ตอนที่ 545 ในเวลาต่อมา เขาก็รู้ความจริง! (3)
ในใจคิดว่าตอนที่เดินเข้าไป จะได้เห็นภาพทั้งสองคนนอนกอดกันหลับสนิทอยู่
แต่พอเดินเข้าไปถึงด้านในจริงๆ กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นเลยสักคน
พวกเธอไปไหนกัน
เหนียนเสี่ยวมู่คงไม่ได้พาเจ้าหญิงน้อยของเขาหนีไปจากที่นี่หรอกใช่ไหม……
อวี๋เยว่หานหลุบตาลง หมุนตัวเดินออกไปด้านนอก พอออกจากห้องของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เขาก็เดินไปยังห้องของเหนียนเสี่ยวมู่
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู ชายหนุ่มก็นึกถึงภาพที่ใครบางคนดื่มเหล้าเมาเป็นครั้งแรก ชุดกระชากลากเขาอยู่ที่หน้าประตู ทั้งกอดทั้งจูบ……
ไม่เจอกันแค่คืนเดียวเท่านั้น เขากลับคิดถึงเธอจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล
ภายในห้องเงียบสงัด
เขากดเปิดไฟ กวาดตามองไปรอบห้อง ยังคงไม่มีเงาของใครแม้สักคน
เช้าขนาดนี้ เธอไปไหนกันนะ
แถมยังพาเสี่ยวลิ่วลิ่วไปด้วย……
อวี๋เยว่หานเดินไปด้านนอก กำลังจะเรียกพ่อบ้าน หางตาก็เหลือบไปเห็นสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือของหญิงสาว ในหัวเหมือนจะฉุกคิดอะไรได้ ชะงักฝีเท้าลง
เขายังจำได้ ครั้งแรกที่เผลอมองบันทึกประจำวันของเธอ
ตอนนั้น เนื่องจากรู้ประวิติของเธอ ทำให้ระแวงเธอค่อนข้างมาก
ในบันทึกของเธอ ความห่วงใยมากมายของเธอที่มีต่อเสี่ยวลิ่วลิ่ว ทำให้เขาใจสั่น
ผ่านไปตั้งนานแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะยังคงเขียนบันทึกอยู่
อวี๋เยว่หานเดินเข้าไป เอื้อมมือไปหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา พลิกเปิดดูหน้าแรก
เมื่อมองดูลายมือของเหนียนเสี่ยวมูที่เขียนอยู่ในบันทึกนั้น แววตาของชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
ที่แท้ หากมีใครในใจสักคน เมื่อเห็นของที่เป็นของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะมองอย่างไม่รู้ตัว
หลังจากที่คบกันแล้ว เธอยังเขียนบันทึกอยู่อีกไหมนะ
คิดถึงตรงนี้ แววตาของอวี๋เยว่หานก็มีความคาดหวังขึ้นมา ดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง นิ้วเรียวยาวพลิกเปิดบันทึกของเธอ
เขาฉลาดที่ไม่เริ่มอ่านจากด้านหน้า แต่กลับพลิกเปิดไปที่หน้าสุดท้าย
ตัวอักษรบรรทัดแรกที่ปรากฏแก่สายตา เต็มไปด้วยการระบายอารมณ์
“น่าโมโหจริงๆ! น่าโมโหมาก! อวี๋เยว่หาน คุณสิเป็นแม่เลี้ยง เป็นแม่เลี้ยงกันทั้งตระกูลเลย!”
