ไปทางประตู “ออกไป! ต่อจากนี้ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”
เขาไปแล้ว
โดนเธอเอ่ยปากไล่กลับไปเอง
ตอนที่ประตูถูกปิดลงนั้น เธอก็ไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆ ไถลลงไปกองกับพื้นพรม
ขนาดร้องไห้ยังไม่กล้าให้มีเสียงเล็ดรอดออกมา
เธอเคยนึกวาดฝันถึงภาพครั้งแรกระหว่างเธอและเขาอย่างนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้
เขากลายเป็นคนที่แนบสนิทกับเธอที่สุด แต่เธอกลับต้องเสียเขาไปตลอดกาล……
“เอี๊ยด”
รถยนต์ของถังหยวนซือ จอดลงตรงหน้าประตูโรงแรม
ร่างของซ่างซินสั่นสะท้าน สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เธอสะบัดศีรษะเบาๆ
บังคับไม่ให้ตัวเองกลับไปนึกถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วอีก
ในเมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว ก็อย่าไปทำให้มันคลุมเครืออีก
เธอตวัดสายตา มองเห็นว่ามาถึงโรงแรมที่พักของตัวเองแล้ว จึงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ
ตอนที่ 520 คุณคือคนที่สลักลึกอยู่ในใจ (8)
ลองอยู่หลายรอบ ก็พบว่าประตูยังคงล็อกอยู่ เธอหันไปมองทางถังหยวนซืออย่างประงงงวย
พอสบเข้ากับสายตาของเธอ ถังหยวนซือจึงนึกขึ้นได้ว่าประตูยังคงล็อกอยู่ เขาเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูให้
แต่ตอนที่เธอลงไปจากรถนั้น เขาก็ลงตามไปด้วย
สาวเท้ายาวๆ เดินมายืนข้างเธอ
“พี่เดินไปส่งข้างใน”
ริมฝีปากบางของเขา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปิดโอกาสให้เอ่ยแทรกได้อีก
ซ่างซินมองดูชายหนุ่มแวบหนึ่ง ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เดินถือกระเป๋าตรงเข้าไปด้านใน
ติ๊ดบัตรเดินเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดชั้นของตัวเอง
ลิฟต์เคลื่อนไปถึงอย่างรวดเร็ว
ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ทางเดินเงียบสงัด
ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันทั้งสิ้น เดินตรงไปยังทิศทางเดียวกัน
เห็นซ่างซินหยุดเดิน ฝีเท้าของถังหยวนซือก็หยุดตามลง
พบว่าห้องที่เธออาศัยอยู่ เป็นห้องเดียวกับครั้งก่อน แววตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ซ่อนประกายตาแห่งความซับซ้อนเอาไว้
เขาไม่มีทางลืมว่า เคยทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจอย่างที่สุดเอาไว้ที่ห้องนี้
และยิ่งไม่มีทางลืมว่า ตอนที่เขาคิดอยากจะรับผิดชอบเธอ อยากบอกเรื่องราวทั้งหมดให้เธอได้รับรู้ เธอไล่เขาให้กลับไปอย่างดูถูกเหยียดหยามเพียงไร……
ตอนนี้ ทั้งคู่ยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกับวันนั้น
เพียงแต่ว่าครั้งนี้ เธอคงไม่ได้อยากให้เขากอดเธออย่างอ่อนโยนเหมือนครั้งก่อนอีกแล้ว
เธอในตอนนี้ ไม่สนใจเขาอีกแล้ว
เมื่อถังหยวนซือนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็ก้มลงมองมือของตัวเองที่แนบอยู่ข้างลำตัว แล้วกำเอาไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว
“ฉันถึงแล้ว”
ซ่างซินแสกนบัตรที่ห้องของตัวเอง แล้วเปิดประตูเข้าไป
หันกลับมามอง ก็เห็นถังหยวนซือยังคงยืนนิ่งอยู่ด้านนอก
“เรื่องวันนี้ก็แล้วไป แต่ว่าฉันไม่อยากให้มีครั้งหน้าอีก ประธานถังคงจะยุ่ง ฉันไม่เชิญคุณเข้ามานั่งด้านในแล้วนะคะ”
ซ่างซินพูดจบ กำลังจะเตรียมปิดประตูห้อง
“พี่ขอยืมใช้ห้องน้ำหน่อย” มือของถังหยวนซือรั้งประตูเอาไว้
“……”
ซ่างซินอึ้งไป ชายหนุ่มดันประตูเปิดเข้ามาเอง เดินผ่านเธอเข้าไปด้านใน
ซ่างซินได้สติ ก็เดินตามเขาเข้าไป
พอเห็นว่าเขาแค่เข้าไปในห้องน้ำจริงๆ ไม่ได้มีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับเธอ เธอจึงเบ้ปาก โยนกระเป๋าลงบนโซฟา
หยิบมันถุงมันฝรั่งทอดที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟมาแกะทาน
“กรุ๊บกร๊อบ” เสียงกรอบของมันฝรั่งดังขึ้นราวกับว่า เธอคิดว่ามันฝรั่งนั้นคือถังหยวนซือ
ผ่านไปครู่หนึ่ง ถังหยวนซือก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ดึงกระดาษออกมาสองแผ่น เช็ดมือของตัวเอง กวาดตามองดูห้องของเธออย่างไม่จริงจัง
พอมองเห็นเตียงที่เขาทั้งคู่เคยนอนด้วยกัน แววตาของเขาก็ดูลึกซึ้ง
คราบรอยเลือดบนเตียงไม่มีเหลืออยู่แล้ว น่าจะเป็นเพราะเปลี่ยนผ้าปูเตียงผืนใหม่แล้ว
จริงสินะ ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว จะยังมีเหลืออยู่ได้อย่างไร
เขากระพริบเล็กน้อย ปกปิดอารมณ์ในแฝงอยู่แววตาของตัวเอง พอสายตามองไปเห็นห่อมันฝรั่งที่อยู่ในอ้อมแขนของซ่างซิน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้น
“กลางคืนเธอกินไอ้นี่เหรอ”
“……” ซ่างซินโดนเขาถามก็นิ่งอึ้งไป
พอกำลังจะเอ่ยตอบ เขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า แย่งห่อมันฝรั่งในมือของเธอไป จากนั้นก็ทิ้งลงในถังขยะ
“เธอร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก อย่ากินขนมพวกนี้ให้มากนัก อีกอย่าง แม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงแรมห้าดาว แต่ถ้าอยู่นานๆ ก็คงไม่ปลอดภัย ถ้าเธอยังไม่อยากกลับบ้าน พี่มีห้องชุด……”
“ยุ่งกับเรื่องกิน แล้วยังจะยุ่งเรื่องที่พักอีก ทำไมคุณไม่พาฉันกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยเลยล่ะ” ซ่างซินเอ่ยขัดคำพูดของเขา ยิ้มเย็นๆ
ลุกขึ้นยืนจากโซฟา ไปยืนตรงหน้าถังหยวนซือ นิ้วมือจิ้มไปที่แผ่นอกของเขาเบาๆ
“ประธานถังเป็นห่วงฉันขนาดนี้ หรือว่ายังคงนึกถึงความหลังของเราอยู่ ได้ยินมาว่าความสัมพันธ์คืนเดียวทำให้นึกถึงไปอีกนาน ถ้าเกิดคุณลืมไม่ลงจริงๆ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะอยู่เป็นเพื่อนคุณอีกคืนนะคะ”