นิ้วของเขาชะงักไป นึกถึงเรื่องที่เถียงกันเมื่อวาน
กระแอมไอออกมาเล็กน้อย
ผู้หญิงของเขา เขาก็ต้องตามใจเองอยู่แล้ว
ในใจของเธอยังคงรักเขาอยู่แน่ๆ เพียงแต่ว่ากำลังโมโห จึงต้องหาที่ระบาย
หน้าก่อนหน้านี้ ต้องเขียนชมเขาแน่ๆ
คิดได้แบบนี้ อวี๋เยว่หานก็สงบลง
อาจเขียนว่า การขอแต่งงานที่เขาเตรียมไว้มันโรแมนติกมาก ตอนนั้นเธอซาบซึ้งจนทำตัวไม่ถูก ตอนเขียนบันทึก คงแอบร้องไห้ไปด้วยแน่ๆ เลยใช่ไหม
แววตาดำขลับของอวี๋เยว่หานเป็นประกายขึ้น เปิดย้อนไปด้านหน้า
แทบรอให้ถึงหน้าที่เธอจดบันทึกเรื่องในวันที่เขาขอแต่งงานไม่ไหว
“ผู้ชายร้ายกาจ! ตัวเองแต่งตัวซะหล่อเลย แถมยังไปทำผมมาด้วย แต่กลับไม่เตือนให้ฉันใส่กระโปรงที่ดูดีหน่อย เขาต้องอิจฉาหน้าตาของฉันแน่ๆ เลย……อ๊ายยยย ทำไมตอนนั้นฉันไม่อดทนไว้กันนะ ร้องไห้ซะน่าเกลียดขนาดนั้น ไม่รักษาอาการเลย ภาพลักษณ์ของนางฟ้าล่ะ ภาพลักษณ์นางฟ้าของฉัน พอเห็นอวี๋เยว่หานก็พังหมดเลย เป็นความผิดของเขา! ใช่ ต้องโทษเขา!”
อวี๋เยว่หาน “……” !!
ไม่ซาบซึ้งตอนขอแต่งงาน อย่างนั้นตอนที่เขาพาเธอไปดูหนัง แล้วเธอพุ่งเข้ามาบอกว่าชอบเขาคนเดียว น่าจะซาบซึ้งใช่ไหม
อวี๋เยว่หานไม่ยอมแพ้ พลิกอ่านต่อ
พอพลิกถึงหน้าที่พวกเขาคบกัน
ประโยคแรก ถือว่าทำให้เขาสบายใจลงบ้าง……
“ไปเดทกับแฟน เต็มไปด้วยความสุข ต้องจดบันทึกเอาไว้! แต่ว่าอย่าไปคาดหวังกับตาก้อนน้ำแข็งมาก ได้ไปเดทก็ถือว่าดีแล้ว อย่าไปคาดหวังว่าจะมีอะไรโรแมนติกเลย……”
ตอนที่ 546 ในเวลาต่อมา เขาก็รู้ความจริง! (4)
“เฮ้อ เอาเป็นว่ามองแฟนของคนอื่นให้ดอกกุหลาบกัน แล้วก็คิดในใจว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเขาก็แล้วกัน……”
ยิ่งอวี๋ยว่หานอ่านถึงช่วงหลัง ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้อง
ทำไมช่วงแรกเขียนไว้ว่าจะจดบันทึกความสุข แต่ช่วงหลังมันถึงได้เป็นความทุกข์แทนล่ะ
ตอนนี้เขาอยากจะลากเธอมาอยู่ตรงหน้า แล้วบอกกับเธอว่าวันนั้นที่โรงหนัง การที่เธองีบหลับไปแบบนั้น ทำให้พลาดอะไรไปบ้าง!
อวี๋เยว่หานกำสมุดบันทึกในมือไว้แน่น
เปิดพลิกย้อนไปด้านหน้าต่อ
เขาไม่เชื่อว่าจะไม่เคยทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งเลย
ตอนที่สารภาพรักกับเธอ โคมไฟกุหลาบห้าสิบสองดวงท่ามกลางกองหิมะ เธอไม่คิดว่ามันโรแมนติกเลยเหรอ
อวี๋เยว่หานพลิกไปด้านหน้าเรื่อยๆ จนถึงหน้าแรกสุด ก็ไม่เห็นมีบันทึกเรื่องในวันที่เขาสารภาพรักเลย
ดังนั้น ในใจของเธอ การสารภาพรักของเขา มันแย่จนไม่มีสิทธิ์อยู่ในบันทึกของเธอเลยหรือไง
สีหน้าของชายหนุ่มค่อยๆ คล้ำลง
ตอนนี้อยากจะลากเธอมา แล้วจัดการสักรอบ!
เขาโยนสมุดบันทึกในมือลงบนโต๊ะ อวี๋เยว่หานกำลังจะลุกขึ้น จู่ๆ ก็เหลือบไปเห็นว่ามีซองจดหมายฉบับหนึ่งหล่นออกมาจากสมุดบันทึกของหญิงสาว
เขาชะงักไป เอื้อมมือไปหยิบซองจดหมายนั้นขึ้นมา
กำลังจะเก็บให้ตามเดิม ก็พบว่าด้านในซองจดหมายเป็นผลตรวจดีเอ็นเอฉบับหนึ่ง
มือของชายหนุ่มชะงักไป ดวงตาสีดำหรี่แคบลง
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แกะซองจดหมายออก เมื่อเห็นเนื้อหาด้านใน ร่างทั้งร่างก็แข็งทื่อไป!
พริบตาเดียว มือก็ขยำผลตรวจในมืออย่างแรง
เหนียนเสี่ยวมู่ เสี่ยวลิ่วลิ่ว……ความสัมพันธ์แม่ลูก
ความสัมพันธ์แม่ลูก
“คุณเคยสังเกตไหมว่า ความจริงแล้วเสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือนฉันมาก”
“คุณไม่รู้สึกจริงๆ เหรอ ว่านิสัยของเสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือนฉันมาก ทุกคนต่างก็พูดกันว่าเหมือนถอดแบบฉันออกมาเลย…….”
“ฉันไงหลักฐาน ฉันนี่แหล่ะคือแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว!”
การสอบถามของเธอก่อนหน้านี้
คำพูดที่เธอพูดกับเซียวเวย
ผุดขึ้นมาในสมองของเขา
นิ้วมือทั้งห้าของอวี๋เยว่าหานกระชับแน่น ขยำผลตรวจดีเอ็นเอนั้นจนเป็นก้อนกลม หลังมือมีเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา!
ห้องครัว
เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วเข้ามา วางเด็กน้อยลงบนเคาท์เตอร์ล้างผัก ล้างมะเขือเทศลูกหนึ่งแล้วหั่นให้เธอกินครึ่งหนึ่ง
จากนั้นก็หยิบจานออกมา หั่นมะเขือเทศอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือให้เป็นชิ้นเล็กๆ ใส่จานให้เรียบร้อย
ต่อมาก็หยิบขึ้นมาอีกสองลูก หั่นรวมกันเข้าไป
“เตรียมมะเขือเทศเรียบร้อยแล้ว ยังเหลือไข่ไก่” เหนียนเสี่ยวมู่พึมพำ หันไปทางตู้เย็น หยิบไข่ไก่ออกมา
พ่อบ้านเดินตามหลังเธอตลอดเวลา เอ่ยพูดอย่างไม่วางใจ
“คุณเหนียน คุณอยากทานอะไรบอกกับพ่อครัวดีกว่าครับ พ่อครัวทำให้ได้หมด”
ฝีมือการทำอาหารของเหนียนเสี่ยวมู่ แม้เขาจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เคยได้ยินมาเหมือนกัน
ว่ากันว่า ครั้งแรกเธอไปทำอาหารที่ห้องพักผ่อนของคุณชายหาน เกือบทำห้องพักผ่อนนั้นไหม้ไปทั้งห้อง
ฝีมือการทำอาหารแบบนี้ หากจะลงมือทำครัว หญิงสาวไม่กลัว แต่ว่าพ่อบ้านกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
